ขอสอบถามเพิ่มเติมความเข้าใจ เรื่อง นิติกรรมและสัญญา ครับ

มีความเห็น 2 ทาง  ทางหนึ่งเห็นว่าการวางของในชั้นวางสินค้าเป็นเพียงการโฆษณาเชื้อเชิญให้เข้าทำสัญญา  เมื่อผู้บริโภคหยิบสินค้าจากชั้นวางนำมาจ่ายเงินที่เคาเตอร์จึงเป็นการเสนอทำสัญญา เมื่อพนักงานเรียกเก็บเงินค่าสินค้าจึงเป็นการสนอง สัญญาซื้อขายเกิดในช่วงนี้เอง คู่สัญญามีหน้าที่ปฏิบัติตามสัญญาซื้อขายคือฝ่ายผู้ขายส่งมอบสินค้า ฝ่ายผู้ซื้อชำระเงิน
ส่วนความเห็นอีกแนวหนึ่งมองว่า  การวางสินค้าของห้างเป็นการเสนอขายสินค้า เมื่อเราหยิบสินค้าเป็นการสนองตอบคำเสนอ โดยทั่วไปสัญญาย่อมเกิดขึ้นแล้ว  เรามีหน้าที่ชำระราคาสินค้า  ไม่อาจเอาสินค้ากลับคืนชั้นวางได้ เพียงแต่การซื้อขายในห้างสรรพสินค้านี้เราตีความสัญญาได้ว่าโดยปกติประเพณีแล้วผู้ขายยังไม่เรียกให้ผู้ซื้อปฏิบัติหน้าที่ส่งมอบ และยังคงยอมให้ผู้ซื้อบอกเลิกสัญญาได้  บ้างก็มองว่าแม้การหยิบสินค้าจากชั้นจะเป็นการสนองตอบต่อคำเสนอ แต่เมื่อการสนองตอบนั้นยังไปไม่ถึงเคาเตอร์คิดเงินก็เป็นกรณีที่การสนองยังไปไม่ถึงผู้เสนอ  สัญญาจึงยังไม่เกิด  
-ที่มา  http://www.tulawcenter.org/law-clinic/content/66
ส่วนผมเห็นตามทางแรกเหมือนคุณ Barrister-65 ว่าการวางของขายไม่ใช่การทำคำเสนอ แต่เป็นเพียงการทำคำเชิญชวนให้ทำคำเสนอ  การหยิบสินค้าจึงเป็นการทำเสนอ เมื่อพนักงานขายทำคำสนอง สัญญาจึงเกิด เพราะคนขายก็ยังมีสิทธิที่จะไม่ขายสินค้า คือ ไม่ทำคำสนอง ก็ได้ เช่น เยาวชนมาซื้อเบียร์ตอนเที่ยงคืน คนขายย่อมไม่ขายให้ได้  ดังนั้นแค่หยิบของสัญญายังไม่เกิดครับ ต้องให้คนขายตกลงขายด้วย

ส่วนกรณีรถประจำทาง ผมเห็นว่า สัญญาเกิดเมื่อเดินขึ้นรถครับ เพราะรถประจำทางจอดที่ป้าย ไม่ต้องโบก เจอป้ายก็ต้องจอดอยู่ดี ไม่เหมือนแท็กซี่
โบกแท็กซี่ให้จอด ขึ้นรถแล้วบอกว่าจะไปไหน แท็กซี่ปฏิเสธไม่ไปก็ได้ แบบนี้สัญญาไม่เกิด
แต่รถประจำทางยังไงก็ต้องไปตามทาง จึงเป็นการทำคำเสนอให้มาใช้บริการขึ้นรถ จะปฏิเสธให้บริการคงไม่ได้ เมื่อเดินขึ้นรถก็เป็นการทำคำสนอง ไม่ต้องรอให้รถออกตัว ครับ