ผมแค่จะมาระบายเฉยๆครับ เพราะผมเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง เพื่อนสนิทจริงๆก็ไม่ค่อยมี...เลยไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี เผื่อผมจะได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นได้บ้างครับ
...เรื่องของเรื่องก็คือ ผมเลิกรากับแฟนผมได้มาซักพักหลายเดือนเห็นจะได้ครับ ผมไม่ได้คิดจะทำใจครับ ไม่คิดที่จะลืมเรื่องความรักในอดีตด้วยซ้ำครับ เรื่องสำคัญๆผมก็ยังคงจำได้ดีครับ มันเลยทำให้ผมรู้สึกสับสนตัวเอง สับสนทุกๆครั้งเวลาเผลอกลับมาคิด เป็นมาโดยตลอดทุกครั้งที่เห็นชื่อใน facebook หรือมีเพื่อนมาถาม แม้กระทั่งมีคนเอ่ยชื่อถึง(แค่ชื่อเหมือนกันก็คิดละครับ) มันจะมาสะกิดอารมณ์ทุกครั้งหวนให้นึกย้อนกลับไปในอดีตที่คบกันมา มันคงเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมนั้นยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน ก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะทำให้ตัวผมนั้นดีขึ้นเรื่อยๆ แต่สำหรับเธอนั้นผมก็ไม่สามารถทราบได้ว่าเธอคิดกับผมยังไงตอนนี้ เพราะผมก็รู้แต่ตัวผมเองว่าผมคิดอะไร ยังไงเท่านั้นครับ ทุกครั้งที่ผมนึกย้อนกลับไปในอดีตผมมักจะมีคำถาม "วันนั้น วันสุดท้ายที่ยังเป็นสองเรา ผมได้ตัดสินใจถูกแล้วหรือยัง?" ผมถามตัวเองมาโดยตลอดแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้ซักที คงต้องบอกว่าช่วงเวลาที่ผมกับเธอคบกันนั้นเราสองคนก็รักกันดีเหมือนกับคนรักทั่วๆไป มีทะเลาะกันบ้างเป็นเรื่องปกติ แต่ทุกๆครั้งเวลาความรักเรามีปัญหาเราจะหันหน้าคุยกันทุกครั้งว่าสาเหตุมันเกิดจากอะไร จะคอยประคับประคองความรักของเราให้คงอยู่เรื่อยๆมาไม่เคยเลยจะปล่อยให้ค้างคา เพราะเราสองคนต่างก็เข้าใจกันดีว่าถ้าปล่อยไว้เรื่อยๆ วันนึงมันจะไม่เป็นผลดีแน่นอนต่อความรักที่เรามีอยู่ ผมคบกับเธอได้สามสี่ปีก็ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดว่าอยู่ๆผมกับเธอต้องมาเลิกรากันลงแบบนี้ ทำไมน่ะหรือ เพราะในวันที่เราทั้งสองได้ตัดสินใจเลิกรากัน ต้องบอกว่าผมไม่รู้ตัวจริงๆว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของเราสองคน ในวันนั้นเธอได้ขอเลิกกับผมและบอกว่ายังรักผมไม่เคยเปลี่ยนแปลง ใช่ครับทุกท่านผมไม่ได้พิมพ์ผิด เธอบอกกับผมว่ายังรักผมคนเดียว แต่เธอได้บอกเลิกผม นี่เป็นเหตุผลว่าผมไม่รู้ตัวเลยเพราะเราก็ยังรักกันดี แต่ทำไมเธอต้องมาบอกเลิกผมด้วยละผมสับสนและไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอได้กระทำลงไปได้เลย(สาเหตุที่เธอบอกเลิกผมจะขอพูดถึงตอนท้ายนะครับแต่คงบอกหมดไม่ได้จะบอกในภาพรวมก็แล้วกันครับเพราะผมไม่อยากให้กระทบกับเธอมากนัก) ในตอนนั้นเราสองคนคุยกันอยู่นานมากครับ(คุยทางโทรศัพท์ครับผมกับเธอทำงานคนละที่ และอ่อผมกับเธอไม่เคยมีปัญหาเรื่องระยะทางครับ) ที่คุยกันนานเพราะผมยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอทำนั้นแหละครับ ผมพยายามคุยถึงเหตุผล โน้มนาวให้ลองคิดดูใหม่ พยายามอธิบายว่าเราสองคนก็ยังรักกันทำไมละ ทำไมจะต้องมาบอกเลิกกันด้วย แต่ก็ไม่เป็นผมครับ สุดท้ายเรื่องของสองเราก็จบลงในวันนั้น...