สวัสดีครับชาวพันทิพย์ทุกคน สาเหตุของการตั้งกระทูนี้เพื่อการระบายล้วนๆครับอย่าถือสา ผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันครับ
วันนี้ผมได้พาลูกค้าชาวไต้หวันไปทานข้าวกันที่ร้าน เทวา ริเวอร์เฮ้าส์ บรรยากาศดี เหมือนทุกครั้งครับพอจัดแจงโต๊ะให้ลูกค้านั่งเรียบร้อย ผมจะบอกลูกค้าของผมเสมอว่าคนไทยเราเวลาไปทานข้าวกันในที่สาธารณะ ต้องให้เกียรติซึงกันและกัน ไม่ส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นภายในร้าน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ ลูกค้าผมนั่งโต๊ะด้านในด้านบน ส่วนตัวผมและเพื่อนทั้งหมดสามคนลงมานั่งด้านล่าง จนกระทั่ง....มีครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเข้ามาภายในร้าน ต้องขอย้ำว่าใหญ่จริงๆ เพราะมีสมาชิกร่วม20คนได้ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ใช่ครับมีทั้งด็กเล็กและเด็กโต วิ่งวุ่น ส่งเสียงดังอลม่านไปทั้งร้าน ขอย้ำว่าเสียงดังมากจริงๆ กอปรกับภายในร้านมีขนาดเล็กและพื้นนั้นทำมาจากไม้เสียงจึงยิ่งดังเข้าไปอีก ผมและเพื่อนชาวต่างชาติจากตอนแรกๆกำลังกินข้าวกันอย่าสงมีความสุข เริ่มมีสีหน้า ยอมรับครับรำคาญ ผมทนฟังเสียงที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องร่วม10นาที หันหน้าไปหาน้องพนักงานเขาก็ได้แต่ยิ้มคงไม่สะดวกที่จะเตือน ผมเลยตัดสินใจเตือนเขาด้วยตัวเอง ต่อไปนี้คือประโยคสนทราที่เกิดขึ้นครับ
ผม: เอ่อพี่ครับเด็กๆส่งเสียงดังมากเลยนครับ พี่ไม่ได้เหมาร้านนี้นะครับ
ผู้ญ1: ใช่ค่ะ ไม่ได้เหมาแต่คุณไม่เข้าใจหรอคะว่าเป็นเด็ก
ผม: เขาใจครับว่าเป็นเด็ก แต่นี่มันส่งเสียงมากจริงๆมันรบกวนผม และลูกค้าท่านอื่น
ผู้ญ1:ไม่เคยเป็นเด็กสินะ ไม่รู้หรอเด็กมันคุมไม่อยู่ ก็เห็นไหมบอกแล้วว่า จุ๊ จุ๊ เด็กต้องมีส่งเสียงดังบ้าง ไม่เคยเป็นเด็กสินะ (น้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์)
ผม: ครับ ผมเคยเป็นเด็กแต่นี่มันรบกวนผม ผมก็จ่ายเงินค่าอาหารเท่าคุณ ก็อยากให้เคารพในสิทธิกันบ้าง
ผู้ญ1.2
เริ่มแย่งกันพูด)แล้วจะให้ทำยังไงไม่เห็นหรอว่ารออาหารอยู่ เด็กอะเข้าใจไหม มีมารยาททางสังคมบ้างไหม ตอนเด็กๆไม่เคยซนใช่ไหม จะให้ห้ามเด็กยังไง
ผม
เริ่มอารมณ์เสีย): ครับ รออาหารกันอยู่เป็นเด็ก แต่ถ้าคุณรู้ว่าจะเสียงดังขนาดนี้ คุณก็ควรไปนั่งด้านนอกที่ไม่รบกวนคนอื่น
ผู้ญ1.2.3
