เรากับแฟนคบกันมาปีกว่าแล้วค่ะ แฟนอายุน้อยกว่าเรา 7 ปี แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากในช่วงแรกๆ เราสองคนทำงานที่เดียวกันแต่อยู่คนละแผนก แต่ก็นั่งชั้นเดียวกัน นิสัยของแฟนเราเค้าจะเป็นคนขี้หึง ( มาก ) อารมณ์ร้อน ขี้โมโห บุคลิกเค้าจะเป็นคนเงียบๆ สถานะตอนนี้คืออยู่ด้วยกันแต่ยังไม่ได้แต่งงาน
เรากับเค้ารู้จักกันได้เพราะเราเป็นคนเข้าไปคุยกับเค้าก่อนทางเฟส จากนั้นจึงได้คุยและคบกัน แต่ขอเล่าก่อนกว่าก่อนหน้าเราจะคบเค้าเราเคยคบคนอื่นมาก่อน คือก่อนหน้านี้เราอยู่กทม.มาตั้งแต่อายุ 20 จนเมื่อประมาณปี 2556 เราก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านที่ตจว.แล้วก็มาสมัครงานที่บริษัทที่ทำอยู่ปัจจุบัน จนได้งานตำแหน่งฝ่ายบุคคล
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ หลังจากที่เรากับแฟนคบกันแล้ว ช่วงแรกๆเรากับเค้าก็ทะเลาะกันบ้าง แต่มาหนักขึ้นก็ช่วงหลังๆที่ทะเลาะกันแล้วลงไม้ลงมือ ส่วนมากเรื่องที่ทะเลาะกันก็จะเป็นเรื่องหึงหวง เค้าจะชอบหาว่าเรามองผู้ชายคนโน้น คนนี้ หรือไม่ก็ชอบคนโน้น คนนี้ พอเราอธิบายเค้าก็ไม่ฟัง หาว่าเราชอบแถ แก้ตัว ยิ่งเราอธิบายเค้าก็ยิ่งโกรธ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการลงไม้ลงมือ แต่เราก็ทนมาตลอด เพราะรักเค้า
วันก่อนเลิกงาน 5 โมงแล้วเราไปทำสีผม ทำเสร็จประมาณ 3 ทุ่ม โดยที่เค้านั่งรอเราในร้านตลอด พอทำเสร็จก็พากันไปหาอะไรทานกัน เพราะหิวกันทั้งคู่ แต่กลับกลายเป็นว่าเค้ามาหงุดหงิดเราเพราะหาว่าเราไปมองผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่ในร้าน ทั้งๆที่เรายังไม่เห็นหน้าตาของคนนั้นเลยด้วยซ้ำ พอกลับไปบ้าน เราก็พยายามอธิบายแต่เค้าก็ไม่ฟังเลย สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการลงไม้ลงมือ เค้าตบตีเราจนเจ็บไปหมด เรื่องเกิดมาประมาณอาทิตย์นึงได้ละ จนถึงตอนนี้เราก็ยังเจ็บตรงขมับซ้ายอยู่ เวลาอ้าปากหาวหรือจะทานอะไรสักอย่างมันจะเจ็บมาก แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเราต้องขอโทษเค้าเพื่อให้เรื่องมันจบ ทั้งที่เราไม่ได้ทำ
ล่าสุด เรื่องเกิดขึ้นเมื่องานเลย เลิกงานก็แวะซื้อกับข้าวกลับบ้าน พอไปถึงเราก็คิดแต่ว่าจะรีบทำกับข้าวเพราะเราก็หิว เค้าก็หิว เราเปิดประตูหลังบ้านเพราะคิดว่าจะนั่งสับหมูแล้วสับเนื้อไก่ตรงนั้น แล้วบังเอิญว่าตรงหลังบ้านจะมีเด็กผู้ชาย อายุน่าจะราวๆ 18-22 ยืนอยู่ข้างๆบ้าน ตรงหลังบ้านพอดี เด็กคนนั้นเป็นลูกเขยของบ้านข้างๆบ้านเรา เราเห็นก็เฉยๆนะ ก็เลยมานั่งตรงประตูเพื่อจะสับหมู แต่กลายเป็นว่าแฟนเราเดินมาแล้วก็ถามว่าทำไมนั่งตรงนั้น ปกติไม่เคยนั่ง เราก็งงเพราะพอจะเดาออกว่าเค้าคิดอะไร เค้าคงคิดว่าเราไปนั่งเพราะมีผู้ชายอยู่แน่ๆ จากนั้นเราก็ขยับมานั่งในครัวเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่พอเราตะโกนให้เค้าเก็บตะไคร้ เค้าก็ตอบประชดมาว่าให้เก็บเอง หรือไม่ก็คนข้างบ้านเก็บก็ได้ เรางี้อึ้งเลยค่ะ คือไม่คิดว่าเค้าจะเป็นหนักถึงขนาดนี้ เค้าระแวงผู้ชายทุกคนรอบตัว ทั้งหัวหน้าเค้า เพื่อนเค้า หรือแม้แต่คนผ่านไปผ่านมา พอสุดท้ายทะเลาะกันก็ลงเอยด้วยกันทะเลาะตบตี แต่ดีหน่อยตรงที่เมื่อคืนไม่ได้ทะเลาะกันแรง แต่แค่ไม่พูดกันจนตอนนี้ก็ยังไม่คุยกันเลย
