เอาละครับ หัวกระทู้อาจจะดูปัญญาอ่อน และส่อว่าผู้ตั้งกะทู้โลกมืดมิดไร้ความอบอุ่น
ไม่ขอตอบคำถามใดๆ แต่อยากถามกลับทุกท่านว่า ทำไมเราถึงยอมรับเพียงแค่มันเคยมีมา ทำไมเราถึงเชื่อโดยไม่เคยถามใจตัวเองหรือเปล่า
อาจจะงง ขออธิบายเกี่ยวกับตัวผมสักหน่อยครับ
ผมเป็นเกย์ เป็นเด็กอีสาน บ้านของผมในสมัยเด็กมีตา พ่อ แม่ พี่สามจริงๆ และพี่น้อง(ผญ. เยอะ) อีกหลายคน
เพียงแต่โชคชะตากลับทำให้ผมต้องเบี่ยงเบน สังคมหล่อหลอมผมจนผมต้องแตกต่างจากคนอื่น
ผมก็คนธรรมดา มีดีบ้าง เลวบ้างตามภาวะปรกติของคน
ผมแค่.... ไม่เคยมีโอกาสกับการสัมผัสกับการเป็นผู้ชายที่มองโลกอย่างเข้าใจ
ตลอดชีวิตของผมที่ผ่านมาคือการไร้เดียงสา สับสน และเดียวดาย(เมื่อพี่สาวและตาของผมจากไป)
ผมรักผู้ชาย ผมรักพ่อ แม่ ....ผมมองโลกนี้โหดร้ายมาเสมอ
จนเมื่อวันเกิดของผม อายุสิบหกปี วันที่ผมได้บอกกับพ่อแม่ว่าผมเป็นเกย์ ผมรักผู้ชายคนหนึ่ง(ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่ขออธิบายมากกับเขา เอาไว้เป็นอดีตในหัวใจของผมและเขาก็แล้วกันครับ)
แม่บอกว่าเข้าใจ และ แม่บอกคำที่ผมอยากฟังมาตลอดชีวิต
"บ่ว่าลูกสิเป็นหยัง แม่กับพ่อกะฮักคือเก่า" ผมร้องไห้ออกมา ความรู้สึกอันหนักอึ้งพังทลายหมดสิ้น ผมสบายใจ นับจากวันนั้นผมกล้ายิ้มให้กับทุกคน ผมเริ่มที่จะเข้าใจว่าชีวิตคนเราต้องเจออะไรบ้าง มีความสุข ความทุกข์มากเพียงใด และที่สำคัญ ชีวิตคืออะไร
แต่
ผมถามถึงเรื่องแต่งงานในอนาคต แม่บอกให้ผมยอมรับว่า การแต่งงานระหว่าง ช ช เป็นสิ่งที่ไม่ดี ไม่ใช่ว่าแม่โลกแคบนะครับ และผมก็เข้าใจด้วย เราเกิดมาเป็นชาย ชั่วชีวิตหนึ่งก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัว ดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า
ผมเข้าใจแม่ทุกอย่าง ผมอยากให้แม่มีความสุข ผมอยากให้ทุกคนในอนาคตมีความสุขด้วยการตัดสินใจของผม
เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่า
ผมจะรักผู้หญิงได้อย่างไร แม้ว่าผมจะชอบคนที่น่ารัก และผมปกป้องได้ แต่คนๆนั้นในอดีตล้วนเป็นเกย์เหมือนผม
ผมแค่อยากถามทุกท่านว่า มีโอกาสไหมที่ผมจะรักผู้หญิงสักหนึ่งคนอย่างบริสทธิ์ใจได้เหมือนกับที่ผมรักโดยไม่หวังสิ่งใดกับผู้ชายคนแรก
ผมแค่ต้องการแนวทาง แรงผลักดัน คนช่วยตัดสินใจ และอีกอย่างแม่เคยบอกผมว่าลองเข้าใจในความคิดของคนอื่นว่าเขาคิดอย่างไร แล้วยอมรับ แลวเราจะเข้าใจ
สุดท้าย ฝากคำถามตามหัวข้อกระทู้ด้วยนะครับ
ขอบคุณทุกท่านครับ
..... ให้มันเป็นสิ่งที่น่าจดจำ สิ่งที่มันจะผ่านไปได้ด้วยดี....
