คือเรื่องของเรื่องคือ แฟน(เก่า)ผมไปเรียนภาษาที่ประเทศจีนมาครั้ง ตั้งแต่ต้นเดือน มี.ค. แล้วก็กลับมาปลายเดือน ก.ค.
ทีนี้พอเธอกลับมาถึงไทย เธอก็บอกเลิกผมครับ แบบผมก็ไม่เข้าใจเหตุผลในตอนแรกเหมือนกันว่าทำไม
ซึ่งผมกับเธอคบกันมา 5 ปีครับ 5ปีเต็มๆ ตั้งแต่ม. 5 มาถึงปลายเดือนก่อนนี่แหละที่เธอบอกเลิกผม (แต่ก่อนเรียนห้องเดียวกันเลยครับ)
แต่พอคุยกันผมก็เลยได้ความว่า ก่อนเธอจะกลับ 1สัปดาห์ เธอได้ไปเที่ยวเสินเจิ้นกับพี่ญาติของเธอ(คนจีน)แล้วก็พี่ของเธอ(คนไทย) แล้วก็มีตัวปัญหาหนึ่งคน ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ญาติเธอ(คนจีน)
เธอบอกว่า ตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแล้ว เธอบอกว่าระหว่างที่เรียนอยู่เธอไม่ได้มีใครเลย ไม่ได้ลืมผมเลยสักครั้ง แต่ก็รู้สึกไม่แน่ใจ จนมาเจอหมอนี่นี่แหละ
แบบพอเจอมันแล้วทำให้เธอมั่นใจว่าผมไม่ใช่แล้วจริงๆ เธอคุยกับมันสนิททั้งๆที่เจอกันได้ไม่นาน ทั้งๆที่คุยกันคนละภาษา(เธอเจอมันแค่ 22-26 ก.ค. เองครับ แค่4วัน)
ผมถามเธอนะครับว่า ไม่รักกันแล้วหรอ??
เธอ : ไม่รู้ อย่ามาถามแบบนี้เลย
ผม : เอาจริงๆ
เธอ : ใช่
ผม : แล้วชอบเขาแล้วยัง??
เธอ : ไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก ไม่ได้อะไรเขาทั้งนั้น แค่คุยแล้วรู้สึกดีด้วย
ผม : รู้สึกดีกว่าคุยกับเค้าหรอ??
เธอ : ใช่
ผม : (เศร้าสิครับ) แล้วก็เงียบไป...
ผมเลยมาคิดหาคำตอบครับว่าทำไม เธอพูดอ้อมๆจนผมรู้ตัวว่า "ผมไม่ค่อยใส่ใจเธอ" "ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ" "ผมมาช้าไป" อะไรทำนองนี้หละครับ
คือก็ยอมรับว่าผมไม่ได้ใส่ใจเธอจริงๆ หลายอย่างครับ ก็ยอมรับว่าไม่ใส่ใจ แต่ก็ยังติดต่อบ้างนะครับแต่ไม่ได้หายไปเลย
แล้วพอผมปรึกษาเพื่อน ข้อสรุปมันยิ่งชัดครับ คือที่เธอคุยกับไอ้คนจีนนั่นมาถึงตอนนี้ รู้สึกดีกับมัน(รู้สึกดีกว่าคุยกับผมอีกนะ) เพราะว่ามันหนะ "มาถูกที่ ถูกเวลา"
เพราะว่าผมหายไปนานครับ แล้วพอมีใครเข้ามาเวลาที่อ่อนแอ ความประทับใจมันจะยิ่งมากๆเป็นทวีคูณ อันนี้เพื่อนผมก็บอกผมแบบนี้หละครับ
แต่ตอนนี้เธอกลับมาอยู่ไทยแล้วครับ มาอยู่ใกล้ๆผมแล้ว ผมไม่ยอมแพ้ ผมไปเจอเธอและบอกให้เธอรู้ชัดเจนครับว่าผมยังรักเธออยู่ และจะทำทุกๆอย่างให้เธอกลับมารักผมอีกครั้ง ผมจะจีบเธอใหม่ จะปรับปรุงตัวเอง จะทำให้เธอรู้ว่าเธอหนะมีความหมายกับผมจริงๆ
