เคยเป็นไหม รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับการมีแฟน
เป็นคนไม่ชอบคนเจ้าชู้ แต่พอคุยๆเหมือนจะลงตัวกับคนดี สุดท้ายก็มักจะเป็นฝ่ายทำคนที่ดีเสียใจ
แต่จิตใจเรามันบังคับไม่ได้ว่าให้รู้สึก หรือไม่รู้สึก สุดท้ายก็เสียใจที่ตัวเองไปทำร้ายเขาทั้งที่เขาดีมากๆ
บวกกับเป็นคนคิดมาก มากจนรู้สึกว่าพอมีความรัก ความรักมักจะกลับมาทำร้ายเรา เป็นคนคิดมาก ถ้าเสียใจจะเสียใจหนักมาก ขี้น้อยใจแต่เป็นคนไม่ค่อยแสดงออก ส่วนใหญ่ก็เก็บไว้คนเดียวมันทรมานอ่ะบางที5555 จนรู้สึกว่าโสดแบบไม่ผูกมัด ไม่ต้องเอาตัวเองไปผูกพันธ์ยึดติดกับใครอาจจะดีกว่า เพราะไม่ต้องกังวลว่าเขาหายไปไหน เป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรรึป่าว จะทำอะไรอยู่อ่านหนังสือรึยัง จะไปมีคนอื่นไหม จะเจอใครที่ดีกว่าเรารึป่าว ง่ายๆคือพอรักก็จะรักมากคิดมาก และสุดท้ายพอเลิก หรือจบความสัมพันธ์ ก็เสียใจนาน คิดถึงความทรงจำดีดีนาน จนไม่กล้าที่จะรักหรือเปิดรับใครเข้ามาในชีวิตง่ายๆ
ถึงเหงาบ้างตอนมองคู่อื่นเดินจูงมือกัน แต่เราก็คิดว่าอยู่แบบนี้แหล่ะ ถึงเหงาบ้างแต่ก็ไม่ต้องเจ็บเพราะใคร
อีกอย่างการที่เราสร้างกำแพงป้องกันตัวเองแบบนี้คือเราก็มีคนเข้ามาคุยเรื่อยๆเราก็คุยบ้างไม่คุยบ้างแล้วแต่อารมณ์ และสถานการณ์ แต่จากที่ผ่านๆมาพอเราทำแบบนี้คนก็เอาไปพูดกันเชิงว่าเราคุยเยอะ ให้ความหวังไปหมด เพราะเราก็ไม่ได้คบกับใครง่ายๆด้วย แต่เวลาคนอื่นมอง เขามองแง่ว่าคุยแต่ไม่เอา คุยเยอะ เป็นผู้หญิงไม่ดี เราก็คิดนะว่าถ้าเราคุยแล้วเอาเป็นแฟนหมดอ่ะค่อยมาว่าดีมั้ย การที่เราก็คุยก็ตอบเขาสำหรับเรา  คือถนอมน้ำใจยังไงมีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียดถึงเราจะให้เค้าแบบคนรักไม่ได้ อย่างน้อยมิตรภาพแบบเพื่อนแบบคนรู้จักก็ยังมีให้ได้ไม่ใช่หรอ แต่ก็ช่างเถอะ ต่างคนต่างความคิดต่างจิตใจเนอะ เราก็แค่ทำในส่วนของเราให้ดีที่สุด แค่อยากจะรู้ว่ามีคนที่เป็นแบบเราบ้างไหม คนส่วนมากที่เราเจอมีแต่คนที่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ถามเราก็อาจจะอยากนะ ถ้าคนนั้นเป็นคนที่ใช่ พอดีและดีพอสำหรับเรา แต่ถามตอนนี้ก็ยังไม่มี และกลัวด้วยว่าถ้ามี ความรักนี่ล่ะที่จะทำให้ชีวิตเรามันยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม