ผมขอใช้พื้นที่นี้เป็นการระบายและอยากฟังหลากหลายความคิดเห็นมากๆครับ
ผมเป็นเด็กแอดปี56คนหนึ่งที่มีความมุ่งมั่นมากว่ายังไงเราก็ต้องซิ่วแน่ๆแต่ด้วยผมแอดไม่ติดเลยขอทางบ้านเรียน สถาปัตย์หลัก ก่อน1ปีที่มหาลัยเอกชนที่หนึ่ง ทีแรกเรียนๆไปเด๋วก็ชอบเองเราอาจจะไม่ซิ่วก็ได้ แต่มันมีเหตุการณ์หลายๆอย่างบวกกับเราเรียนมา1ปีอาจจะไม่ได้เรียนไปหมดซะทุกอย่างแต่ที่เราพอรู้มาบ้างว่าปีต่อไปต้องเรียนอะไรบ้าง ซึ่งเราไม่ชอบเอาซะเลย ใจเราอยากเรียน สถาปัตย์ไทยตั้งแต่ ม.6 แล้วแต่เพราะสอบไม่ติดก็เลยไม่ได้บอกที่บ้าน มันก็เลยมาเป็นปัญหาสำหรับเราระหว่างเรียนว่าใจจริงๆเราชอบจริงๆหรอ หรือว่ามันเป็นแค่อารมณ์อยากจะซิ่ว แล้วก็จะมีปัญหาที่ว่า เราไม่ค่อยมีเพื่อนไม่เข้าสังคมไม่ใช่เราไม่อยากเข้าสังคมแต่เพื่อนๆส่วนใหญ่ที่คณะก็จะชอบไปปาตี้สังสรรค์โดยการไปผับกินเหล้า ซึ่งผมไม่ชอบก็เลยไม่อยากไปเลยไม่ค่อยมีเพื่อน คือสังคมการเรียนมันไม่ใช่สไตล์ผม พอผมรู้สึกว่าที่นี่คงไม่ใช่เรา ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ไม่อยากเรียน เพื่อนๆเคยเป็นกันมั้ยว่าอารมณ์ที่ตื่นมาแล้วไม่อยากไปเรียน ซึ่งผมเป็นแบบนั้น แต่ผมก็ต้องไปเรียนต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดเพราะไม่อยากให้ครอบครัวเสียใจ อุตส่าห์เสียเงินแพงๆมาเรียนแล้วก็ต้องเรียน
ผมก็คุยกับครอบครัวว่าเนี่ยจะลองไปสอบดูนะถ้าไม่ติดก็คงต้องเรียนที่เดิมแต่ในใจใจผมต้องสู้เพราะไม่อยากกลับไปเจออย่างเก่าแล้วไม่อยากกลับไปเจอสังคมที่ไม่ชอบ ผมก็เลยฮึดซุ่มอ่านนังสือฝึกฝนตัวเองจนวันประกาศแอดมิชชั่นมาผมสามารถ สอบติด สถาปัตย์ไทยมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ผมเฝ้ารอที่จะเรียน ตอนนั้นผมดีใจมากแต่ที่ผมยื่นแอดไปที่บ้านเค้าไม่เห็นด้วย แต่ผมอยากเรียนจริงๆ ผมเป็นคนที่ดื้อไม่ฟังใครเราฟังตัวเองคนเดียวไม่ฟังเสียงจากครอบครัวไม่ปรึกษาให้ดี เมื่อช่วงกลางเดือนที่แล้วผมจึงตัดสินใจไปลาออกจากมหาลัยเดิมเพื่อเตรียมตัวเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ แต่ที่บ้านเค้าก็ยังคงอยากให้เรียนที่เดิมพอเค้ารู้เรื่องที่ผมไปลาออก ผมก็มีปัญหากับครอบครัวอย่างหนักจนมีหลายครั้งที่ผมมีความคิดที่แว่บเข้ามาในหัวผมอยากจบปัญหาผมอยากตาย แต่ผมทำไม่ได้มันเป็นเรื่องไร้สาระมากๆที่ผมคิดได้ ครอบครัวเค้าก็กดดันผมอย่างหนัก ผมก็รู้ว่าที่บ้านเค้าไม่อยากให้ผมเรียนที่ใหม่เพราะเค้ากลัวจบสาขาไทยมากลัวหางานยากเรียนแต่ออกแบบวัดกับความเป็นไทยก็ในเมื่อที่เก่าก็เรียนพอใช้ได้มีผลงานแล้วก็มีข้อเปรียบเทียบอีกยิบย่อยโดยเฉพาะ ม.รัฐสอนโต๊ะเขียนแบบเพื่อเป็นพื้นฐานแล้วค่อยลงเรียนใช้คอมเลยดูไม่ทันสมัยกลัวหางานยาก แต่ที่ผมเรียนที่เก่าเค้าสอนใช้คอมตั้งแต่ปีแรกแล้วตัดการเขียนแบบออกไป แม่ผมเค้าก็เลยคิดว่าที่เก่ามันต้องดีกว่าแน่ๆเลยมีปัญหาว่ายังไงก็ต้อองกลับไปเรียนที่เก่าอย่างเดียว แต่ผมไม่อยากกลับไปเจอไม่อยากกลับไปเรียนอย่างเก่าแล้ว