แม้ผมจะไม่ค่อยได้ใส่ใจเธอ แต่ผมรักเธอมาตลอดเวลาครับ ตอนนี้ผมกำลังพยายามอย่างหนักเลย ที่จะให้ได้เธอคืนมา และตอนนี้ก็กำลังเข้าใจเลยครับว่า "การที่ถูกคนที่เรารักไม่สนใจหนิ มันเจ็บแค่ไหน"
ตั้งแต่วันที่ 12 ที่เธอกลับมามหาลัย มาอยู่ใกล้ๆผมแล้วตอนนี้ ผมเจอเธอแทบทุกวันครับ ตอนนี้ก็เลยพอจะสรุปข้อดีข้อเสียเธอผมคิดว่ายังพอมีหวังได้ประมาณนี้ครับ
ข้อดี(คิดว่าเข้าข้างตัวเองนะครับ)
1 คนเลิกกันที่ไหนเค้ายังไปไหนมาไหนด้วยกัน ยังติดต่อกัน ยังไปนู่นนี่นั่น แบบถ้าผมชวนคราวแรกอาจจะบอกไม่ แต่ผมตื้อสักหน่อย นาที2นาที ก็จะสำเร็จแล้ว
2 เธอยังรับโทรศัพท์ผมทุกครั้งที่ผมโทรไป ไม่ปฏิเสธโอกาสที่จะอยู่กับผม
3 เธอยังไว้ใจผมอยู่ เธอรู้ว่ามันเสี่ยงที่จะอยู่กับผม 2ต่อ2 ผมทั้งพยายามฉวยโอกาส จับมือเธอ หอมเธอ จูบเธออยู่บ่อยๆ เธอก็มีแต่บอกว่าทะลึ่งแล้วก็ยิ้มๆแต่ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้รังเกียจด้วยนะ (อย่างวันศุกร์ที่จะถึงนี้เรานัดกันว่า เธอจะมาบ้านผม ผมจะทำกับข้าวให้เธอกิน แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผมนะ)
4 เธอยังยิ้มให้ผม ยังเขินผมชัดเจน เวลาผมหยอด และเธอยังห่วงผม ยังจำเรื่องเก่าๆได้หมด ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม เธอยังจำได้หมดแน่นอน ไม่ว่าผมชอบกินอะไร ชอบทำอะไรเวลาไม่สบายใจ
5 เธอไม่เคยพูดตัดโอกาสผม ว่าไม่ต้องรอ ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก เธอไม่เคยพูด มีแต่ขอบคุณแล้วก็บอกว่าไม่ต้องนะมันแพง อะไรงี้ ซึ่งมันยังทำให้ผมรู้สึกดีอยู่(เวลาที่ผมซื้อของมาฝากเธอครับ)
6 จากวันแรกที่เธอพูดชัดเจนว่าไม่ได้รักผมแล้ว แต่ช่วงนี้ถ้าผมถามเธอ เธอจะบอกไม่รู้บ้าง เรื่องของอนาคตบ้าง(อันนี้ผมพอจะหวังครับ)
7 ผมกับเธอศึกษากันมา 5ปีเต็มๆครับ ความผูกพันธ์มันตัดกันไม่ขาดครับ ตอนนี้ก็ยังมั่นใจว่ามันยังตัดไม่หมด แน่นอนผมรู้จักเธอดีที่สุด เธอก็รู้จักผมดีที่สุด ผมทั้งอยู่ใกล้กว่ามัน รู้จักเธอดีกว่ามัน ยังมีโอกาสได้ทำอะไรร่วมกัน ยังมีโอกาสได้เจอหน้ากัน(มันที่เจอเธอแค่4วันเท่านั้น) แน่นอนผมเหนือกว่าเห็นๆครับ เหนือกว่าทุกอย่างชัดเจนตอนนี้
