เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาผมได้มีโอกาศนั่งรถตู้จาก อนุฯ-ม.ธรรมศาสตร์ ตอนเวลาประมาน 3 ทุ่ม 40
คกลงกันก่อนว่า
ประโยคทั้งหมดทีอยู่ในเครื่องหมาย "......" คือสิ่งที่ผมคิด ณ ตอนนั้นๆ
ส่วนที่อยู่ในเครื่องหมาย '......' คือสิ่งที่เป็นเสียงพูด นะครับ
เริ่ม
ต้องบอกก่อนว่าก่อนขึ้นรถดื่มน้ำไปเยอะมาก
พอขึ้นรถ ก็เห็นว่ารถเต็มจะหมดละก็ ผมก็ค่อยๆเดินไปหลังสุด (ของในมือมีทั้งขนมที่อยู่ในถุงพลาสติก และกระเป๋าสะพาย 1 ใบ)
ของถือว่ารก และเกะกะ สำหรับที่แคบๆแบบนี้ ทำให้เดินลำบากสุดๆ
มีป้าคนนึง (ตัวค่อนข้างใหญ่มาก...) กับเด็ก 2 คน (คนนึงเป็น ผู้หญิง อายุประมาณ 13 ตัวค่อนค้างใหญ่ผมสั้น จนตอนแรกผมนึกว่าเป็นเด็กผู้ชาย กับอีกคนเด็กผู้ชายตัวเล็ก อายุประมาณ 6 ขวบ )
ที่นั่งหลังสุดเป็นเบาะติดกันแบบนี้นะคับ
ซ้าย----ขวา
(1 2 3 4 )
คือทางเดินเข้ามามันจะตรงกับที่นั่งที่ 2 และป้าแกก็นั่งตรงนั้นเลย ให้น้องผู้หญิงนั่งที่ 1 (ติดกระจกซ้าย) และน้องผู้ชายนั่งที่นั่งที่ 3
พอป้าแกเห็นผมเดินขึ้นมา แกอุ้มน้องผู้ชายขึ้น และเขยิบตัวไปชิดซ้าย....ประมาณว่า จะให้ผมเข้าไปข้างใน
ผมเป็นคนง่ายๆ จึงค่อยๆเอาของออกแล้วยื่นมือไปวางที่เบาะก่อน แล้วทำตัวลีบๆเบียดเข้าไปนั่งที่นั่งในสุด(ที่นั่งที่ 4)
และแล้วตอนนั้นปวดฉี่ฝุดๆ -_-
แต่ครั่นจะลงไปตอนนี้ของก็เยอะ ออกก็ลำบาก....
เปิดดู maps ใยโทรศัพย์มันก็รายงานว่า 42 นาที ถึงที่หมาย
"โอเค ฉันจะทน" T_T
ผ่านไป 1 นาที คนขับรถยังไม่ขึ้นรถ...."คือฉันปวดฉี่ไง นี้รวมเวลาขับรถ 43 นาทีละนะ"
ผ่านไป 2 นาที....ยังไม่มา....."เห้ย..ยังไงนิ"
สักพักมีผู้หญิงสาวใส่แว่นคนนึงขึ้นมาครับ "รถมันเต็มไม่ใช่เหรอนั่น"
น้องสาวคนนี้ก็เดินเข้ามา....ป้าแกอุ้มเด็กขึ้นนั่งตักอีกรอบ และน้องสาวก็นั่งลงตรงที่นั่งที่ 3
อึดอัดเลยทีนี้ ยิ่งเคยผมเป็นโรค selective OCD อยู่ (ใครไม่รู้จักรบกวน google นะครับ, ถ้าอธิบายตรงนี้ยาวแน่ๆ)
หงุดหงิดที่มีคนนั่ง ในเบาะๆเดียวสองคน ตอนนั้นอาการ OCD กำเริบเลย เหงื่อออก+หงุดหงิด
รวมกับที่ปวดฉี่อีก
"มันจะงกทำไมมัน คิดถึงคนอื่นไหมฮะ เงินแค่ 30 บาท"
และแล้ว รถก็ออก
ผมค่อยๆยกขานั่งไขว่ห้างละครับ (นั่งปกติต่อไป มีหวังน้องสาวข้างๆรังเกียจผมตลอดชีวิต แล้วผมก็คงได้ลงข่าวแน่ (นศ.มธ. น้ำกระจายบนรถตู้!))
