คือเรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับเราสักพักละ แค่อยากระบายเรื่องราวของตัวเอง เป็นแง่คิดให้คนอื่น และก็อยากรู้ความจริงที่ยังเป็นปมในใจ
เรื่องมันเริ่มจาก เราได้ตัดสินใจคบกับผู้จัดการที่เราเคยทำพาทไทม์ด้วย จากที่เค้าจีบเรามาสักพัก เขาไม่หล่อไม่รวย เตี้ยกว่า
แถมแก่กว่ามากๆ.. แต่ว่าเขาเป็นคนดีมากเอาใจใส่เรามาก มากจนเอาความดีของแฟนทั้งหมดที่เคยคบด้วยมารวมกันยังไม่เท่าที่ผู้ชายคนนี้ทำให้
(ไหนใครบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายเลวและรวย ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะยะ!) ตั้งแต่คบกันเค้าก็พาไปเจอญาติพี่น้องครอบครัวเขา รวมถึงกลุ่มเพื่อนๆที่เขามี
พอจะเริ่มเล่าถึงแง่ร้าย มันก็เหมือนเป็นดาบสองคมอะเนอะ ดีมากก็มีแย่มาก มากจนผู้หญิงหลายๆคนก็รับไม่ไหวเหมือนกัน
วันนั้นตื่นเช้ามาเปิดคอมเล่นfacebookตามปกติ แล้วก็ไปสะดุดตากับรูปๆนึงของเฟชบุ้คพี่ผู้หญิงที่เป็นพนักงานประจำอยู่ที่ที่เราเคยทำงาน
(ตอนนั้นเราออกจากที่นั้นสักพักแล้ว เพราะต้องเรียนมหาลัย) รูปนั้นมีขวดเหล้าขวดไวน์หลายแบรนด์อยู่ประมาณ 7-8ขวด โพสประมาณ5ทุ่ม
พื้นห้อง.. อืม.. ถุงมือขี่รถมอไซต์.. อืม.. กุญแจรถ.. อืม.. คือตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่าตัวชาไปหมด หน้าชา มือจับเม้าส์แน่นเลย
ในหัวมีแต่คำถามมากมาย รู้สึกอย่างกับการ์ตูนที่มี angel กับ devil ทะเลาะกันข้างหู
devil "พี่พาผู้หญิงคนนี้เข้าห้องทำไม ตกลงพวกคุณเป็นอะไรกัน!?"
angel "สงสัยกินกันหลายคนมั้ง.. ไม่มีอะไรหรอกคิดมากหน่า"
devil "แล้วทำไมเขาไม่บอกเรา? เขาไม่เคยพาคนที่ทำงานมาห้องหนิ"
angel "อาจจะนั่งกินกันเฉยๆมั้ง.. แล้วก็แยกย้ายกลับ"
เลยตัดสินใจหยุดความคิดทั้งหมดโดยการไปดูที่ห้องเขาเลย มองเวลาที่จอคอมก็จะ9โมงแล้ว เขาไปทำงานประมาณเกือบ10โมง
เลยรีบกระโดดไปวิ่งผ่านน้ำ หยิบเสื้อผ้าที่ใกล้มือที่สุด แล้วออกไปขึ้นวินมอไซต์ต่อ โลออนก็ยังไม่ทันได้ทา ดูดิรีบขนาดไหน..
พอถึงตึกคอนโดเขา ก็เพิ่งจะนึกได้ว่าไม่ได้แต่งหน้าเลย ถ้าจะเป็นนางเอกทั้งทีก็จะหน้าศพไปสวยสู้ผู้หญิงอีกคนในห้องก็ไม่ได้สินะ
เครื่องสำอางที่หยิบติดมือมาก็มีแค่ tint สีแดงเชอร์รี่ เลยแต้มๆให้มีเลือดฝาดแก้ม ปากแดง แอ๊บเบาๆว่าฉันสวยธรรมชาติ (
ย..)
พอเดินขึ้นมาใกล้ถึงหน้าห้อง เท้าก็ทำหน้าที่ตีนโขมยโดยอัตโนมัติ กลัวว่าเค้าจะรู้ตัว(มโนมาก) ย่องตั้งแต่ถัดไป3ห้อง บ้าบอที่สุด
พอถึงหน้าห้องจำได้ว่าตอนจะกดกริ่ง ก็คิดขึ้นมาว่า
"กลับเหอะแก! แกดูเป็นแฟนที่แย่มากอะ ไม่ไว้ใจแฟนตัวเองหรอวะ"
แต่ลองคิดอีกที..
