คือเราไม่ชอบเวลาคนมาบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอก" , "สงสารจัง" ในเรื่องไร้สาระ
ตัวอย่างนะ แบบเวลาเราสอบตกคนเดียวในห้อง หรือเป็นส่วนน้อยที่สอบตก เราก็จะโดนบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอกเธอ เดี๋ยวก็ผ่านแล้ว"
หรือเป็นคนเดียวที่หมดสิทธิ์สอบ บางคนก็จะมาบอกว่า "สงสารเธอจังเลย"

ส่วนตัวเราว่าเราอาจจะโรคจิตด้วย
แต่ในทางกลับกัน
มันเหมือนกับว่าเราโดนดูถูกยังไงไม่รู้(ถึงแม้ว่าคนพูดจะไม่ได้ตั้งใจจะดูถูก)
เราไม่รู้เราแปลกไปคนเดียวหรือเปล่า (ยอมรับว่าเราอาจจะต้องไปเช็คสมองและจิตว่าปกติไหม )

เราไม่ชอบให้คนมาสงสาร มาเห็นใจ คือมันเหมือนกับว่า เราเป็นแบบนี้นะ เราไมได้แย่ขนาดที่อยู่ไม่ได้นะ
เราไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่มีโอกาสได้ทำแล้วนะ ไม่ต้องมาบอกเราหรอกว่าไม่เป็นอะไร
เพราะเราไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว เราไม่ได้เครียด ไม่ได้คิดเยอะแยะเลย ไม่ต้องมาเห็นใจเราหรอก
เราสามารถทำทุกอย่างให้ดีขึ้นได้เอง โดยไม่ต้องการกำลังใจ

เรายอมรับนะบางเรื่องที่เราต้องการกำลังใจก็มีเช่น ความรัก ครอบครัว เรื่องเพื่อน หรือเรื่องต่างๆที่สำคัญมากๆในชีวิตเรา
แต่เรื่องบางเรื่อง เราก็ไม่ต้องการกำลังใจ ไม่ต้องการให้ใครมาเห็นใจ เช่น บางเรื่องที่เราหวัง(สูง)แล้วไม่เป็นอย่างที่หวัง
หรือเรื่องที่เราต้องการทำแบบนี้ แต่เราไม่สามารถที่จะทำมันให้ดีขึ้นได้

การที่เราไม่ต้องการกำลังใจคือไม่ใช่ว่าให้ทุกคนมาซ้ำเติมเรานะ ไม่ได้อยากให้ทุกคนมาหัวเราะเมื่อรู้ว่าความหวังของเราล้ม
ไม่ใช่ว่าอยากให้ทุกคนมารุมด่าว่า
"เธอแย่มาก แย่สุดๆ สิ่งที่เธอคิดมันแย่มาก สมน้ำหน้าที่ไม่เป็นอย่างที่หวังไว้"

แต่ถ้ามีใครมาถามเราว่า "ไม่เป็นอะไรแน่นะ?"  ,  "ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?" , "เธอเป็นไรป่ะเนี่ย?"
เราอาจจะตอบกลับเขาว่า "ใช่ เราไม่เป็นไรหรอก"  ,   "เราจะไปคิดมากทำไม เราไม่ได้เป็นอะไร"
เราคงตอบพร้อมรอยยิ้มที่แทนคำพูดว่า เราไม่เป็นอะไรจริงๆนะ แถมมันยังทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น
มันคงทำให้เรารู้สึกดีมากกว่ากับคำว่า "ไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ" หรือคำว่า "สงสารเธอจังเลย"

ขอบคุณที่ให้ระบายค่ะ
ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าหากกระทู้นี้ทำให้ใครหลายคนที่คิดต่างไม่พอใจ
ขอแค่ระบายสักนิดนึง ถ้าหากกระทู้นี้รกเกินไปขอโทษด้วยจริงๆค่ะ