เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องกอหญ้าโดยตรงนะคะ
แต่อยากจะหยิบประเด็นมาต่อยอด
ในเรื่องของเด็กขี้โกหก หรือเด็กขี้ขโมยวัยเด็ก
หรือแม้แต่ทำอะไรผิดแปลก พลาดลงป
ก่อนดุว่า ตักเตือน ผู้ใหญ่เคยถามหาเหตุผล ความรู้สึก และพยายามเข้าใจพวกเขาบ้างมั้ยคะ?
ก่อนจะอ่านกระทู้นี้ต่อ เราต้องบอกก่อนว่าตรรกะของเรานั้น
แยกคำว่า "ผิดถูก" ออกจาก "เลวดี"
พยายามทำความเข้าใจคำว่า "เกินไป" เป็นคนละประเด็นกับคำว่า "ผิดถูก"
การโกหก หรือขี้ขโมยของเด็ก "ผิดจริง" แต่เลวหรือเปล่า? ตอบคือ ไม่นะคะ
แต่หากว่าผู้ใหญ่ลงโทษ "เกินไป" โดยไม่รู้ตัวล่ะ
เราอาศัยจากความรู้สึกที่เราเคยเป็นเด็ก เรามักจะมีคำถามว่าเราเลวมากขนาดนั้นเลยเหรอ? อยู่เสมอ
ส่วนเรื่อง การโกหก หรือขี้ขโมย ผู้ใหญ่เคยทราบมั้ยว่าเขาเกิดจากความรู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน
เด็กไม่สามารถจัดการ และอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้หรอกค่ะ
แต่สิ่งที่เขาทำ คือเขาทำโดยที่ยังรู้สึกสับสนกับ "ความต้องการ" และ "ความไม่เข้าใจอะไรผิดถูก"
กรณีนี้มีหลายเคสค่ะ เคสที่เกิดจากความกลัว เขาก็มักจะทำอะไรหลบๆซ่อนๆ ทั้งที่ไม่ได้มีเจตนาขโมยเลย
ขอโทษที่ต้องเปรียบเทียบกับน้องหมาที่หวาดกลัวคนให้อาหารนะคะ
นี้ไม่ได้อิงจากใครเลย อิงจากความรู้สึกวัยเด็กตัวเองล้วนๆ ซึ่งอธิบายไม่ได้ค่ะว่าตอนนั้นกลัวอะไร
รู้แต่คิดว่าจะทำอะไรเราก็กลัวผู้ใหญ่ว่าไปหมด ทั้งที่หลายเรื่องก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัว
อีกกรณีนึงเป็นกรณีของ "เด็กหวงของ" เขาจะเหมาว่าของเป็นของเขาเสียหมด
เขาจะยึดเอามาไว้กับตัว และกลัวคนมาแย่งไป อาจจะนำมาซึ่ง นิสัยขี้ขโมย นิสัยขี้โกหก
ส่วนตัวคิดว่า เพราะเขาหมกมุ่นอยู่กับความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป
แล้วเราควรจัดการกับความรู้สึกของเด็กน้อยยังไงดี?