"ก็ไม่ควรทิ้งสิทธิตัวเองในการเป็นแฟน จะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้หนิ เธอบอกฉันเองนะยะ ทำเป็นเซอร์ไพร์ซะเลยว่าคิดถึงมากกกกก"
ก็เลยเชื่อ devil ค่าาา นิ้วชี้พุ่งหลาว กดทันใดเลยค่ะ... อ๊อดดด (แอบสะดุ้งเสียงกริ่ง กดเองตกใจเอง)
ได้ยินเสียงคนเดินมาเปิดประตูค่ะ พอแฟนเห็นหน้าเราเหมือนจะสตั้น 3วิ ละก็พูดว่า "รอพี่แป็ปนึงนะ" มีพี่เลนมี่พี่รุธ เหลือเกินงานนี้
ละฮีก็กลับเข้าไป แอบเงี่ยหูฟังค่ะ ชอบเจือก ได้ยินแต่เสียงกุกกัก เหมือนจัดข้าวของ ใจเราเองก็เต้นแรงมากจนอยากจะโทรเรียกรถ
โรงพยาบาลมาสแตนบายด้านล่างตึก เรารอประมาณครึ่งนาที ก็พูดผ่านประตูเหล็กที่มีม่านปิดว่า "พี่.. ออกมาเปิดประตูให้เถอะ"
แล้วพอเค้าได้ยินแบบนั้นก็เดินมาเปิดประตูให้เรา และเดินนำเราเข้าไป
สิ่งแรกที่เราภาวนาในใจไม่อยากเห็น คือรองเท้าผู้หญิง.. เราค่อยๆก้มแล้วหันไปทางซ้าย.. อืม.. รองเท้าผู้หญิงค่ะ แล้วก็เป็นคู่ที่เคยเห็นด้วย
เราเลยหันไปทางขวาต่อ.. ห้องน้ำค่ะ มันล็อค.. อืม.. งานนี้คงไม่ต้องพึ่งโคนันมาช่วยหาหลักฐานละหล่ะ จุกค่ะ จุกมาก อย่างกับละคร
เดินเข้ามาก็เจอขวดเหล้าที่แม่นางถ่ายลงเฟชบุ้ค อืม.. กะจะนั่งโซฟา แต่ก็เห็นกระเป๋าที่คุ้นเคยดีวางอยู่.. (นี่ชีวิตนางมีกระเป๋ากี่ใบยะ!
โอ้ยตาย จิตใจฉันแอบร้ายอะ) กับเครื่องสำอาง และเสื้อผ้าผู้หญิง เราก็เลยนั่งลงกับพื้นเลย ส่วนแฟนก็เงียบ.. เราเลยเปิดคำถามแรก
เรา "พี่พาเขามานอนนี่ทำไม.. ?"
แฟน "เมื่อคืนฝนตก เขาเข้าบ้านไม่ได้ เลยพามาค้างที่นี่"
เรา "พี่เอาเวลาไปซื้อเหล้ามากินกัน แทนที่จะไปส่งเขาหน่ะหรอ? เมื่อคืนพี่มีอะไรกันใช่ไหม?"
แฟน "ซื้อมากินฆ่าเวลาเฉยๆ ไม่ได้มีไรกัน กินเสร็จเขาก็นอน เขานอนบนเตียง ส่วนพี่นอนดูหนังบนพื้น"
เรา "พี่มีแฟนแล้วนะ.. ทำไมทำกับเราแบบนี้.. จะมีอะไรรึเปล่าไม่รู้ แต่ควรพาเขามานอนไหม? นึกถึงจิตใจเราบ้างไหม?"
แฟน "พี่ผิดเอง แต่เมื่อคืนไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ไม่เชื่อรอถามเขาตอนออกจากห้องน้ำเลยก็ได้"
แล้วเราก็เงียบ คิดว่าทำไมตัวเองเป็นแฟนที่แย่จัง.. ไม่ไว้ใจแฟนตัวเอง เขามั่นใจขนาดท้าให้เราไปถามผู้หญิงคนนั้นเลย
แล้วเราก็เหลือบไปเห็น หมอนที่วางคู่กันบนที่นอน.. เครื่องสำอาง.. ที่ผู้หญิงเตรียมมา มันขัดกันกับแค่ฝนตกเข้าห้องไม่ได้มาก
วินาทีนั้นยอมรับว่าสับสน ที่ผ่านมาตลอดเวลาที่เค้าจีบเราที่ทำงาน เราถามตลอดว่าเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้รึเปล่า? เคยจีบ?
