คนที่ใช่ vs คนที่รัก

หลังจากที่เวลาเดินไปพักใหญ่ๆๆๆๆๆ ก็มีเรื่องชวนให้ต้องขบคิดอีกครา...เรื่องมันก็มีอยู่ว่า จขกท. มีคนที่รักอยู่คนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ commit อะไรอย่างเป็นทางการ แต่ก็มีความลึกซึ้งต่อกันพอสมควร มาภายหลังก็มีช่องว่างเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน แต่ก็ยังตัดกันไม่ขาด ซึ่งถึงแม้เค้าจะบอกว่าเพราะเราทำให้เค้าเสียความรู้สึกไปแล้ว แต่เราก็ยังพยายามจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น จนบางครั้งเค้าก้อคิดว่าเราเรียกร้องบ้าง อะไรบ้าง (เค้าบอกว่าก็คนมันไม่รู้สึก) แต่มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรในความรู้สึก เพราะเวลาที่เค้ามาทำดีด้วย จขกท. ก้อจะดีใจมาก เวลาเค้าโทรมาก้อจะอยากคุยด้วย อยากรีบรับสาย เวลาไลน์มาก้ออยากจะรีบตอบ บลา บลา

และแล้วก็มีอีกคนแทรกเข้ามา ซึ่งตอนแรก จขกท. ก็ไม่ได้คิดอะไรด้วย แต่พอสัมผัสในอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งอุปนิสัยใจคอ ความรู้ ความสามารถ ก็ให้นึกชื่นชมเป็นอันมากอยู่ในใจ ยิ่งความรู้สึกที่เค้าทุ่มเทให้ เหมือนว่าเค้าเชื่อมั่นในตัวเราอย่างสุดใจ ก็ยิ่งทำให้เกิดความลังเล และไหวหวั่น คนนี้ทำให้เรารู้สึกมั่นคงได้ทางใจ และทำให้รู้สึกว่าสามารถที่จะวางใจไว้ได้

คนแรกก็รักแสนรัก ยิ่งนึกถึงเรื่องในวันวาน ว่าเค้าคือคนที่ทำให้เราพัฒนาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ เป็นดังแสงและความหวัง เป็นคนที่เรารักยิ่งดั่งดวงใจและรอคอยตลอดมา
คนหลังก็เริ่มที่จะรัก เพราะเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นตัวของตัวเองอย่างที่สุด เค้าคือคนที่เข้าถึงความลึกซึ้งในตัวเรา เป็นผู้ที่เห็นและสามารถวางอนาคตร่วมกันไปได้โดยตลอดรอดฝั่ง มีความเพียบพร้อม เหมาะสมกันทุกประการ

แต่อนิจจา...ความรักและคนรักมีเพียงได้แค่หนึ่ง ไม่ใช่สอง แล้วข้าพเจ้าจักทำเช่นไรได้เล่า แม่นาง...