สวัสดีชาวพันธิปกันอีกครั้ง
กลับมาที่รีวิวเพราะผมได้ไปดูหนังเรื่องหนึ่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน แผลเก่า โดยหม่อมน้อย อันที่จริงแล้ว วันนั้น ผมต้องการหาหนังซักเรื่องที่ผมและแม่จะเข้าไปดูได้ในช่วงวันแม่
ทีแรกกะจะการ์เดี้ยนนะ มีเรื่องเกี่ยวกับแม่ในเรื่อง ปนความฮา
แต่ชะตากลับพลิกผันให้เราได้มาดู ตำนานรักคลาสสิคของทุ่งบางกะปิ
แรกเริ่มที่ผมได้ดูหนัง ซึ่งเปรียบเป็นประเภทได้ว่า "หนังหม่อมน้อย" คือ จันดารา เพื่อนผมมันชวนไปน่ะ(ดูในโน้ตบุค) ไม่มั่นใจว่าผมไม่ตั้งใจดูหรืออะไร แต่กลับรู้สึกถึงความไม่พอดีและไม่ลงตัวอย่างมากในจุดต่างๆ นั่นอาจทำให้ผมรู้สึกเริ่มจะไม่ชอบหนังของเขาเท่าไรนัก
เรื่องนี้ก็เช่นกัน ที่ถึงส่วนตัวจะไม่หวังอะไรมากแต่การยกยอปลอปั้นกันมากในหมู่นักแสดงและเสียงตอบรับที่ดีต่างๆ ทำให้ผมคาดหวังในหนังเรื่องนี้มาก ถึงแม้จะหวังแกมชังก็ตามที
ถือว่าการคาดหวังต่างๆคงมากพอสมควร แต่หนังเรื่องนี้กลับไม่ทำให้ผมผิดหวังเลย ไม่แน่ หรือหนังอาจจะเข้าทางผมก็ได้ แต่การที่หนังเล่าเรื่องในฟอร์มใหญ่ๆ มากกว่าที่จะเป็นหนังรักฟอร์มดูเล็กแบบที่หนังไทยเป็น แต่ก็ทำได้ดีครับสมเป็นการรีเมคละครอมตะอีกครั้ง
ตัวหนังพูดง่ายๆว่าค่อนข้างเป็นงานที่เทียบชั้นอินเตอร์ได้เลยครับ ลักษณะมุมกล้อง การเล่าเรื่อง ความกระชับ และดีเทลรายละเอียดต่างๆก็ค่อนข้างดีเลยทีเดียวครับ ถึงแม้หนังจะย้อมสีภาพจนดูไม่ธรรมชาติแต่บางที การทำแบบนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนหลุดออกมาจากโลกของความจริง เข้าไปในความรักกลางใจของ ขวัญและเรียม อันสุดจะจินตนาการ และถึงแม่ไม่เหมือนหนังทั่วไป ไม่ว่าหนังไทยหรือฮอลลิวูด แต่หนังดีๆในสมัยก่อนบางเรื่องนะ ใช้วิธีการแบบนี้นี่ล่ะ ถึงแม้จะไม่ใช่การย้อมภาพ แต่ฟิล์มหรือดีเทลแสงต่างๆที่ทำให้ภาพเรืองแสง ออกมาเป็นแนวย้อมก็ทำให้ดูเหมือนหลุดเข้าสู่จินตนาการของหนังเช่นกัน ถือว่าหม่อมเล่นกับสีและฉากต่างๆได้ดี แม้จะใช้เทคนิคที่ต่างกันไปตามยุคดิจิตอล และบางฉากก็เค้นอารมณ์ไม่ค่อยได้ แต่ทำให้ผมหวนนึกถึงว่า ถ้าเราเทียบแผลเก่าเป็นหนังฝรั่งจะอยู่ในประเภทอะไร
ในทางมุมกล้อง ผมจะใช้คำขำกัดความหนังประเภทนี้ว่า หนังรักแนวเพ้อฝัน ยังไม่ได้กล่าวถึงเนื้อเรื่อง แต่ด้วยความที่หนังสร้างอารมณ์ให้หลุดไปอีกโลก จึงทำให้ผมจัดหนังในแนวนี้
