สวัสดีค่ะ มาเหมือนเดิมมีคำถามมาถามเหมือนเดิมค่ะ ไม่รู้เป็นอะไร ชีวิตเราถึงมีแต่ปัญหามาถามก็ไม่รู้ แหะๆ
เล่าเกริ่นก่อนนะคะ อย่างที่หัวข้อพูดไปเราเป็นเลสเบี้ยนค่ะ ก็เป็นมานานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เคยแสดงตัวตนหรืออะไร ติดจะปิดเป็นความลับด้วยนะ
คือมันอายนะคะ รู้สึกไม่กล้า รู้สึกกลัวมาตลอดที่ต้องเป็นอย่างนี้ เคยพยายามจะลองคบผู้ชายที่มาจีบนะคะ แต่เอาเข้าจริงมันก็ไม่ไหว
ทำใจไม่ได้จริงๆ ต้องออกตัวก่อนเลยว่าที่จริงแล้วเราก็ไม่ได้แต่งตัวผู้หญิงจ๋าอะไร ออกจะห้าวๆ บ้าง แต่บางอารมณ์นึกครึ้มก็จะแต่งสวยขึ้นมาซะงั้น
บางคนก็มีมาแอบเลียบๆ เคียงๆถามว่าเป็นอะไรบ้าง เราก็อยากพูดออกไปนะว่าเราเป็น แต่ไม่กล้าพอ จะมีก็แต่เพื่อนสนิทกันมากๆ ที่จะรู้ค่ะ
ทั้งที่เราก็อายุอานามไม่ใช่วัยรุ่นเท่าไรแล้ว หลายคนก็มักจะถามว่ามีแฟนหรือยัง อะไรประมาณนี้
เราก็ได้แต่บอกไปว่ายังไม่เคยมีหรอกค่ัะ คนที่มาถามก็จะแบบอึ้งๆ กันไป เพราะเราก็ไม่ใช่เด็กที่ไร้เดียงสาอะไร ถ้าไม่มีมันก็น่าแปลก
เราเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง ให้มันเข้าท่ากว่านี้ ก็มันไม่เคยมีอ่ะ ซึ่งความจริงก็คือ อย่างที่พวกคุณๆรู้กันค่ะ
เลสเบี้ยนเป็นสายพันธุ์ที่คนเป็นเองยังดูกันไม่ออกเลย
แต่ความจริงที่เราเองอาจจะไม่เข้าใจจริงๆ ก็คือ เรากำลังยึดติดกับรักครั้งเก่าหรือเปล่า เพราะมันเหมือนกับว่า ความรู้สึกรักใครบางคน
มันยังตามหลอกหลอนเราจนถึงวันนี้
เราเคยรักผู้หญิงคนหนึ่งมากค่ะ รักมาตั้งแต่มัธยมปลายเลย รักมาตลอด บอกเขา แสดงความรักมาโดยตลอด แต่เขาก็คอยบอกปัด ปฏิเสธกันเรื่อยมา
เขาบอกว่าขอให้เราเป็นแค่เพื่อน เราก็พยายามทำให้ค่ะ แต่คนที่เรารู้สึกมากกว่าเพื่อน จะให้ทำยังไง เราก็ยากจะจำกัดขอบเขตความรู้สึกตัวเองจริงไหมคะ
แต่เพราะรักเยทนมาตลอด มองเขาไปมีใครมาตลอดสามปีที่อย่างน้อยก็ได้อยู่เคียงข้างเขา เขาทำให้เรารู้สึกพิเศษกว่าคนอื่น
เหมือนเราเป็นคนที่เขาแคร์มากกว่าใคร เพื่อนสนิทเตือนก็ไม่ฟังว่าเขาเป็นคนไม่ดี แต่มันก็ตัดใจไม่ไหว คิดเสมอว่าขอให้จบไปก่อนนะ
ต่อจากนั้นถ้าต้องไม่เห็นหน้ากันคงลืมกันได้
ไม่นานเวลานั้นก็มาถึงค่ะ เราต่างแยกย้ายกันไปเรียนคนล่ะที่ เราเลือกเรียนในต่างจังหวัดไกลๆ เลย คิดว่าชาตินี้คงไม่เจอเขาอีก
ไม่ต้องทนเจ็บมองคนที่เรารักไปมีใคร เรามีชีวิตสี่ปีในมหาวิทยาลัยแบบวัยรุ่นทั่วไปค่ะ ทำให้ลืมเขาไปเลย