ตาผมก็จ้อง maps ตลอด (ลุ้นให้มันถึงเร็วๆ)
รถออกไปได้สักอึดใจเดียว
เด็ก 2 คนนี้คุยกันเสียงดังมากกกกก
ป้าก็บอกให้เด็กเงียบ แต่เหมือนสิ่งที่ป้าแกพูด จะไม่ได้ส่งผลอะไรเลย เด็กที่พูดอยู่ไม่แม่แต่เงียบฟังเสียงที่ป้าแกพูด
เสียงป้าแกไม่ได้ต่างกับเสียงลม ที่เล็ดลอดมาจากนอกรถเลย สำหรับเด็กสองคนนั้น
"สอนเด็กมายังไงนั่น"
สักพักป้าก็ยกเด็กผู้ชายออก แล้วให้นั่งพื้นตรงระหว่างขา (คาดว่าคงจะเมื่อยขา)
"ประหยัดเงินก็เถอะนะ แต่ฉันสงสารเด็ก"
ความคิดนี้ วนอยู่ในหัวได้ไม่นาน เด็กชายก็พูดขึ้นว่า 'อยากเล่น cookie run'
ป้าแกตอบว่า 'เค้าเลิกเล่นกันละ เดี่ยวนี้เค้าเล่นเกมส์เศรษฐี'
"ก็ว่าทำไมเด็กถึงเป็นแบบนี้...แค่คำพูดคำจา ยังพยายามเอาชนะเด็กเลย เป็นหนักนะเองเนี่ย"
เด็กผู้หญิงพูดต่อ 'ใช่ เค้าเล่นเกมส์เศรษฐีกัน'
ด้วยความสงสันเด็กผู้ชายจึงถามต่อว่ามันเป็นยังไง
เด็กผู้หญิงบอกว่า 'มันแบบพนันกันให้คนทอยลูกเต่าได้มากกว่า แล้วซื้อบ้านเยอะๆก็ชนะ'
"ขนาดฉันเล่น ฉันยัง งง ที่แกอธิบายเลยนะ"
ป้าสวนขึ้นมาทันทีว่า 'มั่วแล้ว! มันใช่ที่ไหนละ'
"ทำไมต้องขัด ทำไมไม่อธิบายดี แบบนี้เด็กมันเสียความมั่นใจนะเฮ้ย"
ด้วยความสงสัยของเด็กผู้ชายที่ยังไม่หมด จึงพยายามถามต่อ
แต่ป้าแกกลับบอกว่า 'เงียบปะนอนไปได้ละ'
ละก็มีการพยายามบอกให้เด็กนอนได้สักพัก
ไม่นานเด็กคนนั้นก็เงียบแล้วนั่งหลับไป...นั่งหลับบนพื้น (หลังพิงเบาะระหว่างขาของป้า โดยเอามือซ้าย วางบนเข่าขวาของป้า และมือขวา วางเข่าซ้าย)
(นั่งเหมือนกางปีก แต่ด้วยความที่เด็กตัวยังไม่สูง การกางแขนจึงอยู่สูงกว่าหัว)
"มันเมื่อยนะนั่น แกไม่สงสารเด็กเหรอนั่น"
สักพักน้องสาวใส่แว่นที่นั่งข้างผมหลับครับ.....คอเอียงมาแตะที่ไหล่ผมเป็นพักๆ ครั้นผมจะเขยิบออกก็แลดูโหดร้าย แต่จะเขยิบไปชิด ก็แลดูจะไม่ดี
จึงอยู่นิ่งๆ ดูน้องเค้าหัวเกวี่ยงไปทางซ้ายที กลับแตะผมทางขวาที
สักพักถึง พอถึงม.กรุงเทพ คนก็เริ่มลง....แต่ข้างหลังยังเต็มเหมือนเดิม
