สวัสดีค่ะทุกท่าน ขอมาตั้งกระทู้แรกในชีวิตเลยปรกติจะอ่านอย่างเดียว แต่วันนี้เหลืออด โมโหมากค่ะ !!
เรื่องคือ
บ้านเราอยู่หมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านเลียบทางด่วนรามอินทรา (หมู่บ้านที่มีห้างอยู่ข้างหน้าหมู่บ้าน หลายท่านน่าจะรู้จัก) ซึ่งสามารถเดินไปถึงโลตัสเลียบทางด่วนได้แต่เหนื่อยนิดนึง ซึ่งคุณตาเราเลือกที่จะเดินไปบ่อยๆ เพราะทุกๆเย็นคุณตาเราชอบเดินออกกำลังกายอยู่แล้ว
ในตอนเย็นเมื่อวานขณะที่เรานั่งทำงานอยู่ที่บริษัท ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นดูหน้าจอเป็นคุณตาเราจึงรับสายคุยกันปรกติ คุณตาโทรถามเราว่าตอนเย็นจะทานอะไรไหม คุณตาจะเดินออกกำลังกายไปเรื่อยๆว่าจะเดินไปโลตัส จะได้ซื้อมาให้คุณยายทำให้ทาน ปรกติเรากับคุณตาจะคุยโทรศัพท์กันนานพอสมควร เราก็คุยอ้อนๆไปเรื่อยๆตามประสาหลานขี้อ้อน ( 555+ ) คุยไปสักพักก็ได้ยินเสียง " ตุ๊บ!!! แคร๊กกก " (คล้ายๆเสียงโทรศัพท์หล่น) ตอนแรกเราก็ไม่ได้เอะใจอ่ะไร คิดว่าบลูทูธคุณตาหล่น ซึ่งหล่นเป็นประจำอยู่แล้ว ชินแล้ว เราก็เรียก " คุณตา คุณตา ฮาโหล คุณตา " ก็ไม่ได้ยินเสียงคุณตาตอบโทรศัพท์ แต่ได้ยินเสียงคนคุยกันจับใจความไม่ค่อยรู้เรื่อง เราก็เริ่มใจไม่ดี คิดว่าคุณตาถูกวิ่งราวทรัพย์เพราะคุณตาเราเวลาไปโลตัสจะชอบเอาถุงผ้าใบใหญ่ๆไปใส่ของ กระเป๋าเงินก็ชอบใส่ไว้ในนั้น เราก็ตะโกนเรียกไปเรื่อยๆ "คุณตา ๆ ๆ ๆ" สักพักคุณตาตอบกลับมาว่า "ว่าไงลูก" เราอุ่นใจขึ้นมาทันทีว่าคุณตาไม่ได้โดนวิ่งราวทรัพย์อย่างที่คิด อาจจะแค่บลูทูธหลุดหล่นลงพื้น
