คือครอบครัวผมตอนนี้อยู่กันสี่คน มีพ่อแม่ น้องชาย และผม ตอนนี้แม่ผมทำงานคนเดียว ส่วนพ่อผมตกงานจะเกือบ 10 ปีแล้ว
ผมเรียนจบแล้วแต่ยังไม่มีงานทำ ยังหางานไม่ได้ ไปสัมภาษณ์งานแล้วแต่ก็ยังไม่มีที่ไหนรับ และอีกใจหนึ่งก็อยากไปเรียนต่อต่างประเทศ
แต่ก็ไม่มีเงินเรียนต่อ ภาษาก็ยังไม่ดี อยากลองไปทำงานและใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศเลย ตอนนี้ผมรู้สึกเบื่อเมืองไทยเอามากๆ
ไม่อยากจะอยู่ที่ประเทศนี้แล้ว อยู่ไปก็ไม่มีความสุข แฟนก็ไม่เคยมี เพื่อนก็มีน้อยมากๆ
ผมคุยกับเพื่อนที่สนิท นิสัยคล้ายๆกัน และชอบอะไรเหมือนกันเท่านั้น
ผมเป็นคนที่ตั้งใจเรียนนะ ตอนที่ผมเรียนประถมถึงมัธยมต้นผมโดนเพื่อนแกล้งและเอาเปรียบผมตลอด พวกเขามีพวกเยอะ
แต่ผมตัวคนเดียว ผมยังจำได้ไม่มีวันลืม ผมต้องทนตั้งหลายปี ตอนนั้นผมก็แค้นนะ แต่ตอนนี้ผมช่างมันแล้ว
แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ชอบรูปแบบการดำเนินชีวิตของคนไทยเลย ผมไม่ชอบระบบอาวุโส แสดงความคิดเห็นอะไรก็โดนด่า
ผมไม่ชอบที่จะต้องทำตามคนหมู่มาก ใครไม่ทำตามถือว่าแปลก กลายเป็นตัวประหลาด ไม่ค่อยจะมีคนอยากจะคบกับผมหรือผมคิดไปเอง
ตอนเรียนมหาวิทยาลัยผมไม่ชอบเข้ากิจกรรมว๊ากน้องเลย มันทำให้สภาพจิตใจผมแย่กว่าเดิมอีก เลิกกิจกรรมทีก็ดึกเที่ยงคืน ตีหนึ่ง แทนที่จะเอาเวลาไปทำสิ่งที่ตนเองสนใจหรือชอบ ตอนอยู่ปีสองก็ยังโดนว๊ากอีก รุ่นพี่บางคนก็ไม่ได้น่านับถือเลย ไม่ได้น่าเอาเป็นตัวอย่างด้วย
กิจกรรมเด่นก็จริง แต่การเรียนแย่ เรียนจบหลังรุ่นน้อง
ผมเป็นคนชอบเรื่องวิทยาศาสตร์ ชอบเล่นเกมด้วย เป็นคนเงียบ พูดน้อย กลัวว่าพูดอะไรผิดไปคนอื่นจะเสียใจ เพราะสังคมเราสอนไม่ให้พูดอะไรตรงๆ
ผมแคร์ความรู้สึกของคนอื่นๆ มากเกินไป แต่เวลาคนอื่นมากระทำผมก่อน มาด่าผมก่อน จนผมโมโหมากๆ ผมอาจจะกระทำหรือด่าคนนั้นกลับแรงๆก็ได้
ตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าใครเลย ผมไม่ชอบเจอคนเยอะๆ ผมอยู่ในบ้านมาหลายเดือนแล้ว กลัวทำอะไรไปแล้วอับอายขายหน้า กลัวโดนด่า
กลัวหาว่าเป็นตัวประหลาด กลายเป็นว่าผมไม่กล้าไปไหนในที่มีคนเยอะๆคนเดียวแล้ว ผมไม่มีความสุขเลย แต่ผมสบายใจกว่าเมื่ออยู่คนเดียว
ผมไม่ชอบให้คนแปลกหน้า หรือญาติมาอยู่ในบ้านเดียวกับผม ผมรู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่สะดวกเลย เวลาที่ผมอยู่ในห้องของผม
ผมไม่ชอบให้ใครแม้แต่พ่อแม่มายุ่งวุ่นวายไม่ว่าผมจะกำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม ผมจะรู้สึกรำคาญทันทีเลย วันๆผมอยู่แต่หน้าคอมเล่นเน็ต ดูหนัง
บางทีผมก็อ่านหนังสือ ผมแทบไม่ได้จะคุยกับใครเลย เพื่อนก็คุยทางเน็ตนิดหน่อย ผมคุยกับพ่อแม่น้อยมาก แต่น้องชายผมหนักสุด
ผมไม่ได้คุยกับน้องชายเลยมาเป็นปีกว่าละ
น้องชายผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วละ การเรียนก็ไม่ได้แย่อะไร แต่เรียนได้แค่ปีเดียวก็บอกว่าไม่อยากเรียนแล้ว เลยลาออกมาอยู่บ้านเฉยๆ
ตอนที่น้องชายผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย น้องชายผมไม่ได้สนใจเรื่องการสอบเลย ยังไม่รู้ด้วยว่าจะเลือกเรียนอะไรดี