แต่ผมไม่อยากให้แม่เสียใจคงต้องกลับไปเรียนที่เก่าจริงๆหรอแต่ในใจลึกๆก็ไม่กล้าบอกแหล่ะว่าถ้าให้กลับไปผมไม่อยากกลับไปแล้วสู้ผมขอเรียนรามในคณะอื่นดีกว่า
ตอนนี้ทั้งผมก็เสียใจกดดันที่อุตส่าห์ติดแล้วในสาขาที่ชอบมากกว่าผมคิดว่าจะดีดตัวเองมาในที่ที่ดีกว่าแล้วแต่ก็ต้องกลับไปจุดเริ่มต้นใหม่
และครอบครัวเค้าก็ต้องเสียใจเพราะคงเป็นห่วงอนาคตของลูก ผมก็ยอมรับเพราะผมอาจจะไม่มีความอดทน แต่ผมก็ยังอยากเรียนในสิ่งที่ผมชอบอยู่มากๆเพราะสาขาที่ติดมันหาเรียนได้ยากมากๆ
ผมมีคำถามที่ค้างคาใจมากๆที่อยากจะไปอธิบายด้วยเหตุผลให้ครอบครับได้เข้าใจเพราะมันอาจจะเป็นหนฃทางสุดท้ายจริงๆ
1.ตอนจบไปอาจจะใช่ว่ามันต้องใช้แต่คอมในการทำงานและเด็กที่จบมาใหม่ก็ไม่มีใครตกงานอยุ่แล้วแต่อยากถามว่าในสถาบันที่ไม่ได้สอนพื้นฐานด้วยมือแล้วมาลงคอมเลย แต่ สถาบันที่เค้าสอนมือแล้วค่อยสอนคอม อันไหนดีกว่ากัน
2.สาขาสถาปัตย์ไทยคือผมอาจจะมีความเข้าใจในส่วนหนึ่งแต่อาจจะไม่ทั้งหมด อยากทราบว่านอกจากออกแบบวัดหรือพวกบ้านทรงไทยแล้วหรือพวกงานร่วมสมัยแล้วสาขานี้จบไปสามารถหางานแล้วทำงานได้ตามปกติมั้ยครับ แบบจบไปทำงานตามบริษัทออกแบบบ้านทั่วไปเพราะที่บ้านเข้าใจว่า เรียนสถาปัตย์ไทยจะทำบ้านเดี่ยวทาวเฮ้าไม่ได้(อันนี้ที่ไม่รู้จะอธิบายกับครอบครัวยังไงเพราะขนาดให้อาจารย์ที่สอนไทยมาช่วยพูดแล้วเค้าก็ยังไม่โอเค)
3.แล้วระหว่างสาขาไทยกับหลักถ้าเป็นพี่ๆจะเลือกอันไหน แต่ใจผมเลือกและเชียสถาปัตย์ไทยสุดหัวใจครับ
4.แล้วพอจะมีวิธีไหนพูดให้แม่สบายใจได้บ้างเพราะเค้าคิดว่ายุคนี้มันยุคดิจิตัลแล้วแต่ยังมานั่งเรียนความเป็นไทยอีก
5.เพื่อนๆพี่ๆคิดว่า 1 ปีที่เสียไปกับการซิ่วมันคุ้มรึเปล่ากับการที่จากหลักมาไทย ทั้งที่เรียนไหวทุกอย่างดีหมดแต่เราตัดปัญหาซิ่วออกมาแบบนี้ แม่เคยพูดว่ามีแต่ซิ่วเพราะเรียนไม่ไหวเลยอยากรู้ว่ามีแบบอื่นอีกมั้ย
6.ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำตามใจตัวเองแบบนี้
พรุ่งนี้วันแม่แล้วผมไม่อยากให้แม่ผมเครียดและเสียใจอีกแล้วผมอยากทำทุกอย่างให้แม่เค้าสบายใจขึ้นไม่มากก็น้อยก็ได้
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับผมรู้ตัวเลยว่าตัวเองผิดเต็มๆแต่ก็อยากหาทางออกที่ดีกว่านี้
