ให้ทานหมาขี้เรื้อน

กระทู้สนทนา
ให้ทานหมาขี้เรื้อน
สมัยที่หลวงพ่อเป็นเณรอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี วันหนึ่งเพิ่งฉันเสร็จกำลังจะไปล้างบาตรเหลือบไปเห็นหมาขี้เรื้อนหิวโซ เดินโซซัดโซเซใกล้จะหมดแรงเต็มที เกิดความสงสารจับใจมองดูข้าวในบาตรก็ฉันเกลี้ยง เพราะครูบาอาจารย์สอนไว้ว่าเป็นธรรมเนียมพระธุดงค์จะฉันให้หมดบาตรเสมอ ไม่ให้กินทิ้งกินขว้าง
มองหาอาหารรอบทิศก็ไม่มีอะไรพอประทังความหิวของหมาน้อยได เจ้าหมาที่น่าสงสารก็ใกล้จะหมดแรง เมื่อหมดหนทางก็นึกได้ อาหารเพิ่งฉันใหม่ๆ พอจะเรียกคืนมาให้เจ้าหมาน้อยได้ จึงเอามือล้วงคอให้อาเจียนออกมา หมาตัวนั้นคลานมาฟุบตรงเศษอาหารจากลำคอของเราพอดี มันได้กินอาหารนั้นจนมีกำลังขึ้น เราก็เรียกอาหารใหม่ออกมาจนหมดท้องจนอาหารเก่าเริ่มระบายออกมาด้วย พอเห็นสุนัขมีแรงก็หยุด เจ้าหมานั้นได้แรงขนาดวิ่งเหยาะๆตามเราได้
จากนั้นมาลาภสักการะในเรื่องอาหารการกินนี่มีมากเสียจนเขาบังคับให้กิน บางรายทำอาหารประณีตมาถวาย เห็นเราไม่แตะต้องเลย ก็กลับไปร้องไห้(เขามาเล่าให้หลวงพ่อฟังเอง) หลวงพ่อจึงต้องพยายามฉันให้เขาทุกครั้งเพื่อรักษาน้ำใจ
จาก ฐานิยตฺเถรวตฺถุ หลวงพ่อพุธ ฐานิโย –หน้าที่ ๖๕

ที่มาจากเพจ
"แนะนำสถานที่ปฏิบัติธรรมและแชร์คำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์สายวัดป่า"
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่