คิดถึงเธอมาก

ตอนที่ 1 – จุดเริ่มต้นของฝันร้าย (จากเหยื่อ…สู่ผู้ต้องหาในคดีที่ไม่ได้ก่อ) 8 ตุลาคม 2567 บ่ายวันนั้นอากาศร้อนอบอ้าว ลมแทบไม่พัด ฉันนั่งอยู่บนโซฟาผ้าสีหม่นในบ้านเช่าเล็ก ๆ ที่ชลบุรี มือถื

ขอบคุณค่ะ เอาง่ายๆเลยค่ะ

ฟ้าสลัว หัวใจ ใกล้สลาย อยู่เหมือนตาย ขมขื่น ในคืนเหงา ภาพฉันตอน สะท้อน กระจกเงา ไม่เหลือเค้า คนก่อน ตอนเธอมี นาฬิกา ของฉัน นั้นหยุดเดิน ตั้งแต่เธอ ห่างเหิน เดินจากหนี ฟ้ายังมี ดาวเดือน เหมือนทุกที แต

..หากได้ยิน คนบ่น ว่าฝนแล้งนึกถึงภาพ พื้นแห้ง แดดแรงแจ๋อากาศร้อน นอนกรน ไร้คนแลจุ๊กกุแร้ ร้องไห้ ได้ทุกที  พอตอนนี้ ฝนมา ทุกคราครั้งไยเรายัง ยิ้มเจื่อน เหมือนเป็นฝีนั่งรอเขา เศร้าสร้อย หงอยวจีจะไ

ตามหัวข้อครับ ผมแต่งกลอนสุภาพ หัวข้อคือ "เยาวชนสร้างโลก" แต่ไม่รู้ว่ามันดีแล้วหรือเปล่า เลยอยากให้พี่ๆทุกคนมาช่วยตรวจสอบหน่อยน่ะครับ ผมจะได้ปรับปรุงส่วนที่ผิด ​เยาวชนรุ่นใหม่ไฟแรงกล้า เดิน

อยากลืม อยากลืม อยากลืม ทุกคืนค่ำ ไม่อยากจำ แต่ใจ ยังใฝ่หา ไม่เข้าใจ ทำไมเรา เศร้าอุรา แสนระอา ดวงใจ ของเราเอง เมื่อรู้จัก ไปแล้ว ทำไงได้ มีแต่ฝ่าย ตัวเรา เฝ้าข่มเหง ถึงอยู่ท่าม ความฝัน และเสียงเพลง

"รักฉันในวัยเรียน" ในราตรีที่เงียบเหงาเศร้าใจนัก คิดถึงรักก่อนนั้นที่ฝันใฝ่ รักครั้งแรกแปลกยิ่งเหนือสิ่งใด ทำหัวใจพองโตมโหฬาร เป็นรักในวัยเรียนเพียรศึกษา ได้เจอหน้าเธอนั้นอันแสนหวาน วาดฝัน

แม้จากกัน ก็มิใช่ การจากลาจงเรียกว่า เป็นบทใหม่ แห่งวิถีแม้ในใจ เธอยังไม่ สบายดียามคนที่ เคยเคียงข้าง ต้องห่างไกล บางคนจาก ไปด้วย ระยะทางบางคนห่าง เหินไกล เพราะมีใหม่อาจไม่ชิน กับหลายสิ่ง ที่เปลี่ยนไป