(ภาพ) ผิดเพราะรู้ VS ผิดเพราะไม่รู้

มีคำถามอยู่คำถามหนึ่ง
คนที่ทำผิดทั้งๆ ที่รู้ว่าสิ่งนั้นผิด
กับคนที่ทำผิดเพราะไม่รู้ว่าสิ่งนั้นผิด
ใครจะผิดมากกว่ากัน ท่านลองตอบคำถามนี้ดู


โดยปกติแล้ว เราจะพบว่าคำตอบตามสามัญสำนึก
ของทุกคนก็คือ คนที่ทำผิดทั้งๆ ที่รู้ว่าสิ่งนั้นผิดนั่นแหละ
คือคนที่ไม่น่าจะให้อภัยเลย แต่ถ้าหากผู้ตอบปัญหานี้
เป็นอัครสาวกเบื้องขวาของพระพุทธเจ้าอย่างพระสารีบุตร
ท่านก็จะตอบว่า


คนที่ทำผิดทั้งๆ ที่รู้ว่าผิดนั้น
ดีกว่าคนที่ทำผิดโดยไม่รู้ว่าผิด
เพราะเขาจะทำผิดไปอย่างนั้นชั่วนิจนิรันดร์


หากใครสักคนมีนิสัยฉ้อโกง คอร์รัปชั่น
โกงแล้ววว่าเขาให้เองบ้าง กินตามน้ำบ้าง
ทำโดยไม่มีความรู้สึกว่านั่นเป็นสิ่งผิดเลย
เปรียบเทียบกับคนที่ยากจนข้นแค้นไม่มีนมจะให้ลูก
เขาแอบไปหยิบฉวยอาหารของคนอื่นมาให้ลูกกิน
ในใจก็รู้สึกไม่ดีเลยที่ไปเอาของคนอื่นมา
รู้ทั้งรู้ว่าการกระทำนั้นผิด แต่ก็ต้องฝึนใจทำ
เพราะตอนนั้นหมดทางเลือกแล้วจริงๆ


ผมไม่ได้พูดถึงประเด็นถูก-ผิดนะ
เพราะทั้งสองกรณีนี้ก็ทำผิดด้วยกันทั้งคู่
ขึ้นอยู่ว่าจะมาก จะน้อย
หรือจะต้องรับกรรมแตกต่างกันอย่างไร
เราไม่ได้ว่ากันถึงเรื่องนั้น


แต่ประเด็นคำถามที่สืบเนื่องมาคือ
ท่านคิดว่าคนไหนมีโอกาส
ที่จะไม่ทำผิดซ้ำอีกครั้งในอนาคต


หากประเด็นนี้ก็จะตอบได้ง่ายมาก
นั่นคือ คนจนที่รู้สึกผิด รู้สึกละอายใจในสิ่งที่ตนเองทำ
วันข้างหน้าเขาก็จะไม่ทำผิดอีก
แต่สำหรับคนที่โกงเขามาแล้วกลับหลงระเริง
เห็นว่านั่นคือความโชคดีของตน
คนๆ นี้จะทำผิดไปตลอดจนกว่าจะมองเห็นความจริงได้


พระพุทธเจ้าตรัสว่า คนพาลเมื่อรู้ว่าตัวเองพาล
เขาจะมีโอกาสเป็นบัณฑิต
แต่คนพาลที่ไม่รู้ว่าตัวเองพาล
คนๆ นั้นจะเป็นคนพาลไปอีกนานแสนนาน
เมื่อทำผิดก็จะเป็นเหตุให้เกิดความเดือดเนื้อร้อนใจ
อยู่อย่างไรก็ไม่มีความสุข
เพราะสร้างไว้แต่เหตุที่เป็นอกุศล