8 คนบอกเลิกจะกล้ามาเจอหน้าพ่อแม่ของอีกฝ่ายหรอครับ แต่เธอกลับซื้อชาจากปักกิ่งมาฝากแม่ผมด้วย(เพื่อนสนิทเธอบอกว่า รู้ไหมแกสำคัญมากนะ เพราะเพื่อนเธอทุกคนไม่มีใครได้ของฝากเลยสักคน) แล้วเธอก็บอกว่าอยากเจอหน้าแม่ผมด้วย ผมก็เลยบอกว่างั้นเดือนหน้าวันเกิดผม เดี๋ยวให้เธอมาเลี้ยงข้าวแม่ผมนะ เธอก็ตกลงแบบไม่ลังเล
ข้อเสีย
1 เธอยังติดต่อกับมัน ยังคุยกับมันอยู่ ผมรู้เพราะผมแอบดูมือถือเธอ อย่างรูปที่ผมถ่ายให้เธอ เธอยังไลน์มาขอจากผม(ตั้งแต่เลิกกันเธอทักมาก่อนไม่กี่ครั้งหรอกครับ) เพื่อไปส่งให้มันดูแน่นอน ผมมั่นใจ(แม้เธอจะบอกว่าเก็บไว้เอง) แต่เธอก็ไม่เคยลบแชทจากมือถือเธอนะ คือเธอไม่ได้ตั้งใจปิดผมหรอก ผมจะเปิดอ่านก็ได้ เธอไม่ได้สนใจ เวลาไปไหนด้วยกันงี้ ผมก็ถือกระเป๋าให้เธอเหมือนเดิม แน่นอนมันมีมือถือเธออยู่ในนั้นครับ เธอไม่ได้หยิบไปไว้กับตัว พาสเวิร์ดมือถือเธอเธอก็ตั้งเป็นอันเดิม ไม่ได้เปลี่ยนครับ
แม้เธอจะบอกว่ายังไม่ได้ชอบมัน แต่แค่เห็นเธอคุยกับมันผมก็เจ็บ ยิ่งตอนบอกว่าคุยกับมันแล้วรู้สึกดีกว่าคุยกับผม ผมยิ่งโคตรเจ็บ
(ผมปรึกษาเพื่อนสนิทเธอที่สุดตอนม.ปลาย แน่นอนก็เพื่อนผมด้วย เธอบอกว่า ไม่ต้องไปกังวลหรอก ทำแค่ส่วนของผมให้ดีที่สุดก็พอ เพราะถึงเธอจะคุยกับมันแต่เธอรักเรา ยังผูกพันกับเรา รอให้เธอมั่นใจอีกครั้ง เดี๋ยวเธอก็จะเลิกคุยกับมันไปเอง ที่เธอยังคุยกับมันเพราะว่ามันเป็นคนที่มาถูกช่วง ตอนที่เธอต้องการใคร และคนที่เข้ามาในช่วงนี้มันก็จะยิ่งทำให้เรารู้สึกดีมากๆ เราจะไม่อยากเสียคนที่ทำให้เรารู้สึกดีในวันที่เราลำบากไปหรอก และยังไงก็แล้วแต่เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะเลิกคุยกับมัน เพราะอาจจะคุยในฐานะเพื่อนไปเรื่อยๆ หรือเธออาจจะคิดว่าการคุยกับมันเป็นการฝึกภาษาจีนที่เรียนมาอยู่ก็ได้)
2 ผมส่ง sms หาเธอทุกเช้าเย็นเลย แต่เธอไม่เคยตอบผมกลับมาสักครั้ง ไม่เคยทักแชทมาถามสารทุกสุขดิบผมเลย ไม่เหมือนแต่ก่อน แต่ถามมัน เธอทักมันไปตอนเช้าตลอดเวลา แล้วถ้าผมทักเธอไปก่อน ถึงเธอตอบเธอก็จะตอบแค่ว่า อืม อือ อ่า เหมือนถามคำตอบคำแค่นั้นแหละ แล้วก็จะรีบตัดบทว่า แค่นี้ก่อนนะ ไปทำ....ก่อน
(อันนี้เพื่อนสนิทเธอก็บอกว่า มันต้องให้เวลาเธอก่อน ตอนนี้เธออาจจะไม่มั่นใจ หรือไม่ก็ยังไม่ได้อยากให้ผมได้ใจเร็วเกินไป แต่สักวันเธอจะทักผมมาก่อนเอง ขอแค่ผมสม่ำเสมอกว่านี้ก่อน ให้เวลาเธอก่อน)