แย่งกันพูด คำพูดเดิมๆ)
ทอม: ไหนๆมีอะไร มีอะไร ใครๆ ให้ใครไปนั่งข้างนอก
ผม: ถ้ารบกวนคนอื่นก็นั่งข้างนอกครับ
ทอม:คุณต่างหากถ้าไม่ชอบก็ไปข้างนอก
ผม:ผมมาก่อนครับ แล้วก็กำลังทานอาหารกันอยู่แล้วก็ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนใคร
ทอม:เราก็จองโต๊ะไว้ มีปัญหาอะไรนักหนา มีเมตตาจิตบ้างไหม มารยาททางสังคมน่ะ
หลังจากนั้นก็เริ่มเสียงดังโวยวายกันใหญ่ครับ ผมก็อารมณ์เสีย ปน งงๆ ระหว่างนั่นมีผู้ชาย ฝ่ายเขาเข้ามาบอกให้หยุด ระหว่างผู้ญ123456 ก็เหน็บแนมผมไม่หยุด พอเห็นผมคุยกับเพื่อนเป็นภาษาจีนก็พูดว่า แหมที่แท้ก็จีนแดง มาทำเป็นมีมารยาท ไฮโซจริงไม่ทำกันแบบนี้หรอก ผมก็ได้แต่ฟัง ปนงงๆครับ เรื่องเหมือนจะจบใช่ไหมครับ มันไม่จบครับ ผมไม่มีอารมณ์ทานต่อกอปรกับลูกค้าก็ทานเสร็จแล้ว ผมเลยเรียกเก็บเงินพร้อมกับขอโทษพนักงานที่ทะเลาะส่งเสียงรบกวน ระหว่งเดินออกจากร้านนั้น ผู้ชายที่มาห้ามเมื่อกี้นั้น เดินมาสะกิดผม
ชาย1: พี่ครับ ผมเก็บอารมณ์มานานแล้ว ผมจะบอกว่านี่มันเป็นร้านอาหารนะครับไม่ใช่บ้านของพี่
ผม: (งงๆ)ครับๆ แล้วไงต่อ
ชาย1:ถ้าพี่ อยากกินอาหารเงียบก็ควรไปกินที่บ้าน นี่มันร้านอาหารไม่ใช่บ้านของคุณ
ผม:ใช่ไงครับ นี่มันร้านอาหาร ไม่ใช่ทั้งบ้านของคุณและของผม ฉะนั้นเราควรต้องให้เกียรติซึ่งกันแกน ไม่รบกวนคนอื่นถ้าเด็กเล็กมาคุมไม่ได้คุณก็อย่าพามาสร้างความเดือดร้อน
ชาย1: ก็นี่มันร้านอาหารคุณไม่เข้าใจหรอ ผมบอกว่าอยากกินเงียบๆให้ไปกินที่บ้าน(เสียงดังมาก)
ผม: ผมว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ อย่างส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น
ผมพูดเสร็จก็หันหลังไป เดินนำหน้าก่อนเลย เขาวิ่งตามผมมาเพื่อนผมที่เป็นผูญ เห็นเขาวิ่งก็ตกใจวิ่งไปขวาง เขวาก็จับสะบัดเพื่อนผมกระแทกกำแพง ระหว่างนั้น เขาก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นมาจะวิ่งเข้ามาหาผม เผอิญมีผู้ชาย2คนวิ่งเข้ามาห้าม ผมไม่ทราบนะครับ2ท่านนั้นคือใคร ญาติเขา หรือ ลูกค้าของร้าน
หลังจากนั้นลูกค้าของผมก็เข้ามากันผมไว้ แต่ผมยืนนิ่งๆนะครับ
ผู้ชาย1: ตะโกนกุคนไทยนะโว๊ยย
ผม
ก็บ้าตอบกลับ)ผมก็คนไทย
ผู้ญ1: วิ่งออกมาเป็นคนไทยที่
ไง ไปๆเราอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือกับคน
ๆไร้มารยาทแบบนี้
ระหว่างนั้นผู้ชายก็ยึกยักเหมือนจะเข้ามาตลอด ผมได้แต่ยืนนิ่งๆจนลูกค้าบอกให้ผมไปได้แล้ว เหตุการณ์เป็นแบบนี้ครับ
