วัยรุ่นทั้งหลาย คงทราบกันดี ว่าตอนนี้ใครๆก็กลับไปเล่นกล้องฟิล์ม จริงอยู่ที่มันเล่นยากกว่ากล้อง DSLR ตัวดำๆใหญ่ๆ แต่มันมีอะไรให้เราเรียนรู้กับมันมากมายครับ
ผมก็เป็นคนนึงเหมือนกันครับ ที่เกิดมาในยุคกล้องดิจิตอล ยุคประมาณ 450D-550D บอกตรงๆเลยว่า ผมไม่สามารถวัดแสงด้วยตา หรือ แม้แต่ Sunny 16 ได้ พื้นฐานการใช้กล้อง ก็ไม่ได้ 100% ครับ กล้องฟิล์มตัวแรกของผมคือ Sears KS Super II แน่นอนตามสไตลวัยรุ่น วัดแสงอัตโนมัติ คล้ายๆกับการใช้โหมด A หรือ AV บนดิจิตอล ยอมรับเลยว่าถ่ายมา 1 ม้วน มีเสียบ้างไม่เกิน 5 ใบ อาจจะมีวัดพลาดช่วงย้อนแสงบ้างครับ
ถามว่ากล้องฟิล์มมันให้ผมเรียนรู้อะไร?
เวลาคุณถ่ายรูปในยุคดิจิตอล คุณลั่นชัตเตอร์แต่ละครั้ง คุณต้องคิดว่า ถ้าเสีย แล้วเราก็ถ่ายใหม่ จริงไหมครับ? ก็ใช่ไงครับ เพราะแทบจะพูดได้เลย ว่าคุณไม่ได้มีต้นทุนต้องเสียนิ คุณลั่นได้ไม่จำกัด แต่ ! ฟิล์ม มันสอนผมว่า ภาพทุกใบที่ผมถ่ายไป ผมต้องใส่ใจให้มันดีที่สุดครับ ไม่ใช่แค่ต้นทุนค่าฟิล์มที่คุณต้องเสีย แต่ก่อนที่คุณจะได้ภาพ คุณต้องใส่ใจตั้งแต่การจัดองประกอบภาพ โฟกัส วัดแสง และ ลั่นชัตเตอร์ เพราะมันแก้ไขไม่ได้ ถูกต้องไหมครับ
แน่นอนครับ ตั้งแต่มาเล่นกล้องฟิล์ม 36-39 ใบ ที่ผมถ่ายไป ภาพเสีย หรือ คัดทิ้ง ก็น้อยตามลงไปด้วย และ "ใจ" ที่เราใส่ไปให้กับคุณภาพงาน มันกลับเพิ่มขึ้นครับ มันเป็นการดัดนิสัยตัวเอง ในการถ่ายทิ้งๆขว้างๆ ได้ดีมากๆเลยทีเดียวครับ
สิ่งสุดท้ายที่ผมจะพูดในวันนี้คือ เรื่องฟิลลิ่งของการเล่นกล้องฟิล์ม เมื่อคุณต้องการถ่าย คุณก็จะเล็ง จัดองประกอบภาพ แล้วก็ปรับโฟกัสหา ปรับ F-Stop ปรับ Speed จากนั้น ขึ้นฟิล์ม แล้วคุณก็จะลั่นชัตเตอร์ "เสียงชัตเตอร์มันคือฟิลลิ่งที่สุดยอดที่สุด ณ ขณะนั้น" จากนั้นภาพก็ถูกฉายไว้บนฟิล์ม เราไม่สามารถรู้ได้ทันทีว่าภาพออกมาเป็นอย่างไร นี่ก็คือ "คุณได้ลุ้น" เมื่อคุณเอาฟิล์มไปล้าง คุณจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะเห้นภาพออกมา เมื่อภาพออกมาแล้ว คุณจะมองย้อนกลับไปว่า ขั้นตอนต่างๆที่ทำมา "มันคือความคุ้มค่า" กับเวลา เงินทอง ที่เสียไป เพราะคุณได้พบกับฟิลลิ่งของภาพ "ที่จบทันที" ไม่ต้องทำอะไรกับมันแล้ว มันคือความภาคภมิใจ "ว่านี่แหละ คือฝีมือเรา"
พูดถึง Fujica 605N แล้วจะไม่รีวิว ก็กะไรอยู่นะครับ ชมกันต่อเลยครับ
(ภาพนี้ไม่ได้ใช้ฟิล์มนะครับ)
[CR] ใช้กล้องฟิล์มแบบ Manual ล้วนๆ ครั้งแรก ไม่ได้ยากเลย กับ Fujica ST605N กล้องตัวเล็ก น่ารัก วัดแสงดีๆ ที่ถูกมองข้าม
ผมก็เป็นคนนึงเหมือนกันครับ ที่เกิดมาในยุคกล้องดิจิตอล ยุคประมาณ 450D-550D บอกตรงๆเลยว่า ผมไม่สามารถวัดแสงด้วยตา หรือ แม้แต่ Sunny 16 ได้ พื้นฐานการใช้กล้อง ก็ไม่ได้ 100% ครับ กล้องฟิล์มตัวแรกของผมคือ Sears KS Super II แน่นอนตามสไตลวัยรุ่น วัดแสงอัตโนมัติ คล้ายๆกับการใช้โหมด A หรือ AV บนดิจิตอล ยอมรับเลยว่าถ่ายมา 1 ม้วน มีเสียบ้างไม่เกิน 5 ใบ อาจจะมีวัดพลาดช่วงย้อนแสงบ้างครับ
ถามว่ากล้องฟิล์มมันให้ผมเรียนรู้อะไร?
