ผมโดนเเฟนทิ้งไปได้ เกือบๆสองเดือน เเละเกือบๆสองเดือนนี้ผมไม่เคยนอนหลับสนิท เเละทุกวันผมก็ได้เเต่คิดถึงเธอคนนั้นที่ทิ้งผมไป
เเละไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่เธอทิ้งผมไป มันทำให้ผมเกียจเธอมาก เวลาเจอหน้าเธอผมต้องเเสร้งทำใจเย็น เพื่อที่ผมจะได้คุยกับเธอในเวลา
ที่เธอให้กับผม เกือบๆ 5 นาที
เเละทุกครั้งที่เธอพูดกับผม เธอจะบ่นว่าปวดหัวทั้งที่เราคุยกันไม่เกินสองนาทีด้วยซ้ำ ผมบอกตรงๆ เรื่องนี้มันทำให้ผมหัวเสียมาก
เพราะว่าเธอมีเวลาให้กับเพื่อนคนอื่น ออกไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่นๆได้ยกเว้นผม ซึ่งเป็นเเฟนเก่า
เเละทุกๆวันผมก็ต้องเเอบร้องไห้เวลาที่อาบน้ำ เพื่อที่เพื่อนผมจะไม่ได้เห็นผมที่ร้องไห้ จนกระทั้งเมื่อวานผมได้มีโอกาสกลับมาบ้านเเละ
ผมได้เห็นเพื่อนคนนึงที่ผมไม่เคยใส่ใจับมัน ถามถึงสารทุกข์สุขดิบของผม ผมเเถบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยุ่ เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยใส่ใจอะไรในตัวเพื่อนคนนี้เลย นอกจากเธอคนนั้น
เเต่คุณๆ คิดดูสิคนที่เราไม่ใส่ใจมาที่สุดกลับเป็นคนที่คอยดูเเลเราในวันที่เราล้มลง เเละนับจากเมื่อวานจนวันนี้เพื่อนคนที่เคยปลอบผมนี้มันก็ยังอุส่าห์จะตามมาส่งผมนั่งรถไปกรุงเทพ
เเละจากเมื่อวานมันทำให้ผมได้รู้ว่า ผมควรที่จะใส่ใจใคร ควรที่จะรักใคร เเต่ไม่ใช่เพราะว่าผมลืมเธอคนนั้น หรือตัดใจอะไรได้หรอกน่ะครับ
เเต่เป็นเพราะว่า ผมคิดว่าถ้าผมยังรอเธออยู่เเบบนี้ต่อไป มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ผมจึงเลือกที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า เเละเจอกับคนที่ใช่ในอนาคต ดีกว่าจมปรักอยุ่กับอดีตที่ไม่มีวันหวนคืนมาได้
สุดท้ายนี้ผมหวังว่าเธอคนนั้นที่ทิ้งผมไปจะไม่ได้ผ่านมาอ่านกระทู้นี้ เเต่ถ้าผ่านมาอ่านผมอยากให้รู้ว่าตอนนี้ผมยังรักเธออยู่น่ะ เเต่ในอนาคตผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะรักเธออยุ่หรือป่าว?? ผมจะไม่ลืมเธอทั้งสองคนเลยทั้งเพื่อนที่คอยปลอบโยนผม เเละ คนรักที่เคยมีช่วงเวลาดีๆกับผม ผมจะไม่ลืม!!
เเละ ทุกอย่างนั้นผมได้เก็บมันไว้ในใจหมดเเล้ว ..............
ทุกอย่างนั้น ผมเก็บไว้ในใจหมดเเล้ว!!
เเละไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่เธอทิ้งผมไป มันทำให้ผมเกียจเธอมาก เวลาเจอหน้าเธอผมต้องเเสร้งทำใจเย็น เพื่อที่ผมจะได้คุยกับเธอในเวลา
ที่เธอให้กับผม เกือบๆ 5 นาที
เเละทุกครั้งที่เธอพูดกับผม เธอจะบ่นว่าปวดหัวทั้งที่เราคุยกันไม่เกินสองนาทีด้วยซ้ำ ผมบอกตรงๆ เรื่องนี้มันทำให้ผมหัวเสียมาก
เพราะว่าเธอมีเวลาให้กับเพื่อนคนอื่น ออกไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่นๆได้ยกเว้นผม ซึ่งเป็นเเฟนเก่า
เเละทุกๆวันผมก็ต้องเเอบร้องไห้เวลาที่อาบน้ำ เพื่อที่เพื่อนผมจะไม่ได้เห็นผมที่ร้องไห้ จนกระทั้งเมื่อวานผมได้มีโอกาสกลับมาบ้านเเละ
ผมได้เห็นเพื่อนคนนึงที่ผมไม่เคยใส่ใจับมัน ถามถึงสารทุกข์สุขดิบของผม ผมเเถบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยุ่ เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยใส่ใจอะไรในตัวเพื่อนคนนี้เลย นอกจากเธอคนนั้น
เเต่คุณๆ คิดดูสิคนที่เราไม่ใส่ใจมาที่สุดกลับเป็นคนที่คอยดูเเลเราในวันที่เราล้มลง เเละนับจากเมื่อวานจนวันนี้เพื่อนคนที่เคยปลอบผมนี้มันก็ยังอุส่าห์จะตามมาส่งผมนั่งรถไปกรุงเทพ
เเละจากเมื่อวานมันทำให้ผมได้รู้ว่า ผมควรที่จะใส่ใจใคร ควรที่จะรักใคร เเต่ไม่ใช่เพราะว่าผมลืมเธอคนนั้น หรือตัดใจอะไรได้หรอกน่ะครับ
เเต่เป็นเพราะว่า ผมคิดว่าถ้าผมยังรอเธออยู่เเบบนี้ต่อไป มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ผมจึงเลือกที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า เเละเจอกับคนที่ใช่ในอนาคต ดีกว่าจมปรักอยุ่กับอดีตที่ไม่มีวันหวนคืนมาได้
สุดท้ายนี้ผมหวังว่าเธอคนนั้นที่ทิ้งผมไปจะไม่ได้ผ่านมาอ่านกระทู้นี้ เเต่ถ้าผ่านมาอ่านผมอยากให้รู้ว่าตอนนี้ผมยังรักเธออยู่น่ะ เเต่ในอนาคตผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะรักเธออยุ่หรือป่าว?? ผมจะไม่ลืมเธอทั้งสองคนเลยทั้งเพื่อนที่คอยปลอบโยนผม เเละ คนรักที่เคยมีช่วงเวลาดีๆกับผม ผมจะไม่ลืม!!
เเละ ทุกอย่างนั้นผมได้เก็บมันไว้ในใจหมดเเล้ว ..............