ปล1 ผมไม่รู้ว่าวันนี้มีใครเห็นเหตุการณ์บ้าง แต่ผมพูดด้วยความจริงทุกประโยค
ปล2 ผมต้องขอโทษลูกค้าท่านอื่นด้วยที่ทำให้เสียอรรถรสในการรับประทานอาหารเย็น ทั้งๆที่บรรยากาศดีแท้ๆ
ปล3 ผมทำงานกับชาวต่างที่สื่อสารภาษาจีน ผมรู้และเข้าใจดีเสมอว่าภาพลักษณ์ของเขาเหล่านั้นไม่ค่อยดี ผมจะย้ำลูกค้าของผมเสมอให้เคารพความเป็นไทย และผมก็ภูมิใจในวัฒนธรรมของเรา ที่เป็นคนอ่อนน้อม เกรงใจ ให้เกียรติผู้อื่น เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่เมื่อเราบอกให้เขาทำแล้วเขาเห็นว่าเราเป็นจริง เขาถึงจะเคารพเรา ให้เกียรติเรา เพราะเราให้เขาก่อน แต่สิ่งที่ผมเห็น ผมเจอวันนี้มันคือภาพลักษณ์ของอะไรก็ตามที่ผม อาย มากครับ
ปล3 หลังจากกลับบ้านผมได้เล่าให้คนอื่นฟัง เขาเหล่านั้นก็บอกให้ผมอยู่เฉยๆจะได้ไม่เดือดร้อน ผมเข้าใจดีครับไม่มีใครอยากเดือดร้อน ไม่มีใครหรอกครับอยากหาเหาใส่หัว แต่ผมไม่เข้าใจจริงๆทั้งที่เราเห็นสิ่งที่ไม่ดี ทำไมเราไม่ช่วยกันตักเตือน ทำไมต้องอยู่เฉยๆ ปล่อยให้มันผ่านไป อะไรๆก็พูดว่าช่างมันเถอะเดี๋ยวเขาก็อายเอง กลับกันหากเราทุกคนช่วยกันตักเตือน สังคมมันจะดีกว่านี้ไหม
สุดท้าย ผมก็แค่บ่น ระบายเฉยๆ ผมไม่ใช่คนดีหรอกครับ แค่บ่นเท่านั้นเอง.
******ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเยอะขนาดนี้ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะต่างๆครับ
ตอนเกิดเหตุไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ เลยไม่ได้ถ่ายรูปภาพหรือคลิปไว้ คิดแต่ก็เพียงว่า เด็กเสียงดังแต่ก็เพราะเป็นเด็ก ผมคงคงไม่สิทธิ์ไปสอนลูกใคร เลยบอกผู้ปกครองให้ช่วยปราม แต่ผลที่ได้ก็แบบนี้ครับ ส่วนกรณีทำไมไม่แจ้งทางร้านผมพยายามจะ บอกน้องพนักงานแล้วครับ แต่ผมก็เข้าใจในความลำบากใจของเขาเพราะไม่มีผู้จัดการร้านอยู่ คงจะไม่กล้าตัดสินใจ ตอนเริ่มมีปากเสียงกัน ไม่มีพนักงานเข้ามาห้ามครับ ผมก็ไม่ได้มองไปที่พนักงานด้วยว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่