ปัญหาเด็กซิ่วจากสถาปัตย์หลักมาสถาปัตย์ไทย แต่ที่บ้านไม่โอเคลาออกแล้วแต่ต้องกลับไปทำเรื่องขอเรียนที่เดิม(ดราม่า)
ผมเป็นเด็กแอดปี56คนหนึ่งที่มีความมุ่งมั่นมากว่ายังไงเราก็ต้องซิ่วแน่ๆแต่ด้วยผมแอดไม่ติดเลยขอทางบ้านเรียน สถาปัตย์หลัก ก่อน1ปีที่มหาลัยเอกชนที่หนึ่ง ทีแรกเรียนๆไปเด๋วก็ชอบเองเราอาจจะไม่ซิ่วก็ได้ แต่มันมีเหตุการณ์หลายๆอย่างบวกกับเราเรียนมา1ปีอาจจะไม่ได้เรียนไปหมดซะทุกอย่างแต่ที่เราพอรู้มาบ้างว่าปีต่อไปต้องเรียนอะไรบ้าง ซึ่งเราไม่ชอบเอาซะเลย ใจเราอยากเรียน สถาปัตย์ไทยตั้งแต่ ม.6 แล้วแต่เพราะสอบไม่ติดก็เลยไม่ได้บอกที่บ้าน มันก็เลยมาเป็นปัญหาสำหรับเราระหว่างเรียนว่าใจจริงๆเราชอบจริงๆหรอ หรือว่ามันเป็นแค่อารมณ์อยากจะซิ่ว แล้วก็จะมีปัญหาที่ว่า เราไม่ค่อยมีเพื่อนไม่เข้าสังคมไม่ใช่เราไม่อยากเข้าสังคมแต่เพื่อนๆส่วนใหญ่ที่คณะก็จะชอบไปปาตี้สังสรรค์โดยการไปผับกินเหล้า ซึ่งผมไม่ชอบก็เลยไม่อยากไปเลยไม่ค่อยมีเพื่อน คือสังคมการเรียนมันไม่ใช่สไตล์ผม พอผมรู้สึกว่าที่นี่คงไม่ใช่เรา ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ไม่อยากเรียน เพื่อนๆเคยเป็นกันมั้ยว่าอารมณ์ที่ตื่นมาแล้วไม่อยากไปเรียน ซึ่งผมเป็นแบบนั้น แต่ผมก็ต้องไปเรียนต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดเพราะไม่อยากให้ครอบครัวเสียใจ อุตส่าห์เสียเงินแพงๆมาเรียนแล้วก็ต้องเรียน
ผมก็คุยกับครอบครัวว่าเนี่ยจะลองไปสอบดูนะถ้าไม่ติดก็คงต้องเรียนที่เดิมแต่ในใจใจผมต้องสู้เพราะไม่อยากกลับไปเจออย่างเก่าแล้วไม่อยากกลับไปเจอสังคมที่ไม่ชอบ ผมก็เลยฮึดซุ่มอ่านนังสือฝึกฝนตัวเองจนวันประกาศแอดมิชชั่นมาผมสามารถ สอบติด สถาปัตย์ไทยมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ผมเฝ้ารอที่จะเรียน ตอนนั้นผมดีใจมากแต่ที่ผมยื่นแอดไปที่บ้านเค้าไม่เห็นด้วย แต่ผมอยากเรียนจริงๆ ผมเป็นคนที่ดื้อไม่ฟังใครเราฟังตัวเองคนเดียวไม่ฟังเสียงจากครอบครัวไม่ปรึกษาให้ดี เมื่อช่วงกลางเดือนที่แล้วผมจึงตัดสินใจไปลาออกจากมหาลัยเดิมเพื่อเตรียมตัวเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ แต่ที่บ้านเค้าก็ยังคงอยากให้เรียนที่เดิมพอเค้ารู้เรื่องที่ผมไปลาออก ผมก็มีปัญหากับครอบครัวอย่างหนักจนมีหลายครั้งที่ผมมีความคิดที่แว่บเข้ามาในหัวผมอยากจบปัญหาผมอยากตาย แต่ผมทำไม่ได้มันเป็นเรื่องไร้สาระมากๆที่ผมคิดได้ ครอบครัวเค้าก็กดดันผมอย่างหนัก ผมก็รู้ว่าที่บ้านเค้าไม่อยากให้ผมเรียนที่ใหม่เพราะเค้ากลัวจบสาขาไทยมากลัวหางานยากเรียนแต่ออกแบบวัดกับความเป็นไทยก็ในเมื่อที่เก่าก็เรียนพอใช้ได้มีผลงานแล้วก็มีข้อเปรียบเทียบอีกยิบย่อยโดยเฉพาะ ม.รัฐสอนโต๊ะเขียนแบบเพื่อเป็นพื้นฐานแล้วค่อยลงเรียนใช้คอมเลยดูไม่ทันสมัยกลัวหางานยาก แต่ที่ผมเรียนที่เก่าเค้าสอนใช้คอมตั้งแต่ปีแรกแล้วตัดการเขียนแบบออกไป แม่ผมเค้าก็เลยคิดว่าที่เก่ามันต้องดีกว่าแน่ๆเลยมีปัญหาว่ายังไงก็ต้อองกลับไปเรียนที่เก่าอย่างเดียว แต่ผมไม่อยากกลับไปเจอไม่อยากกลับไปเรียนอย่างเก่าแล้ว
