เรื่องนี่ผ่านมาเกือบ 5 ปี แล้วนะค่ะ แต่อยากแชร์ประสบการณ์ ถ้าคุณอ่านแล้วอ่านจะได้แง่คิดในหลายๆอย่าง
เรามีแฟนอยู่คนนึง เรารักเค้ามาก เรารู้จักกับเค้าใน hi5 ไม่เคยเห็นหน้ากัน ได้แต่คุยกันในโทรศัพย์ จนเราคบกันได้ 8 เดือน เราจึงตัดสินใจไปหาเค้า วันนั้นเราโกหกกับพ่อว่าไปทำรายงาน (บาปกรรมโกหกพ่อแม่) ขอเงินพ่อ 200 บาท พ่อก็ให้มา และเหมือนว่าพ่อจะมีเงินแค่ 200 กว่าบาทเอง (บาปกรรมเบียดเบียนพ่อแม่)
วันที่ 28 พ.ย เรานั่งรถตู้จากนนท์ไปหาเค้าที่มีนบุรี เรานัดเจอกันที่ตลาดมีน เป็นการที่เรามาเจอหน้าเค้าครั้งแรก แต่พอขากลับแฟนขับมอเตอร์ไซค์จะขับมาส่งเราที่ท่ารถตู้ ระหว่างทางได้เกิดอุบัติเหตุ เราจำไม่ได้เลยว่ารถชนได้ยังไง พอเราฟื้นขึ้นมาเราก็อยู่บนรถพยาบาลแล้ว ความรู้สึกครั้งแรกที่ฟื้นภาพมันเบลอๆ เราเห็นแฟนเรานั่งอยู่ข้างๆคำแรกที่เราถาม เราถามว่าเป็นยังไงบ้าง แฟนบอกว่าไม่เป็นไร แล้วถามเรากลับว่าเราเป็นะไรไหม เราก็ตอบว่าไม่เป็นไร พอเราถึงโรงพยาบาลหมอก็ตรวจสมองเราทันที เพราะเราจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย (จนถึงทุกวันนี้) สรุปว่าเราขาหัก ส่วนแฟนเย็บที่ข้อมือไม่เป็นไรมาก วันนั้นเราทำใจอยู่นานที่จะโทรไปบอกพ่อ พอเราโทรไปเราก็ไม่กล้าพูดความจริงว่าเราขาหัดได้ยังไง จนพ่อมาถึงโรงพยาบาล พ่อต้องเดือดร้อนแค่ไหน ไหนจะค่ารถมาหาเรา ไหนจะค่าโน้นค่านี่
เรานอนอยู่โรงพยาบาลอาทิตย์นึง แฟนมันมาเยี่ยมเราแค่ครั้งเดียวเอง อย่าพูดว่ามาเยี่ยมเลย มันต้องมาเดินเรื่อง พรบ.มากกว่า หลังจากนั้นมันไม่มาอีกเลย ไม่โทรหา เราต้องเป็นฝ่ายตามฝ่ายโทรหา มันได้แต่ให้ความหวังเราว่าจะโทรมา
และหลังจากนั้นเราก็กลับมาอยู่บ้าน เข้าเฝือก 6 เดือน เสียการเรียนมากๆเลย เราได้นั่งหวังว่ามันจะโทรมา รอทุกคืน ร้องไห้ทุกคืน จนในที่สุดเราเห็นมันมีแฟนใหม่ มันมาคอมเม้นใน hi5 เราจุกมากเลย เป็นช่วงเวาที่ทรมานมากๆ ร้องไห้ทำใจมาเป็นเดือน มีเสี้ยววินาทีนึงที่เราคิดจะฆ่าตัวตาย เรากำลังจะไปหยิบยานอนหลับมากิน เพราะจะลุกขึ้น อ้าวติดว่าขาหัดเดินไม่ได้ เราจีงได้สติกลับมา เพราะเราต้องอยกดดันจากทางบ้าน เหมือนว่าเราโดนซ้ำเติมจากป้าของเรา เค้าด่าเราว่าเราอย่างโน้นอย่างนี้ เราก็คิดว่าทำไมคนล้มต้องมาซ้ำเติมด้วย
เอาเป็นว่าตลอดเวลา 6 เดือนที่เราเดินไม่ได้ มันไม่เคยมามองเราเลย ไม่เคยถามว่าเป็นยังไงบ้าง มีแต่พ่อแม่ และย่าที่ดูแลเรา และรักเราจริงๆ อยากจะเตือนน้องๆที่มีความรักในวัยเรียน มีได้นะค่ะ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ แต่เราควรอยู่ในขอบเขต แต่ถ้าแบบพี่อย่าทำเลย โหหกพ่อแม่เอาตัวรอดไปวันๆ เวรกรรมมันมีจริง ที่พี่ขาหัก ทุกวันนี้พี่คิดว่ามันเป็นเวรกรรมที่ทำกับพ่อแม่ บาปกรรมไหน ไม่หนักที่ทำกับบุพการีเลย เพราะอยากให้รู้เอาไว้เลย ว่าคนที่รักเราจริง และอยู่กับเราตลอดก็คือพระในบ้านของเรา ฝากด้วยนะค่ะ