แต่ทุกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขาเวลาเราอยู่กับตัวเอง เวลาคิดถึงเรื่องเก่าๆ ถึงพยายามไม่คิดมาตลอด
จนวันหนึ่งเราไปเจอรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ เขาเป็นคนดี มาจีบเรา ไม่รู้ทำไมสงสัยเขาคงมีเซ็นส์มากมั้งคะ เขาเหมือนจะรู้ว่าเราเป็นเลสเบี้ยน
เพราะเขาเองก็เป็นเหมือนๆ กัน เขาตามจีบเราได้สักพัก เราก็เริ่มใจอ่อน หวั่นไหว ก็จะมีใครไม่ชอบบ้างคะ ที่มีใครสักคนมาเอาใจ มาคอยทำดี
ช่วงนั้นเราหลงพี่เขาไปมากพอดู แต่ปรากฏว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่ก็ยังกล้ามาหลอกเราใ้ห้เราชอบ
ตอนที่รู้ความจริงนี่เราโกรธมากเลยค่ะ แต่ก็เสียใจมากกว่า เพราะพี่เขาเป็นคนที่ดีมาก
เคยมีครั้งหนึ่งที่พูดกับตัวเองว่า ถ้าเป็นพี่เขาล่ะก็ คงทำให้เราลืมคนเก่าได้สักวัน แต่พอหลัจากวันนั้นเรารู้เลยว่า
ยังไงความสัมพันธ์ครั้งนี้คงไม่มีทางไปต่อได้ ไม่นานพี่เขาก็ยอมสารภาพและขอโทษ แล้วจากไปจากชีวิตเราค่ะ
เราก็เลยดำเนินชีวิตมาเป็นปกติสุข คิดไว้แล้วว่าจะไม่รักใครจริงจังอีก จะไม่มองหาความรักที่ไหนอีก จะอยู่มันอย่างนี้ล่ะ มีความสุขต่อไปคนเดียว
ไม่ต้องไปเืดือดร้อนใคร แล้วมันก็เป็นอย่างนี้มาเสมอ จนผ่านไปหกปีค่ะ...
หกปีที่เหงาแต่ก็ไม่ต้องเสียใจกับความรักในรูปแบบนี้ ไม่รู้ว่าคุ้มไหม แต่ทุกครั้งเวลาที่เหงา หรืออยู่คนเดียว
คนที่เรามักคิดถึง มักอยากรู้ว่าสบายดีไหมกลับเป็นรักแรกของเรา ทุกครั้งที่ล้มตัวลงนอนมักจะคิดถึงเรื่องของเขาบ่อยๆ
เพลงบางเพลงที่ฟังก็อดเผลอคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ช่วงเวลาดีๆของเรากับคนแรก มันทำให้เผลอจะร้องไห้ไปเสียทุกครั้ง
แต่คิดว่าต้องอยู่คนเดียว คิดว่าจะไม่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาอีก ไม่รู้ว่าเพราะเหงาถึงคิดถึงเขา หรือเรายังรักเขากันแน่
กระทั่งบางอย่างเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะเขาเหงา หรือเพราะอะไร รักแรกของเราจู่ๆเขาก็ส่งข้อความมาหาเราค่ะ
มันทั้งสั้น กระชับและดูไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ เขาถามว่านี่เป็นเบอร์เราใช่ไหม เขาถามว่าเราจำเขาได้หรือเปล่า
ก็ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อมันคือรักแรก คือความรู้สึกที่ไม่มีวันลืม
คืนนั้นเรานอนไม่หลับเลยค่ะ กระสับกระส่ายไปมา อยู่เฉยๆไม่ได้ นั่งเครียดตลอดเวลา