เออสิ่งหนึ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเธอคือ เธอเป็นคนพูดตรงๆครับ ผมรู้จักเธอดี
ตลอด5ปีที่ผมคบกับเธอมา ถ้าเธอมีคนมาจีบ เธอก็จะบอกว่ามีแฟนแล้ว มีคนมาตื้อก็จะบอกว่ามันไม่มีความหวัง ไม่มีประโยชน์ แต่ตอนนี้ผมต้องมาเป็นคนที่ตามตื้อเธอซะแล้ว แต่เธอยังไม่บอกผมแบบนั้น ยังแสดงท่าทีว่ามีเยื่อใย
และที่ผมรู้คือ เธอจะไม่หลอกให้ผมเจ็บไปกว่าเดิมครับ เพราะเธอพูดชัดเจนแล้วว่า "เธอไม่อยากให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว"
"ตอนนี้ผมตั้งใจแล้วหละ จะไม่สนเรื่องมันหรอก ผมจะทำของผมพอ จะทำให้เธอรู้ว่าจริงๆแล้วเธอรักใคร
แน่นอนตอนนี้เธออาจจะกำลังพยายามจะลืมผม พยายามคุยเพื่อคิดว่าจะรู้สึกดีกับมันเพื่อจะลืมผม พยายามไม่ไลน์หาผมเพื่อจะลืมผม
แต่ผมก็จะทำให้เธอรู้ใจตัวเองจริงๆว่าเธอยังรักใคร
ผมเข้าใจนะว่าการโดนคนที่เรารักไม่ใส่ใจมันเจ็บแค่ไหน ตลอดเวลาที่ผ่านๆมา
ผมจะค่อยๆทำให้เธอกลับมา
เพราะผมยังสังเกตได้นะ แบบเวลาผมชวนไปไหนอ่ะ
ครั้งแรกเธอจะปฏิเสธนะ
แต่ตื้อหน่อย เธอก็จะยอมมา
แบบเธอยังใจไม่แข็งพอที่จะตัดผมไปได้จริงๆ
ผมมั่นใจ
อย่างผมรู้ว่าเขาชอบวงลิปตา ผมก็ออกปากว่า ถ้าลิปตามาเราไปดูไหม
เธอก็บอกว่าไป แกต้องชวนเค้าด้วยนะ ห้ามลืมนะ
อะไรทำนองนี้อ่ะ
แบบถ้าตอนอยู่ด้วยกันแล้วเธอรู้สึกดี ผมพูดอะไรตอนนี้เธอก็แทบจะเออออด้วยหมดนะ
ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมยังมั่นใจว่าเธอยังลืมผมไม่ได้ แม้จะพยายามตัดอยู่
แต่ผมก็ไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอก เค้าจะทำให้เธอมั่นใจในตัวผมอีกครั้ง จะทำให้เธอรู้ว่าคนที่เธอรักจริงๆหนะคือใคร"
สุดท้ายมันอาจจะยาว แต่ก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับ เลยอยากถามว่า ในมุมมองของคนนอก คิดว่าเธอหมดรักผมแล้วจริงๆหรือยัง คิดว่าผมยังพอมีหวังอยู่ไหม เพราะถึงปากผมจะไม่ยอมแพ้ แต่ผมก็กลัว กลัวแพ้มัน มันที่ไม่รู้จักเธอดีเท่าผมเลย มันที่พึ่งมาเจอกัน มันที่อยู่ไกล มันที่แค่มาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ T_T
ปล.ตอนอยู่กับเธอผมไม่เคยพูดถึงมันสักครั้งเลยนะครับ ผมแค่ทำส่วนของผมให้ดีก็พอ ผมตั้งใจแบบนี้ครับ แต่คิดไปถึงเวลาเธอคุยกับมันแล้วไม่คุยกับเราหนิ มันเจ็บจริงๆครับ
คิดว่า "ความรักผม" หมดหวังจริงๆแล้วยังครับ????