แต่ผมไม่อยากให้แม่เสียใจคงต้องกลับไปเรียนที่เก่าจริงๆหรอแต่ในใจลึกๆก็ไม่กล้าบอกแหล่ะว่าถ้าให้กลับไปผมไม่อยากกลับไปแล้วสู้ผมขอเรียนรามในคณะอื่นดีกว่า
ตอนนี้ทั้งผมก็เสียใจกดดันที่อุตส่าห์ติดแล้วในสาขาที่ชอบมากกว่าผมคิดว่าจะดีดตัวเองมาในที่ที่ดีกว่าแล้วแต่ก็ต้องกลับไปจุดเริ่มต้นใหม่
และครอบครัวเค้าก็ต้องเสียใจเพราะคงเป็นห่วงอนาคตของลูก ผมก็ยอมรับเพราะผมอาจจะไม่มีความอดทน แต่ผมก็ยังอยากเรียนในสิ่งที่ผมชอบอยู่มากๆเพราะสาขาที่ติดมันหาเรียนได้ยากมากๆ
ผมมีคำถามที่ค้างคาใจมากๆที่อยากจะไปอธิบายด้วยเหตุผลให้ครอบครับได้เข้าใจเพราะมันอาจจะเป็นหนฃทางสุดท้ายจริงๆ
1.ตอนจบไปอาจจะใช่ว่ามันต้องใช้แต่คอมในการทำงานและเด็กที่จบมาใหม่ก็ไม่มีใครตกงานอยุ่แล้วแต่อยากถามว่าในสถาบันที่ไม่ได้สอนพื้นฐานด้วยมือแล้วมาลงคอมเลย แต่ สถาบันที่เค้าสอนมือแล้วค่อยสอนคอม อันไหนดีกว่ากัน
2.สาขาสถาปัตย์ไทยคือผมอาจจะมีความเข้าใจในส่วนหนึ่งแต่อาจจะไม่ทั้งหมด อยากทราบว่านอกจากออกแบบวัดหรือพวกบ้านทรงไทยแล้วหรือพวกงานร่วมสมัยแล้วสาขานี้จบไปสามารถหางานแล้วทำงานได้ตามปกติมั้ยครับ แบบจบไปทำงานตามบริษัทออกแบบบ้านทั่วไปเพราะที่บ้านเข้าใจว่า เรียนสถาปัตย์ไทยจะทำบ้านเดี่ยวทาวเฮ้าไม่ได้(อันนี้ที่ไม่รู้จะอธิบายกับครอบครัวยังไงเพราะขนาดให้อาจารย์ที่สอนไทยมาช่วยพูดแล้วเค้าก็ยังไม่โอเค)
3.แล้วระหว่างสาขาไทยกับหลักถ้าเป็นพี่ๆจะเลือกอันไหน แต่ใจผมเลือกและเชียสถาปัตย์ไทยสุดหัวใจครับ
4.แล้วพอจะมีวิธีไหนพูดให้แม่สบายใจได้บ้างเพราะเค้าคิดว่ายุคนี้มันยุคดิจิตัลแล้วแต่ยังมานั่งเรียนความเป็นไทยอีก
5.เพื่อนๆพี่ๆคิดว่า 1 ปีที่เสียไปกับการซิ่วมันคุ้มรึเปล่ากับการที่จากหลักมาไทย ทั้งที่เรียนไหวทุกอย่างดีหมดแต่เราตัดปัญหาซิ่วออกมาแบบนี้ แม่เคยพูดว่ามีแต่ซิ่วเพราะเรียนไม่ไหวเลยอยากรู้ว่ามีแบบอื่นอีกมั้ย
6.ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำตามใจตัวเองแบบนี้
พรุ่งนี้วันแม่แล้วผมไม่อยากให้แม่ผมเครียดและเสียใจอีกแล้วผมอยากทำทุกอย่างให้แม่เค้าสบายใจขึ้นไม่มากก็น้อยก็ได้
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับผมรู้ตัวเลยว่าตัวเองผิดเต็มๆแต่ก็อยากหาทางออกที่ดีกว่านี้