ในส่วนของเนื้อเรื่อง ท้าวความกันก่อนเลยว่า หนังหม่อมน้อยเรื่องจันดาราเป็นตัวอย่างของบทที่ เยอะในส่วนไม่จำเป็น แต่กลับรวบรัดในส่วนสำคัญ ทำให้ลักษณะออกมาไม่กลม(สมบูรณ์แบบ)เป็นลูกบอล แต่หากแฟบและบิดย้วยเหมือนถูกกินบ้าง และก็มีก้อนออกมาเหมือนมะเร็ง แต่ยังดีกว่าบางเรื่องที่ค่อนข้างจะกะท่อนกะแท่น มีแค่โครงๆมันเท่านั้น
ในแผลเก่า ถึงจะไม่ใช่บทที่กลมสมบูรณ์ แต่อยู่ในระดับ มนๆ บุ๋มไปบ้างนิดหน่อย แต่ถือว่าสร้างบทออกมาได้กลมมาก ค่อนข้างดีและสมบูรณ์ และถือว่าเป็นหนังไทยที่บทokที่สุดเรื่องหนึ่งๆ
ในด้านักแสดง แอคติ้ง รูปร่าง และความเหมาะสมอยู่ในระดับที่กำลังดี คือไม่ได้เยิ่นเย้อ และส่วนที่จะน่าเบื่อก็ รวบรัด กระชับจนเราตื่นดูได้ตลอดเรื่อง ไม่ง่วงเลยครับ
แต่ถ้าเทียบเป็นผลไม้ สำหรับผมมันก็เกือบจะสุกพอดี แต่ก็ยังดิบอยู่ เพราะในบางจุดผมว่า คำยังคมไม่พอ รึไม่ก็ ใช้คำเปรียบทำไง รึจะคำโบราณก็ไม่ทราบ
ที่ชอบที่สุดคือ"ไม่มีข้าวจากทุ่งใด อร่อยไปกว่าข้าวจากทุ่งบางกะปิ" เป็นคำที่ทำให้เราเข้าถึงอารมณ์
และถึงแม้จะเป็นบทเด่นจะมีน้อย แต่หากตัวละครทุกตัวสามารถแสดงความเด่นออกมาในฉากของตนได้อย่างพอดี ทุกตัวละคร แบะเป็นไฮไลท์ให้เราจำได้ เผลอๆจะยิ่งกว่าพระนางเสียอีก
แต่ที่บอดคือตอนจบครับ มันรู้สึกงงๆ เพราะ ในฉากนั้น นายขวัญแสดงความแค้นออกมา แต่หากไม่ได้ทำอะไรเท่าที่ควร จนกระทั่งแทงทหารคนนั้น ซึ่งผมก็ไม่มั่นใจว่าแทงทำไมนะ น่าจะต่อย และมันดันพีคตลอดฉากซะผมจับไม่ถูกว่าจะจบแบบโศกนาฏกรรมตอนไหน. แต่สุดท้ายแล้ว ตอนจบจริงๆดันไม่พีคซะงั้น (อาจจะเข้าใจเขาได้นิดนึงว่า หากจะเอากล้องไปถ่ายใกล้ๆให้มันพีคจนจุดสุดยอด ก็คงต้องลำบากกล้อง และนักแสดงซึ่งจำเป็นจะต้องมีแอคติ้งในน้ำมากพอ ผมว่า ได้เท่านี้ก็okละ อย่างน้อยผมว่า ยังไงก็ยังได้พีคล่ะ ถึงจะวูบไปเหมือนเป่าเทียน
ไม่ใช่จะดีซะเลยนะ บทก็อาจจะมีโหว่นิดเว้าหน่อยบ้าง แต่ที่ผมว่าบอดจริง และเป็นตัวการสำคัญที่ควรจะออกมาได้ดีกว่านี้ได้อีกนั้น ดรอปลง คือเสียงครับผมไม่เถียงว่าตัดต่อเนี๊ยบ แต่ ที่จับได้จริงๆคือตอนแรก ที่ตัวละครกำลังเถียงกันไปเดินไปหลังมีเรื่องกะนักเลงเมืองมีน แต่มันกลับเสียงเบาล๊งเบาลงซะผมไม่ได้ยิน. นอกจากนั้นก็ตอนเพลงแสนแสบขึ้นมา ผมคิดว่า ถ้าเสียงฝนเงียบๆให้ได้อารมณ์ซักหน่อยนะ น้ำตาผมจะไหล แต่ก็ดัน เงิบซะงั้น นอกนั้นก็เป็นรายละเอียดครับ เล็กๆน้อยๆที่ผมเก็บมาคิด แต่โดยรวม ระบบเสียงก็มีตุดส่งและไฮไลท์ในตัวมันเองที่ไม่ถึงกับแย่มากมาย
