กระทู้นี้แตกประเด็นมาจาก
http://pantip.com/topic/31523015
กระทู้เดิม เป็นความเห็นในการที่พ่อแม่ฝึกภาษาอังกฤษให้ลูกตั้งแต่เล็ก ซึ่งส่วนใหญ่ จะกล่าวถึงผลดีผลเสียที่เด็กได้รับ
ส่วนผลที่พ่อแม่ได้รับ จะมีเฉพาะคำวิจารณ์จากผู้ที่ไม่เห็นด้วยเท่านั้น
แต่ในกระทู้นี้ ผมจะกล่าวถึงผลพลอยได้ที่พ่อแม่ได้รับนอกเหนือไปจากคำวิจารณ์ ก็คือความชำนาญในการใช้ภาษาอังกฤษ
ที่จะมีเพิ่มขึ้นในขณะที่ฝึกให้ลูกโดยไม่รู้ตัว
ผมฝึกภาษาอังกฤษให้ลูก ในขณะเดียวกัน ผมก็ได้ฝึกการพูดภาษาอังกฤษของตัวเองไปด้วย
ก่อนมีลูกคนแรก ผมได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กหลายเล่ม เล่มที่ผมชอบมากคือ "รอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว"
ของผู้ก่อตั้งบริษัทโซนี่ ส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้กล่าวไว้ว่า "สิ่งที่เด็กเรียนรู้อย่างง่ายและไม่รู้ตัวในวัย 2-3 ปีแรกของชีวิตนั้น
เป็นสิ่งที่ถ้าเรียนในระยะวัยเติบโตแล้วจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก และบางสิ่งบางอย่างอาจจะไม่สามารถเรียนรู้ได้เลย
ในวัยเติบโต..."
หนังสือเล่มนี้เป็นแรงบันดาลใจให้ผมฝึกภาษาอังกฤษให้ลูกทั้งสองคนตั้งแต่เกิด
ผมใช้ภาษาอังกฤษได้แบบไทยๆ คือรู้คำศัพท์ รู้ไวยากรณ์ แต่พูดไม่ทัน ต้องใช้เวลานึกหาคำที่จะใช้ อาศัยว่าเคยทำงานบริษัท
ฝรั่ง เคยไปเมืองนอก จึงพอจะพูดภาษาอังกฤษในระดับโต้ตอบได้ นอกจากนั้น ผมก็มีพจนานุกรม และเคยฟังเทปคาสเซทสนทนา
ภาษาอังกฤษ ต้นทุนผมมีเพียงเท่านี้
ผมใช้ภาษาอังกฤษกับลูกตั้งแต่เกิด เหมือนพ่อพูดกับลูกตามปรกติ แต่เป็นภาษาอังกฤษ โดยตอนแรกๆก็ต้องนึกคำไว้ก่อน ว่า
จะพูดอะไร นึกไม่ออกก็ต้องเปิดพจนานุกรม การอธิบายถึงสิ่งที่ไม่เคยเห็น ก็ต้องอธิบายด้วยศัพท์ง่ายๆที่ลูกเข้าใจแล้ว เป็นลำดับไป
ต่อมาก็นึกได้เร็วขึ้น จนในที่สุดก็แทบไม่ต้องนึก
อุปสรรคใหญ่คือคำวิจารณ์ของคนรอบข้าง โดยเฉพาะญาติผู้ใหญ่ที่ไม่เห็นด้วย
ผมพูดภาษาอังกฤษกับลูก แต่ไม่ได้บังคับให้ลูกพูดภาษาอังกฤษกับผม ลูกจึงพูดกับผมเป็นภาษาไทย แต่ลูกทั้งสองคนก็เข้าใจ
ภาษาอังกฤษได้ดี ลูกทั้งสองคนจบประถมจากโรงเรียนราษฎร์ธรรมดา จบมัธยมจากโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้าน คนโตจบนานาชาติ
ของรัฐบาล ทำงานบริษัทบัญชีของฝรั่ง คนเล็กกำลังเรียนวิศวกรรมเครื่องกลของรัฐบาล
ผมพอใจที่ลูกทั้งสองเข้าใจภาษาอังกฤษในระดับที่พึงตัวเองได้ ทั้งการอ่านและการฟัง ในโลกไร้พรมแดน
แต่สิ่งที่ผมได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ คือการใช้ภาษาอังกฤษของตัวผมเอง
วันแรกๆที่ผมพูดภาษาอังกฤษกับลูก บางคำก็นึกอยู่นาน กว่าจะนึกออกว่าจะใช้คำว่าอะไร ลูกผมก็ไม่เคยบ่นหรือต่อว่าให้ผมเสีย
กำลังใจ กลับตั้งใจฟังตาแป๋ว โดยเฉพาะคำที่อธิบายยากๆ ความอยากรู้อยากเห็นของลูกๆนี้เอง ที่ทำให้ผมมีกำลังใจ จนในที่สุด ผม
ก็สามารถอธิบายให้ลูกฟังได้ในทุกเรื่อง ด้วยคำศัพท์พื้นฐาน โดยไม่ต้องเสียเวลานึก
ใครบางคนกล่าวว่า ถ้าเด็กเข้าใจสิ่งที่คุณพูด ใครๆก็จะเข้าใจสิ่งที่คุณพูด ดังนั้นต่อมา ผมจึงมักถูกมอบหมายให้เป็นล่าม หรือผู้ประสาน
งานต่างประเทศเป็นประจำ ทั้งในและต่างประเทศ