ทีนี้พอเธอกลับมาถึงไทย เธอก็บอกเลิกผมครับ แบบผมก็ไม่เข้าใจเหตุผลในตอนแรกเหมือนกันว่าทำไม
ซึ่งผมกับเธอคบกันมา 5 ปีครับ 5ปีเต็มๆ ตั้งแต่ม. 5 มาถึงปลายเดือนก่อนนี่แหละที่เธอบอกเลิกผม (แต่ก่อนเรียนห้องเดียวกันเลยครับ)
แต่พอคุยกันผมก็เลยได้ความว่า ก่อนเธอจะกลับ 1สัปดาห์ เธอได้ไปเที่ยวเสินเจิ้นกับพี่ญาติของเธอ(คนจีน)แล้วก็พี่ของเธอ(คนไทย) แล้วก็มีตัวปัญหาหนึ่งคน ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ญาติเธอ(คนจีน)
เธอบอกว่า ตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแล้ว เธอบอกว่าระหว่างที่เรียนอยู่เธอไม่ได้มีใครเลย ไม่ได้ลืมผมเลยสักครั้ง แต่ก็รู้สึกไม่แน่ใจ จนมาเจอหมอนี่นี่แหละ
แบบพอเจอมันแล้วทำให้เธอมั่นใจว่าผมไม่ใช่แล้วจริงๆ เธอคุยกับมันสนิททั้งๆที่เจอกันได้ไม่นาน ทั้งๆที่คุยกันคนละภาษา(เธอเจอมันแค่ 22-26 ก.ค. เองครับ แค่4วัน)
ผมถามเธอนะครับว่า ไม่รักกันแล้วหรอ??
เธอ : ไม่รู้ อย่ามาถามแบบนี้เลย
ผม : เอาจริงๆ
เธอ : ใช่
ผม : แล้วชอบเขาแล้วยัง??
เธอ : ไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก ไม่ได้อะไรเขาทั้งนั้น แค่คุยแล้วรู้สึกดีด้วย
ผม : รู้สึกดีกว่าคุยกับเค้าหรอ??
เธอ : ใช่
ผม : (เศร้าสิครับ) แล้วก็เงียบไป...
ผมเลยมาคิดหาคำตอบครับว่าทำไม เธอพูดอ้อมๆจนผมรู้ตัวว่า "ผมไม่ค่อยใส่ใจเธอ" "ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ" "ผมมาช้าไป" อะไรทำนองนี้หละครับ
คือก็ยอมรับว่าผมไม่ได้ใส่ใจเธอจริงๆ หลายอย่างครับ ก็ยอมรับว่าไม่ใส่ใจ แต่ก็ยังติดต่อบ้างนะครับแต่ไม่ได้หายไปเลย
แล้วพอผมปรึกษาเพื่อน ข้อสรุปมันยิ่งชัดครับ คือที่เธอคุยกับไอ้คนจีนนั่นมาถึงตอนนี้ รู้สึกดีกับมัน(รู้สึกดีกว่าคุยกับผมอีกนะ) เพราะว่ามันหนะ "มาถูกที่ ถูกเวลา"
เพราะว่าผมหายไปนานครับ แล้วพอมีใครเข้ามาเวลาที่อ่อนแอ ความประทับใจมันจะยิ่งมากๆเป็นทวีคูณ อันนี้เพื่อนผมก็บอกผมแบบนี้หละครับ
แต่ตอนนี้เธอกลับมาอยู่ไทยแล้วครับ มาอยู่ใกล้ๆผมแล้ว ผมไม่ยอมแพ้ ผมไปเจอเธอและบอกให้เธอรู้ชัดเจนครับว่าผมยังรักเธออยู่ และจะทำทุกๆอย่างให้เธอกลับมารักผมอีกครั้ง ผมจะจีบเธอใหม่ จะปรับปรุงตัวเอง จะทำให้เธอรู้ว่าเธอหนะมีความหมายกับผมจริงๆ