ที่ผมชอบคือสไตล์กำกับที่ดีครับ ลายกำกับของหม่อมในแผลเก่าค่อนข้างจะเอาใจคนดู ตอนจะเดาได้ก็เดาถูก แบบคิดไว้แล้วมันตรงเป๊ะๆๆๆๆๆ แล้วคนดูจะรู้สึกฟินมาก แต่พอเดาไม่ออก ก็เค้นเอาซะคนดู" พี่รักเจ้าเหมือนใจจะขาด " สะบั้นเอาลงตรงนั้น
แต่วันนั้นน้ำตาผมล้นเต็มอก เพราะก่อนจะไปดู ผมเพิ่งทราบข่าวการเสียชีวิตของปู่โรบิน หนึ่งในนักแสดงทรงคุณค่าที่ดีที่สุดในใจผม ไม่ขอกล่าวอะไรมากครับ รู้แต่ว่าชอคและสะเทือนใจมากจนบัดเดี๋ยวนี้ ซึ่งอาจจะเป็นเหตุหนึ่งที่เมื่อมาเจอแผลเก่าปุ๊บ ผมรู้สึกว่ามันโดนจนนำ้ตาจะตกในเลยจริงๆครับ
และอย่างที่หัวกระทู้กล่าวไว้ แผลเก่าเป็นผลงานระดับ masterpice เรื่องหนึ่งของไทยเลยครับ เพราะถึงไม่สมบูรณ์แบบ แต่หนังทำให้ทุกคนที่ดู มีอารมณ์ร่วมไปที่หนัง แม้จะเพศไหน วัยใด หรือใครก็ตาม แถมหนังยังครบรสแบบไม่หลุดคอนเซป 9เต็ม10คงเป็นคะแนนที่เหมาะสมชิ้นนี้ และผมบอกเลยว่า คนดูไม่ผิดหวังกับ แผลเก่าแน่นอน
ขอบคุณที่อ่านครับ ชาวพันทิป
[CR] แผลเก่า ภาพยนตร์ระดับ masterpiece ของไทย
กลับมาที่รีวิวเพราะผมได้ไปดูหนังเรื่องหนึ่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน แผลเก่า โดยหม่อมน้อย อันที่จริงแล้ว วันนั้น ผมต้องการหาหนังซักเรื่องที่ผมและแม่จะเข้าไปดูได้ในช่วงวันแม่
ทีแรกกะจะการ์เดี้ยนนะ มีเรื่องเกี่ยวกับแม่ในเรื่อง ปนความฮา
แต่ชะตากลับพลิกผันให้เราได้มาดู ตำนานรักคลาสสิคของทุ่งบางกะปิ
แรกเริ่มที่ผมได้ดูหนัง ซึ่งเปรียบเป็นประเภทได้ว่า "หนังหม่อมน้อย" คือ จันดารา เพื่อนผมมันชวนไปน่ะ(ดูในโน้ตบุค) ไม่มั่นใจว่าผมไม่ตั้งใจดูหรืออะไร แต่กลับรู้สึกถึงความไม่พอดีและไม่ลงตัวอย่างมากในจุดต่างๆ นั่นอาจทำให้ผมรู้สึกเริ่มจะไม่ชอบหนังของเขาเท่าไรนัก
เรื่องนี้ก็เช่นกัน ที่ถึงส่วนตัวจะไม่หวังอะไรมากแต่การยกยอปลอปั้นกันมากในหมู่นักแสดงและเสียงตอบรับที่ดีต่างๆ ทำให้ผมคาดหวังในหนังเรื่องนี้มาก ถึงแม้จะหวังแกมชังก็ตามที
ถือว่าการคาดหวังต่างๆคงมากพอสมควร แต่หนังเรื่องนี้กลับไม่ทำให้ผมผิดหวังเลย ไม่แน่ หรือหนังอาจจะเข้าทางผมก็ได้ แต่การที่หนังเล่าเรื่องในฟอร์มใหญ่ๆ มากกว่าที่จะเป็นหนังรักฟอร์มดูเล็กแบบที่หนังไทยเป็น แต่ก็ทำได้ดีครับสมเป็นการรีเมคละครอมตะอีกครั้ง