อยากให้ลองอ่านความรักของเราในตอนอายุ 15
เรามีแฟนอยู่คนนึง เรารักเค้ามาก เรารู้จักกับเค้าใน hi5 ไม่เคยเห็นหน้ากัน ได้แต่คุยกันในโทรศัพย์ จนเราคบกันได้ 8 เดือน เราจึงตัดสินใจไปหาเค้า วันนั้นเราโกหกกับพ่อว่าไปทำรายงาน (บาปกรรมโกหกพ่อแม่) ขอเงินพ่อ 200 บาท พ่อก็ให้มา และเหมือนว่าพ่อจะมีเงินแค่ 200 กว่าบาทเอง (บาปกรรมเบียดเบียนพ่อแม่)
วันที่ 28 พ.ย เรานั่งรถตู้จากนนท์ไปหาเค้าที่มีนบุรี เรานัดเจอกันที่ตลาดมีน เป็นการที่เรามาเจอหน้าเค้าครั้งแรก แต่พอขากลับแฟนขับมอเตอร์ไซค์จะขับมาส่งเราที่ท่ารถตู้ ระหว่างทางได้เกิดอุบัติเหตุ เราจำไม่ได้เลยว่ารถชนได้ยังไง พอเราฟื้นขึ้นมาเราก็อยู่บนรถพยาบาลแล้ว ความรู้สึกครั้งแรกที่ฟื้นภาพมันเบลอๆ เราเห็นแฟนเรานั่งอยู่ข้างๆคำแรกที่เราถาม เราถามว่าเป็นยังไงบ้าง แฟนบอกว่าไม่เป็นไร แล้วถามเรากลับว่าเราเป็นะไรไหม เราก็ตอบว่าไม่เป็นไร พอเราถึงโรงพยาบาลหมอก็ตรวจสมองเราทันที เพราะเราจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย (จนถึงทุกวันนี้) สรุปว่าเราขาหัก ส่วนแฟนเย็บที่ข้อมือไม่เป็นไรมาก วันนั้นเราทำใจอยู่นานที่จะโทรไปบอกพ่อ พอเราโทรไปเราก็ไม่กล้าพูดความจริงว่าเราขาหัดได้ยังไง จนพ่อมาถึงโรงพยาบาล พ่อต้องเดือดร้อนแค่ไหน ไหนจะค่ารถมาหาเรา ไหนจะค่าโน้นค่านี่
เรานอนอยู่โรงพยาบาลอาทิตย์นึง แฟนมันมาเยี่ยมเราแค่ครั้งเดียวเอง อย่าพูดว่ามาเยี่ยมเลย มันต้องมาเดินเรื่อง พรบ.มากกว่า หลังจากนั้นมันไม่มาอีกเลย ไม่โทรหา เราต้องเป็นฝ่ายตามฝ่ายโทรหา มันได้แต่ให้ความหวังเราว่าจะโทรมา
และหลังจากนั้นเราก็กลับมาอยู่บ้าน เข้าเฝือก 6 เดือน เสียการเรียนมากๆเลย เราได้นั่งหวังว่ามันจะโทรมา รอทุกคืน ร้องไห้ทุกคืน จนในที่สุดเราเห็นมันมีแฟนใหม่ มันมาคอมเม้นใน hi5 เราจุกมากเลย เป็นช่วงเวาที่ทรมานมากๆ ร้องไห้ทำใจมาเป็นเดือน มีเสี้ยววินาทีนึงที่เราคิดจะฆ่าตัวตาย เรากำลังจะไปหยิบยานอนหลับมากิน เพราะจะลุกขึ้น อ้าวติดว่าขาหัดเดินไม่ได้ เราจีงได้สติกลับมา เพราะเราต้องอยกดดันจากทางบ้าน เหมือนว่าเราโดนซ้ำเติมจากป้าของเรา เค้าด่าเราว่าเราอย่างโน้นอย่างนี้ เราก็คิดว่าทำไมคนล้มต้องมาซ้ำเติมด้วย
เอาเป็นว่าตลอดเวลา 6 เดือนที่เราเดินไม่ได้ มันไม่เคยมามองเราเลย ไม่เคยถามว่าเป็นยังไงบ้าง มีแต่พ่อแม่ และย่าที่ดูแลเรา และรักเราจริงๆ อยากจะเตือนน้องๆที่มีความรักในวัยเรียน มีได้นะค่ะ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ แต่เราควรอยู่ในขอบเขต แต่ถ้าแบบพี่อย่าทำเลย โหหกพ่อแม่เอาตัวรอดไปวันๆ เวรกรรมมันมีจริง ที่พี่ขาหัก ทุกวันนี้พี่คิดว่ามันเป็นเวรกรรมที่ทำกับพ่อแม่ บาปกรรมไหน ไม่หนักที่ทำกับบุพการีเลย เพราะอยากให้รู้เอาไว้เลย ว่าคนที่รักเราจริง และอยู่กับเราตลอดก็คือพระในบ้านของเรา ฝากด้วยนะค่ะ