เราถามคุณตาว่าหายไปไหนมาคะ โทรศัพท์ตกหรอ? คุณตาตอบกลับมาว่า "ตาโดนมอเตอร์ไซด์ชนลูก" เราตกใจสุดขีด (ในใจคิดไปว่านี่เดินบนทางจักรยานยังโดนมอเตอร์ไซด์ชนอีกหรอเนี่ย ถ้าจักรยานชนเราจะไม่โกรธเท่านี้เลย เพราะเข้าใจว่าทางนี้ทำมาให้จักรยานปั่นกับคนเดินเท่านั้น) เราจึงถามคุณตาว่า มอเตอร์ไซด์ยังอยู่หรือเปล่า คุณตาตอบว่ายังอยู่ เราบอกให้คุณตาหาที่นั่ง รอเราแป๊ปนึงกำลังจะไปหา พร้อมถามพิกัดคุณตาว่าอยู่ตรงไหน คุณตาตอบว่า "ไม่ต้องมาหรอกลูก มอเตอร์ไซด์เขาบอกว่าจะไปหาซื้อยาหม่องมาให้" เราบอกไม่ได้ เราจะไปและให้มอเตอร์ไซด์รอตรงนั้นด้วยห้ามไปไหน ต้องคุยกันสักหน่อย พร้อมคว้ากุญแจรถรีบบึ่งไปหาคุณตาทันที ขณะไปหาคุณตาก็โทรถามไประยะว่าเจ็บตรงไหนไหม ไหวหรือเปล่า ไม่ต้องเดินกลับบ้านนะ กำลังไปหา พร้อมถามว่ามอเตอร์ไซด์ยังอยู่ใช่ไหมคะ? คุณตาตอบมาว่า..."เขาบอกว่าจะไปซื้อยาหม่อง แต่นี่นานแล้วสงสัยจะไม่กลับมาแล้วละ" โอ้โห...เรานี่ปรี๊ดปรอทแตก น่าสาปแช่งในใจชนคนแก่ยังจะหนีอีก ทางก็ไม่ใช่ทางของมอเตอร์ไซด์ (หรือถ้าใช่ก็เชิญด่าเรากลับได้เลยค่ะ)
แต่ในเรื่องเลวร้ายนั้นก็ยังเจอคนดีๆค่ะ คุณตาบอกตอนนี้อยู่กับผู้ชายคนนึงเขาปั่นจักรยานออกกำลังกายตามหลังมอเตอร์ไซด์มาแล้วเห็นเหตุการณ์อยู่ไกลๆ เลยปั่นมาดูตอนนี้เขาอยู่เป็นเพื่อนคุณตาอยู่ เอายามาทาแผลให้คุณตาและรอเราเป็นเพื่อนคุณตา เขารอจนเราไปถึงช่วยพยุงคุณตาขึ้นรถ พร้อมทั้งบอกกับเราว่า ให้รีบพาคุณตาไปหาหมอนะ ถึงจะดูไม่เป็นอะไรมากก็ไปเช็คหน่อยก็ดี แต่มอเตอร์ไซด์คงไม่กลับมาแล้วหล่ะ เขาปั่นอยู่ก็โดนคันนี้บีบแตรไล่หลังเหมือนกัน เกือบเกี่ยวแฮนด์จักรยานเขาล้มไปเหมือนกัน
เราโมโหมาก ถ้าเจอจะด่าให้เละเลย ถ้าวันนั้นชนคุณตาเราแล้วท่านล้มหัวฟาดพื้น หรือแขนขาหักขึ้นมาจะทำอย่างไร เราไม่ทราบหรอกนะคะว่าทางนี้มอเตอร์ไซด์ขึ้นมาขี่ได้ไหม แต่เราคิดว่าไม่น่าจะได้นะคะ ถ้าขึ้นได้เชิญโต้แย้งได้เลยค่ะ ยินดีรับฟัง
แต่ถ้าหากทางนี้สงวนสิทธิ์ให้แค่คนเดินเท้าและนักปั่นจักรยาน...ท่านมอเตอร์ไซด์จะขึ้นมาทำไมคะ ??