และแล้ว...ก่อนถึง มธ. ป้าแกพูดบอกคนคับรถว่า จะลงที่โรงบาล
พอถึง รพ. ป้าแกก็ปลุก และบอกเด็กชายให้เดิน....แต่เด็กไม่ยอมเดิม ป้าแกจึงอุ้มเด็กออกจากรถ เด็กผู้หญิงเดินตามหลัง
น้องสาวใส่แว่นเขยิบออกไปนั้งฝั่งซ้ายสุด ก่อนจะลุกไปนั้งเบาะแถวหน้า (ไม่รู้ว่าอึดอัดเหมือนกัน หรือรังเกียจผมกันแน่ T_T)
ผมก็ค่อยๆยกขาที่นั่งไขว่ห้างออก และตกใจพบว่า ขากางเกงบริเวณที่ ไขว่ห้างไว้มันเปีกโฉกกก....
เหงื่อล้วนๆ ตอนแรกก็นึกว่า....(เกือบได้ลง นสพ. แล้วไหมล่ะนั่น)
-----------------------
ณ ตอนนั้นผมคิดว่า เวลาก็ 4 ทุ่ม ครึ่ง ป้าแก ออกบ้านดึกๆดื่น พร้อมเด็ก 2 คน มารพ. คงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
เด็กที่หลังในรถ ป้าแกที่มีหลับเป็นพัก ก็หมายความว่า คงจะเหนื่อล้ากัน และปกติเวลานี้คงจะเป็นเวลานอนของพวกแกสินะ
ณ ตอนนั้นผมจึง หลับตาลง และขอให้ป้าแกโชคดี
ผมคิดว่า ถ้าป้าเค้าเลือกได้คงไม่ออกบ้านดึกๆ กับเด็ก 2 คน งี้หรอก หรอก
นี้คงเป็นช่วงขาลงของชีวิตป้าแก
และการที่ให้เด็ก 6 ขวบนั่งพื้นก็คงจะเป็นการขัดสน และพยายามประหยัด
การที่ป้าเค้าต้องลำบากแบบนี้ เทียบกับผมที่เพียงแค่ต้องการใช้ห้องน้ำ และข้าวของจำนวนหนึ่ง
ปัญหาที่ป้าเค้าคงจะมากกว่าผมเยอะ
-------------
รถจอดที่ท่ารถธรรมศาสตร์ ผมก็ได้ไปเข้าห้องน้ำสมใจ แล้วความทุกข์ผมก็หมดไป
แต่ป้าเค้าคงจะยังไม่ได้หมดทุกข์ง่ายๆเหมือนผม....อาจจะมีคนในครอบครัวไม่สบาย หรือ เด็กสักคนในนั้นอาจไม่สบาย หรือ ป้าเองอาจไม่สบาย ไม่แน่นี้อาจเป็นแค่การต่อรถไปที่หมายที่ไกลกว่านี้
สรุปถึงตอนนี้อยากให้ทุกคนที่เวลาเห็นใครเค้าทำอะไรที่มันแลดูลำบาก ก็ลองเปิดใจนิดนึง เค้าอาจจะพยายามฝ่าฝันช่วงร้ายๆของชีวิตอยู่ก็ได้
ผมหลับตาลงอีกครั้ง แล้วขอให้ป้าแก กับเด็กๆ โชคดี และมีอนาคตที่สดใส
ปล.มีผิดพลาดประการได ก็ขออภัยด้วยนะครับ ^__^
เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรก (หมดเงินไป 5 บาท อยากแชร์เรื่องราว)
เรื่องเล่าจาก รถตู้ อนุฯ-มธ.