ในกรณีที่มีคนบอกคนว่าผมเสียหน้าเลยควบคุมตัวเองไม่อยู่ ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าเสียหน้านะครับ ผมเพียงแต่แค่คิดว่าเด็กๆส่งเสียงดังรบกวนผมและลูกค้าท่านอื่น แค่อยากให้เคารพกันและกัน ส่วนที่บอกว่าผมเอาความคิดของตนเองเป็นที่ตั้ง ก่อนที่ผมจะไปเตือนเขาผมพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าสถานที่ที่ผมไปนั้นเป็นร้านอาหารก็จริง แต่ก็เป็นสถานที่ที่ต้องเคารพคนอื่น ส่งเสียงดังได้พอประมาณ คงจะเปรียบกับร้านข้างทางไม่ได้ครับ เพราะต่างสถานที่ ความเหมาะสมก็ต่างกัน ในกรณีที่บอกว่าผมทำโชว์พาวเพื่ออวดสาวไต้หวัน ถ้าไปคนเดียวคงไม่กล้า ใช่ครับ ถ้าไปคนเดียวผมไม่ทำแน่นอนครับ แต่ไม
ใช่ว่าไม่กล้านะครับ ผมคนเดียวผมรำคาญ ผมก็แค่เดินออกจากร้านไปมันก็จบ แต่นี่ผมมากับเพื่อน พร้อมกับลูกค้าต่างชาติอีกร่วม10ชีวิต ขณะที่ทุกคนกำลังทานข้าวกันอย่างมีความสุข อย่างให้เกียรติสถานที่และลูกค้าท่านอื่น แล้วถูกคนอื่นรบกวน ผมควรจะไปบอกเขาหรอครับ เราย้ายร้าน ผมทำไม่ได้จริงๆ คุณอย่าบอกเลยว่าปกตินิสัยของ ชาวจีน/ไต้หวัน/ฮ่องกง ทานข้าวเสียงดังเลยครับ คนทีเขามีมารยาทก็มี แต่ต่อให้เขาไม่มีผมก็สามารถบอกให้เขาเคารพสถานที่ เคาราพกฎมารยาทของคนไทยได้ เพราะเมื่อผมพาเขามามันคือหน้าของผมที่ต้องดูแลเขา ถ้าเสียงดังมีคนมาตำหนิผม ผมยินดีน้อมรับครับ แต่กลับกันเขาเคารพผู้อื่น และเพียงแค่ต้องการความกรุณาสักนิด ที่จะถูกเคารพบ้างก็ไม่ได้ แล้วยังต้องเป็นฝ่ายออกมาเอง มันเกินไปครับ แต่ที่แน่ๆผมไม่ได้ทำเพื่อโชว์พาวแน่นอนครับ ส่วนทีบอกว่าผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมยอมรับครับ มีอารมณ์ แต่ผมรู้ตัวดีในทุกคำพูดและการกระทำครับ โดยไม่มีจิต ที่จะทำร้ายใคร เพียงแค่ต้องการทานข้าวอย่างมีความสุขข้างนอกบ้าน ส่วนทีบอกว่า ผมพูดว่ารับประทานอาหารมันกระแดะ. เชิญครับ
*** ขอบคุณท่านที่เป็นห่วง และ แนะนำการใช้คำพูดเพื่อหลีกเลี่ยงการประทะ ผมน้อมรับครับ
เรื่องเกิด ณ เทวา ริเวอร์เฮาส์ .......
วันนี้ผมได้พาลูกค้าชาวไต้หวันไปทานข้าวกันที่ร้าน เทวา ริเวอร์เฮ้าส์ บรรยากาศดี เหมือนทุกครั้งครับพอจัดแจงโต๊ะให้ลูกค้านั่งเรียบร้อย ผมจะบอกลูกค้าของผมเสมอว่าคนไทยเราเวลาไปทานข้าวกันในที่สาธารณะ ต้องให้เกียรติซึงกันและกัน ไม่ส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นภายในร้าน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ ลูกค้าผมนั่งโต๊ะด้านในด้านบน ส่วนตัวผมและเพื่อนทั้งหมดสามคนลงมานั่งด้านล่าง จนกระทั่ง....มีครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเข้ามาภายในร้าน ต้องขอย้ำว่าใหญ่จริงๆ เพราะมีสมาชิกร่วม20คนได้ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ใช่ครับมีทั้งด็กเล็กและเด็กโต วิ่งวุ่น ส่งเสียงดังอลม่านไปทั้งร้าน ขอย้ำว่าเสียงดังมากจริงๆ กอปรกับภายในร้านมีขนาดเล็กและพื้นนั้นทำมาจากไม้เสียงจึงยิ่งดังเข้าไปอีก ผมและเพื่อนชาวต่างชาติจากตอนแรกๆกำลังกินข้าวกันอย่าสงมีความสุข เริ่มมีสีหน้า ยอมรับครับรำคาญ ผมทนฟังเสียงที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องร่วม10นาที หันหน้าไปหาน้องพนักงานเขาก็ได้แต่ยิ้มคงไม่สะดวกที่จะเตือน ผมเลยตัดสินใจเตือนเขาด้วยตัวเอง ต่อไปนี้คือประโยคสนทราที่เกิดขึ้นครับ
ผม: เอ่อพี่ครับเด็กๆส่งเสียงดังมากเลยนครับ พี่ไม่ได้เหมาร้านนี้นะครับ
ผู้ญ1: ใช่ค่ะ ไม่ได้เหมาแต่คุณไม่เข้าใจหรอคะว่าเป็นเด็ก
ผม: เขาใจครับว่าเป็นเด็ก แต่นี่มันส่งเสียงมากจริงๆมันรบกวนผม และลูกค้าท่านอื่น
ผู้ญ1:ไม่เคยเป็นเด็กสินะ ไม่รู้หรอเด็กมันคุมไม่อยู่ ก็เห็นไหมบอกแล้วว่า จุ๊ จุ๊ เด็กต้องมีส่งเสียงดังบ้าง ไม่เคยเป็นเด็กสินะ (น้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์)
ผม: ครับ ผมเคยเป็นเด็กแต่นี่มันรบกวนผม ผมก็จ่ายเงินค่าอาหารเท่าคุณ ก็อยากให้เคารพในสิทธิกันบ้าง
ผู้ญ1.2
ผม
ผู้ญ1.2.3
ทอม: ไหนๆมีอะไร มีอะไร ใครๆ ให้ใครไปนั่งข้างนอก
ผม: ถ้ารบกวนคนอื่นก็นั่งข้างนอกครับ
ทอม:คุณต่างหากถ้าไม่ชอบก็ไปข้างนอก
ผม:ผมมาก่อนครับ แล้วก็กำลังทานอาหารกันอยู่แล้วก็ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนใคร
ทอม:เราก็จองโต๊ะไว้ มีปัญหาอะไรนักหนา มีเมตตาจิตบ้างไหม มารยาททางสังคมน่ะ
หลังจากนั้นก็เริ่มเสียงดังโวยวายกันใหญ่ครับ ผมก็อารมณ์เสีย ปน งงๆ ระหว่างนั่นมีผู้ชาย ฝ่ายเขาเข้ามาบอกให้หยุด ระหว่างผู้ญ123456 ก็เหน็บแนมผมไม่หยุด พอเห็นผมคุยกับเพื่อนเป็นภาษาจีนก็พูดว่า แหมที่แท้ก็จีนแดง มาทำเป็นมีมารยาท ไฮโซจริงไม่ทำกันแบบนี้หรอก ผมก็ได้แต่ฟัง ปนงงๆครับ เรื่องเหมือนจะจบใช่ไหมครับ มันไม่จบครับ ผมไม่มีอารมณ์ทานต่อกอปรกับลูกค้าก็ทานเสร็จแล้ว ผมเลยเรียกเก็บเงินพร้อมกับขอโทษพนักงานที่ทะเลาะส่งเสียงรบกวน ระหว่งเดินออกจากร้านนั้น ผู้ชายที่มาห้ามเมื่อกี้นั้น เดินมาสะกิดผม
ชาย1: พี่ครับ ผมเก็บอารมณ์มานานแล้ว ผมจะบอกว่านี่มันเป็นร้านอาหารนะครับไม่ใช่บ้านของพี่
ผม: (งงๆ)ครับๆ แล้วไงต่อ
ชาย1:ถ้าพี่ อยากกินอาหารเงียบก็ควรไปกินที่บ้าน นี่มันร้านอาหารไม่ใช่บ้านของคุณ
