ชีวิตจริงของคนพิการที่ต้องกินข้าววัดทุกวัน แต่เค้าบอกเราว่า " ผมมีครบหมดแล้วครับ "

ปกติคนเราจะมีความต้องการอยากได้นู่นอยากได้นี่ทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้กับครอบครัว   ไม่มีเวลาได้กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อ-แม่ที่ต่างจังหวัด  ยอมเป็นหนี้สินรูดบัตรเครดิตผ่อน 0% - 10  เดือน  20 เดือนก็เพื่อสิ่งของที่บางทีมันก็ไม่ได้จำเป็นอะไรกับชีวิตเราเลย  สิ่งของที่บางครั้งเราก็ไม่ได้อยากได้แต่ต้องซื้อเพราะคนอื่นเค้ามีกัน  หรือแม้กระทั่งคนรวยๆที่มีเงินเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าพอต้องทำทุกทางเพื่อให้มีมากขึ้นไปเรื่อยๆ  จขกท. ก้อเป็นคนนึงที่ยังมีความรู้สึกนั้นจนกระทั่งได้คุยกับพี่คนนี้

แต่เดิมพี่รุ่งเป็นคนงานรับจ้างอยู่ในตลาดแต่ต่อมามีอาการป่วยไม่มีแรงไม่สามารถยกของได้ร้านค้าต่างๆในตลาดจึงเลิกจ้าง  พี่รุ่งเลยหันมายึดอาชีพเก็บขยะขายเค้ามักจะเดินเก็บขยะรีไซเคิลตามถังขยะและตามบ้านคนไปขายเพื่อประทังชีวิต  บ้านของ จขกท.ก็เป็นบ้านนึงที่จะแยกขยะเอาไว้ให้พี่เค้าทุกวัน
ตลอดเวลา 5 ปีที่ย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้จะได้เห็นพี่เค้ามาเดินเก็บของทุกวันไม่เคยขาด  พี่รุ่งเป็นคนเดินช้าเพราะขาที่ไม่ค่อยมีแรงและบ่อยครั้งที่ได้เห็นภาพที่พี่เค้าถือถุงใบใหญ่
และต้องยืนนิ่งๆเพื่อพักเหนื่อย  หรือบางครั้งก็ล้มพับไปบนถนนเป็นภาพที่น่าสงสารมาก   แต่หลายเดือนมานี้ไม่เห็นพี่เค้าออกมาเก็บขยะอีก  จขกท.ผ่านไปหน้าบ้านก็ไม่เห็นคนอยู่ก็นึกเป็นห่วงว่าเค้าหายไปไหนเป็นยังไงบ้าง  จนกระทั่งเมื่อวานนี้ จขกท.เลยตัดสินใจชวนแฟนเดินเข้าไปดูในบ้านและได้เจอกับพี่รุ่ง

