ด้านล่างนี้เป็นบทความบางส่วนเขียนโดย คุณ เรือรบ เมืองมั่น ใน website : bangkokbiznews.com วันที่ 18 กย. 57 ที่สะท้อนถึงระบบการศึกษาไทยได้อย่างดียิ่ง ผมขอกราบขอบพระคุณผู้เขียนอย่างสูงที่กล้าตีแผ่ความจริงในระบบการศึกษาไทยที่ไม่ค่อยมีใครกล้าแตะต้องเพราะอาจกระทบต่อคนรอบข้าง ญาติพื่น้องเพื่อนฝูงและผู้มีพระคุณ. เรื่องการให้ลูกเข้าเรียนในโรงเรียนดังโดยใช้เงินทองเส้นสายทำนองนี้ ผมได้เคยทำหนังสือถึง องค์กรต่อต้านคอร์รัปชั่น(ประเทศไทย) แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ จากองค์กรดังกล่าว จึงขออนุญาติท่านผู้เขียนแชร์บทความบางส่วนผ่านใน pantip เพื่อช่วยกันปฎิเสธเรื่องทำนองนี้เพื่อยกระดับคุณธรรมและจริยธรรมในสังคมไทยให้สูงขึ้น
แป๊ะเจี๊ยะ โซตัส และอัตตาอาจารย์คือรากฐานสังคมเห็นแก่ตัว
“ในขณะที่ชนชั้นกลางมีสตางค์บ้านเราทำเป็นกระเหี้ยนกระหือรือรับไม่ได้กับการโกงหรือคาดว่าจะมีการโกงของคนอื่น แต่ถ้าเพื่อลูกของตนเองแล้วไซร้ พวกเขาทำทุกอย่างได้เพื่อให้ลูกได้เข้าสู่วงการที่คิดว่าดีที่สุด พวกเขาจะไม่ยอมรับการคัดสรรทางความสามารถว่าลูกของเขาอาจสู้คนอื่นเขาไม่ได้ เพราะถ้ามีโอกาสพวกเขาจะใช้อย่างอื่นผลักดันลูกให้เอาชนะคนอื่น นี่คือต้นกำเนิดของการสมประโยชน์ในแป๊ะเจี๊ยะ ที่ผู้ปกครองอยากจ่าย ทางสถาบันการศึกษาก็อยากรับด้วยผลประโยชน์ซ่อนเร้นตั้งแต่เพื่อความสืบทอดความเป็นเลิศทางวิชาการของโรงเรียนไปจนถึงกระเป๋าตังค์อธิการ พวกเขาไม่คิดด้วยซ้ำว่านี่คือการทุจริตคอร์รัปชัน เป็นการติดสินบนแบบหนึ่ง ไม่คิดว่าเป็นการเอาเปรียบตัดโอกาสคนอื่น ทั้งนี้เพราะสังคมอุปถัมภ์ของเราหล่อหลอมกันมาแบบนี้ เส้นสายมีคุณค่ากว่าสมองเสมอ
ความอยากในการส่งลูกเข้าโรงเรียนชื่อดังมาจากมายาคติสองประการ หนึ่งนั้นเชื่อว่าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงยาวนานหรือค่าเทอมแพงจะประสิทธิ์ประสาทวิชาการให้ลูกได้ดีกว่า ด้วยความสามารถของครูและอุปกรณ์ กับสองคือคิดว่าโรงเรียนระดับนี้ลูกคนรวยคนมีฐานะมาอยู่รวมกัน จะต้องได้คอนเนคชั่นที่ดีกว่าไปเรียนที่มีลูกคนจน ทั้งสองข้อมีโอกาสเป็นจริงได้แต่มิใช่ตายตัว ข้อแรกนั้นเด็กต้องพร้อมเรียน ถ้าเจ้าตัวจะเกเรหรือถูกกดดันจนไม่มีกะจิตกะใจเรียน ถึงโรงเรียนจะดีอย่างไรเด็กก็ด้อยเท่าที่เป็น ส่วนข้อหลังเป็นเพียงโอกาสที่มีมากกว่า แต่การคบเพื่อนของเด็กนั้นมักเลือกตามความชอบ ไม่ใช่ตามหลักฐานะ พ่อแม่ทุกคนยากให้ลูกคบบัณฑิตแต่ลูกอาจจะไม่คบ คอนเนคชั่นนี้จึงไม่ได้ใช้แต่อย่างใด.
เหตุใดการศึกษาไทยจึงด้อยลงเรื่อยๆ?????
แป๊ะเจี๊ยะ โซตัส และอัตตาอาจารย์คือรากฐานสังคมเห็นแก่ตัว
“ในขณะที่ชนชั้นกลางมีสตางค์บ้านเราทำเป็นกระเหี้ยนกระหือรือรับไม่ได้กับการโกงหรือคาดว่าจะมีการโกงของคนอื่น แต่ถ้าเพื่อลูกของตนเองแล้วไซร้ พวกเขาทำทุกอย่างได้เพื่อให้ลูกได้เข้าสู่วงการที่คิดว่าดีที่สุด พวกเขาจะไม่ยอมรับการคัดสรรทางความสามารถว่าลูกของเขาอาจสู้คนอื่นเขาไม่ได้ เพราะถ้ามีโอกาสพวกเขาจะใช้อย่างอื่นผลักดันลูกให้เอาชนะคนอื่น นี่คือต้นกำเนิดของการสมประโยชน์ในแป๊ะเจี๊ยะ ที่ผู้ปกครองอยากจ่าย ทางสถาบันการศึกษาก็อยากรับด้วยผลประโยชน์ซ่อนเร้นตั้งแต่เพื่อความสืบทอดความเป็นเลิศทางวิชาการของโรงเรียนไปจนถึงกระเป๋าตังค์อธิการ พวกเขาไม่คิดด้วยซ้ำว่านี่คือการทุจริตคอร์รัปชัน เป็นการติดสินบนแบบหนึ่ง ไม่คิดว่าเป็นการเอาเปรียบตัดโอกาสคนอื่น ทั้งนี้เพราะสังคมอุปถัมภ์ของเราหล่อหลอมกันมาแบบนี้ เส้นสายมีคุณค่ากว่าสมองเสมอ
ความอยากในการส่งลูกเข้าโรงเรียนชื่อดังมาจากมายาคติสองประการ หนึ่งนั้นเชื่อว่าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงยาวนานหรือค่าเทอมแพงจะประสิทธิ์ประสาทวิชาการให้ลูกได้ดีกว่า ด้วยความสามารถของครูและอุปกรณ์ กับสองคือคิดว่าโรงเรียนระดับนี้ลูกคนรวยคนมีฐานะมาอยู่รวมกัน จะต้องได้คอนเนคชั่นที่ดีกว่าไปเรียนที่มีลูกคนจน ทั้งสองข้อมีโอกาสเป็นจริงได้แต่มิใช่ตายตัว ข้อแรกนั้นเด็กต้องพร้อมเรียน ถ้าเจ้าตัวจะเกเรหรือถูกกดดันจนไม่มีกะจิตกะใจเรียน ถึงโรงเรียนจะดีอย่างไรเด็กก็ด้อยเท่าที่เป็น ส่วนข้อหลังเป็นเพียงโอกาสที่มีมากกว่า แต่การคบเพื่อนของเด็กนั้นมักเลือกตามความชอบ ไม่ใช่ตามหลักฐานะ พ่อแม่ทุกคนยากให้ลูกคบบัณฑิตแต่ลูกอาจจะไม่คบ คอนเนคชั่นนี้จึงไม่ได้ใช้แต่อย่างใด.