เคยเป็นแฟนหรอ? ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเยอะกับพี่จัง ดูกล้าชักสีหน้าเกินกว่าลูกน้องนะ เขาก็ตอบเราว่า "ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ไม่ใช่สเปค อีกอย่างพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงที่เคยมีครอบครัวแล้ว" เราเลยรู้สึกว่าที่ผ่านมาดูหลอกลวง คำไหนที่เค้าพูดเป็นความจริงบ้าง
ทุกอย่างมันดูพลิกไปหมดในวันนั้น
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกมาหน้าโล้นๆ โนเมคอัพ โนบิ๊กอาย (เห็นละแอบช็อค) พร้อมกับประโยคที่อธิบายได้หมดทุกอย่าง
"กุว่าแล้วไม่มีผิด เคยถามแล้วว่าจีบน้องเค้าหรอ กุสงสัยแล้วตั้งแต่วันแรก ไม่มีความลับในโลกจริงๆ.."
พอพูดเสร็จก็รีบออกไปจากห้อง และตบท้ายด้วยเสียงสะอื้นตอนก้าวจากประตูอย่างกับนางเอก.. อืม..
ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่แฟนเราคงไม่ต้องขยายความไรมาก
เราหันไปหาแฟนและขอให้พูดความจริงเถอะ
แฟน "เมื่อคืนพี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาจริงๆ"
เรา " แล้วเคยมี.. หรือเปล่า"
แฟน "ยอมรับว่าเคย แต่นานๆครั้ง ก่อนที่เราจะเข้ามาทำงาน แค่กิ๊กๆกัน ย้ำแล้วว่าแค่นั้น แค่เพื่อน พี่เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเราเข้ามา
พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขา พี่เป็นคนดีขึ้น จริงจังกับอนาคต พี่ไม่เคยพาเขาไปหาเพื่อน หรือครอบครัวเลย มีแต่เจอกับเพื่อนบังเอิญ
ก็บอกเป็นแค่น้องที่ทำงาน จีบได้ไม่มีแฟน.."
เรา "แล้วตอนคบกับเราแล้ว เคยมีอะไรกับเขาไหม.."
แฟน "เคย.. ครั้งนึง" จุกค่ะ พูดเลย อันนี้น้ำตาไหลหนัก
เรา "พี่เคยคิดจะเลิกใครสักคนมั้ย หรือจะเก็บไว้ทั้งสองคนเรื่อยๆจนกว่าเราจะรู้ แบบนั้นใช่ไหม?"
แฟน "พี่เลือกเราอยู่แล้ว พี่กำลังพยายามออกห่างเขาอยู่ พี่หาเวลาบอกเขาอยู่"
เรา "เราเคยคิดนะว่าเราจะเป็นคนไม่ทิ้งให้พี่เดียวดายอย่างคนอื่นที่เคยผ่านเข้ามา เราจริงใจจริงจังกับพี่มาก แต่สิ่งที่ได้คืนมามันหลอกลวง
ตอนนี้เราไม่รู้แล้วว่าเราจะทำอย่างที่เคยคิดไว้ได้มั้ย..." เว้นหายใจสักพัก ทำใจกับคำสุดท้าย และก็เอามือเขามากุมไว้
"เราเลิกกันเถอะ.."