เวลาคุณถ่ายรูปในยุคดิจิตอล คุณลั่นชัตเตอร์แต่ละครั้ง คุณต้องคิดว่า ถ้าเสีย แล้วเราก็ถ่ายใหม่ จริงไหมครับ? ก็ใช่ไงครับ เพราะแทบจะพูดได้เลย ว่าคุณไม่ได้มีต้นทุนต้องเสียนิ คุณลั่นได้ไม่จำกัด แต่ ! ฟิล์ม มันสอนผมว่า ภาพทุกใบที่ผมถ่ายไป ผมต้องใส่ใจให้มันดีที่สุดครับ ไม่ใช่แค่ต้นทุนค่าฟิล์มที่คุณต้องเสีย แต่ก่อนที่คุณจะได้ภาพ คุณต้องใส่ใจตั้งแต่การจัดองประกอบภาพ โฟกัส วัดแสง และ ลั่นชัตเตอร์ เพราะมันแก้ไขไม่ได้ ถูกต้องไหมครับ
แน่นอนครับ ตั้งแต่มาเล่นกล้องฟิล์ม 36-39 ใบ ที่ผมถ่ายไป ภาพเสีย หรือ คัดทิ้ง ก็น้อยตามลงไปด้วย และ "ใจ" ที่เราใส่ไปให้กับคุณภาพงาน มันกลับเพิ่มขึ้นครับ มันเป็นการดัดนิสัยตัวเอง ในการถ่ายทิ้งๆขว้างๆ ได้ดีมากๆเลยทีเดียวครับ
สิ่งสุดท้ายที่ผมจะพูดในวันนี้คือ เรื่องฟิลลิ่งของการเล่นกล้องฟิล์ม เมื่อคุณต้องการถ่าย คุณก็จะเล็ง จัดองประกอบภาพ แล้วก็ปรับโฟกัสหา ปรับ F-Stop ปรับ Speed จากนั้น ขึ้นฟิล์ม แล้วคุณก็จะลั่นชัตเตอร์ "เสียงชัตเตอร์มันคือฟิลลิ่งที่สุดยอดที่สุด ณ ขณะนั้น" จากนั้นภาพก็ถูกฉายไว้บนฟิล์ม เราไม่สามารถรู้ได้ทันทีว่าภาพออกมาเป็นอย่างไร นี่ก็คือ "คุณได้ลุ้น" เมื่อคุณเอาฟิล์มไปล้าง คุณจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะเห้นภาพออกมา เมื่อภาพออกมาแล้ว คุณจะมองย้อนกลับไปว่า ขั้นตอนต่างๆที่ทำมา "มันคือความคุ้มค่า" กับเวลา เงินทอง ที่เสียไป เพราะคุณได้พบกับฟิลลิ่งของภาพ "ที่จบทันที" ไม่ต้องทำอะไรกับมันแล้ว มันคือความภาคภมิใจ "ว่านี่แหละ คือฝีมือเรา"
พูดถึง Fujica 605N แล้วจะไม่รีวิว ก็กะไรอยู่นะครับ ชมกันต่อเลยครับ
(ภาพนี้ไม่ได้ใช้ฟิล์มนะครับ)