นาทีนึงยิ้มดีใจที่เขาส่งข้อความมาหา คิดว่าเขาต้องคิดถึงเรามากแน่ๆ แต่นาทีถัดมาเรากลับหุบยิ้มหน้าบึ้งตึง
คิดไปสารพัดว่าถ้าคนที่เขารักกันจริง จะปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้จริงๆน่ะเหรอ จะส่งข้อความ สั้นๆ ง่ายๆ มาแค่นี้เองน่ะเหรอ
บวกกับเราพอได้รับรู้เรื่องราวหกปีของเขาจากเพื่อนเราบ้างว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มไปไม่นาน ยิ่งทำให้เรานั่งเครียด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี จะติดต่อกลับไปไหม
หลังจากตัดสินใจอยู่สามวันด้วยความว้าวุ่นใจ เราก็ติดต่อเขาไปค่ะ
เราส่งข้อความตอบกลับไป ชวนเขาคุย ทำให้เขาหัวเราะ ทั้งที่ใจรู้ดีว่าเรากำลังทำร้ายตัวเอง ทั้งที่รู้ดีว่าเขาแค่เหงาและต้องการใครสักคน แต่ก็ยังอยากคุย
หลอกตัวเองว่าเขาก็ยังมีใจ และมีเยื่อใยต่อกัน รู้ดีว่าพยายามเท่าไร เรื่องของเราก็จะไม่มีวันกลับมาเป็นดังเดิม
เราส่งข้อความหากันทุกวันค่ะ วันล่ะหลายข้อความด้วย ทุกครั้งถ้าไม่ได้รับข้อความเขากลับ เราจะรู้สึกใจหาย เจ็บปวดมาก แต่พอเสียงข้อความดังเท่านั้น
เหมือนสุนัขที่รอเจ้านายกลับมาเลยค่ะ หูตั้ง หางกระดิก มันทุ้งสุข ทั้งเสียใจในเวลาเดียวกัน
ไม่อยากจะรัก ไม่อยากจะส่งข้อความหรือสานสัมพันธ์ต่อกัน แต่ก็ตัดใจไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ
สองสามวันก่อนเราเคยพยายามนะคะ ไม่ส่งข้อความหาเขา มันทรมานมาก ทั้งวันเอาแต่มองมือถือ มีคำพูดมากมายอยากจะเล่าให้เขาฟัง
อยาให้เขายิ้ม อยากให้เขาหัวเราะ แต่ก็ต้องทน ทำเป็นเมินมือถือ วันทั้งวันมันแบบ กระวนกระวาย เหมือนตัวเองขาดหายอะไรไปอย่างนั้น
เราทนมาได้สองวัน แต่พอคืนของวันที่สาม ตบะแตกค่ะ เราทนไม่ได้จริงๆ พยายามห้ามตัวเองแล้ว แต่ก็ทำไม่ไ้ด้
ทั้งที่เขาก็ไม่เคยคิดจะส่งข้อความมาหากันก่อน การที่เราไม่ส่งข้อความไปหาตั้งสองวัน ถ้าคนที่เขารักกันจริง เขาจะไม่ส่งจริงๆหรือคะ
เขาไม่เคยโทรมาหาเราก่อน ไม่เคยพูดคำว่ารัก คไม่เคยำว่าห่วงใย แต่ทำไมมีแค่เราเองที่ยังร้อนรน ยังเฝ้ารอเขาอยู่ได้
มันทรมานมากเลยค่ะ อยากหยุดตัวเองให้ได้ อยากทำเป็นเมิน
แต่แค่ตอนนี้แค่เขายังไม่ส่งข้อความกลับ เรายังกลายเป็นคนบ้านั่งจ้องมือถือจนตาแทบถลน
ใครก็ได้มีคำแนะนำดีๆ บอกหน่อยได้ไหมคะ่วาเราควรจะทำยังไง
เรายังรักเขา หรือ แค่เหงากัน
แล้วความรักในรูปแบบนี้มันมีจริงเหรอคะ เราแทบไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว
ความรักของคนรักเพศเดียวกัน จะมีวันสมหวังจริงๆหรือเปล่าคะ
เล่าเกริ่นก่อนนะคะ อย่างที่หัวข้อพูดไปเราเป็นเลสเบี้ยนค่ะ ก็เป็นมานานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เคยแสดงตัวตนหรืออะไร ติดจะปิดเป็นความลับด้วยนะ
คือมันอายนะคะ รู้สึกไม่กล้า รู้สึกกลัวมาตลอดที่ต้องเป็นอย่างนี้ เคยพยายามจะลองคบผู้ชายที่มาจีบนะคะ แต่เอาเข้าจริงมันก็ไม่ไหว
ทำใจไม่ได้จริงๆ ต้องออกตัวก่อนเลยว่าที่จริงแล้วเราก็ไม่ได้แต่งตัวผู้หญิงจ๋าอะไร ออกจะห้าวๆ บ้าง แต่บางอารมณ์นึกครึ้มก็จะแต่งสวยขึ้นมาซะงั้น
บางคนก็มีมาแอบเลียบๆ เคียงๆถามว่าเป็นอะไรบ้าง เราก็อยากพูดออกไปนะว่าเราเป็น แต่ไม่กล้าพอ จะมีก็แต่เพื่อนสนิทกันมากๆ ที่จะรู้ค่ะ
ทั้งที่เราก็อายุอานามไม่ใช่วัยรุ่นเท่าไรแล้ว หลายคนก็มักจะถามว่ามีแฟนหรือยัง อะไรประมาณนี้
เราก็ได้แต่บอกไปว่ายังไม่เคยมีหรอกค่ัะ คนที่มาถามก็จะแบบอึ้งๆ กันไป เพราะเราก็ไม่ใช่เด็กที่ไร้เดียงสาอะไร ถ้าไม่มีมันก็น่าแปลก
เราเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง ให้มันเข้าท่ากว่านี้ ก็มันไม่เคยมีอ่ะ ซึ่งความจริงก็คือ อย่างที่พวกคุณๆรู้กันค่ะ
เลสเบี้ยนเป็นสายพันธุ์ที่คนเป็นเองยังดูกันไม่ออกเลย
แต่ความจริงที่เราเองอาจจะไม่เข้าใจจริงๆ ก็คือ เรากำลังยึดติดกับรักครั้งเก่าหรือเปล่า เพราะมันเหมือนกับว่า ความรู้สึกรักใครบางคน
มันยังตามหลอกหลอนเราจนถึงวันนี้
เราเคยรักผู้หญิงคนหนึ่งมากค่ะ รักมาตั้งแต่มัธยมปลายเลย รักมาตลอด บอกเขา แสดงความรักมาโดยตลอด แต่เขาก็คอยบอกปัด ปฏิเสธกันเรื่อยมา
เขาบอกว่าขอให้เราเป็นแค่เพื่อน เราก็พยายามทำให้ค่ะ แต่คนที่เรารู้สึกมากกว่าเพื่อน จะให้ทำยังไง เราก็ยากจะจำกัดขอบเขตความรู้สึกตัวเองจริงไหมคะ
แต่เพราะรักเยทนมาตลอด มองเขาไปมีใครมาตลอดสามปีที่อย่างน้อยก็ได้อยู่เคียงข้างเขา เขาทำให้เรารู้สึกพิเศษกว่าคนอื่น
เหมือนเราเป็นคนที่เขาแคร์มากกว่าใคร เพื่อนสนิทเตือนก็ไม่ฟังว่าเขาเป็นคนไม่ดี แต่มันก็ตัดใจไม่ไหว คิดเสมอว่าขอให้จบไปก่อนนะ
ต่อจากนั้นถ้าต้องไม่เห็นหน้ากันคงลืมกันได้
ไม่นานเวลานั้นก็มาถึงค่ะ เราต่างแยกย้ายกันไปเรียนคนล่ะที่ เราเลือกเรียนในต่างจังหวัดไกลๆ เลย คิดว่าชาตินี้คงไม่เจอเขาอีก
ไม่ต้องทนเจ็บมองคนที่เรารักไปมีใคร เรามีชีวิตสี่ปีในมหาวิทยาลัยแบบวัยรุ่นทั่วไปค่ะ ทำให้ลืมเขาไปเลย