จากนั้นเราก็พาร่างกายตัวเองไปโบกแท็กซี่กลับบ้าน โทรไประบายบลาๆๆ และสักพักก็มีเบอร์แฟนโทรเข้ามา เลยหยิบมาปิดเครื่อง
นอนร้องไห้ต่อ เปิดเพลงซ้ำเติมตัวเอง.. ให้พี่ตูนปลอบใจ พอดึกๆก็มีเมสเสจมากมายพิมมาประมาณว่า
"ขอโอกาสสุดท้าย พี่รักเราจริงๆ ขอให้พี่ได้แก้ตัว จะรักษาโอกาสนี้ไว้อย่างดีเลย จะเปิดเผยทุกอย่าง ไม่โกหกอีก
อาพี่อยากเจอเราอีกนะ อยากให้พามาเล่นด้วยอีก"
ภาพที่เขาทำดีให้เราต่างๆก็ถาโถมเข้ามา ตอนคบกันแบบเขาเป็นผู้ชายคนแรกและอาจจะเป็นคนเดียวที่อยู่ดีๆก็ก้มลงจูบฝ่าเท้าเรา
ฝ่าเท้าที่เหยียบพื้นเลยนะ แบบเป็นภาพที่ลบไม่ออกจริงๆ และคือพอมาเจอเรื่องแบบนี้เเล้วชั่งน้ำหนักแย่กับดี ไม่ออกเลยว่าจะให้โอกาสดีไหม
เราก็แอบสงสารผู้หญิงคนนั้นนะ แต่ก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ มันซับซ้อนเกินไปจริงๆ เราก็ปรึกษาแต่เพื่อนผู้หญิง เพื่อนก็บอกว่าอย่าให้อภัย
ไม่มีหรอกนะผู้ชายที่เผลออะ ทำงานร่วมกันมาก็ต้องมีชอบพอมั่งแหละ ผู้หญิงถึงได้ยอมมีไรกัน
และเขาก็ยังต้องทำงานร่วมกันต่อ โอกาสรีเทินมันก็มีสูง.. บลาๆๆๆ โดนเพื่อนเทศน์ไป ค่าโทรศัพท์บานเต็มทุ่งข้าวสาลี หูชาไปหลายชั่วโมง
เราไม่เข้าใจอะ มุมมองของผู้ชาย ว่าเขามองเรื่องนี้แบบไหน มันปกติหรอ ? ที่จะมีอะไรกันแบบไม่ได้รู้สึกชอบ หรือหวั่นไหวกับผู้หญิงคนนั้นเลย
ผู้ชายแบบนี้จะรักเราจริงได้หรอ? เราคิดว่าผู้ชายด้วยกันน่าจะมองออก แบบผีเห็นผี แต่เราเพื่อนผู้ชายไม่เยอะ ไม่รู้จะปรึกษาใครดีไม่สนิท
เราจบก็จบจากหญิงล้วน ถามเพื่อนหญิงทุกคนก็ได้คำตอบแบบ copy แล้ว paste
มีจริงๆไหม "ผู้ชายที่มีอะไรกับผู้หญิงอื่น" แต่ไม่ได้มีความรู้สึกชอบผู้หญิงคนนั้น
เรื่องมันเริ่มจาก เราได้ตัดสินใจคบกับผู้จัดการที่เราเคยทำพาทไทม์ด้วย จากที่เค้าจีบเรามาสักพัก เขาไม่หล่อไม่รวย เตี้ยกว่า
แถมแก่กว่ามากๆ.. แต่ว่าเขาเป็นคนดีมากเอาใจใส่เรามาก มากจนเอาความดีของแฟนทั้งหมดที่เคยคบด้วยมารวมกันยังไม่เท่าที่ผู้ชายคนนี้ทำให้
(ไหนใครบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายเลวและรวย ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะยะ!) ตั้งแต่คบกันเค้าก็พาไปเจอญาติพี่น้องครอบครัวเขา รวมถึงกลุ่มเพื่อนๆที่เขามี
พอจะเริ่มเล่าถึงแง่ร้าย มันก็เหมือนเป็นดาบสองคมอะเนอะ ดีมากก็มีแย่มาก มากจนผู้หญิงหลายๆคนก็รับไม่ไหวเหมือนกัน
วันนั้นตื่นเช้ามาเปิดคอมเล่นfacebookตามปกติ แล้วก็ไปสะดุดตากับรูปๆนึงของเฟชบุ้คพี่ผู้หญิงที่เป็นพนักงานประจำอยู่ที่ที่เราเคยทำงาน
(ตอนนั้นเราออกจากที่นั้นสักพักแล้ว เพราะต้องเรียนมหาลัย) รูปนั้นมีขวดเหล้าขวดไวน์หลายแบรนด์อยู่ประมาณ 7-8ขวด โพสประมาณ5ทุ่ม
พื้นห้อง.. อืม.. ถุงมือขี่รถมอไซต์.. อืม.. กุญแจรถ.. อืม.. คือตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่าตัวชาไปหมด หน้าชา มือจับเม้าส์แน่นเลย
ในหัวมีแต่คำถามมากมาย รู้สึกอย่างกับการ์ตูนที่มี angel กับ devil ทะเลาะกันข้างหู
devil "พี่พาผู้หญิงคนนี้เข้าห้องทำไม ตกลงพวกคุณเป็นอะไรกัน!?"