เราท้อมากเลยตอนนี้ ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี มันเหนื่อย มันล้า รักก็รักนะ รักมากด้วย หวังแต่ว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้า เรื่องอื่นเค้าดีหมด ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว เค้าไม่เคยฟังเราเลย เค้าไม่ยอมลงให้เราเลยสักนิด เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้ายังรักเราอยู่รึเปล่า ตอนนี้เราอยากร้องไห้มากๆ คือเราไม่ผิดไง ตั้งแต่เรื่องครั้งก่อนจนเรื่องนี้ แต่เราต้องโดนเค้าโกรธ คือมันไม่ใช่เลย ทำไมเราต้องมาเผชิญกับเรื่องที่เราไม่ได้ทำตลอดเลย เราจริงใจกับเค้าสุดๆแล้ว แต่เค้าก็ไม่เคยเชื่อ คิดแต่ว่าเราแอบคุยกับคนอื่นตลอด คือตอนนี้เราบอกได้เลยว่านอกจากแม่ พ่อ พี่ชาย 2 คน เราก็เหลือแค่เค้าคนเดียว เพื่อนเราก็อยู่กทม.หมด อีกอย่างแทบจะไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้วด้วย ขนาดมีเบอร์แปลกโทรผิดมาเบอร์เค้า เค้ายังหาว่าเป็นคนของเราเลย ทุกครั้งเลย พอมีเบอรืแปลกก็พาลทะเลาะกันทุกที ตอนนี้เราอยากระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง เพราะตลอดเวลาทะเลาะกัน เราแทบจะไม่ได้เล่าให้ใครฟัง เพราะไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปรบกวนแม่อีก พ่อเราก็บวช เวลามีเรื่องแบบนี้เราได้แต่เก็บไว้ตลอด มันเลยอึดอัดมากเลยค่ะ
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ
ปล.ตัวหนังสือเราอาจจะไม่น่าอ่านเท่าไหร่ แต่เราพิมพ์ออกมาตามที่คิดเลยค่ะ ตอนนี้นึกไรไม่ออกจริงๆ
เคยไหมที่พยายามทำเพื่อใครสักคน แต่เค้าไม่เคยเห็นในสิ่งที่เราทำเลย ?
เรากับเค้ารู้จักกันได้เพราะเราเป็นคนเข้าไปคุยกับเค้าก่อนทางเฟส จากนั้นจึงได้คุยและคบกัน แต่ขอเล่าก่อนกว่าก่อนหน้าเราจะคบเค้าเราเคยคบคนอื่นมาก่อน คือก่อนหน้านี้เราอยู่กทม.มาตั้งแต่อายุ 20 จนเมื่อประมาณปี 2556 เราก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านที่ตจว.แล้วก็มาสมัครงานที่บริษัทที่ทำอยู่ปัจจุบัน จนได้งานตำแหน่งฝ่ายบุคคล
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ หลังจากที่เรากับแฟนคบกันแล้ว ช่วงแรกๆเรากับเค้าก็ทะเลาะกันบ้าง แต่มาหนักขึ้นก็ช่วงหลังๆที่ทะเลาะกันแล้วลงไม้ลงมือ ส่วนมากเรื่องที่ทะเลาะกันก็จะเป็นเรื่องหึงหวง เค้าจะชอบหาว่าเรามองผู้ชายคนโน้น คนนี้ หรือไม่ก็ชอบคนโน้น คนนี้ พอเราอธิบายเค้าก็ไม่ฟัง หาว่าเราชอบแถ แก้ตัว ยิ่งเราอธิบายเค้าก็ยิ่งโกรธ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการลงไม้ลงมือ แต่เราก็ทนมาตลอด เพราะรักเค้า