แต่ทุกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขาเวลาเราอยู่กับตัวเอง เวลาคิดถึงเรื่องเก่าๆ ถึงพยายามไม่คิดมาตลอด
จนวันหนึ่งเราไปเจอรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ เขาเป็นคนดี มาจีบเรา ไม่รู้ทำไมสงสัยเขาคงมีเซ็นส์มากมั้งคะ เขาเหมือนจะรู้ว่าเราเป็นเลสเบี้ยน
เพราะเขาเองก็เป็นเหมือนๆ กัน เขาตามจีบเราได้สักพัก เราก็เริ่มใจอ่อน หวั่นไหว ก็จะมีใครไม่ชอบบ้างคะ ที่มีใครสักคนมาเอาใจ มาคอยทำดี
ช่วงนั้นเราหลงพี่เขาไปมากพอดู แต่ปรากฏว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่ก็ยังกล้ามาหลอกเราใ้ห้เราชอบ
ตอนที่รู้ความจริงนี่เราโกรธมากเลยค่ะ แต่ก็เสียใจมากกว่า เพราะพี่เขาเป็นคนที่ดีมาก
เคยมีครั้งหนึ่งที่พูดกับตัวเองว่า ถ้าเป็นพี่เขาล่ะก็ คงทำให้เราลืมคนเก่าได้สักวัน แต่พอหลัจากวันนั้นเรารู้เลยว่า
ยังไงความสัมพันธ์ครั้งนี้คงไม่มีทางไปต่อได้ ไม่นานพี่เขาก็ยอมสารภาพและขอโทษ แล้วจากไปจากชีวิตเราค่ะ
เราก็เลยดำเนินชีวิตมาเป็นปกติสุข คิดไว้แล้วว่าจะไม่รักใครจริงจังอีก จะไม่มองหาความรักที่ไหนอีก จะอยู่มันอย่างนี้ล่ะ มีความสุขต่อไปคนเดียว
ไม่ต้องไปเืดือดร้อนใคร แล้วมันก็เป็นอย่างนี้มาเสมอ จนผ่านไปหกปีค่ะ...
หกปีที่เหงาแต่ก็ไม่ต้องเสียใจกับความรักในรูปแบบนี้ ไม่รู้ว่าคุ้มไหม แต่ทุกครั้งเวลาที่เหงา หรืออยู่คนเดียว
คนที่เรามักคิดถึง มักอยากรู้ว่าสบายดีไหมกลับเป็นรักแรกของเรา ทุกครั้งที่ล้มตัวลงนอนมักจะคิดถึงเรื่องของเขาบ่อยๆ
เพลงบางเพลงที่ฟังก็อดเผลอคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ช่วงเวลาดีๆของเรากับคนแรก มันทำให้เผลอจะร้องไห้ไปเสียทุกครั้ง
แต่คิดว่าต้องอยู่คนเดียว คิดว่าจะไม่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาอีก ไม่รู้ว่าเพราะเหงาถึงคิดถึงเขา หรือเรายังรักเขากันแน่
กระทั่งบางอย่างเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะเขาเหงา หรือเพราะอะไร รักแรกของเราจู่ๆเขาก็ส่งข้อความมาหาเราค่ะ
มันทั้งสั้น กระชับและดูไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ เขาถามว่านี่เป็นเบอร์เราใช่ไหม เขาถามว่าเราจำเขาได้หรือเปล่า
ก็ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อมันคือรักแรก คือความรู้สึกที่ไม่มีวันลืม
คืนนั้นเรานอนไม่หลับเลยค่ะ กระสับกระส่ายไปมา อยู่เฉยๆไม่ได้ นั่งเครียดตลอดเวลา