angel "สงสัยกินกันหลายคนมั้ง.. ไม่มีอะไรหรอกคิดมากหน่า"
devil "แล้วทำไมเขาไม่บอกเรา? เขาไม่เคยพาคนที่ทำงานมาห้องหนิ"
angel "อาจจะนั่งกินกันเฉยๆมั้ง.. แล้วก็แยกย้ายกลับ"
เลยตัดสินใจหยุดความคิดทั้งหมดโดยการไปดูที่ห้องเขาเลย มองเวลาที่จอคอมก็จะ9โมงแล้ว เขาไปทำงานประมาณเกือบ10โมง
เลยรีบกระโดดไปวิ่งผ่านน้ำ หยิบเสื้อผ้าที่ใกล้มือที่สุด แล้วออกไปขึ้นวินมอไซต์ต่อ โลออนก็ยังไม่ทันได้ทา ดูดิรีบขนาดไหน..
พอถึงตึกคอนโดเขา ก็เพิ่งจะนึกได้ว่าไม่ได้แต่งหน้าเลย ถ้าจะเป็นนางเอกทั้งทีก็จะหน้าศพไปสวยสู้ผู้หญิงอีกคนในห้องก็ไม่ได้สินะ
เครื่องสำอางที่หยิบติดมือมาก็มีแค่ tint สีแดงเชอร์รี่ เลยแต้มๆให้มีเลือดฝาดแก้ม ปากแดง แอ๊บเบาๆว่าฉันสวยธรรมชาติ (
พอเดินขึ้นมาใกล้ถึงหน้าห้อง เท้าก็ทำหน้าที่ตีนโขมยโดยอัตโนมัติ กลัวว่าเค้าจะรู้ตัว(มโนมาก) ย่องตั้งแต่ถัดไป3ห้อง บ้าบอที่สุด
พอถึงหน้าห้องจำได้ว่าตอนจะกดกริ่ง ก็คิดขึ้นมาว่า
"กลับเหอะแก! แกดูเป็นแฟนที่แย่มากอะ ไม่ไว้ใจแฟนตัวเองหรอวะ"
แต่ลองคิดอีกที..
"ก็ไม่ควรทิ้งสิทธิตัวเองในการเป็นแฟน จะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้หนิ เธอบอกฉันเองนะยะ ทำเป็นเซอร์ไพร์ซะเลยว่าคิดถึงมากกกกก"
ก็เลยเชื่อ devil ค่าาา นิ้วชี้พุ่งหลาว กดทันใดเลยค่ะ... อ๊อดดด (แอบสะดุ้งเสียงกริ่ง กดเองตกใจเอง)
ได้ยินเสียงคนเดินมาเปิดประตูค่ะ พอแฟนเห็นหน้าเราเหมือนจะสตั้น 3วิ ละก็พูดว่า "รอพี่แป็ปนึงนะ" มีพี่เลนมี่พี่รุธ เหลือเกินงานนี้
ละฮีก็กลับเข้าไป แอบเงี่ยหูฟังค่ะ ชอบเจือก ได้ยินแต่เสียงกุกกัก เหมือนจัดข้าวของ ใจเราเองก็เต้นแรงมากจนอยากจะโทรเรียกรถ
โรงพยาบาลมาสแตนบายด้านล่างตึก เรารอประมาณครึ่งนาที ก็พูดผ่านประตูเหล็กที่มีม่านปิดว่า "พี่.. ออกมาเปิดประตูให้เถอะ"
แล้วพอเค้าได้ยินแบบนั้นก็เดินมาเปิดประตูให้เรา และเดินนำเราเข้าไป
สิ่งแรกที่เราภาวนาในใจไม่อยากเห็น คือรองเท้าผู้หญิง.. เราค่อยๆก้มแล้วหันไปทางซ้าย.. อืม.. รองเท้าผู้หญิงค่ะ แล้วก็เป็นคู่ที่เคยเห็นด้วย
เราเลยหันไปทางขวาต่อ.. ห้องน้ำค่ะ มันล็อค.. อืม.. งานนี้คงไม่ต้องพึ่งโคนันมาช่วยหาหลักฐานละหล่ะ จุกค่ะ จุกมาก อย่างกับละคร
เดินเข้ามาก็เจอขวดเหล้าที่แม่นางถ่ายลงเฟชบุ้ค อืม.. กะจะนั่งโซฟา แต่ก็เห็นกระเป๋าที่คุ้นเคยดีวางอยู่.. (นี่ชีวิตนางมีกระเป๋ากี่ใบยะ!
