ผมควรจะทำอย่างไรดีเมื่อแฟนบอกว่าจะหาสามีใหม่หากผมไม่สามารถหาเงินมาแต่งงานได้

ผมกับแฟนคนนี้คบกันมาได้ประมาณ7ปีกว่าตั้งแต่เรียนอยู่ม.4จนผมเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเราจึงย้ายเข้ามาเช่าหออยู่ด้วยกัน โดยที่แฟนผมเขาทำงานเป็นเด็กเสิฟร้านอาหาร(แฟนผมเขาออกจากโรงเรียนตอนม.5)เราก็อยู่กันมาจนผมเรียนจบมีทะเลาะกันบ้าง ส่วนมากเป็นเรื่องผู้หญิงและเรื่องที่ผมดื่มเหล้าหนักช่วงนั้นผมยอมรับว่าตัวเองเลวมากไม่เคยใส่ใจหรือสนใจเขาเลยผมเอาแต่ใจตัวเองบ่อยครั้งที่ทำร้ายเขาแต่เขาก็ยังทนและรักผมมาก เมื่อผมเรียนจบเราก็คุยกันว่าอยากจะไปทำงานที่นวนครเมื่อตัดสินใจแล้วเราทั้งคู่ก็ไปกันโดยที่ยังหางานไม่ได้ตอนนั้นเงินเก็บที่มีก็ไม่พอจ่ายค่าห้องผมจึงขอยืมแม่มาก้อนหนึ่งและบอกเขาว่าถ้าเงินเดือนออกแล้วจะเขามาคืนทั้งๆที่ผมยังหางานทำไม่ได้ส่วนแฟนผมเขาได้งานเป็นเสมียนของบริษัทจัดหางาน เกือบเดือนผมก็ยังไม่มีงานทำช่วงนั้นเครียดมากรู้สึกเหมือนตัวเองเอาเปรียบแฟน ผมเลยจัดสินใจเอาวุฒิป.ตรีไปสมัครงานฝ่ายผลิตคิดแค่ว่าขอแค่มีงานทำแต่แล้วพอได้ไปเจองานจริงเครียดหนักกว่าเดิมผมทำได้ไม่ถึงครึ่งวันก็ออก(ผมเป็นคนที่ถ้าไม่ชอบก็คือไม่ทำ)จนผ่านไปเดือนกว่าจึงได้งานเจ้าหน้าที่สโตร์งานก็โอเคดีแต่ตั้งแต่ย้ายมาอยู่นวนครไม่เคยมีวันใหนที่เราไม่ทะเลาะกันจนมีอยู่วันนึงแฟนผมเลิกงานดึกมากคือ5ทุ่มก็ยังไม่เลิก(ทำโดยที่ไม่ได้ot)ผมเลยโมโหมากผมจึงไปโวยวายต่อว่าเจ้าของบริษัทว่าทำไมให้แฟนผมทำงานหนักแบบนี้ด้วยความที่ไม่ชอบเอาเปรียบใครแต่นี้แฟนเราโดนเอาเปรียบเห็นผมจึงโกรธมากแล้วผมก็พาแฟนผมกลับทันทีโดยที่งานยังไม่เสร็จ พอถึงห้องระหว่างกินข้าวเราก็ทะเลาะกันเรื่องที่ทำงานเขา ผมบอกให้เขาลาออกซะแต่เขากลับยืนยันที่จะทำต่อและยังด่าผมว่าเป็นคนไม่มีเหตุผลชอบใช้แตอารมณ์เขาพูดเข้าข้างเจ้าของบริษัทตลอดจึงทำให้ผมโมโหจากนั้นผมก็เตะจานข้าวใส่หน้าเขาแล้วก็ไล่เขาออกจากห้อง วันต่อมาผมเก็บของๆเขาแล้วไปโยนไว้หน้าบริษัท เราห่างกันได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์ผมเริ่มรู้สึกว่าผมคิดถึงเขามากจึงโทรไปหา...แต่สิ่งที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยคือเขามีคนใหม่แล้ว เท่านั้นแหละจากคนที่เข้มแข็งสุดๆกลับกลายเป็นคนไม่มีเรี่ยวแรงพูดไม่ออกตัวชามึนงงไปทุกอย่าง สักพักน้ำตาก็ค่อยๆใหลวันนั้นผมไม่ไปทำงานนอนอยุ่ที่ห้องคิดทบทวนเรื่องต่างๆคิดว่าเขารักผมมากยอมผมทุกอย่างผมไม่เคยคิดแม้สักครั้งว่าเขาจะกล้ามีคนอื่นแต่ก็นั้นแหละเพราะผมมันเลวเขาจึงต้องไป ระหว่างนั้นผมก็ยังทำงานอยู่ที่เดิมอยู่ห้องเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ"ผมอยู่คนเดียว"  เวลาผ่านไป4เดือนผมยังคงคิดถึงเขาทุกๆวันทุกๆคืน แล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่เขาโทรหาผมผมดีใจสุดๆเขาบอกผมว่าเขาคิดถึงผมมากแฟนใหม่เขาดูแลเขาไม่ดี ผมได้ยินเท่านั้นแหละวันรุ่งขึ้นผมขับรถไปจอดหน้าซอยบ้านเขาผมกะว่าวันนี้จะมาสั่งสอนแฟนใหม่เขาสักหน่อยโทษฐานเอาแฟนเราไปแล้วดูแลไม่ได้ เมื่อผมเห็นแฟนใหม่เขาเดินออกมาจากซอยผมไม่รีรอวิ่งเขาใส่อย่างบ้าคลั่งจนแฟนใหม่เขานอนสลบอยู่กลางถนน แล้วผมก็ไปทำงานตามปกติซักพักเขาก็โทรมาหาผมแล้วถามว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ ผมตอบเขาไปว่ากลับมาอยู่กับเรานะเรารักเทอมากแฟนใหม่เทอเขาไม่ใช่ลูกผู้ชายเขาปกป้องเทอไม่ได้หรอกเราสัญญาว่าเราจะรักและดูแลเทออย่างดีที่สุด(เลิกกินเหล้าด้วยนะ) ไม่นานเราก็กลับมาอยู่ด้วยกันแต่ต่อมาไม่กี่เดือนผมก็ต้องมาเป็นทหารเพราะจับได้ใบแดงผมจึงให้เขาอยู่กับแม่ที่บ้านผม ผมก็จะกลับบ้านทุกๆ45วัน ทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี แต่มาวันนี้แม่เขาบอกกับผมว่าต้นปีหน้ายังไงก็ต้องแต่งงาน แล้วผมจะเอาเงินใหนมาแต่งละลำพังเงินเดือนทหารไม่กี่พันจะเอาไปทำไรได้แฟนผมก็ยืนยันตามแม่เขาหากผมไม่มีปัญญาจะเขาจะกลับไปอยู่ที่บ้านแม่และพูดทำนองว่าจะหาแฟนใหม่คนที่สามารถหาเงินมาแต่งเขาได้...ตอนนี้ผมมืดแปดด้านได้แค่คิดว่าผมรักเขามากผมยอมเขาทุกอย่างอย่างที่ไม่เคยยอมใครมาก่อนจนทุกวันนี้ศักดิ์ศรีในตัวผมแทบจะไม่มีอยู่แล้วแต่ทำไมเขากลับไม่เห็นใจผมเลยไม่เหมือนเขาคนเก่าที่รักผมจนสุดหัวใจ ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นผลกรรมที่เคยทำกับเขาไว้ผมควรทำยังไงดีผมมืดไปหมดแล้วตอนนี้