ตัวหนังพูดง่ายๆว่าค่อนข้างเป็นงานที่เทียบชั้นอินเตอร์ได้เลยครับ ลักษณะมุมกล้อง การเล่าเรื่อง ความกระชับ และดีเทลรายละเอียดต่างๆก็ค่อนข้างดีเลยทีเดียวครับ ถึงแม้หนังจะย้อมสีภาพจนดูไม่ธรรมชาติแต่บางที การทำแบบนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนหลุดออกมาจากโลกของความจริง เข้าไปในความรักกลางใจของ ขวัญและเรียม อันสุดจะจินตนาการ และถึงแม่ไม่เหมือนหนังทั่วไป ไม่ว่าหนังไทยหรือฮอลลิวูด แต่หนังดีๆในสมัยก่อนบางเรื่องนะ ใช้วิธีการแบบนี้นี่ล่ะ ถึงแม้จะไม่ใช่การย้อมภาพ แต่ฟิล์มหรือดีเทลแสงต่างๆที่ทำให้ภาพเรืองแสง ออกมาเป็นแนวย้อมก็ทำให้ดูเหมือนหลุดเข้าสู่จินตนาการของหนังเช่นกัน ถือว่าหม่อมเล่นกับสีและฉากต่างๆได้ดี แม้จะใช้เทคนิคที่ต่างกันไปตามยุคดิจิตอล และบางฉากก็เค้นอารมณ์ไม่ค่อยได้ แต่ทำให้ผมหวนนึกถึงว่า ถ้าเราเทียบแผลเก่าเป็นหนังฝรั่งจะอยู่ในประเภทอะไร
ในทางมุมกล้อง ผมจะใช้คำขำกัดความหนังประเภทนี้ว่า หนังรักแนวเพ้อฝัน ยังไม่ได้กล่าวถึงเนื้อเรื่อง แต่ด้วยความที่หนังสร้างอารมณ์ให้หลุดไปอีกโลก จึงทำให้ผมจัดหนังในแนวนี้
ในส่วนของเนื้อเรื่อง ท้าวความกันก่อนเลยว่า หนังหม่อมน้อยเรื่องจันดาราเป็นตัวอย่างของบทที่ เยอะในส่วนไม่จำเป็น แต่กลับรวบรัดในส่วนสำคัญ ทำให้ลักษณะออกมาไม่กลม(สมบูรณ์แบบ)เป็นลูกบอล แต่หากแฟบและบิดย้วยเหมือนถูกกินบ้าง และก็มีก้อนออกมาเหมือนมะเร็ง แต่ยังดีกว่าบางเรื่องที่ค่อนข้างจะกะท่อนกะแท่น มีแค่โครงๆมันเท่านั้น
ในแผลเก่า ถึงจะไม่ใช่บทที่กลมสมบูรณ์ แต่อยู่ในระดับ มนๆ บุ๋มไปบ้างนิดหน่อย แต่ถือว่าสร้างบทออกมาได้กลมมาก ค่อนข้างดีและสมบูรณ์ และถือว่าเป็นหนังไทยที่บทokที่สุดเรื่องหนึ่งๆ
ในด้านักแสดง แอคติ้ง รูปร่าง และความเหมาะสมอยู่ในระดับที่กำลังดี คือไม่ได้เยิ่นเย้อ และส่วนที่จะน่าเบื่อก็ รวบรัด กระชับจนเราตื่นดูได้ตลอดเรื่อง ไม่ง่วงเลยครับ
แต่ถ้าเทียบเป็นผลไม้ สำหรับผมมันก็เกือบจะสุกพอดี แต่ก็ยังดิบอยู่ เพราะในบางจุดผมว่า คำยังคมไม่พอ รึไม่ก็ ใช้คำเปรียบทำไง รึจะคำโบราณก็ไม่ทราบ
ที่ชอบที่สุดคือ"ไม่มีข้าวจากทุ่งใด อร่อยไปกว่าข้าวจากทุ่งบางกะปิ" เป็นคำที่ทำให้เราเข้าถึงอารมณ์