ผม:ใช่ไงครับ นี่มันร้านอาหาร ไม่ใช่ทั้งบ้านของคุณและของผม ฉะนั้นเราควรต้องให้เกียรติซึ่งกันแกน ไม่รบกวนคนอื่นถ้าเด็กเล็กมาคุมไม่ได้คุณก็อย่าพามาสร้างความเดือดร้อน
ชาย1: ก็นี่มันร้านอาหารคุณไม่เข้าใจหรอ ผมบอกว่าอยากกินเงียบๆให้ไปกินที่บ้าน(เสียงดังมาก)
ผม: ผมว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ อย่างส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น
ผมพูดเสร็จก็หันหลังไป เดินนำหน้าก่อนเลย เขาวิ่งตามผมมาเพื่อนผมที่เป็นผูญ เห็นเขาวิ่งก็ตกใจวิ่งไปขวาง เขวาก็จับสะบัดเพื่อนผมกระแทกกำแพง ระหว่างนั้น เขาก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นมาจะวิ่งเข้ามาหาผม เผอิญมีผู้ชาย2คนวิ่งเข้ามาห้าม ผมไม่ทราบนะครับ2ท่านนั้นคือใคร ญาติเขา หรือ ลูกค้าของร้าน
หลังจากนั้นลูกค้าของผมก็เข้ามากันผมไว้ แต่ผมยืนนิ่งๆนะครับ
ผู้ชาย1: ตะโกนกุคนไทยนะโว๊ยย
ผม
ผู้ญ1: วิ่งออกมาเป็นคนไทยที่
ระหว่างนั้นผู้ชายก็ยึกยักเหมือนจะเข้ามาตลอด ผมได้แต่ยืนนิ่งๆจนลูกค้าบอกให้ผมไปได้แล้ว เหตุการณ์เป็นแบบนี้ครับ
ปล1 ผมไม่รู้ว่าวันนี้มีใครเห็นเหตุการณ์บ้าง แต่ผมพูดด้วยความจริงทุกประโยค
ปล2 ผมต้องขอโทษลูกค้าท่านอื่นด้วยที่ทำให้เสียอรรถรสในการรับประทานอาหารเย็น ทั้งๆที่บรรยากาศดีแท้ๆ
ปล3 ผมทำงานกับชาวต่างที่สื่อสารภาษาจีน ผมรู้และเข้าใจดีเสมอว่าภาพลักษณ์ของเขาเหล่านั้นไม่ค่อยดี ผมจะย้ำลูกค้าของผมเสมอให้เคารพความเป็นไทย และผมก็ภูมิใจในวัฒนธรรมของเรา ที่เป็นคนอ่อนน้อม เกรงใจ ให้เกียรติผู้อื่น เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่เมื่อเราบอกให้เขาทำแล้วเขาเห็นว่าเราเป็นจริง เขาถึงจะเคารพเรา ให้เกียรติเรา เพราะเราให้เขาก่อน แต่สิ่งที่ผมเห็น ผมเจอวันนี้มันคือภาพลักษณ์ของอะไรก็ตามที่ผม อาย มากครับ
ปล3 หลังจากกลับบ้านผมได้เล่าให้คนอื่นฟัง เขาเหล่านั้นก็บอกให้ผมอยู่เฉยๆจะได้ไม่เดือดร้อน ผมเข้าใจดีครับไม่มีใครอยากเดือดร้อน ไม่มีใครหรอกครับอยากหาเหาใส่หัว แต่ผมไม่เข้าใจจริงๆทั้งที่เราเห็นสิ่งที่ไม่ดี ทำไมเราไม่ช่วยกันตักเตือน ทำไมต้องอยู่เฉยๆ ปล่อยให้มันผ่านไป อะไรๆก็พูดว่าช่างมันเถอะเดี๋ยวเขาก็อายเอง กลับกันหากเราทุกคนช่วยกันตักเตือน สังคมมันจะดีกว่านี้ไหม
สุดท้าย ผมก็แค่บ่น ระบายเฉยๆ ผมไม่ใช่คนดีหรอกครับ แค่บ่นเท่านั้นเอง.
******ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเยอะขนาดนี้ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะต่างๆครับ
ตอนเกิดเหตุไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ เลยไม่ได้ถ่ายรูปภาพหรือคลิปไว้ คิดแต่ก็เพียงว่า เด็กเสียงดังแต่ก็เพราะเป็นเด็ก ผมคงคงไม่สิทธิ์ไปสอนลูกใคร เลยบอกผู้ปกครองให้ช่วยปราม แต่ผลที่ได้ก็แบบนี้ครับ ส่วนกรณีทำไมไม่แจ้งทางร้านผมพยายามจะ บอกน้องพนักงานแล้วครับ แต่ผมก็เข้าใจในความลำบากใจของเขาเพราะไม่มีผู้จัดการร้านอยู่ คงจะไม่กล้าตัดสินใจ ตอนเริ่มมีปากเสียงกัน ไม่มีพนักงานเข้ามาห้ามครับ ผมก็ไม่ได้มองไปที่พนักงานด้วยว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่
ในกรณีที่มีคนบอกคนว่าผมเสียหน้าเลยควบคุมตัวเองไม่อยู่ ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าเสียหน้านะครับ ผมเพียงแต่แค่คิดว่าเด็กๆส่งเสียงดังรบกวนผมและลูกค้าท่านอื่น แค่อยากให้เคารพกันและกัน ส่วนที่บอกว่าผมเอาความคิดของตนเองเป็นที่ตั้ง ก่อนที่ผมจะไปเตือนเขาผมพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าสถานที่ที่ผมไปนั้นเป็นร้านอาหารก็จริง แต่ก็เป็นสถานที่ที่ต้องเคารพคนอื่น ส่งเสียงดังได้พอประมาณ คงจะเปรียบกับร้านข้างทางไม่ได้ครับ เพราะต่างสถานที่ ความเหมาะสมก็ต่างกัน ในกรณีที่บอกว่าผมทำโชว์พาวเพื่ออวดสาวไต้หวัน ถ้าไปคนเดียวคงไม่กล้า ใช่ครับ ถ้าไปคนเดียวผมไม่ทำแน่นอนครับ แต่ไม
ใช่ว่าไม่กล้านะครับ ผมคนเดียวผมรำคาญ ผมก็แค่เดินออกจากร้านไปมันก็จบ แต่นี่ผมมากับเพื่อน พร้อมกับลูกค้าต่างชาติอีกร่วม10ชีวิต ขณะที่ทุกคนกำลังทานข้าวกันอย่างมีความสุข อย่างให้เกียรติสถานที่และลูกค้าท่านอื่น แล้วถูกคนอื่นรบกวน ผมควรจะไปบอกเขาหรอครับ เราย้ายร้าน ผมทำไม่ได้จริงๆ คุณอย่าบอกเลยว่าปกตินิสัยของ ชาวจีน/ไต้หวัน/ฮ่องกง ทานข้าวเสียงดังเลยครับ คนทีเขามีมารยาทก็มี แต่ต่อให้เขาไม่มีผมก็สามารถบอกให้เขาเคารพสถานที่ เคาราพกฎมารยาทของคนไทยได้ เพราะเมื่อผมพาเขามามันคือหน้าของผมที่ต้องดูแลเขา ถ้าเสียงดังมีคนมาตำหนิผม ผมยินดีน้อมรับครับ แต่กลับกันเขาเคารพผู้อื่น และเพียงแค่ต้องการความกรุณาสักนิด ที่จะถูกเคารพบ้างก็ไม่ได้ แล้วยังต้องเป็นฝ่ายออกมาเอง มันเกินไปครับ แต่ที่แน่ๆผมไม่ได้ทำเพื่อโชว์พาวแน่นอนครับ ส่วนทีบอกว่าผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมยอมรับครับ มีอารมณ์ แต่ผมรู้ตัวดีในทุกคำพูดและการกระทำครับ โดยไม่มีจิต ที่จะทำร้ายใคร เพียงแค่ต้องการทานข้าวอย่างมีความสุขข้างนอกบ้าน ส่วนทีบอกว่า ผมพูดว่ารับประทานอาหารมันกระแดะ. เชิญครับ
*** ขอบคุณท่านที่เป็นห่วง และ แนะนำการใช้คำพูดเพื่อหลีกเลี่ยงการประทะ ผมน้อมรับครับ