คกลงกันก่อนว่า
ประโยคทั้งหมดทีอยู่ในเครื่องหมาย "......" คือสิ่งที่ผมคิด ณ ตอนนั้นๆ
ส่วนที่อยู่ในเครื่องหมาย '......' คือสิ่งที่เป็นเสียงพูด นะครับ
เริ่ม
ต้องบอกก่อนว่าก่อนขึ้นรถดื่มน้ำไปเยอะมาก
พอขึ้นรถ ก็เห็นว่ารถเต็มจะหมดละก็ ผมก็ค่อยๆเดินไปหลังสุด (ของในมือมีทั้งขนมที่อยู่ในถุงพลาสติก และกระเป๋าสะพาย 1 ใบ)
ของถือว่ารก และเกะกะ สำหรับที่แคบๆแบบนี้ ทำให้เดินลำบากสุดๆ
มีป้าคนนึง (ตัวค่อนข้างใหญ่มาก...) กับเด็ก 2 คน (คนนึงเป็น ผู้หญิง อายุประมาณ 13 ตัวค่อนค้างใหญ่ผมสั้น จนตอนแรกผมนึกว่าเป็นเด็กผู้ชาย กับอีกคนเด็กผู้ชายตัวเล็ก อายุประมาณ 6 ขวบ )
ที่นั่งหลังสุดเป็นเบาะติดกันแบบนี้นะคับ
ซ้าย----ขวา
(1 2 3 4 )
คือทางเดินเข้ามามันจะตรงกับที่นั่งที่ 2 และป้าแกก็นั่งตรงนั้นเลย ให้น้องผู้หญิงนั่งที่ 1 (ติดกระจกซ้าย) และน้องผู้ชายนั่งที่นั่งที่ 3
พอป้าแกเห็นผมเดินขึ้นมา แกอุ้มน้องผู้ชายขึ้น และเขยิบตัวไปชิดซ้าย....ประมาณว่า จะให้ผมเข้าไปข้างใน
ผมเป็นคนง่ายๆ จึงค่อยๆเอาของออกแล้วยื่นมือไปวางที่เบาะก่อน แล้วทำตัวลีบๆเบียดเข้าไปนั่งที่นั่งในสุด(ที่นั่งที่ 4)
และแล้วตอนนั้นปวดฉี่ฝุดๆ -_-
แต่ครั่นจะลงไปตอนนี้ของก็เยอะ ออกก็ลำบาก....
เปิดดู maps ใยโทรศัพย์มันก็รายงานว่า 42 นาที ถึงที่หมาย
"โอเค ฉันจะทน" T_T
ผ่านไป 1 นาที คนขับรถยังไม่ขึ้นรถ...."คือฉันปวดฉี่ไง นี้รวมเวลาขับรถ 43 นาทีละนะ"
ผ่านไป 2 นาที....ยังไม่มา....."เห้ย..ยังไงนิ"
สักพักมีผู้หญิงสาวใส่แว่นคนนึงขึ้นมาครับ "รถมันเต็มไม่ใช่เหรอนั่น"
น้องสาวคนนี้ก็เดินเข้ามา....ป้าแกอุ้มเด็กขึ้นนั่งตักอีกรอบ และน้องสาวก็นั่งลงตรงที่นั่งที่ 3
อึดอัดเลยทีนี้ ยิ่งเคยผมเป็นโรค selective OCD อยู่ (ใครไม่รู้จักรบกวน google นะครับ, ถ้าอธิบายตรงนี้ยาวแน่ๆ)
หงุดหงิดที่มีคนนั่ง ในเบาะๆเดียวสองคน ตอนนั้นอาการ OCD กำเริบเลย เหงื่อออก+หงุดหงิด
รวมกับที่ปวดฉี่อีก
"มันจะงกทำไมมัน คิดถึงคนอื่นไหมฮะ เงินแค่ 30 บาท"
และแล้ว รถก็ออก
ผมค่อยๆยกขานั่งไขว่ห้างละครับ (นั่งปกติต่อไป มีหวังน้องสาวข้างๆรังเกียจผมตลอดชีวิต แล้วผมก็คงได้ลงข่าวแน่ (นศ.มธ. น้ำกระจายบนรถตู้!))