วันก่อนเลิกงาน 5 โมงแล้วเราไปทำสีผม ทำเสร็จประมาณ 3 ทุ่ม โดยที่เค้านั่งรอเราในร้านตลอด พอทำเสร็จก็พากันไปหาอะไรทานกัน เพราะหิวกันทั้งคู่ แต่กลับกลายเป็นว่าเค้ามาหงุดหงิดเราเพราะหาว่าเราไปมองผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่ในร้าน ทั้งๆที่เรายังไม่เห็นหน้าตาของคนนั้นเลยด้วยซ้ำ พอกลับไปบ้าน เราก็พยายามอธิบายแต่เค้าก็ไม่ฟังเลย สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการลงไม้ลงมือ เค้าตบตีเราจนเจ็บไปหมด เรื่องเกิดมาประมาณอาทิตย์นึงได้ละ จนถึงตอนนี้เราก็ยังเจ็บตรงขมับซ้ายอยู่ เวลาอ้าปากหาวหรือจะทานอะไรสักอย่างมันจะเจ็บมาก แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเราต้องขอโทษเค้าเพื่อให้เรื่องมันจบ ทั้งที่เราไม่ได้ทำ
ล่าสุด เรื่องเกิดขึ้นเมื่องานเลย เลิกงานก็แวะซื้อกับข้าวกลับบ้าน พอไปถึงเราก็คิดแต่ว่าจะรีบทำกับข้าวเพราะเราก็หิว เค้าก็หิว เราเปิดประตูหลังบ้านเพราะคิดว่าจะนั่งสับหมูแล้วสับเนื้อไก่ตรงนั้น แล้วบังเอิญว่าตรงหลังบ้านจะมีเด็กผู้ชาย อายุน่าจะราวๆ 18-22 ยืนอยู่ข้างๆบ้าน ตรงหลังบ้านพอดี เด็กคนนั้นเป็นลูกเขยของบ้านข้างๆบ้านเรา เราเห็นก็เฉยๆนะ ก็เลยมานั่งตรงประตูเพื่อจะสับหมู แต่กลายเป็นว่าแฟนเราเดินมาแล้วก็ถามว่าทำไมนั่งตรงนั้น ปกติไม่เคยนั่ง เราก็งงเพราะพอจะเดาออกว่าเค้าคิดอะไร เค้าคงคิดว่าเราไปนั่งเพราะมีผู้ชายอยู่แน่ๆ จากนั้นเราก็ขยับมานั่งในครัวเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่พอเราตะโกนให้เค้าเก็บตะไคร้ เค้าก็ตอบประชดมาว่าให้เก็บเอง หรือไม่ก็คนข้างบ้านเก็บก็ได้ เรางี้อึ้งเลยค่ะ คือไม่คิดว่าเค้าจะเป็นหนักถึงขนาดนี้ เค้าระแวงผู้ชายทุกคนรอบตัว ทั้งหัวหน้าเค้า เพื่อนเค้า หรือแม้แต่คนผ่านไปผ่านมา พอสุดท้ายทะเลาะกันก็ลงเอยด้วยกันทะเลาะตบตี แต่ดีหน่อยตรงที่เมื่อคืนไม่ได้ทะเลาะกันแรง แต่แค่ไม่พูดกันจนตอนนี้ก็ยังไม่คุยกันเลย
เราท้อมากเลยตอนนี้ ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี มันเหนื่อย มันล้า รักก็รักนะ รักมากด้วย หวังแต่ว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้า เรื่องอื่นเค้าดีหมด ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว เค้าไม่เคยฟังเราเลย เค้าไม่ยอมลงให้เราเลยสักนิด เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้ายังรักเราอยู่รึเปล่า ตอนนี้เราอยากร้องไห้มากๆ คือเราไม่ผิดไง ตั้งแต่เรื่องครั้งก่อนจนเรื่องนี้ แต่เราต้องโดนเค้าโกรธ คือมันไม่ใช่เลย ทำไมเราต้องมาเผชิญกับเรื่องที่เราไม่ได้ทำตลอดเลย เราจริงใจกับเค้าสุดๆแล้ว แต่เค้าก็ไม่เคยเชื่อ คิดแต่ว่าเราแอบคุยกับคนอื่นตลอด คือตอนนี้เราบอกได้เลยว่านอกจากแม่ พ่อ พี่ชาย 2 คน เราก็เหลือแค่เค้าคนเดียว เพื่อนเราก็อยู่กทม.หมด อีกอย่างแทบจะไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้วด้วย ขนาดมีเบอร์แปลกโทรผิดมาเบอร์เค้า เค้ายังหาว่าเป็นคนของเราเลย ทุกครั้งเลย พอมีเบอรืแปลกก็พาลทะเลาะกันทุกที ตอนนี้เราอยากระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง เพราะตลอดเวลาทะเลาะกัน เราแทบจะไม่ได้เล่าให้ใครฟัง เพราะไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปรบกวนแม่อีก พ่อเราก็บวช เวลามีเรื่องแบบนี้เราได้แต่เก็บไว้ตลอด มันเลยอึดอัดมากเลยค่ะ
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ
ปล.ตัวหนังสือเราอาจจะไม่น่าอ่านเท่าไหร่ แต่เราพิมพ์ออกมาตามที่คิดเลยค่ะ ตอนนี้นึกไรไม่ออกจริงๆ