พอมืดทีไร ผมรู้สึกแย่ทุกที เหมือนชีวิตมันจะดับตามแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆ หายไปจากขอบฟ้าด้วย ผมไม่ค่อยโอเคกับฟีลแบบนี้ ผมกลายเป็นคนขี้เหงา และกลัวความมืด ไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ในแต่ละวันที่มันผ่านไป ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำให้ตัวเองเหนื่ิอยและอ่อนเพลียมากที่สุด เผื่ิอจะสะสมอาการอ่อนล้าร่างกาย เอาไว้นอนให้หลับสนิท ได้เต็มที่ แต่พอความมืดคืบคลานเข้ามาในแต่ละวัน  
หัวใจกลับยิ่งเต้นแรง เลือดที่สูบฉีด มากขึ้นไม่ได้ช่วยให้ผมกระหายที่จะนอนเลย แต่กลับกันโดยสิ้นเชิง มันกลับโหยหาบางอย่าง ที่มันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นมานาน ความรู้สึกที่มีใครสักคน ที่จะเข้ามาเติมคำตอบในช่องว่าง ใครสักคนที่พอดีกับช่องว่างที่ผมมีอยู่ หลายครั้งที่เพื่อนๆรอบตัวผมบอกว่าผมทุ่มมากไป ผมก็รู้ตัวในบางครั้งนะ แต่ผมเชื่อมาตลอดว่า "ใจ ถ้าอยากได้ต้องให้ก่อน" แล้วผมก็รู้ในวันนี้ว่าผม เข้าใจผิดมาตลอด  สุดท้ายแล้วสิ่งเดียวที่พอจะเยียวยาช่องว่างที่เจ็บช้ำ ซอกหลืบของส่วนลึกในใจผม ก็คงเป็นโซเชียวที่ผมได้มาแชร์ความรู้สึก ที่มันอึดอัด อัดอั้น ไม่รู้จะบอกใครได้ ได้ดีที่สุด ใครอ่านถึงตรงนี้ ผมขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านบทความไร้สาระอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่า ถ้าตอนนี้คุณกำลังรู้สึกเหงา อ้างว้าง เคว้งคว้าง ไม่มีใครเข้าใจ ผมแค่อยากจะบอกว่า คุณมีเพื่อนที่เหงา อ้างว่าง ไม่ต่างกับคุณอีกคนตรงนี้