น้องชายผมก็เรียนดีนะ ตอนที่ยัง ม.ปลาย แต่ไม่ค่อยขยันเท่าไร ผมรู้สึกว่าน้องชายผมเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ ผมเข้ามหาวิทยาลัย และน้องชายผมขึ้น ม.ปลาย
แต่ตอนที่น้องชายผมอยู่ ม.ต้น น้องชายผมเล่นกับผมบ่อย แต่ก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่พอน้องชายผมเรียน ม.ปลาย น้องชายผมเริ่มพูดคำหยาบ
เล่นเกมคอมแพ้ก็โวยวาย พูดคำหยาบดังๆ แล้วน้องชายจะเหมือนกับผมคือ น้องชายผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายว่าน้องชายผมกำลังทำอะไรอยู่
น้องชายผมจะทำท่ารำคาญทันที ถ้าพ่อแม่เข้าไปยุ่งมากๆก็จะโดนน้องชายผมด่าคำหยาบเลย ขนาดผมจะคุยด้วยผมยังโดนน้องชายผมด่าเลย
ตอนที่น้องชายผมกำลังวาดรูปในคอม หรือในกระดาษ น้องชายผมจะไม่ให้ใครเห็นรูปที่น้องชายผมวาดเลย ตอนที่ผมจะไปดูรูป ผมก็ยังโดนด่าอีก
ผมเคยเห็นน้องชายผมนั่งยิ้มคนเดียวกับหน้าคอม ซึ่งผมก็เป็นเหมือนกันเวลาที่ผมดูหนัง อ่านเรื่องดีๆในเน็ต ผมไม่รู้ว่าน้องชายผมทำอะไรอีกบ้าง เพราะอยู่คนละห้อง แต่รู้ว่าน้องชายผมคุยกับคนอื่นตอนเล่นเกมด้วย
ผมก็ไม่ชอบให้ใครมารู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่เหมือนน้องชายผมเหมือนกัน น้องชายผมไม่ได้ออกจากบ้านมาหลายเดือนเหมือนผมเลย และผมก็ไม่ได้คุยกับน้องชายผมเลยมาเป็นปีกว่าละ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก็ตาม ไม่รู้เลยว่าชีวิตครอบครัวของผมจะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคต
ผมกับน้องชายเหมือนเด็กมีปัญหา แล้วจะทำยังไงให้ชีวิตดีขึ้นครับ อยากมีความสุขแบบครอบครัวคนอื่นครับ
ผมกับน้องชายเหมือนเด็กมีปัญหาไม่รู้จะแก้ยังไงดีครับ?
ผมเรียนจบแล้วแต่ยังไม่มีงานทำ ยังหางานไม่ได้ ไปสัมภาษณ์งานแล้วแต่ก็ยังไม่มีที่ไหนรับ และอีกใจหนึ่งก็อยากไปเรียนต่อต่างประเทศ
แต่ก็ไม่มีเงินเรียนต่อ ภาษาก็ยังไม่ดี อยากลองไปทำงานและใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศเลย ตอนนี้ผมรู้สึกเบื่อเมืองไทยเอามากๆ
ไม่อยากจะอยู่ที่ประเทศนี้แล้ว อยู่ไปก็ไม่มีความสุข แฟนก็ไม่เคยมี เพื่อนก็มีน้อยมากๆ
ผมคุยกับเพื่อนที่สนิท นิสัยคล้ายๆกัน และชอบอะไรเหมือนกันเท่านั้น
ผมเป็นคนที่ตั้งใจเรียนนะ ตอนที่ผมเรียนประถมถึงมัธยมต้นผมโดนเพื่อนแกล้งและเอาเปรียบผมตลอด พวกเขามีพวกเยอะ
แต่ผมตัวคนเดียว ผมยังจำได้ไม่มีวันลืม ผมต้องทนตั้งหลายปี ตอนนั้นผมก็แค้นนะ แต่ตอนนี้ผมช่างมันแล้ว
แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ชอบรูปแบบการดำเนินชีวิตของคนไทยเลย ผมไม่ชอบระบบอาวุโส แสดงความคิดเห็นอะไรก็โดนด่า
ผมไม่ชอบที่จะต้องทำตามคนหมู่มาก ใครไม่ทำตามถือว่าแปลก กลายเป็นตัวประหลาด ไม่ค่อยจะมีคนอยากจะคบกับผมหรือผมคิดไปเอง
ตอนเรียนมหาวิทยาลัยผมไม่ชอบเข้ากิจกรรมว๊ากน้องเลย มันทำให้สภาพจิตใจผมแย่กว่าเดิมอีก เลิกกิจกรรมทีก็ดึกเที่ยงคืน ตีหนึ่ง แทนที่จะเอาเวลาไปทำสิ่งที่ตนเองสนใจหรือชอบ ตอนอยู่ปีสองก็ยังโดนว๊ากอีก รุ่นพี่บางคนก็ไม่ได้น่านับถือเลย ไม่ได้น่าเอาเป็นตัวอย่างด้วย
กิจกรรมเด่นก็จริง แต่การเรียนแย่ เรียนจบหลังรุ่นน้อง