พ่อต้องขอบใจลูกจริงๆ
ฝึกภาษาอังกฤษกับลูก
กระทู้เดิม เป็นความเห็นในการที่พ่อแม่ฝึกภาษาอังกฤษให้ลูกตั้งแต่เล็ก ซึ่งส่วนใหญ่ จะกล่าวถึงผลดีผลเสียที่เด็กได้รับ
ส่วนผลที่พ่อแม่ได้รับ จะมีเฉพาะคำวิจารณ์จากผู้ที่ไม่เห็นด้วยเท่านั้น
แต่ในกระทู้นี้ ผมจะกล่าวถึงผลพลอยได้ที่พ่อแม่ได้รับนอกเหนือไปจากคำวิจารณ์ ก็คือความชำนาญในการใช้ภาษาอังกฤษ
ที่จะมีเพิ่มขึ้นในขณะที่ฝึกให้ลูกโดยไม่รู้ตัว
ผมฝึกภาษาอังกฤษให้ลูก ในขณะเดียวกัน ผมก็ได้ฝึกการพูดภาษาอังกฤษของตัวเองไปด้วย
ก่อนมีลูกคนแรก ผมได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กหลายเล่ม เล่มที่ผมชอบมากคือ "รอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว"
ของผู้ก่อตั้งบริษัทโซนี่ ส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้กล่าวไว้ว่า "สิ่งที่เด็กเรียนรู้อย่างง่ายและไม่รู้ตัวในวัย 2-3 ปีแรกของชีวิตนั้น
เป็นสิ่งที่ถ้าเรียนในระยะวัยเติบโตแล้วจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก และบางสิ่งบางอย่างอาจจะไม่สามารถเรียนรู้ได้เลย
ในวัยเติบโต..."
หนังสือเล่มนี้เป็นแรงบันดาลใจให้ผมฝึกภาษาอังกฤษให้ลูกทั้งสองคนตั้งแต่เกิด
ผมใช้ภาษาอังกฤษได้แบบไทยๆ คือรู้คำศัพท์ รู้ไวยากรณ์ แต่พูดไม่ทัน ต้องใช้เวลานึกหาคำที่จะใช้ อาศัยว่าเคยทำงานบริษัท
ฝรั่ง เคยไปเมืองนอก จึงพอจะพูดภาษาอังกฤษในระดับโต้ตอบได้ นอกจากนั้น ผมก็มีพจนานุกรม และเคยฟังเทปคาสเซทสนทนา
ภาษาอังกฤษ ต้นทุนผมมีเพียงเท่านี้
ผมใช้ภาษาอังกฤษกับลูกตั้งแต่เกิด เหมือนพ่อพูดกับลูกตามปรกติ แต่เป็นภาษาอังกฤษ โดยตอนแรกๆก็ต้องนึกคำไว้ก่อน ว่า
จะพูดอะไร นึกไม่ออกก็ต้องเปิดพจนานุกรม การอธิบายถึงสิ่งที่ไม่เคยเห็น ก็ต้องอธิบายด้วยศัพท์ง่ายๆที่ลูกเข้าใจแล้ว เป็นลำดับไป
ต่อมาก็นึกได้เร็วขึ้น จนในที่สุดก็แทบไม่ต้องนึก
อุปสรรคใหญ่คือคำวิจารณ์ของคนรอบข้าง โดยเฉพาะญาติผู้ใหญ่ที่ไม่เห็นด้วย
ผมพูดภาษาอังกฤษกับลูก แต่ไม่ได้บังคับให้ลูกพูดภาษาอังกฤษกับผม ลูกจึงพูดกับผมเป็นภาษาไทย แต่ลูกทั้งสองคนก็เข้าใจ
ภาษาอังกฤษได้ดี ลูกทั้งสองคนจบประถมจากโรงเรียนราษฎร์ธรรมดา จบมัธยมจากโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้าน คนโตจบนานาชาติ
ของรัฐบาล ทำงานบริษัทบัญชีของฝรั่ง คนเล็กกำลังเรียนวิศวกรรมเครื่องกลของรัฐบาล
ผมพอใจที่ลูกทั้งสองเข้าใจภาษาอังกฤษในระดับที่พึงตัวเองได้ ทั้งการอ่านและการฟัง ในโลกไร้พรมแดน
แต่สิ่งที่ผมได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ คือการใช้ภาษาอังกฤษของตัวผมเอง
วันแรกๆที่ผมพูดภาษาอังกฤษกับลูก บางคำก็นึกอยู่นาน กว่าจะนึกออกว่าจะใช้คำว่าอะไร ลูกผมก็ไม่เคยบ่นหรือต่อว่าให้ผมเสีย
กำลังใจ กลับตั้งใจฟังตาแป๋ว โดยเฉพาะคำที่อธิบายยากๆ ความอยากรู้อยากเห็นของลูกๆนี้เอง ที่ทำให้ผมมีกำลังใจ จนในที่สุด ผม
ก็สามารถอธิบายให้ลูกฟังได้ในทุกเรื่อง ด้วยคำศัพท์พื้นฐาน โดยไม่ต้องเสียเวลานึก
ใครบางคนกล่าวว่า ถ้าเด็กเข้าใจสิ่งที่คุณพูด ใครๆก็จะเข้าใจสิ่งที่คุณพูด ดังนั้นต่อมา ผมจึงมักถูกมอบหมายให้เป็นล่าม หรือผู้ประสาน
งานต่างประเทศเป็นประจำ ทั้งในและต่างประเทศ
พ่อต้องขอบใจลูกจริงๆ