แม้ผมจะไม่ค่อยได้ใส่ใจเธอ แต่ผมรักเธอมาตลอดเวลาครับ ตอนนี้ผมกำลังพยายามอย่างหนักเลย ที่จะให้ได้เธอคืนมา และตอนนี้ก็กำลังเข้าใจเลยครับว่า "การที่ถูกคนที่เรารักไม่สนใจหนิ มันเจ็บแค่ไหน"
ตั้งแต่วันที่ 12 ที่เธอกลับมามหาลัย มาอยู่ใกล้ๆผมแล้วตอนนี้ ผมเจอเธอแทบทุกวันครับ ตอนนี้ก็เลยพอจะสรุปข้อดีข้อเสียเธอผมคิดว่ายังพอมีหวังได้ประมาณนี้ครับ
ข้อดี(คิดว่าเข้าข้างตัวเองนะครับ)
1 คนเลิกกันที่ไหนเค้ายังไปไหนมาไหนด้วยกัน ยังติดต่อกัน ยังไปนู่นนี่นั่น แบบถ้าผมชวนคราวแรกอาจจะบอกไม่ แต่ผมตื้อสักหน่อย นาที2นาที ก็จะสำเร็จแล้ว
2 เธอยังรับโทรศัพท์ผมทุกครั้งที่ผมโทรไป ไม่ปฏิเสธโอกาสที่จะอยู่กับผม
3 เธอยังไว้ใจผมอยู่ เธอรู้ว่ามันเสี่ยงที่จะอยู่กับผม 2ต่อ2 ผมทั้งพยายามฉวยโอกาส จับมือเธอ หอมเธอ จูบเธออยู่บ่อยๆ เธอก็มีแต่บอกว่าทะลึ่งแล้วก็ยิ้มๆแต่ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้รังเกียจด้วยนะ (อย่างวันศุกร์ที่จะถึงนี้เรานัดกันว่า เธอจะมาบ้านผม ผมจะทำกับข้าวให้เธอกิน แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผมนะ)
4 เธอยังยิ้มให้ผม ยังเขินผมชัดเจน เวลาผมหยอด และเธอยังห่วงผม ยังจำเรื่องเก่าๆได้หมด ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม เธอยังจำได้หมดแน่นอน ไม่ว่าผมชอบกินอะไร ชอบทำอะไรเวลาไม่สบายใจ
5 เธอไม่เคยพูดตัดโอกาสผม ว่าไม่ต้องรอ ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก เธอไม่เคยพูด มีแต่ขอบคุณแล้วก็บอกว่าไม่ต้องนะมันแพง อะไรงี้ ซึ่งมันยังทำให้ผมรู้สึกดีอยู่(เวลาที่ผมซื้อของมาฝากเธอครับ)
6 จากวันแรกที่เธอพูดชัดเจนว่าไม่ได้รักผมแล้ว แต่ช่วงนี้ถ้าผมถามเธอ เธอจะบอกไม่รู้บ้าง เรื่องของอนาคตบ้าง(อันนี้ผมพอจะหวังครับ)
7 ผมกับเธอศึกษากันมา 5ปีเต็มๆครับ ความผูกพันธ์มันตัดกันไม่ขาดครับ ตอนนี้ก็ยังมั่นใจว่ามันยังตัดไม่หมด แน่นอนผมรู้จักเธอดีที่สุด เธอก็รู้จักผมดีที่สุด ผมทั้งอยู่ใกล้กว่ามัน รู้จักเธอดีกว่ามัน ยังมีโอกาสได้ทำอะไรร่วมกัน ยังมีโอกาสได้เจอหน้ากัน(มันที่เจอเธอแค่4วันเท่านั้น) แน่นอนผมเหนือกว่าเห็นๆครับ เหนือกว่าทุกอย่างชัดเจนตอนนี้