จขกท - เป็นไงบ้างพี่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่เห็นไปเอาของที่บ้านเลย
พี่รุ่ง   - เดี๋ยวนี้ผมเดินไม่ได้แล้วครับ  ขาผมไม่มีแรงยืนแล้วมันล้มตลอด
จขกท - แล้วนี่พี่อยู่บ้านกับใคร
พี่รุ่ง   -  ผมอยู่คนเดียว
จขกท - แล้วญาติพี่น้องพี่ไม่มีเลยเหรอ
พี่รุ่ง   - ผมเคยมีพี่ชายเค้าย้ายไปอยู่กรุงเทพแล้วก็ไม่เคยได้เจอกันอีกตอนนี้เค้าก็ไม่รู้ว่าผมย้ายมาอยู่ตรงนี้ไม่รู้จะติดต่อกันยังไง
จขกท - แล้วเดินไม่ได้แบบนี้แล้วหาข้าวกินยังไง
พี่รุ่ง   - สัปเหร่อที่วัดเอาข้าวมาให้ผมทุกวันตอนเช้าผมก็แบ่งไว้กินทั้งวัน
จขกท - แล้วพี่ไปหาหมอรึยัง
พี่รุ่ง   - ผมเคยไปนานแล้ว หมอให้ยาคลายเส้น แก้ปวด มาทานแต่ไม่หายผมเลยไม่ไปอีก
จขกท - แล้วนี่เดินไม่ได้แล้วเข้าห้องน้ำยังไง  
พี่รุ่ง   -  ผมคลานเอา
จขกท - แล้วนี่ทำไมขาพี่เลอะนักไปไหนมา  
พี่รุ่ง   - ผมคลานไปให้อาหารไก่แม่ลูกอ่อนด้านนู้นผมเอาไปไว้ในร่มกลัวเค้าโดนฝน
จขกท - คลานไปลำบากแล้วยังต้องไปให้อาหารตรงนู้นอีก ไก่นี่ก็ไม่ยอมมากินใกล้ๆแล้วนี่พี่เลี้ยงไว้ทำไร กินหรอ
พี่รุ่ง   -  ป่าวครับเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนผม
จขกท - แล้วนี่จะช่วยเหลือพี่ได้ยังไงบ้างถ้าให้เงินไว้จะมีคนไปซื้อของให้มั้ย  หรือจะให้ไปซื้อของให้
พี่รุ่ง   - ไม่เป็นไรครับ
จขกท - รับไว้เถอะพี่หนูอยากช่วยคนรู้จักกัน
พี่รุ่งนิ่งไปนานก่อนจะยื่นมืออกมารับเงินไป  ( ปกติพี่เค้าไม่เคยรับของใครฟรีๆ  เวลาพี่เค้าไปซื้ออาหารบางร้านไม่เอาเงินเค้าก็ไม่ยอมต้องจ่ายให้ได้ )
พี่รุ่ง   -  ขอบคุณมากครับ
จขกท - วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่นะพี่เดือดร้อนอะไรก็ให้สัปเหร่อไปบอกหนูที่บ้านก็ได้  แล้วนี่ขาดเหลืออะไรมั้ยเดี๋ยวมาคราวหน้าจะซื้อมาให้

พี่รุ่ง   -  ไม่เป็นไรครับ   """""  ผมมีครบทุกอย่างแล้ว """""  มาม่า  ปลากระป๋อง  ก็มีอยู่

ได้ยินคำนี้เข้าไปเจ้าของกระทู้ถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกมีความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันอยู่ในตอนนั้นทั้งรู้สึกสงสารคนที่อยู่ตรงหน้า
และรู้สึกสงสัยตัวเองว่าเรามีเกือบทุกอย่างที่อยากได้แต่ก็ไม่เคยรู้สึกสักครั้งว่าเรามีครบทุกอย่างแล้ว  แต่คนที่ชีวิตไม่มีอะไรเลย
บ้านที่อยู่บันไดก็หักต้องเอาเก้าอี้มาไว้ปีน  หลังคาบ้านก็รั่ว  ไม่มีเงิน  ไม่มีแรงจะออกไปทำงาน  ไม่มีเพื่อน  ไม่มีญาติพี่น้อง  ไม่มีครอบครัว  
ต้องนั่งอยู่บ้านทั้งวัน   ไม่มีแม้กระทั่งข้าวกินต้องรอคนเอาข้าววัดมาให้  แต่เค้ากลับมองว่าชีวิตเค้ามีครบหมดแล้ว

จขกท. เขียนมาทั้งหมดเพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวังว่าชีวิตเราแย่หรือสิ้นหวังอยากให้มองพี่รุ่งเป็นตัวอย่างนะคะ  จะได้มีแรงสู้ต่อไปว่าตราบใดที่ยังมีแขนขา
ยังมีแรง  ยังมีลมหายใจ  ก็ยังมีโอกาสอย่าสิ้นหวังนะคะ


ps. พี่เค้าอยู่ที่ขอนแก่นถ้าใครรู้จักมูลนิธิ  หรือหน่วยงานอะไรที่ช่วยเหลือคนพิการได้   ติดต่อ จขกท . เข้ามาได้นะคะ  จขกท.จะติดต่อไปเผื่อมีหน่วยงานไหนเข้ามาดูแล