เพื่อนอาจจะไม่ใช่ทุกอย่างของชัวิต แต่ถ้าไม่มีเลยมันเหมือนชีวิตไร้สีสันไปเลย
เหมือนภาพมันเทา เบลอๆไปหมด เหมือนเราอยู่บนโลกที่มีคนอยู่ 4 - 5 คน เดินวนไปวนมารอบตัวเรา มันดูจืดสนิท
ผมอาจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ความคิดนอกกรอบคนอื่น ทำตัวไม่เข้าสังคม
จนทำให้เพื่อนไม่ค่อยมีเพื่อน จะมีก็สนิทๆไปทั่ว แบบผิวเผิน ตั้งแต่มัธยม หรือเข้ามหาลัย
ผมมีทั้งเพื่อนเที่ยว กินเหล้า เที่ยวผู้หญิง หรือเพื่อนผู้หญิงหลายๆคน แต่ผมกลับเข้ากับคนเหล่านี้ไม่ได้เลย ได้แค่ช่วยติวหนังสือให้เพื่อน
คอยเตือนเพื่อนเรื่องงาน เรื่องการบ้าน
ไม่เคยเลย ที่เวลาผมลำบากจะสามารถพึ่งพาคนเหล่านี้ได้
ผมถึงได้รู้ว่า ครอบครัว คือสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม
ผมจึงได้ทุ่มเท และให้ความสำคัญตลอดมา
จนคำว่าเพื่อน มันจางหายไป มีแต่คำว่าครอบครัว
มาตอนนี้ ผมรู้สึกเหงา รู้สึกอยากมีเพื่อนไว้ระบาย มีเพื้อนไว้ปรึกษา
มีเพื่อนไว้กินข้าว มีเพื่อนไว้รับฟังปัญหา ปรับทุกข์ซึ่งกันและกัน
มีเพื่อนไว้คอยตบบ่า เมื่อเราท้อ มีเพื่อนเมื่อเรามีความสุข แล้วเขาก็ยินดี
เพื่อนสำหรับผม มันเหมือนหายไปแล้วกับชีวิตผม
อันที่จริงผมมักสนิทกับคุณครูที่มหาลัย จนนับถือท่านๆเป็นคุณแม่คนที่สอง สาม สี่ไปเสียแล้ว เวลาผมทุกข์ เวลาผมท้อ ผมก็ไปปรึกษาท่าน ผมต้องขอบคุณคุณครูที่มหาลัยมากๆ เวลาผมทำงาน วันไหนว่าง หรือลาพักร้อน หรือตามเทศกาล ผมจะไม่ลืมที่จะหวนย้อนกลับไปหาท่าน ซื้อกระเช้าผลไม้ กระเช้าขนมไปฝากท่านๆ หรือไปเยี่ยมเยียนท่านๆ ส่งข้อความ โทรพูดคุยกัน
แต่แล้วเมื่อผมเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ เมื่อผมเริ่มทำงาน เพื่อนต่างวัยก็เกินขึ้นมา
อันที่จริงเราต่างรู้ตั้งแต่เรียนแล้วว่า โลกของการทำงาน มีแต่คนใส่หน้ากาก มีแต่เพื่อนกิน
วัยแต่ละคน ก็ต่างๆกันไป มาจากต่างสังคม ต่างความรู้ ต่างสถาบัน เอาแต่แก่งแย่ง ชิงดี เลียเจ้านาย ติดแบรนด์ ติดเที่ยว
เหมือนผมเป็นแกะขาว ในหมู่แกะดำ ที่ผมไม่เข้าพวกใคร ไม่อยากแก่งแย่ง ชิงดีกับคนอื่น
ผมแม้จะหัวนอกกรอบ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่กินเหล้า ไม่ได้เฮฮาปาจิงโกะเวลาอยู่กับเพื่อนๆ แต่ก็อยากมีเพื่อนดีๆสักคน
ถึงแม้ผมจะเปิดใจให้เพื่อนเข้ามาหลายๆคน แต่ก็เข้ามาและผ่านไป แบบบางทีผมก็งงๆ อาจเพราะการห่างหายของการมีเพื่อน
ทำให้ผมลืมไปว่า การเข้าสังคม ที่เรียกว่าเพื่อนเป็นอย่างไร
เพื่อน เราไม่ได้วัดกันที่จำนวน แต่เราวัดกันที่คุณภาพ และแน่นอนวันนี้ผม ไม่มีเพื่อนเหล่านั้นอยู่เลยสักคนเดียว
ทุกวันนี้บอกได้เลยว่าเหงา แต่เอางานและครอบครัวมาเป็นเพื่อนอยู่ ทำไปเรื่อยๆ ด้วยวัยตัวเองยังน้อย
แต่ก็หวังว่าเพื่อนดีๆจะเข้ามาสักคนหนึ่ง ไม่ใช่เพื่อนกิน แต่เป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันไปจนเราตาย
ปล. สำหรับผมครอบครัว คือสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่คำว่า เพื่อน ถ้าอย่างน้อยมีดีๆสักคนนึง ก็คงจะดี