8 คนบอกเลิกจะกล้ามาเจอหน้าพ่อแม่ของอีกฝ่ายหรอครับ แต่เธอกลับซื้อชาจากปักกิ่งมาฝากแม่ผมด้วย(เพื่อนสนิทเธอบอกว่า รู้ไหมแกสำคัญมากนะ เพราะเพื่อนเธอทุกคนไม่มีใครได้ของฝากเลยสักคน) แล้วเธอก็บอกว่าอยากเจอหน้าแม่ผมด้วย ผมก็เลยบอกว่างั้นเดือนหน้าวันเกิดผม เดี๋ยวให้เธอมาเลี้ยงข้าวแม่ผมนะ เธอก็ตกลงแบบไม่ลังเล
ข้อเสีย
1 เธอยังติดต่อกับมัน ยังคุยกับมันอยู่ ผมรู้เพราะผมแอบดูมือถือเธอ อย่างรูปที่ผมถ่ายให้เธอ เธอยังไลน์มาขอจากผม(ตั้งแต่เลิกกันเธอทักมาก่อนไม่กี่ครั้งหรอกครับ) เพื่อไปส่งให้มันดูแน่นอน ผมมั่นใจ(แม้เธอจะบอกว่าเก็บไว้เอง) แต่เธอก็ไม่เคยลบแชทจากมือถือเธอนะ คือเธอไม่ได้ตั้งใจปิดผมหรอก ผมจะเปิดอ่านก็ได้ เธอไม่ได้สนใจ เวลาไปไหนด้วยกันงี้ ผมก็ถือกระเป๋าให้เธอเหมือนเดิม แน่นอนมันมีมือถือเธออยู่ในนั้นครับ เธอไม่ได้หยิบไปไว้กับตัว พาสเวิร์ดมือถือเธอเธอก็ตั้งเป็นอันเดิม ไม่ได้เปลี่ยนครับ
แม้เธอจะบอกว่ายังไม่ได้ชอบมัน แต่แค่เห็นเธอคุยกับมันผมก็เจ็บ ยิ่งตอนบอกว่าคุยกับมันแล้วรู้สึกดีกว่าคุยกับผม ผมยิ่งโคตรเจ็บ
(ผมปรึกษาเพื่อนสนิทเธอที่สุดตอนม.ปลาย แน่นอนก็เพื่อนผมด้วย เธอบอกว่า ไม่ต้องไปกังวลหรอก ทำแค่ส่วนของผมให้ดีที่สุดก็พอ เพราะถึงเธอจะคุยกับมันแต่เธอรักเรา ยังผูกพันกับเรา รอให้เธอมั่นใจอีกครั้ง เดี๋ยวเธอก็จะเลิกคุยกับมันไปเอง ที่เธอยังคุยกับมันเพราะว่ามันเป็นคนที่มาถูกช่วง ตอนที่เธอต้องการใคร และคนที่เข้ามาในช่วงนี้มันก็จะยิ่งทำให้เรารู้สึกดีมากๆ เราจะไม่อยากเสียคนที่ทำให้เรารู้สึกดีในวันที่เราลำบากไปหรอก และยังไงก็แล้วแต่เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะเลิกคุยกับมัน เพราะอาจจะคุยในฐานะเพื่อนไปเรื่อยๆ หรือเธออาจจะคิดว่าการคุยกับมันเป็นการฝึกภาษาจีนที่เรียนมาอยู่ก็ได้)
2 ผมส่ง sms หาเธอทุกเช้าเย็นเลย แต่เธอไม่เคยตอบผมกลับมาสักครั้ง ไม่เคยทักแชทมาถามสารทุกสุขดิบผมเลย ไม่เหมือนแต่ก่อน แต่ถามมัน เธอทักมันไปตอนเช้าตลอดเวลา แล้วถ้าผมทักเธอไปก่อน ถึงเธอตอบเธอก็จะตอบแค่ว่า อืม อือ อ่า เหมือนถามคำตอบคำแค่นั้นแหละ แล้วก็จะรีบตัดบทว่า แค่นี้ก่อนนะ ไปทำ....ก่อน
(อันนี้เพื่อนสนิทเธอก็บอกว่า มันต้องให้เวลาเธอก่อน ตอนนี้เธออาจจะไม่มั่นใจ หรือไม่ก็ยังไม่ได้อยากให้ผมได้ใจเร็วเกินไป แต่สักวันเธอจะทักผมมาก่อนเอง ขอแค่ผมสม่ำเสมอกว่านี้ก่อน ให้เวลาเธอก่อน)