ผมเป็นคนชอบเรื่องวิทยาศาสตร์ ชอบเล่นเกมด้วย เป็นคนเงียบ พูดน้อย กลัวว่าพูดอะไรผิดไปคนอื่นจะเสียใจ เพราะสังคมเราสอนไม่ให้พูดอะไรตรงๆ
ผมแคร์ความรู้สึกของคนอื่นๆ มากเกินไป แต่เวลาคนอื่นมากระทำผมก่อน มาด่าผมก่อน จนผมโมโหมากๆ ผมอาจจะกระทำหรือด่าคนนั้นกลับแรงๆก็ได้
ตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าใครเลย ผมไม่ชอบเจอคนเยอะๆ ผมอยู่ในบ้านมาหลายเดือนแล้ว กลัวทำอะไรไปแล้วอับอายขายหน้า กลัวโดนด่า
กลัวหาว่าเป็นตัวประหลาด กลายเป็นว่าผมไม่กล้าไปไหนในที่มีคนเยอะๆคนเดียวแล้ว ผมไม่มีความสุขเลย แต่ผมสบายใจกว่าเมื่ออยู่คนเดียว
ผมไม่ชอบให้คนแปลกหน้า หรือญาติมาอยู่ในบ้านเดียวกับผม ผมรู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่สะดวกเลย เวลาที่ผมอยู่ในห้องของผม
ผมไม่ชอบให้ใครแม้แต่พ่อแม่มายุ่งวุ่นวายไม่ว่าผมจะกำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม ผมจะรู้สึกรำคาญทันทีเลย วันๆผมอยู่แต่หน้าคอมเล่นเน็ต ดูหนัง
บางทีผมก็อ่านหนังสือ ผมแทบไม่ได้จะคุยกับใครเลย เพื่อนก็คุยทางเน็ตนิดหน่อย ผมคุยกับพ่อแม่น้อยมาก แต่น้องชายผมหนักสุด
ผมไม่ได้คุยกับน้องชายเลยมาเป็นปีกว่าละ
น้องชายผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วละ การเรียนก็ไม่ได้แย่อะไร แต่เรียนได้แค่ปีเดียวก็บอกว่าไม่อยากเรียนแล้ว เลยลาออกมาอยู่บ้านเฉยๆ
ตอนที่น้องชายผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย น้องชายผมไม่ได้สนใจเรื่องการสอบเลย ยังไม่รู้ด้วยว่าจะเลือกเรียนอะไรดี
น้องชายผมก็เรียนดีนะ ตอนที่ยัง ม.ปลาย แต่ไม่ค่อยขยันเท่าไร ผมรู้สึกว่าน้องชายผมเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ ผมเข้ามหาวิทยาลัย และน้องชายผมขึ้น ม.ปลาย
แต่ตอนที่น้องชายผมอยู่ ม.ต้น น้องชายผมเล่นกับผมบ่อย แต่ก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่พอน้องชายผมเรียน ม.ปลาย น้องชายผมเริ่มพูดคำหยาบ
เล่นเกมคอมแพ้ก็โวยวาย พูดคำหยาบดังๆ แล้วน้องชายจะเหมือนกับผมคือ น้องชายผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายว่าน้องชายผมกำลังทำอะไรอยู่
น้องชายผมจะทำท่ารำคาญทันที ถ้าพ่อแม่เข้าไปยุ่งมากๆก็จะโดนน้องชายผมด่าคำหยาบเลย ขนาดผมจะคุยด้วยผมยังโดนน้องชายผมด่าเลย
ตอนที่น้องชายผมกำลังวาดรูปในคอม หรือในกระดาษ น้องชายผมจะไม่ให้ใครเห็นรูปที่น้องชายผมวาดเลย ตอนที่ผมจะไปดูรูป ผมก็ยังโดนด่าอีก
ผมเคยเห็นน้องชายผมนั่งยิ้มคนเดียวกับหน้าคอม ซึ่งผมก็เป็นเหมือนกันเวลาที่ผมดูหนัง อ่านเรื่องดีๆในเน็ต ผมไม่รู้ว่าน้องชายผมทำอะไรอีกบ้าง เพราะอยู่คนละห้อง แต่รู้ว่าน้องชายผมคุยกับคนอื่นตอนเล่นเกมด้วย
ผมก็ไม่ชอบให้ใครมารู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่เหมือนน้องชายผมเหมือนกัน น้องชายผมไม่ได้ออกจากบ้านมาหลายเดือนเหมือนผมเลย และผมก็ไม่ได้คุยกับน้องชายผมเลยมาเป็นปีกว่าละ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก็ตาม ไม่รู้เลยว่าชีวิตครอบครัวของผมจะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคต
ผมกับน้องชายเหมือนเด็กมีปัญหา แล้วจะทำยังไงให้ชีวิตดีขึ้นครับ อยากมีความสุขแบบครอบครัวคนอื่นครับ