ขอยกตัวอย่างกรณีของ "คำสอน" ไม่ใช่ "การสอน" ทั้งหมด
ไม่อยากให้พวกผู้ใหญ่เหมาเอาเองว่าสอนแล้ว พูดแล้ว บอกแล้ว
แต่ไม่เคยทำตัวเป็นตัวอย่าง หรือหนักเข้าเป็นผู้ใหญ่ประเภทว่า "ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง"
ยกตัวอย่าง (เหตุการณ์นี้เป็นแค่ตัวอย่าง และเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบางคน ไม่ใช่ทุกคน)
ผู้ใหญ่ที่พร่ำสอนให้ลูกรู้จักหน้าที่ รับผิดชอบ ดูแลคนอื่นบ้าง
แต่กลับไม่เคยให้ความรู้สึกว่าเขามีสิทธิ์ในการดูแล รับผิดชอบคนอื่นเลย
เช่น แค่การให้เขามีโอกาสเลือก หรือตัดสินใจอะไรบ้าง อาจจะแค่เมนูอาหารเล็กๆสักมื้อ
กิจกรรมดีๆสักอย่าง ร้านอาหาร หรือสถานที่ที่อยากไป
ให้โอกาสเขาได้เสนออะไรเพื่อครอบครัวบ้าง แต่ผู้ใหญ่บางคนกลับมองข้าม
เพราะสุดท้ายก็เห็นว่าเขาเป็นแค่เด็ก คิดแบบเด็กๆ แต่ไม่เคยคิดว่ามันคือการสนับสนุนพัฒนาการของเขา
สุดท้ายเด็กไม่เข้าใจว่าไอ้ที่ใครๆบอกว่าดี บอกว่ามันน่าภูมิใจ มันดี มันน่าภูมิใจยังไง ต้องรู้สึกแบบไหน
เด็กก็ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบ ดูแลคนอื่นอยู่ดี
ไม่ต่างจากการสอนให้เขารู้จักให้ ด้วยการที่เรา "ให้เขาก่อน"
แต่ลืมไปว่าต้องสอนให้เขารู้จักด้วยว่าการที่ให้เขาได้ "รู้สึกถึงการให้" ว่าให้เขาก่อนมันรู้สึกดี ภูมิใจแค่ไหน ต้องสอนยังไง
บางครอบครัว พ่อแม่เป็นคนแข็งๆ ลูกอยากทำอะไรให้ แบบเด็กๆ กลับติดว่ารำคาญ และไม่รับจากเขา หรือรับมาแบบลวกๆ
เห็นว่าเป็นเด็ก ไม่จริงจัง รับมาก็ลืมทิ้งมันไว้ต่อหน้าเขา อะไรนี้ เห็นว่าเขาเป็นเด็ก เรื่องมันเด็กๆ
สุดท้ายเขาไม่รู้จักความรู้สึกดีๆที่เกิดจากการที่เขาได้ให้อะไรใคร ว่ามันรู้สึกภูมิใจ และอยากทำอีกมากแค่ไหน
เขากลับกลายจะคิดว่า เขามันไม่มีความหมาย ไม่มีค่า ไม่ภูมิใจในตัวเอง
สุดท้าย.....
[code]"พวกผู้ใหญ่เคยให้เกียรติพวกเด็กๆ ว่าพวกเขาคือผู้ใหญ่ในอนาคตบ้างมั้ย?
หรือคิดแค่ว่า 'ยังเด็กอยู่' คิดได้แค่นั้น"[/code]
ต่อยอดกรณีน้องกอหญ้า หรือผู้ใหญ่ไม่เคยรู้ตัวเลย
แต่อยากจะหยิบประเด็นมาต่อยอด
ในเรื่องของเด็กขี้โกหก หรือเด็กขี้ขโมยวัยเด็ก
หรือแม้แต่ทำอะไรผิดแปลก พลาดลงป
ก่อนดุว่า ตักเตือน ผู้ใหญ่เคยถามหาเหตุผล ความรู้สึก และพยายามเข้าใจพวกเขาบ้างมั้ยคะ?
ก่อนจะอ่านกระทู้นี้ต่อ เราต้องบอกก่อนว่าตรรกะของเรานั้น
แยกคำว่า "ผิดถูก" ออกจาก "เลวดี"
พยายามทำความเข้าใจคำว่า "เกินไป" เป็นคนละประเด็นกับคำว่า "ผิดถูก"
การโกหก หรือขี้ขโมยของเด็ก "ผิดจริง" แต่เลวหรือเปล่า? ตอบคือ ไม่นะคะ
แต่หากว่าผู้ใหญ่ลงโทษ "เกินไป" โดยไม่รู้ตัวล่ะ
เราอาศัยจากความรู้สึกที่เราเคยเป็นเด็ก เรามักจะมีคำถามว่าเราเลวมากขนาดนั้นเลยเหรอ? อยู่เสมอ
ส่วนเรื่อง การโกหก หรือขี้ขโมย ผู้ใหญ่เคยทราบมั้ยว่าเขาเกิดจากความรู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน
เด็กไม่สามารถจัดการ และอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้หรอกค่ะ
แต่สิ่งที่เขาทำ คือเขาทำโดยที่ยังรู้สึกสับสนกับ "ความต้องการ" และ "ความไม่เข้าใจอะไรผิดถูก"
กรณีนี้มีหลายเคสค่ะ เคสที่เกิดจากความกลัว เขาก็มักจะทำอะไรหลบๆซ่อนๆ ทั้งที่ไม่ได้มีเจตนาขโมยเลย
ขอโทษที่ต้องเปรียบเทียบกับน้องหมาที่หวาดกลัวคนให้อาหารนะคะ
นี้ไม่ได้อิงจากใครเลย อิงจากความรู้สึกวัยเด็กตัวเองล้วนๆ ซึ่งอธิบายไม่ได้ค่ะว่าตอนนั้นกลัวอะไร
รู้แต่คิดว่าจะทำอะไรเราก็กลัวผู้ใหญ่ว่าไปหมด ทั้งที่หลายเรื่องก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัว
อีกกรณีนึงเป็นกรณีของ "เด็กหวงของ" เขาจะเหมาว่าของเป็นของเขาเสียหมด
เขาจะยึดเอามาไว้กับตัว และกลัวคนมาแย่งไป อาจจะนำมาซึ่ง นิสัยขี้ขโมย นิสัยขี้โกหก
ส่วนตัวคิดว่า เพราะเขาหมกมุ่นอยู่กับความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป
แล้วเราควรจัดการกับความรู้สึกของเด็กน้อยยังไงดี?