โอ้ยตาย จิตใจฉันแอบร้ายอะ) กับเครื่องสำอาง และเสื้อผ้าผู้หญิง เราก็เลยนั่งลงกับพื้นเลย ส่วนแฟนก็เงียบ.. เราเลยเปิดคำถามแรก
เรา "พี่พาเขามานอนนี่ทำไม.. ?"
แฟน "เมื่อคืนฝนตก เขาเข้าบ้านไม่ได้ เลยพามาค้างที่นี่"
เรา "พี่เอาเวลาไปซื้อเหล้ามากินกัน แทนที่จะไปส่งเขาหน่ะหรอ? เมื่อคืนพี่มีอะไรกันใช่ไหม?"
แฟน "ซื้อมากินฆ่าเวลาเฉยๆ ไม่ได้มีไรกัน กินเสร็จเขาก็นอน เขานอนบนเตียง ส่วนพี่นอนดูหนังบนพื้น"
เรา "พี่มีแฟนแล้วนะ.. ทำไมทำกับเราแบบนี้.. จะมีอะไรรึเปล่าไม่รู้ แต่ควรพาเขามานอนไหม? นึกถึงจิตใจเราบ้างไหม?"
แฟน "พี่ผิดเอง แต่เมื่อคืนไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ไม่เชื่อรอถามเขาตอนออกจากห้องน้ำเลยก็ได้"
แล้วเราก็เงียบ คิดว่าทำไมตัวเองเป็นแฟนที่แย่จัง.. ไม่ไว้ใจแฟนตัวเอง เขามั่นใจขนาดท้าให้เราไปถามผู้หญิงคนนั้นเลย
แล้วเราก็เหลือบไปเห็น หมอนที่วางคู่กันบนที่นอน.. เครื่องสำอาง.. ที่ผู้หญิงเตรียมมา มันขัดกันกับแค่ฝนตกเข้าห้องไม่ได้มาก
วินาทีนั้นยอมรับว่าสับสน ที่ผ่านมาตลอดเวลาที่เค้าจีบเราที่ทำงาน เราถามตลอดว่าเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้รึเปล่า? เคยจีบ?
เคยเป็นแฟนหรอ? ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเยอะกับพี่จัง ดูกล้าชักสีหน้าเกินกว่าลูกน้องนะ เขาก็ตอบเราว่า "ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ไม่ใช่สเปค อีกอย่างพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงที่เคยมีครอบครัวแล้ว" เราเลยรู้สึกว่าที่ผ่านมาดูหลอกลวง คำไหนที่เค้าพูดเป็นความจริงบ้าง
ทุกอย่างมันดูพลิกไปหมดในวันนั้น
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกมาหน้าโล้นๆ โนเมคอัพ โนบิ๊กอาย (เห็นละแอบช็อค) พร้อมกับประโยคที่อธิบายได้หมดทุกอย่าง
"กุว่าแล้วไม่มีผิด เคยถามแล้วว่าจีบน้องเค้าหรอ กุสงสัยแล้วตั้งแต่วันแรก ไม่มีความลับในโลกจริงๆ.."
พอพูดเสร็จก็รีบออกไปจากห้อง และตบท้ายด้วยเสียงสะอื้นตอนก้าวจากประตูอย่างกับนางเอก.. อืม..
ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่แฟนเราคงไม่ต้องขยายความไรมาก
เราหันไปหาแฟนและขอให้พูดความจริงเถอะ
แฟน "เมื่อคืนพี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาจริงๆ"
เรา " แล้วเคยมี.. หรือเปล่า"
แฟน "ยอมรับว่าเคย แต่นานๆครั้ง ก่อนที่เราจะเข้ามาทำงาน แค่กิ๊กๆกัน ย้ำแล้วว่าแค่นั้น แค่เพื่อน พี่เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเราเข้ามา
พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขา พี่เป็นคนดีขึ้น จริงจังกับอนาคต พี่ไม่เคยพาเขาไปหาเพื่อน หรือครอบครัวเลย มีแต่เจอกับเพื่อนบังเอิญ
ก็บอกเป็นแค่น้องที่ทำงาน จีบได้ไม่มีแฟน.."