ตาผมก็จ้อง maps ตลอด (ลุ้นให้มันถึงเร็วๆ)
รถออกไปได้สักอึดใจเดียว
เด็ก 2 คนนี้คุยกันเสียงดังมากกกกก
ป้าก็บอกให้เด็กเงียบ แต่เหมือนสิ่งที่ป้าแกพูด จะไม่ได้ส่งผลอะไรเลย เด็กที่พูดอยู่ไม่แม่แต่เงียบฟังเสียงที่ป้าแกพูด
เสียงป้าแกไม่ได้ต่างกับเสียงลม ที่เล็ดลอดมาจากนอกรถเลย สำหรับเด็กสองคนนั้น
"สอนเด็กมายังไงนั่น"
สักพักป้าก็ยกเด็กผู้ชายออก แล้วให้นั่งพื้นตรงระหว่างขา (คาดว่าคงจะเมื่อยขา)
"ประหยัดเงินก็เถอะนะ แต่ฉันสงสารเด็ก"
ความคิดนี้ วนอยู่ในหัวได้ไม่นาน เด็กชายก็พูดขึ้นว่า 'อยากเล่น cookie run'
ป้าแกตอบว่า 'เค้าเลิกเล่นกันละ เดี่ยวนี้เค้าเล่นเกมส์เศรษฐี'
"ก็ว่าทำไมเด็กถึงเป็นแบบนี้...แค่คำพูดคำจา ยังพยายามเอาชนะเด็กเลย เป็นหนักนะเองเนี่ย"
เด็กผู้หญิงพูดต่อ 'ใช่ เค้าเล่นเกมส์เศรษฐีกัน'
ด้วยความสงสันเด็กผู้ชายจึงถามต่อว่ามันเป็นยังไง
เด็กผู้หญิงบอกว่า 'มันแบบพนันกันให้คนทอยลูกเต่าได้มากกว่า แล้วซื้อบ้านเยอะๆก็ชนะ'
"ขนาดฉันเล่น ฉันยัง งง ที่แกอธิบายเลยนะ"
ป้าสวนขึ้นมาทันทีว่า 'มั่วแล้ว! มันใช่ที่ไหนละ'
"ทำไมต้องขัด ทำไมไม่อธิบายดี แบบนี้เด็กมันเสียความมั่นใจนะเฮ้ย"
ด้วยความสงสัยของเด็กผู้ชายที่ยังไม่หมด จึงพยายามถามต่อ
แต่ป้าแกกลับบอกว่า 'เงียบปะนอนไปได้ละ'
ละก็มีการพยายามบอกให้เด็กนอนได้สักพัก
ไม่นานเด็กคนนั้นก็เงียบแล้วนั่งหลับไป...นั่งหลับบนพื้น (หลังพิงเบาะระหว่างขาของป้า โดยเอามือซ้าย วางบนเข่าขวาของป้า และมือขวา วางเข่าซ้าย)
(นั่งเหมือนกางปีก แต่ด้วยความที่เด็กตัวยังไม่สูง การกางแขนจึงอยู่สูงกว่าหัว)
"มันเมื่อยนะนั่น แกไม่สงสารเด็กเหรอนั่น"
สักพักน้องสาวใส่แว่นที่นั่งข้างผมหลับครับ.....คอเอียงมาแตะที่ไหล่ผมเป็นพักๆ ครั้นผมจะเขยิบออกก็แลดูโหดร้าย แต่จะเขยิบไปชิด ก็แลดูจะไม่ดี
จึงอยู่นิ่งๆ ดูน้องเค้าหัวเกวี่ยงไปทางซ้ายที กลับแตะผมทางขวาที
สักพักถึง พอถึงม.กรุงเทพ คนก็เริ่มลง....แต่ข้างหลังยังเต็มเหมือนเดิม