ขอยกตัวอย่างกรณีของ "คำสอน" ไม่ใช่ "การสอน" ทั้งหมด
ไม่อยากให้พวกผู้ใหญ่เหมาเอาเองว่าสอนแล้ว พูดแล้ว บอกแล้ว
แต่ไม่เคยทำตัวเป็นตัวอย่าง หรือหนักเข้าเป็นผู้ใหญ่ประเภทว่า "ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง"
ยกตัวอย่าง (เหตุการณ์นี้เป็นแค่ตัวอย่าง และเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบางคน ไม่ใช่ทุกคน)
ผู้ใหญ่ที่พร่ำสอนให้ลูกรู้จักหน้าที่ รับผิดชอบ ดูแลคนอื่นบ้าง
แต่กลับไม่เคยให้ความรู้สึกว่าเขามีสิทธิ์ในการดูแล รับผิดชอบคนอื่นเลย
เช่น แค่การให้เขามีโอกาสเลือก หรือตัดสินใจอะไรบ้าง อาจจะแค่เมนูอาหารเล็กๆสักมื้อ
กิจกรรมดีๆสักอย่าง ร้านอาหาร หรือสถานที่ที่อยากไป
ให้โอกาสเขาได้เสนออะไรเพื่อครอบครัวบ้าง แต่ผู้ใหญ่บางคนกลับมองข้าม
เพราะสุดท้ายก็เห็นว่าเขาเป็นแค่เด็ก คิดแบบเด็กๆ แต่ไม่เคยคิดว่ามันคือการสนับสนุนพัฒนาการของเขา
สุดท้ายเด็กไม่เข้าใจว่าไอ้ที่ใครๆบอกว่าดี บอกว่ามันน่าภูมิใจ มันดี มันน่าภูมิใจยังไง ต้องรู้สึกแบบไหน
เด็กก็ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบ ดูแลคนอื่นอยู่ดี
ไม่ต่างจากการสอนให้เขารู้จักให้ ด้วยการที่เรา "ให้เขาก่อน"
แต่ลืมไปว่าต้องสอนให้เขารู้จักด้วยว่าการที่ให้เขาได้ "รู้สึกถึงการให้" ว่าให้เขาก่อนมันรู้สึกดี ภูมิใจแค่ไหน ต้องสอนยังไง
บางครอบครัว พ่อแม่เป็นคนแข็งๆ ลูกอยากทำอะไรให้ แบบเด็กๆ กลับติดว่ารำคาญ และไม่รับจากเขา หรือรับมาแบบลวกๆ
เห็นว่าเป็นเด็ก ไม่จริงจัง รับมาก็ลืมทิ้งมันไว้ต่อหน้าเขา อะไรนี้ เห็นว่าเขาเป็นเด็ก เรื่องมันเด็กๆ
สุดท้ายเขาไม่รู้จักความรู้สึกดีๆที่เกิดจากการที่เขาได้ให้อะไรใคร ว่ามันรู้สึกภูมิใจ และอยากทำอีกมากแค่ไหน
เขากลับกลายจะคิดว่า เขามันไม่มีความหมาย ไม่มีค่า ไม่ภูมิใจในตัวเอง
สุดท้าย.....
[code]"พวกผู้ใหญ่เคยให้เกียรติพวกเด็กๆ ว่าพวกเขาคือผู้ใหญ่ในอนาคตบ้างมั้ย?
หรือคิดแค่ว่า 'ยังเด็กอยู่' คิดได้แค่นั้น"[/code]