และถึงแม้จะเป็นบทเด่นจะมีน้อย แต่หากตัวละครทุกตัวสามารถแสดงความเด่นออกมาในฉากของตนได้อย่างพอดี ทุกตัวละคร แบะเป็นไฮไลท์ให้เราจำได้ เผลอๆจะยิ่งกว่าพระนางเสียอีก
แต่ที่บอดคือตอนจบครับ มันรู้สึกงงๆ เพราะ ในฉากนั้น นายขวัญแสดงความแค้นออกมา แต่หากไม่ได้ทำอะไรเท่าที่ควร จนกระทั่งแทงทหารคนนั้น ซึ่งผมก็ไม่มั่นใจว่าแทงทำไมนะ น่าจะต่อย และมันดันพีคตลอดฉากซะผมจับไม่ถูกว่าจะจบแบบโศกนาฏกรรมตอนไหน. แต่สุดท้ายแล้ว ตอนจบจริงๆดันไม่พีคซะงั้น (อาจจะเข้าใจเขาได้นิดนึงว่า หากจะเอากล้องไปถ่ายใกล้ๆให้มันพีคจนจุดสุดยอด ก็คงต้องลำบากกล้อง และนักแสดงซึ่งจำเป็นจะต้องมีแอคติ้งในน้ำมากพอ ผมว่า ได้เท่านี้ก็okละ อย่างน้อยผมว่า ยังไงก็ยังได้พีคล่ะ ถึงจะวูบไปเหมือนเป่าเทียน
ไม่ใช่จะดีซะเลยนะ บทก็อาจจะมีโหว่นิดเว้าหน่อยบ้าง แต่ที่ผมว่าบอดจริง และเป็นตัวการสำคัญที่ควรจะออกมาได้ดีกว่านี้ได้อีกนั้น ดรอปลง คือเสียงครับผมไม่เถียงว่าตัดต่อเนี๊ยบ แต่ ที่จับได้จริงๆคือตอนแรก ที่ตัวละครกำลังเถียงกันไปเดินไปหลังมีเรื่องกะนักเลงเมืองมีน แต่มันกลับเสียงเบาล๊งเบาลงซะผมไม่ได้ยิน. นอกจากนั้นก็ตอนเพลงแสนแสบขึ้นมา ผมคิดว่า ถ้าเสียงฝนเงียบๆให้ได้อารมณ์ซักหน่อยนะ น้ำตาผมจะไหล แต่ก็ดัน เงิบซะงั้น นอกนั้นก็เป็นรายละเอียดครับ เล็กๆน้อยๆที่ผมเก็บมาคิด แต่โดยรวม ระบบเสียงก็มีตุดส่งและไฮไลท์ในตัวมันเองที่ไม่ถึงกับแย่มากมาย
ที่ผมชอบคือสไตล์กำกับที่ดีครับ ลายกำกับของหม่อมในแผลเก่าค่อนข้างจะเอาใจคนดู ตอนจะเดาได้ก็เดาถูก แบบคิดไว้แล้วมันตรงเป๊ะๆๆๆๆๆ แล้วคนดูจะรู้สึกฟินมาก แต่พอเดาไม่ออก ก็เค้นเอาซะคนดู" พี่รักเจ้าเหมือนใจจะขาด " สะบั้นเอาลงตรงนั้น
แต่วันนั้นน้ำตาผมล้นเต็มอก เพราะก่อนจะไปดู ผมเพิ่งทราบข่าวการเสียชีวิตของปู่โรบิน หนึ่งในนักแสดงทรงคุณค่าที่ดีที่สุดในใจผม ไม่ขอกล่าวอะไรมากครับ รู้แต่ว่าชอคและสะเทือนใจมากจนบัดเดี๋ยวนี้ ซึ่งอาจจะเป็นเหตุหนึ่งที่เมื่อมาเจอแผลเก่าปุ๊บ ผมรู้สึกว่ามันโดนจนนำ้ตาจะตกในเลยจริงๆครับ
และอย่างที่หัวกระทู้กล่าวไว้ แผลเก่าเป็นผลงานระดับ masterpice เรื่องหนึ่งของไทยเลยครับ เพราะถึงไม่สมบูรณ์แบบ แต่หนังทำให้ทุกคนที่ดู มีอารมณ์ร่วมไปที่หนัง แม้จะเพศไหน วัยใด หรือใครก็ตาม แถมหนังยังครบรสแบบไม่หลุดคอนเซป 9เต็ม10คงเป็นคะแนนที่เหมาะสมชิ้นนี้ และผมบอกเลยว่า คนดูไม่ผิดหวังกับ แผลเก่าแน่นอน
ขอบคุณที่อ่านครับ ชาวพันทิป