ทำไมผู้ชายและผู้หญิงถึงรักกันได้ แล้วคุณค่าของการแต่งงานคืออะไรกันครับ
ไม่ขอตอบคำถามใดๆ แต่อยากถามกลับทุกท่านว่า ทำไมเราถึงยอมรับเพียงแค่มันเคยมีมา ทำไมเราถึงเชื่อโดยไม่เคยถามใจตัวเองหรือเปล่า
อาจจะงง ขออธิบายเกี่ยวกับตัวผมสักหน่อยครับ
ผมเป็นเกย์ เป็นเด็กอีสาน บ้านของผมในสมัยเด็กมีตา พ่อ แม่ พี่สามจริงๆ และพี่น้อง(ผญ. เยอะ) อีกหลายคน
เพียงแต่โชคชะตากลับทำให้ผมต้องเบี่ยงเบน สังคมหล่อหลอมผมจนผมต้องแตกต่างจากคนอื่น
ผมก็คนธรรมดา มีดีบ้าง เลวบ้างตามภาวะปรกติของคน
ผมแค่.... ไม่เคยมีโอกาสกับการสัมผัสกับการเป็นผู้ชายที่มองโลกอย่างเข้าใจ
ตลอดชีวิตของผมที่ผ่านมาคือการไร้เดียงสา สับสน และเดียวดาย(เมื่อพี่สาวและตาของผมจากไป)
ผมรักผู้ชาย ผมรักพ่อ แม่ ....ผมมองโลกนี้โหดร้ายมาเสมอ
จนเมื่อวันเกิดของผม อายุสิบหกปี วันที่ผมได้บอกกับพ่อแม่ว่าผมเป็นเกย์ ผมรักผู้ชายคนหนึ่ง(ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่ขออธิบายมากกับเขา เอาไว้เป็นอดีตในหัวใจของผมและเขาก็แล้วกันครับ)
แม่บอกว่าเข้าใจ และ แม่บอกคำที่ผมอยากฟังมาตลอดชีวิต
"บ่ว่าลูกสิเป็นหยัง แม่กับพ่อกะฮักคือเก่า" ผมร้องไห้ออกมา ความรู้สึกอันหนักอึ้งพังทลายหมดสิ้น ผมสบายใจ นับจากวันนั้นผมกล้ายิ้มให้กับทุกคน ผมเริ่มที่จะเข้าใจว่าชีวิตคนเราต้องเจออะไรบ้าง มีความสุข ความทุกข์มากเพียงใด และที่สำคัญ ชีวิตคืออะไร
แต่
ผมถามถึงเรื่องแต่งงานในอนาคต แม่บอกให้ผมยอมรับว่า การแต่งงานระหว่าง ช ช เป็นสิ่งที่ไม่ดี ไม่ใช่ว่าแม่โลกแคบนะครับ และผมก็เข้าใจด้วย เราเกิดมาเป็นชาย ชั่วชีวิตหนึ่งก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัว ดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า
ผมเข้าใจแม่ทุกอย่าง ผมอยากให้แม่มีความสุข ผมอยากให้ทุกคนในอนาคตมีความสุขด้วยการตัดสินใจของผม
เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่า
ผมจะรักผู้หญิงได้อย่างไร แม้ว่าผมจะชอบคนที่น่ารัก และผมปกป้องได้ แต่คนๆนั้นในอดีตล้วนเป็นเกย์เหมือนผม
ผมแค่อยากถามทุกท่านว่า มีโอกาสไหมที่ผมจะรักผู้หญิงสักหนึ่งคนอย่างบริสทธิ์ใจได้เหมือนกับที่ผมรักโดยไม่หวังสิ่งใดกับผู้ชายคนแรก
ผมแค่ต้องการแนวทาง แรงผลักดัน คนช่วยตัดสินใจ และอีกอย่างแม่เคยบอกผมว่าลองเข้าใจในความคิดของคนอื่นว่าเขาคิดอย่างไร แล้วยอมรับ แลวเราจะเข้าใจ
สุดท้าย ฝากคำถามตามหัวข้อกระทู้ด้วยนะครับ
ขอบคุณทุกท่านครับ
..... ให้มันเป็นสิ่งที่น่าจดจำ สิ่งที่มันจะผ่านไปได้ด้วยดี....