ขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่า ที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้กันนะครับ อ่านแล้วมีความคิดเห็นอย่างไรโปรดแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพนะครับ ขอบคุณครับ
#กระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนา ที่จะพาดพิงถึงใคร หรือทำให้ผู้อื่นเสียหายหรือเสื่อมเสียชื่อเสียงนะครับ เพียงแค่ต้องการเสนอด้านหนึ่งของสังคมปัจจุบัน
ปัญหาชีวิต ปัญหาครอบครัวเพียงเท่านั้นครับ
"fanciful" อย่าล้อเล่นกับความฝัน
ขอโทษนะคะ ที่โพส”สเตตัส”กันต่างๆนาๆ หนูไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ปัญหาของผู้ใหญ่คืออะไรหรอค่ะ ปัญหาของหนูคือว่า หนูทำงานของหนูดีๆ หนูเลือกทางเดินของหนูแล้ว มาให้ความหวังกันทำไมอ่ะ???
“ลูกเทวดาหรอ?” หนูไม่ใช่ลูกเทวดาหรอกค่ะ หนูก็ลูกแม่ลูกคนธรรมดานี่แหละค่ะ ลูกที่เกิดมาครอบครัวมีปัญหา แตกแยก พ่อแม่แยกทางกัน แต่หนูก็”ไม่ได้คิดร้ายกับใครหรอกนะ” ไม่ได้เป็นเด็กที่เกเร “ติดเหล้า ติดยา ดูดบุหรี่”ซะหน่อย ตั้งใจเรียน “เกรดเฉลี่ยก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไรหรอกคะ”
ครอบครัวหนูจน บ้านหนูจน แม่หนูจน แต่หนูก็ตั้งใจเรียนกับน้องจนจบ “ประกาศนียบัตรวิชาชีพ” หางานทำ มีงานทำ ก็ไม่ใช่งานที่ได้เงินเยอะอะไร แต่ก็เหมาะสมแล้วกับวุฒิที่มี ชีวิตครอบครัว มีความสุข แบบจนๆ แบบครอบครัวธรรมดา แบบลูกธรรมดา แล้วอยู่ๆมาให้ความหวังกันทำไมอ่ะ?
ใครกันที่เอาปีกเทวดามาสวมให้ มาบอกว่าจะให้นู่นให้นี่ เสนอนู่นนี่นั่นให้ แล้วยังไงล่ะ? ให้เด็กๆมันวาดฝันซะดิบดี บินๆๆๆ สุดท้ายมันก็แค่คำพูดลอยๆ ความหวังลอยๆ อนาคตชุ่ยๆ ที่ผู้ใหญ่หยิบยื่นให้
วาดอนาคตไว้ซะสูง จนลืม”รากเหง้า” ของตัวเอง ลืมไปว่าอดีตของเรานั้น มันลำบากแค่ไหน “จน” ยังไง
#แล้วหนูอยากจะรู้ว่าเมื่อไร จะเลิกโพส เลิกจิก เลิกกัดซะที…โลก social มันกว้างนะค่ะ
#ทำไมล่ะ? อยากให้คนอื่นเค้ารู้นักหรอ? เรื่องในครอบครัวอ่ะ ปัญหาในครอบครัวทำไมไม่คุยแบบครอบครับครัวล่ะ?
#หนูรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของผู้ใหญ่ นี่หรือวิธีแก้ปัญหาแบบผู้ใหญ่ นี่หรือสังคมปัจจุบัน คิดว่าทำถูกกันแล้วใช่ไหม
#ต่อไปนี้…หนูขอเลือกทางเดินของหนูเอง เหตุการณ์นี้ทำให้หนูได้รู้ว่า เราไม่ควรลืม “รากเหง้า” ของตัวเอง อย่าไปรอความหวัง อย่าไปเพ้อฝัน ควรจะไขว่คว้าด้วยตัวเราเอง
#อยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ สำหรับการดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ
"นี่เป็นข้อความที่ผมกับพี่อยากจะระบายออกมาผ่านทางโลกโซเชี่ยล"
ผมกับพี่อยากจะคุย อยากจะเคลียปัญหากันแบบซึ่งๆหน้าครับ ไม่อยากต้องมานั่งอ่านสเตตัสมาติดตามปัญหาผ่านทางโซเชี่ยล ปัญหานี้มันได้เกิดกับตัวผมโดยตรงแต่ส่งผลกระทบกับผมอย่างเลี่ยงไม่ได้
ตั้งแต่เกิดเรื่อง ตั้งแต่มีปัญหาทางผู้ใหญ่คุยกันตลอดปรึกษากันตลอด แต่ไม่เคยเลยที่จะหันหน้ามาคุยกับเด็กมัน ได้แต่โพสสเตตัส ด่าไปมา ผมถามหน่อย ถ้าผมไม่มีเฟสบุ๊ค ถ้าพี่ผมไม่มีเฟสบุ๊ค จะรับรู้ได้ไหมว่าผู้ใหญ่คิดแบบไหนกับเด็กบ้าง มีปัญหาอะไรบ้าง อยากให้สังคมได้รับรู้ แต่เด็กมันต้องมานั่งหาอ่านสเตตัสเนี่ยนะ
สเตตัสนี่ก็ โพสกันเป็นว่าเล่นเรียกว่ารายชั่วโมงเลยทีเดียว ผมไม่ได้คิดจะโต้ตอบอะไร คิดแค่ว่าเมื่อไหร่จะจบ เมื่อไหร่จะเรียกคุย เมื่อไหร่จะหยุดประจานครอบครัวตัวเองซักที
มีประโยคหนึ่งที่หลุดมาจากปากของผู้ใหญ่ ที่ผมรู้สึกโกรธมาก อยากด่าก็ด่าไปผมยอมรับหมด แต่อย่ามาด่าแม่ผมอย่ามาด่าคนที่ผมเคารพรักมากที่สุด คุณไม่ได้บันดาลทุกสิ่งให้กับผม คุณไม่ได้เลี้ยงดูผมมา ตั้งแต่เด็กจนโตครอบครัวผมย่อยยับกับฝีมือคุณมามากพอแล้ว
กาลเวลาผ่านไปผมก็คิดว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น ทุกสิ่งกำลังเดินไปตามทางของมัน แต่แล้วจู่ๆคุณก็มาขโมยความหวังของผมไป มาขโมยความฝันของผมไป หมดแล้วความฝัน หมดแล้วกับความหวังที่จะมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นมีความสุขกันตลอดไป มันจบแล้วมันพังทลายลงไปหมดแล้วเหลือแต่บาดแผลที่มันฝังลึกลงไป ยิ่งหวังยิ่งฝันมากเท่าไหร่ มันก็เจ็บลึกลงไปมากเท่านั้น
ผมไม่เข้าใจว่าวิธีการแก้ปัญหาของผู้ใหญ่มันถูกต้องแล้วใช่ไหม แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าแก้ปัญหา ผมกับพี่ยังรอความหวัง หวังว่าผู้ใหญ่จะหยุดการกระทำนี้ซะ หวังว่าจะคุยกันแบบครอบครัว คุยกันแบบเปิดอกเปิดใจ รับฟังความคิดเห็นของกันและกัน หันหน้าเข้าหากันมาช่วยกันแก้ปัญหาให้มันจบแบบครอบครัวจบแบบสวยงาม พอใจกันทั้งสองฝ่าย พวกเราเป็นเด็กเรายอมรับเสมอไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม
###และผมยังหวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นอุทาหรณ์กับครอบครัวอื่นๆ ไม่อยากให้แก้ปัญหาด้วยวิธีแบบนี้ หวังว่าคงจะมีแค่ครอบครัวนี้ครอบครัวเดียวและจะเป็นครอบครัวสุดท้าย อยากให้จะให้แง่คิดถึงสังคมสมัยใหม่ สังคมปัจจุบันที่เทคโนโลยีมันไปเร็วเหลือเกิน "social" มีประโยชน์มากสำหรับสังคมปัจจุบัน แต่ก็มีโทษไม่ต่างกับดาบสองคม "บูมเมอแรงคุณปล่อยมันไปแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่ามันจะกลับมาเร็วและแรงแค่ไหน จะรู้อีกทีมันก็กลับมาอยู่ที่มือของคุณแล้ว"
"ปีกเทวดา"....
#กระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนา ที่จะพาดพิงถึงใคร หรือทำให้ผู้อื่นเสียหายหรือเสื่อมเสียชื่อเสียงนะครับ เพียงแค่ต้องการเสนอด้านหนึ่งของสังคมปัจจุบัน
ปัญหาชีวิต ปัญหาครอบครัวเพียงเท่านั้นครับ
"fanciful" อย่าล้อเล่นกับความฝัน
ขอโทษนะคะ ที่โพส”สเตตัส”กันต่างๆนาๆ หนูไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ปัญหาของผู้ใหญ่คืออะไรหรอค่ะ ปัญหาของหนูคือว่า หนูทำงานของหนูดีๆ หนูเลือกทางเดินของหนูแล้ว มาให้ความหวังกันทำไมอ่ะ???
“ลูกเทวดาหรอ?” หนูไม่ใช่ลูกเทวดาหรอกค่ะ หนูก็ลูกแม่ลูกคนธรรมดานี่แหละค่ะ ลูกที่เกิดมาครอบครัวมีปัญหา แตกแยก พ่อแม่แยกทางกัน แต่หนูก็”ไม่ได้คิดร้ายกับใครหรอกนะ” ไม่ได้เป็นเด็กที่เกเร “ติดเหล้า ติดยา ดูดบุหรี่”ซะหน่อย ตั้งใจเรียน “เกรดเฉลี่ยก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไรหรอกคะ”
ครอบครัวหนูจน บ้านหนูจน แม่หนูจน แต่หนูก็ตั้งใจเรียนกับน้องจนจบ “ประกาศนียบัตรวิชาชีพ” หางานทำ มีงานทำ ก็ไม่ใช่งานที่ได้เงินเยอะอะไร แต่ก็เหมาะสมแล้วกับวุฒิที่มี ชีวิตครอบครัว มีความสุข แบบจนๆ แบบครอบครัวธรรมดา แบบลูกธรรมดา แล้วอยู่ๆมาให้ความหวังกันทำไมอ่ะ?
ใครกันที่เอาปีกเทวดามาสวมให้ มาบอกว่าจะให้นู่นให้นี่ เสนอนู่นนี่นั่นให้ แล้วยังไงล่ะ? ให้เด็กๆมันวาดฝันซะดิบดี บินๆๆๆ สุดท้ายมันก็แค่คำพูดลอยๆ ความหวังลอยๆ อนาคตชุ่ยๆ ที่ผู้ใหญ่หยิบยื่นให้
วาดอนาคตไว้ซะสูง จนลืม”รากเหง้า” ของตัวเอง ลืมไปว่าอดีตของเรานั้น มันลำบากแค่ไหน “จน” ยังไง
#แล้วหนูอยากจะรู้ว่าเมื่อไร จะเลิกโพส เลิกจิก เลิกกัดซะที…โลก social มันกว้างนะค่ะ
#ทำไมล่ะ? อยากให้คนอื่นเค้ารู้นักหรอ? เรื่องในครอบครัวอ่ะ ปัญหาในครอบครัวทำไมไม่คุยแบบครอบครับครัวล่ะ?
#หนูรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของผู้ใหญ่ นี่หรือวิธีแก้ปัญหาแบบผู้ใหญ่ นี่หรือสังคมปัจจุบัน คิดว่าทำถูกกันแล้วใช่ไหม
#ต่อไปนี้…หนูขอเลือกทางเดินของหนูเอง เหตุการณ์นี้ทำให้หนูได้รู้ว่า เราไม่ควรลืม “รากเหง้า” ของตัวเอง อย่าไปรอความหวัง อย่าไปเพ้อฝัน ควรจะไขว่คว้าด้วยตัวเราเอง
#อยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ สำหรับการดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ
"นี่เป็นข้อความที่ผมกับพี่อยากจะระบายออกมาผ่านทางโลกโซเชี่ยล"
ผมกับพี่อยากจะคุย อยากจะเคลียปัญหากันแบบซึ่งๆหน้าครับ ไม่อยากต้องมานั่งอ่านสเตตัสมาติดตามปัญหาผ่านทางโซเชี่ยล ปัญหานี้มันได้เกิดกับตัวผมโดยตรงแต่ส่งผลกระทบกับผมอย่างเลี่ยงไม่ได้
ตั้งแต่เกิดเรื่อง ตั้งแต่มีปัญหาทางผู้ใหญ่คุยกันตลอดปรึกษากันตลอด แต่ไม่เคยเลยที่จะหันหน้ามาคุยกับเด็กมัน ได้แต่โพสสเตตัส ด่าไปมา ผมถามหน่อย ถ้าผมไม่มีเฟสบุ๊ค ถ้าพี่ผมไม่มีเฟสบุ๊ค จะรับรู้ได้ไหมว่าผู้ใหญ่คิดแบบไหนกับเด็กบ้าง มีปัญหาอะไรบ้าง อยากให้สังคมได้รับรู้ แต่เด็กมันต้องมานั่งหาอ่านสเตตัสเนี่ยนะ
สเตตัสนี่ก็ โพสกันเป็นว่าเล่นเรียกว่ารายชั่วโมงเลยทีเดียว ผมไม่ได้คิดจะโต้ตอบอะไร คิดแค่ว่าเมื่อไหร่จะจบ เมื่อไหร่จะเรียกคุย เมื่อไหร่จะหยุดประจานครอบครัวตัวเองซักที
มีประโยคหนึ่งที่หลุดมาจากปากของผู้ใหญ่ ที่ผมรู้สึกโกรธมาก อยากด่าก็ด่าไปผมยอมรับหมด แต่อย่ามาด่าแม่ผมอย่ามาด่าคนที่ผมเคารพรักมากที่สุด คุณไม่ได้บันดาลทุกสิ่งให้กับผม คุณไม่ได้เลี้ยงดูผมมา ตั้งแต่เด็กจนโตครอบครัวผมย่อยยับกับฝีมือคุณมามากพอแล้ว
กาลเวลาผ่านไปผมก็คิดว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น ทุกสิ่งกำลังเดินไปตามทางของมัน แต่แล้วจู่ๆคุณก็มาขโมยความหวังของผมไป มาขโมยความฝันของผมไป หมดแล้วความฝัน หมดแล้วกับความหวังที่จะมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นมีความสุขกันตลอดไป มันจบแล้วมันพังทลายลงไปหมดแล้วเหลือแต่บาดแผลที่มันฝังลึกลงไป ยิ่งหวังยิ่งฝันมากเท่าไหร่ มันก็เจ็บลึกลงไปมากเท่านั้น
ผมไม่เข้าใจว่าวิธีการแก้ปัญหาของผู้ใหญ่มันถูกต้องแล้วใช่ไหม แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าแก้ปัญหา ผมกับพี่ยังรอความหวัง หวังว่าผู้ใหญ่จะหยุดการกระทำนี้ซะ หวังว่าจะคุยกันแบบครอบครัว คุยกันแบบเปิดอกเปิดใจ รับฟังความคิดเห็นของกันและกัน หันหน้าเข้าหากันมาช่วยกันแก้ปัญหาให้มันจบแบบครอบครัวจบแบบสวยงาม พอใจกันทั้งสองฝ่าย พวกเราเป็นเด็กเรายอมรับเสมอไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม
###และผมยังหวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นอุทาหรณ์กับครอบครัวอื่นๆ ไม่อยากให้แก้ปัญหาด้วยวิธีแบบนี้ หวังว่าคงจะมีแค่ครอบครัวนี้ครอบครัวเดียวและจะเป็นครอบครัวสุดท้าย อยากให้จะให้แง่คิดถึงสังคมสมัยใหม่ สังคมปัจจุบันที่เทคโนโลยีมันไปเร็วเหลือเกิน "social" มีประโยชน์มากสำหรับสังคมปัจจุบัน แต่ก็มีโทษไม่ต่างกับดาบสองคม "บูมเมอแรงคุณปล่อยมันไปแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่ามันจะกลับมาเร็วและแรงแค่ไหน จะรู้อีกทีมันก็กลับมาอยู่ที่มือของคุณแล้ว"