ปล.1 ต้องขอขอบคุณพี่นักปั่นท่านนั้นด้วยนะคะ ตอนนั้นตกใจ + รีบพาคุณตาไปหาหมอ เลยไม่ได้ถามชื่อไว้เลย แต่เพราะพี่เลยทำให้เรารู้ว่าสังคมยังไม่สิ้นคนดี อย่างน้อยพี่นักปั่นท่านนั้นก็ยังช่วยดูแลคุณตาเราก่อนที่เราจะไปถึงซะอีก เราใช้เวลาเดินทางจากออฟฟิศไปเลียบทางด่วน ฝ่ารถติดร่วมชั่วโมงคุณพี่นักปั่นท่านนั้นก็ยังอยู่รอเราเป็นเพื่อนคุณตา ขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ
ปล.2 และขอด่าพี่มอเตอร์ไซด์ท่านนั้นหน่อยนะคะว่า #%!@#%!#$^!@#%^@#@$!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!#$%!$%!@#!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปล.3 คุณตาไปหาหมอมาแล้วค่ะ ไม่มีส่วนไหนได้รับผลกระทบ แค่บอบช้ำเล็กน้อย
กระทู้บ่น:: โมโหมาก! เกี่ยวกับทางเท้า/ทางจักรยาน ตรงถนนเลียบทางด่วนรามอินทรา กับเหตุการณ์อุบัติเหตุมอเตอร์ไซด์ชนคุณตาเรา
เรื่องคือ
บ้านเราอยู่หมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านเลียบทางด่วนรามอินทรา (หมู่บ้านที่มีห้างอยู่ข้างหน้าหมู่บ้าน หลายท่านน่าจะรู้จัก) ซึ่งสามารถเดินไปถึงโลตัสเลียบทางด่วนได้แต่เหนื่อยนิดนึง ซึ่งคุณตาเราเลือกที่จะเดินไปบ่อยๆ เพราะทุกๆเย็นคุณตาเราชอบเดินออกกำลังกายอยู่แล้ว
ในตอนเย็นเมื่อวานขณะที่เรานั่งทำงานอยู่ที่บริษัท ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นดูหน้าจอเป็นคุณตาเราจึงรับสายคุยกันปรกติ คุณตาโทรถามเราว่าตอนเย็นจะทานอะไรไหม คุณตาจะเดินออกกำลังกายไปเรื่อยๆว่าจะเดินไปโลตัส จะได้ซื้อมาให้คุณยายทำให้ทาน ปรกติเรากับคุณตาจะคุยโทรศัพท์กันนานพอสมควร เราก็คุยอ้อนๆไปเรื่อยๆตามประสาหลานขี้อ้อน ( 555+ ) คุยไปสักพักก็ได้ยินเสียง " ตุ๊บ!!! แคร๊กกก " (คล้ายๆเสียงโทรศัพท์หล่น) ตอนแรกเราก็ไม่ได้เอะใจอ่ะไร คิดว่าบลูทูธคุณตาหล่น ซึ่งหล่นเป็นประจำอยู่แล้ว ชินแล้ว เราก็เรียก " คุณตา คุณตา ฮาโหล คุณตา " ก็ไม่ได้ยินเสียงคุณตาตอบโทรศัพท์ แต่ได้ยินเสียงคนคุยกันจับใจความไม่ค่อยรู้เรื่อง เราก็เริ่มใจไม่ดี คิดว่าคุณตาถูกวิ่งราวทรัพย์เพราะคุณตาเราเวลาไปโลตัสจะชอบเอาถุงผ้าใบใหญ่ๆไปใส่ของ กระเป๋าเงินก็ชอบใส่ไว้ในนั้น เราก็ตะโกนเรียกไปเรื่อยๆ "คุณตา ๆ ๆ ๆ" สักพักคุณตาตอบกลับมาว่า "ว่าไงลูก" เราอุ่นใจขึ้นมาทันทีว่าคุณตาไม่ได้โดนวิ่งราวทรัพย์อย่างที่คิด อาจจะแค่บลูทูธหลุดหล่นลงพื้น