เรา "แล้วตอนคบกับเราแล้ว เคยมีอะไรกับเขาไหม.."
แฟน "เคย.. ครั้งนึง" จุกค่ะ พูดเลย อันนี้น้ำตาไหลหนัก
เรา "พี่เคยคิดจะเลิกใครสักคนมั้ย หรือจะเก็บไว้ทั้งสองคนเรื่อยๆจนกว่าเราจะรู้ แบบนั้นใช่ไหม?"
แฟน "พี่เลือกเราอยู่แล้ว พี่กำลังพยายามออกห่างเขาอยู่ พี่หาเวลาบอกเขาอยู่"
เรา "เราเคยคิดนะว่าเราจะเป็นคนไม่ทิ้งให้พี่เดียวดายอย่างคนอื่นที่เคยผ่านเข้ามา เราจริงใจจริงจังกับพี่มาก แต่สิ่งที่ได้คืนมามันหลอกลวง
ตอนนี้เราไม่รู้แล้วว่าเราจะทำอย่างที่เคยคิดไว้ได้มั้ย..." เว้นหายใจสักพัก ทำใจกับคำสุดท้าย และก็เอามือเขามากุมไว้
"เราเลิกกันเถอะ.."
จากนั้นเราก็พาร่างกายตัวเองไปโบกแท็กซี่กลับบ้าน โทรไประบายบลาๆๆ และสักพักก็มีเบอร์แฟนโทรเข้ามา เลยหยิบมาปิดเครื่อง
นอนร้องไห้ต่อ เปิดเพลงซ้ำเติมตัวเอง.. ให้พี่ตูนปลอบใจ พอดึกๆก็มีเมสเสจมากมายพิมมาประมาณว่า
"ขอโอกาสสุดท้าย พี่รักเราจริงๆ ขอให้พี่ได้แก้ตัว จะรักษาโอกาสนี้ไว้อย่างดีเลย จะเปิดเผยทุกอย่าง ไม่โกหกอีก
อาพี่อยากเจอเราอีกนะ อยากให้พามาเล่นด้วยอีก"
ภาพที่เขาทำดีให้เราต่างๆก็ถาโถมเข้ามา ตอนคบกันแบบเขาเป็นผู้ชายคนแรกและอาจจะเป็นคนเดียวที่อยู่ดีๆก็ก้มลงจูบฝ่าเท้าเรา
ฝ่าเท้าที่เหยียบพื้นเลยนะ แบบเป็นภาพที่ลบไม่ออกจริงๆ และคือพอมาเจอเรื่องแบบนี้เเล้วชั่งน้ำหนักแย่กับดี ไม่ออกเลยว่าจะให้โอกาสดีไหม
เราก็แอบสงสารผู้หญิงคนนั้นนะ แต่ก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ มันซับซ้อนเกินไปจริงๆ เราก็ปรึกษาแต่เพื่อนผู้หญิง เพื่อนก็บอกว่าอย่าให้อภัย
ไม่มีหรอกนะผู้ชายที่เผลออะ ทำงานร่วมกันมาก็ต้องมีชอบพอมั่งแหละ ผู้หญิงถึงได้ยอมมีไรกัน
และเขาก็ยังต้องทำงานร่วมกันต่อ โอกาสรีเทินมันก็มีสูง.. บลาๆๆๆ โดนเพื่อนเทศน์ไป ค่าโทรศัพท์บานเต็มทุ่งข้าวสาลี หูชาไปหลายชั่วโมง
เราไม่เข้าใจอะ มุมมองของผู้ชาย ว่าเขามองเรื่องนี้แบบไหน มันปกติหรอ ? ที่จะมีอะไรกันแบบไม่ได้รู้สึกชอบ หรือหวั่นไหวกับผู้หญิงคนนั้นเลย
ผู้ชายแบบนี้จะรักเราจริงได้หรอ? เราคิดว่าผู้ชายด้วยกันน่าจะมองออก แบบผีเห็นผี แต่เราเพื่อนผู้ชายไม่เยอะ ไม่รู้จะปรึกษาใครดีไม่สนิท
เราจบก็จบจากหญิงล้วน ถามเพื่อนหญิงทุกคนก็ได้คำตอบแบบ copy แล้ว paste