และแล้ว...ก่อนถึง มธ. ป้าแกพูดบอกคนคับรถว่า จะลงที่โรงบาล
พอถึง รพ. ป้าแกก็ปลุก และบอกเด็กชายให้เดิน....แต่เด็กไม่ยอมเดิม ป้าแกจึงอุ้มเด็กออกจากรถ เด็กผู้หญิงเดินตามหลัง
น้องสาวใส่แว่นเขยิบออกไปนั้งฝั่งซ้ายสุด ก่อนจะลุกไปนั้งเบาะแถวหน้า (ไม่รู้ว่าอึดอัดเหมือนกัน หรือรังเกียจผมกันแน่ T_T)
ผมก็ค่อยๆยกขาที่นั่งไขว่ห้างออก และตกใจพบว่า ขากางเกงบริเวณที่ ไขว่ห้างไว้มันเปีกโฉกกก....
เหงื่อล้วนๆ ตอนแรกก็นึกว่า....(เกือบได้ลง นสพ. แล้วไหมล่ะนั่น)
-----------------------
ณ ตอนนั้นผมคิดว่า เวลาก็ 4 ทุ่ม ครึ่ง ป้าแก ออกบ้านดึกๆดื่น พร้อมเด็ก 2 คน มารพ. คงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
เด็กที่หลังในรถ ป้าแกที่มีหลับเป็นพัก ก็หมายความว่า คงจะเหนื่อล้ากัน และปกติเวลานี้คงจะเป็นเวลานอนของพวกแกสินะ
ณ ตอนนั้นผมจึง หลับตาลง และขอให้ป้าแกโชคดี
ผมคิดว่า ถ้าป้าเค้าเลือกได้คงไม่ออกบ้านดึกๆ กับเด็ก 2 คน งี้หรอก หรอก
นี้คงเป็นช่วงขาลงของชีวิตป้าแก
และการที่ให้เด็ก 6 ขวบนั่งพื้นก็คงจะเป็นการขัดสน และพยายามประหยัด
การที่ป้าเค้าต้องลำบากแบบนี้ เทียบกับผมที่เพียงแค่ต้องการใช้ห้องน้ำ และข้าวของจำนวนหนึ่ง
ปัญหาที่ป้าเค้าคงจะมากกว่าผมเยอะ
-------------
รถจอดที่ท่ารถธรรมศาสตร์ ผมก็ได้ไปเข้าห้องน้ำสมใจ แล้วความทุกข์ผมก็หมดไป
แต่ป้าเค้าคงจะยังไม่ได้หมดทุกข์ง่ายๆเหมือนผม....อาจจะมีคนในครอบครัวไม่สบาย หรือ เด็กสักคนในนั้นอาจไม่สบาย หรือ ป้าเองอาจไม่สบาย ไม่แน่นี้อาจเป็นแค่การต่อรถไปที่หมายที่ไกลกว่านี้
สรุปถึงตอนนี้อยากให้ทุกคนที่เวลาเห็นใครเค้าทำอะไรที่มันแลดูลำบาก ก็ลองเปิดใจนิดนึง เค้าอาจจะพยายามฝ่าฝันช่วงร้ายๆของชีวิตอยู่ก็ได้
ผมหลับตาลงอีกครั้ง แล้วขอให้ป้าแก กับเด็กๆ โชคดี และมีอนาคตที่สดใส
ปล.มีผิดพลาดประการได ก็ขออภัยด้วยนะครับ ^__^
เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรก (หมดเงินไป 5 บาท อยากแชร์เรื่องราว)