เราถามคุณตาว่าหายไปไหนมาคะ โทรศัพท์ตกหรอ? คุณตาตอบกลับมาว่า "ตาโดนมอเตอร์ไซด์ชนลูก" เราตกใจสุดขีด (ในใจคิดไปว่านี่เดินบนทางจักรยานยังโดนมอเตอร์ไซด์ชนอีกหรอเนี่ย ถ้าจักรยานชนเราจะไม่โกรธเท่านี้เลย เพราะเข้าใจว่าทางนี้ทำมาให้จักรยานปั่นกับคนเดินเท่านั้น) เราจึงถามคุณตาว่า มอเตอร์ไซด์ยังอยู่หรือเปล่า คุณตาตอบว่ายังอยู่ เราบอกให้คุณตาหาที่นั่ง รอเราแป๊ปนึงกำลังจะไปหา พร้อมถามพิกัดคุณตาว่าอยู่ตรงไหน คุณตาตอบว่า "ไม่ต้องมาหรอกลูก มอเตอร์ไซด์เขาบอกว่าจะไปหาซื้อยาหม่องมาให้" เราบอกไม่ได้ เราจะไปและให้มอเตอร์ไซด์รอตรงนั้นด้วยห้ามไปไหน ต้องคุยกันสักหน่อย พร้อมคว้ากุญแจรถรีบบึ่งไปหาคุณตาทันที ขณะไปหาคุณตาก็โทรถามไประยะว่าเจ็บตรงไหนไหม ไหวหรือเปล่า ไม่ต้องเดินกลับบ้านนะ กำลังไปหา พร้อมถามว่ามอเตอร์ไซด์ยังอยู่ใช่ไหมคะ? คุณตาตอบมาว่า..."เขาบอกว่าจะไปซื้อยาหม่อง แต่นี่นานแล้วสงสัยจะไม่กลับมาแล้วละ" โอ้โห...เรานี่ปรี๊ดปรอทแตก น่าสาปแช่งในใจชนคนแก่ยังจะหนีอีก ทางก็ไม่ใช่ทางของมอเตอร์ไซด์ (หรือถ้าใช่ก็เชิญด่าเรากลับได้เลยค่ะ)
แต่ในเรื่องเลวร้ายนั้นก็ยังเจอคนดีๆค่ะ คุณตาบอกตอนนี้อยู่กับผู้ชายคนนึงเขาปั่นจักรยานออกกำลังกายตามหลังมอเตอร์ไซด์มาแล้วเห็นเหตุการณ์อยู่ไกลๆ เลยปั่นมาดูตอนนี้เขาอยู่เป็นเพื่อนคุณตาอยู่ เอายามาทาแผลให้คุณตาและรอเราเป็นเพื่อนคุณตา เขารอจนเราไปถึงช่วยพยุงคุณตาขึ้นรถ พร้อมทั้งบอกกับเราว่า ให้รีบพาคุณตาไปหาหมอนะ ถึงจะดูไม่เป็นอะไรมากก็ไปเช็คหน่อยก็ดี แต่มอเตอร์ไซด์คงไม่กลับมาแล้วหล่ะ เขาปั่นอยู่ก็โดนคันนี้บีบแตรไล่หลังเหมือนกัน เกือบเกี่ยวแฮนด์จักรยานเขาล้มไปเหมือนกัน
เราโมโหมาก ถ้าเจอจะด่าให้เละเลย ถ้าวันนั้นชนคุณตาเราแล้วท่านล้มหัวฟาดพื้น หรือแขนขาหักขึ้นมาจะทำอย่างไร เราไม่ทราบหรอกนะคะว่าทางนี้มอเตอร์ไซด์ขึ้นมาขี่ได้ไหม แต่เราคิดว่าไม่น่าจะได้นะคะ ถ้าขึ้นได้เชิญโต้แย้งได้เลยค่ะ ยินดีรับฟัง
แต่ถ้าหากทางนี้สงวนสิทธิ์ให้แค่คนเดินเท้าและนักปั่นจักรยาน...ท่านมอเตอร์ไซด์จะขึ้นมาทำไมคะ ??
ปล.1 ต้องขอขอบคุณพี่นักปั่นท่านนั้นด้วยนะคะ ตอนนั้นตกใจ + รีบพาคุณตาไปหาหมอ เลยไม่ได้ถามชื่อไว้เลย แต่เพราะพี่เลยทำให้เรารู้ว่าสังคมยังไม่สิ้นคนดี อย่างน้อยพี่นักปั่นท่านนั้นก็ยังช่วยดูแลคุณตาเราก่อนที่เราจะไปถึงซะอีก เราใช้เวลาเดินทางจากออฟฟิศไปเลียบทางด่วน ฝ่ารถติดร่วมชั่วโมงคุณพี่นักปั่นท่านนั้นก็ยังอยู่รอเราเป็นเพื่อนคุณตา ขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ
ปล.2 และขอด่าพี่มอเตอร์ไซด์ท่านนั้นหน่อยนะคะว่า #%!@#%!#$^!@#%^@#@$!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!#$%!$%!@#!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปล.3 คุณตาไปหาหมอมาแล้วค่ะ ไม่มีส่วนไหนได้รับผลกระทบ แค่บอบช้ำเล็กน้อย