บางทีหาเพื่อนแท้สักคน มันยากนักจริง
เหมือนภาพมันเทา เบลอๆไปหมด เหมือนเราอยู่บนโลกที่มีคนอยู่ 4 - 5 คน เดินวนไปวนมารอบตัวเรา มันดูจืดสนิท
ผมอาจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ความคิดนอกกรอบคนอื่น ทำตัวไม่เข้าสังคม
จนทำให้เพื่อนไม่ค่อยมีเพื่อน จะมีก็สนิทๆไปทั่ว แบบผิวเผิน ตั้งแต่มัธยม หรือเข้ามหาลัย
ผมมีทั้งเพื่อนเที่ยว กินเหล้า เที่ยวผู้หญิง หรือเพื่อนผู้หญิงหลายๆคน แต่ผมกลับเข้ากับคนเหล่านี้ไม่ได้เลย ได้แค่ช่วยติวหนังสือให้เพื่อน
คอยเตือนเพื่อนเรื่องงาน เรื่องการบ้าน
ไม่เคยเลย ที่เวลาผมลำบากจะสามารถพึ่งพาคนเหล่านี้ได้
ผมถึงได้รู้ว่า ครอบครัว คือสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม
ผมจึงได้ทุ่มเท และให้ความสำคัญตลอดมา
จนคำว่าเพื่อน มันจางหายไป มีแต่คำว่าครอบครัว
มาตอนนี้ ผมรู้สึกเหงา รู้สึกอยากมีเพื่อนไว้ระบาย มีเพื้อนไว้ปรึกษา
มีเพื่อนไว้กินข้าว มีเพื่อนไว้รับฟังปัญหา ปรับทุกข์ซึ่งกันและกัน
มีเพื่อนไว้คอยตบบ่า เมื่อเราท้อ มีเพื่อนเมื่อเรามีความสุข แล้วเขาก็ยินดี
เพื่อนสำหรับผม มันเหมือนหายไปแล้วกับชีวิตผม
อันที่จริงผมมักสนิทกับคุณครูที่มหาลัย จนนับถือท่านๆเป็นคุณแม่คนที่สอง สาม สี่ไปเสียแล้ว เวลาผมทุกข์ เวลาผมท้อ ผมก็ไปปรึกษาท่าน ผมต้องขอบคุณคุณครูที่มหาลัยมากๆ เวลาผมทำงาน วันไหนว่าง หรือลาพักร้อน หรือตามเทศกาล ผมจะไม่ลืมที่จะหวนย้อนกลับไปหาท่าน ซื้อกระเช้าผลไม้ กระเช้าขนมไปฝากท่านๆ หรือไปเยี่ยมเยียนท่านๆ ส่งข้อความ โทรพูดคุยกัน
แต่แล้วเมื่อผมเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ เมื่อผมเริ่มทำงาน เพื่อนต่างวัยก็เกินขึ้นมา
อันที่จริงเราต่างรู้ตั้งแต่เรียนแล้วว่า โลกของการทำงาน มีแต่คนใส่หน้ากาก มีแต่เพื่อนกิน
วัยแต่ละคน ก็ต่างๆกันไป มาจากต่างสังคม ต่างความรู้ ต่างสถาบัน เอาแต่แก่งแย่ง ชิงดี เลียเจ้านาย ติดแบรนด์ ติดเที่ยว
เหมือนผมเป็นแกะขาว ในหมู่แกะดำ ที่ผมไม่เข้าพวกใคร ไม่อยากแก่งแย่ง ชิงดีกับคนอื่น
ผมแม้จะหัวนอกกรอบ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่กินเหล้า ไม่ได้เฮฮาปาจิงโกะเวลาอยู่กับเพื่อนๆ แต่ก็อยากมีเพื่อนดีๆสักคน
ถึงแม้ผมจะเปิดใจให้เพื่อนเข้ามาหลายๆคน แต่ก็เข้ามาและผ่านไป แบบบางทีผมก็งงๆ อาจเพราะการห่างหายของการมีเพื่อน
ทำให้ผมลืมไปว่า การเข้าสังคม ที่เรียกว่าเพื่อนเป็นอย่างไร
เพื่อน เราไม่ได้วัดกันที่จำนวน แต่เราวัดกันที่คุณภาพ และแน่นอนวันนี้ผม ไม่มีเพื่อนเหล่านั้นอยู่เลยสักคนเดียว
ทุกวันนี้บอกได้เลยว่าเหงา แต่เอางานและครอบครัวมาเป็นเพื่อนอยู่ ทำไปเรื่อยๆ ด้วยวัยตัวเองยังน้อย
แต่ก็หวังว่าเพื่อนดีๆจะเข้ามาสักคนหนึ่ง ไม่ใช่เพื่อนกิน แต่เป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันไปจนเราตาย
ปล. สำหรับผมครอบครัว คือสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่คำว่า เพื่อน ถ้าอย่างน้อยมีดีๆสักคนนึง ก็คงจะดี