คำถามที่ผมมักถามตัวเองว่าผมตัดสินใจถูกหรือไม่นั้น ผมมักถามว่าทำไมที่ผมไม่ยื้อเธอให้ถึงที่สุดนั้น มันถูกหรือผิด ที่ผมตัดสินใจปล่อยเธอจากไปนั้นมันถูกหรือผิด แต่ผมก็มักปลอบใจตัวเองนะครับว่า ไม่ว่าจะถูกหรือผิดนั่นเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้ว และเรื่องราวที่เป็นแบบนี้ เรื่องราวที่เธอได้บอกเลิกรากับผม นั่นคือสิ่งที่เธอได้ตัดสินใจไว้แล้ว เป็นอดีตไปแล้วไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้อีก...แต่ก็ไม่วายหรอกครับ เรื่องราวทั้งหมดมันยังอัดแน่นในความรู้สึกนึกคิดผมอยู่ทุกครั้งที่หวนนึกถึง ยังคิดถึงความหวังว่าเราจะกลับมาเป็นแบบเดิม สับสนกับตัวเองว่าควรจะทำใจ หรือปล่อยไปเรื่อยๆตามเวลาที่ล่วงเลย ไม่ยอมทำใจเพราะความหวังที่มีว่าเธอจะกลับมา ผมก็ได้แต่ปล่อยให้ชีวิตเดินไปเรื่อยๆน่ะครับ ปล่อยให้ดำเนินไปโดยไม่สนว่าจะต้องทำใจไหมเพราะมันยังหวังลึกๆนี่ละ มันเลยไม่ชัดเจนซักที มันเลยยังคงสับสนเวลาคิดถึงอดีต...ใครอ่านแล้วงง มันวนไปวนมา ผมต้องยอมรับว่าผมก็ถามตัวเองวนไปวนมาแบบนี้เหมือนกันไม่รู้ว่าเป็นอะไรครับ...คงเพราะผมรักเธอมาก...ที่รักและผูกพันธ์คงด้วยหลายๆเรื่องครับ...
ความรักนี่มันลึกซึ้งเนอะครับ...
...เรื่องของเรื่องก็คือ ผมเลิกรากับแฟนผมได้มาซักพักหลายเดือนเห็นจะได้ครับ ผมไม่ได้คิดจะทำใจครับ ไม่คิดที่จะลืมเรื่องความรักในอดีตด้วยซ้ำครับ เรื่องสำคัญๆผมก็ยังคงจำได้ดีครับ มันเลยทำให้ผมรู้สึกสับสนตัวเอง สับสนทุกๆครั้งเวลาเผลอกลับมาคิด เป็นมาโดยตลอดทุกครั้งที่เห็นชื่อใน facebook หรือมีเพื่อนมาถาม แม้กระทั่งมีคนเอ่ยชื่อถึง(แค่ชื่อเหมือนกันก็คิดละครับ) มันจะมาสะกิดอารมณ์ทุกครั้งหวนให้นึกย้อนกลับไปในอดีตที่คบกันมา มันคงเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมนั้นยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน ก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะทำให้ตัวผมนั้นดีขึ้นเรื่อยๆ แต่สำหรับเธอนั้นผมก็ไม่สามารถทราบได้ว่าเธอคิดกับผมยังไงตอนนี้ เพราะผมก็รู้แต่ตัวผมเองว่าผมคิดอะไร ยังไงเท่านั้นครับ ทุกครั้งที่ผมนึกย้อนกลับไปในอดีตผมมักจะมีคำถาม "วันนั้น วันสุดท้ายที่ยังเป็นสองเรา ผมได้ตัดสินใจถูกแล้วหรือยัง?" ผมถามตัวเองมาโดยตลอดแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้ซักที คงต้องบอกว่าช่วงเวลาที่ผมกับเธอคบกันนั้นเราสองคนก็รักกันดีเหมือนกับคนรักทั่วๆไป มีทะเลาะกันบ้างเป็นเรื่องปกติ แต่ทุกๆครั้งเวลาความรักเรามีปัญหาเราจะหันหน้าคุยกันทุกครั้งว่าสาเหตุมันเกิดจากอะไร จะคอยประคับประคองความรักของเราให้คงอยู่เรื่อยๆมาไม่เคยเลยจะปล่อยให้ค้างคา เพราะเราสองคนต่างก็เข้าใจกันดีว่าถ้าปล่อยไว้เรื่อยๆ วันนึงมันจะไม่เป็นผลดีแน่นอนต่อความรักที่เรามีอยู่ ผมคบกับเธอได้สามสี่ปีก็ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดว่าอยู่ๆผมกับเธอต้องมาเลิกรากันลงแบบนี้ ทำไมน่ะหรือ เพราะในวันที่เราทั้งสองได้ตัดสินใจเลิกรากัน ต้องบอกว่าผมไม่รู้ตัวจริงๆว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของเราสองคน ในวันนั้นเธอได้ขอเลิกกับผมและบอกว่ายังรักผมไม่เคยเปลี่ยนแปลง ใช่ครับทุกท่านผมไม่ได้พิมพ์ผิด เธอบอกกับผมว่ายังรักผมคนเดียว แต่เธอได้บอกเลิกผม นี่เป็นเหตุผลว่าผมไม่รู้ตัวเลยเพราะเราก็ยังรักกันดี แต่ทำไมเธอต้องมาบอกเลิกผมด้วยละผมสับสนและไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอได้กระทำลงไปได้เลย(สาเหตุที่เธอบอกเลิกผมจะขอพูดถึงตอนท้ายนะครับแต่คงบอกหมดไม่ได้จะบอกในภาพรวมก็แล้วกันครับเพราะผมไม่อยากให้กระทบกับเธอมากนัก) ในตอนนั้นเราสองคนคุยกันอยู่นานมากครับ(คุยทางโทรศัพท์ครับผมกับเธอทำงานคนละที่ และอ่อผมกับเธอไม่เคยมีปัญหาเรื่องระยะทางครับ) ที่คุยกันนานเพราะผมยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอทำนั้นแหละครับ ผมพยายามคุยถึงเหตุผล โน้มนาวให้ลองคิดดูใหม่ พยายามอธิบายว่าเราสองคนก็ยังรักกันทำไมละ ทำไมจะต้องมาบอกเลิกกันด้วย แต่ก็ไม่เป็นผมครับ สุดท้ายเรื่องของสองเราก็จบลงในวันนั้น...คำถามที่ผมมักถามตัวเองว่าผมตัดสินใจถูกหรือไม่นั้น ผมมักถามว่าทำไมที่ผมไม่ยื้อเธอให้ถึงที่สุดนั้น มันถูกหรือผิด ที่ผมตัดสินใจปล่อยเธอจากไปนั้นมันถูกหรือผิด แต่ผมก็มักปลอบใจตัวเองนะครับว่า ไม่ว่าจะถูกหรือผิดนั่นเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้ว และเรื่องราวที่เป็นแบบนี้ เรื่องราวที่เธอได้บอกเลิกรากับผม นั่นคือสิ่งที่เธอได้ตัดสินใจไว้แล้ว เป็นอดีตไปแล้วไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้อีก...แต่ก็ไม่วายหรอกครับ เรื่องราวทั้งหมดมันยังอัดแน่นในความรู้สึกนึกคิดผมอยู่ทุกครั้งที่หวนนึกถึง ยังคิดถึงความหวังว่าเราจะกลับมาเป็นแบบเดิม สับสนกับตัวเองว่าควรจะทำใจ หรือปล่อยไปเรื่อยๆตามเวลาที่ล่วงเลย ไม่ยอมทำใจเพราะความหวังที่มีว่าเธอจะกลับมา ผมก็ได้แต่ปล่อยให้ชีวิตเดินไปเรื่อยๆน่ะครับ ปล่อยให้ดำเนินไปโดยไม่สนว่าจะต้องทำใจไหมเพราะมันยังหวังลึกๆนี่ละ มันเลยไม่ชัดเจนซักที มันเลยยังคงสับสนเวลาคิดถึงอดีต...ใครอ่านแล้วงง มันวนไปวนมา ผมต้องยอมรับว่าผมก็ถามตัวเองวนไปวนมาแบบนี้เหมือนกันไม่รู้ว่าเป็นอะไรครับ...คงเพราะผมรักเธอมาก...ที่รักและผูกพันธ์คงด้วยหลายๆเรื่องครับ...