เออสิ่งหนึ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเธอคือ เธอเป็นคนพูดตรงๆครับ ผมรู้จักเธอดี
ตลอด5ปีที่ผมคบกับเธอมา ถ้าเธอมีคนมาจีบ เธอก็จะบอกว่ามีแฟนแล้ว มีคนมาตื้อก็จะบอกว่ามันไม่มีความหวัง ไม่มีประโยชน์ แต่ตอนนี้ผมต้องมาเป็นคนที่ตามตื้อเธอซะแล้ว แต่เธอยังไม่บอกผมแบบนั้น ยังแสดงท่าทีว่ามีเยื่อใย
และที่ผมรู้คือ เธอจะไม่หลอกให้ผมเจ็บไปกว่าเดิมครับ เพราะเธอพูดชัดเจนแล้วว่า "เธอไม่อยากให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว"
"ตอนนี้ผมตั้งใจแล้วหละ จะไม่สนเรื่องมันหรอก ผมจะทำของผมพอ จะทำให้เธอรู้ว่าจริงๆแล้วเธอรักใคร
แน่นอนตอนนี้เธออาจจะกำลังพยายามจะลืมผม พยายามคุยเพื่อคิดว่าจะรู้สึกดีกับมันเพื่อจะลืมผม พยายามไม่ไลน์หาผมเพื่อจะลืมผม
แต่ผมก็จะทำให้เธอรู้ใจตัวเองจริงๆว่าเธอยังรักใคร
ผมเข้าใจนะว่าการโดนคนที่เรารักไม่ใส่ใจมันเจ็บแค่ไหน ตลอดเวลาที่ผ่านๆมา
ผมจะค่อยๆทำให้เธอกลับมา
เพราะผมยังสังเกตได้นะ แบบเวลาผมชวนไปไหนอ่ะ
ครั้งแรกเธอจะปฏิเสธนะ
แต่ตื้อหน่อย เธอก็จะยอมมา
แบบเธอยังใจไม่แข็งพอที่จะตัดผมไปได้จริงๆ
ผมมั่นใจ
อย่างผมรู้ว่าเขาชอบวงลิปตา ผมก็ออกปากว่า ถ้าลิปตามาเราไปดูไหม
เธอก็บอกว่าไป แกต้องชวนเค้าด้วยนะ ห้ามลืมนะ
อะไรทำนองนี้อ่ะ
แบบถ้าตอนอยู่ด้วยกันแล้วเธอรู้สึกดี ผมพูดอะไรตอนนี้เธอก็แทบจะเออออด้วยหมดนะ
ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมยังมั่นใจว่าเธอยังลืมผมไม่ได้ แม้จะพยายามตัดอยู่
แต่ผมก็ไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอก เค้าจะทำให้เธอมั่นใจในตัวผมอีกครั้ง จะทำให้เธอรู้ว่าคนที่เธอรักจริงๆหนะคือใคร"
สุดท้ายมันอาจจะยาว แต่ก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับ เลยอยากถามว่า ในมุมมองของคนนอก คิดว่าเธอหมดรักผมแล้วจริงๆหรือยัง คิดว่าผมยังพอมีหวังอยู่ไหม เพราะถึงปากผมจะไม่ยอมแพ้ แต่ผมก็กลัว กลัวแพ้มัน มันที่ไม่รู้จักเธอดีเท่าผมเลย มันที่พึ่งมาเจอกัน มันที่อยู่ไกล มันที่แค่มาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ T_T
ปล.ตอนอยู่กับเธอผมไม่เคยพูดถึงมันสักครั้งเลยนะครับ ผมแค่ทำส่วนของผมให้ดีก็พอ ผมตั้งใจแบบนี้ครับ แต่คิดไปถึงเวลาเธอคุยกับมันแล้วไม่คุยกับเราหนิ มันเจ็บจริงๆครับ