นาทีนึงยิ้มดีใจที่เขาส่งข้อความมาหา คิดว่าเขาต้องคิดถึงเรามากแน่ๆ แต่นาทีถัดมาเรากลับหุบยิ้มหน้าบึ้งตึง
คิดไปสารพัดว่าถ้าคนที่เขารักกันจริง จะปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้จริงๆน่ะเหรอ จะส่งข้อความ สั้นๆ ง่ายๆ มาแค่นี้เองน่ะเหรอ
บวกกับเราพอได้รับรู้เรื่องราวหกปีของเขาจากเพื่อนเราบ้างว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มไปไม่นาน ยิ่งทำให้เรานั่งเครียด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี จะติดต่อกลับไปไหม
หลังจากตัดสินใจอยู่สามวันด้วยความว้าวุ่นใจ เราก็ติดต่อเขาไปค่ะ
เราส่งข้อความตอบกลับไป ชวนเขาคุย ทำให้เขาหัวเราะ ทั้งที่ใจรู้ดีว่าเรากำลังทำร้ายตัวเอง ทั้งที่รู้ดีว่าเขาแค่เหงาและต้องการใครสักคน แต่ก็ยังอยากคุย
หลอกตัวเองว่าเขาก็ยังมีใจ และมีเยื่อใยต่อกัน รู้ดีว่าพยายามเท่าไร เรื่องของเราก็จะไม่มีวันกลับมาเป็นดังเดิม
เราส่งข้อความหากันทุกวันค่ะ วันล่ะหลายข้อความด้วย ทุกครั้งถ้าไม่ได้รับข้อความเขากลับ เราจะรู้สึกใจหาย เจ็บปวดมาก แต่พอเสียงข้อความดังเท่านั้น
เหมือนสุนัขที่รอเจ้านายกลับมาเลยค่ะ หูตั้ง หางกระดิก มันทุ้งสุข ทั้งเสียใจในเวลาเดียวกัน
ไม่อยากจะรัก ไม่อยากจะส่งข้อความหรือสานสัมพันธ์ต่อกัน แต่ก็ตัดใจไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ
สองสามวันก่อนเราเคยพยายามนะคะ ไม่ส่งข้อความหาเขา มันทรมานมาก ทั้งวันเอาแต่มองมือถือ มีคำพูดมากมายอยากจะเล่าให้เขาฟัง
อยาให้เขายิ้ม อยากให้เขาหัวเราะ แต่ก็ต้องทน ทำเป็นเมินมือถือ วันทั้งวันมันแบบ กระวนกระวาย เหมือนตัวเองขาดหายอะไรไปอย่างนั้น
เราทนมาได้สองวัน แต่พอคืนของวันที่สาม ตบะแตกค่ะ เราทนไม่ได้จริงๆ พยายามห้ามตัวเองแล้ว แต่ก็ทำไม่ไ้ด้
ทั้งที่เขาก็ไม่เคยคิดจะส่งข้อความมาหากันก่อน การที่เราไม่ส่งข้อความไปหาตั้งสองวัน ถ้าคนที่เขารักกันจริง เขาจะไม่ส่งจริงๆหรือคะ
เขาไม่เคยโทรมาหาเราก่อน ไม่เคยพูดคำว่ารัก คไม่เคยำว่าห่วงใย แต่ทำไมมีแค่เราเองที่ยังร้อนรน ยังเฝ้ารอเขาอยู่ได้
มันทรมานมากเลยค่ะ อยากหยุดตัวเองให้ได้ อยากทำเป็นเมิน
แต่แค่ตอนนี้แค่เขายังไม่ส่งข้อความกลับ เรายังกลายเป็นคนบ้านั่งจ้องมือถือจนตาแทบถลน
ใครก็ได้มีคำแนะนำดีๆ บอกหน่อยได้ไหมคะ่วาเราควรจะทำยังไง
เรายังรักเขา หรือ แค่เหงากัน
แล้วความรักในรูปแบบนี้มันมีจริงเหรอคะ เราแทบไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว