Status วันนี้ขออุทิศให้กับ "ก้อย" กับนิยามใหม่ #สตอเบอรี่มาทั้งไร่ก็ไม่พอ
เป็นนักกีฬา วินัยต้องสำคัญ ไม่ใช่แค่นักกีฬาหรอก ทุกๆอาชีพทุกๆสังคมนั่นแหละ ระเบียบวินัยคือสิ่งสำคัญ การลงโทษคือสิ่งที่ย้ำเตือนให้รู้ว่าเราทำผิด เพราะไม่ปฏิบัติตามระเบียบ วินัย
ที่เกาหลีการลงโทษต่อหน้าผู้คนไม่ใช่เพื่อให้เจ็บตัว หรือทำร้ายร่างกาย แต่เพื่อทำให้ "ละอาย" ต่อความผิดที่กระทำ และคิดว่าโค้ชเชเห็นดีด้วยจึงนำบทลงโทษ แบบนี้มาใช้ การตบหน้าคือการเรียกสติให้กลับมาอยู่กับตัว ไม่ต้องฟุ้งหาเหตุผลมาอ้างต่างๆนานา เพราะผิดก็คือผิด อย่างไรก็ตาม การลงโทษไม่ว่าจะตวาดด่า หรือเตะต่อยจนปางตาย แต่ถ้าในหัวใจไร้คำว่า "สำนึก" หรือ เรียกทั่วๆไปว่า "หน้าด้าน" ไม่มีทางที่คนๆนั้นจะรู้สึก เหมือนกับบัวสี่เหล่า
บัวเหล่าที่สี่ เป็นพวกโง่เขลา เบาปัญญา สั่งสอนเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเขาใจ เหมาะสมแก่การปล่อยไปให้เป็นอาหารของเต่าและปลา
ก้อยก็เหมือนกันนั่นแหละ นอกจากไม่เข้าใจว่าโค้ชต้องการสื่ออะไร ยังพาตัวเองออกมาประจานให้สังคมรับรู้ถึงความไร้วินัย และไร้ความรับผิดชอบของตัวเอง เหมือนบัวที่ถูกกัดกินจนเน่า ทั้งยังทำให้น้ำขุ่นเสียส่งผลกระทบต่อบัวอื่นๆ คนอื่นๆ ให้ต้องหม่นหมองไปด้วย
ลองคิดดูเอาเถอะ
เกิดเรื่องแบบนี้จะมีโค้ชเกาหลีคนไหนอยากมาเป็นโค้ชให้ทีมชาติไทยอีก ไม่สิ่ ถ้าเด็กผิดแล้วทำโทษไม่ได้ โค้ชประเทศไหนๆก็ไม่อยากมาสอนทีมชาติไทยทั้งนั้น ไม่แค่โค้ชเกาหลี แล้วการสอนแบบไทยที่ปล่อยปละละเลยกันไปเรื่อยๆแบบนี้ จะใช้ได้เหรอ ???
ถ้าเกิดโค้ชเปลี่ยนใจไปเป็นโค้ชให้ทีมชาติอื่น แล้วพอมาเจอกับทีมชาติไทย เราจะยังสู้ไหวเหรอ
แล้วถ้าโค้ชรักษาคำพูดไม่ยอมเป็นโค้ชทีมชาติอื่นแล้วชีวิตการเป็นโค้ชของเค้าจบลงเพียงเท่านี้ เขาจะทำมาหาเลี้ยงครอบครัวยังไง ชีวิตเขามีแค่เทควันโดเท่านั้นเองนะ
คือ ตามเรื่องนี้จนไม่เป็นอันเรียนและ ภาษาอังก่ง ภาษาอังกฤษ
ตามดูคลิปที่รายการไปตามถ่ายอย่าง "คนค้นตน" บอกตรงๆเลย เราชอบคนที่มีจิตใจแบบนี้มากกก คือโค้ชเท่ห์มาก "ใจมาก" ในสายตาเรา ไม่ใช่แค่การกีฬาไทยที่ต้องการโค้ชที่ทุ่มเท และรักษาวินัยนักกีฬาแบบนี้ แต่หมายถึงทั้งประเทศไทยต้องการ"ครู" ที่ทุ่มเทแบบนี้ ในทุกภาคส่วนของสังคม โค้ชเชไม่ได้อยู่เพราะเงินเดือน อย่างที่ครูสมัยนี้เป็น และพยายามทำวิทยฐานะ บลาๆๆ อะไรซักอย่างที่ไม่เป็นรูปธรรมเลย ผลงานของโค้ชเช เป็นรูปธรรมมาก ได้เหรียญรางวัลจริงๆ นักกีฬาเก่งจริงๆ และนักกีฬารักโค้ชจริงๆ (ยกเว้นติ่งเนื้อร้าย ไร่สตอเบอรี่คนนั้นน่ะนะ) ถ้าครูไทยสามารถทำให้นักเรียนมีผลการเรียนที่เจ๋งจริงได้ อย่างที่โค้ชเชปั้นทีมชาติไทยจากไม่มีอะไรเลยได้ เราว่าการศึกษาไทยคงไม่มีทางน้อยหน้าสิงคโปรได้หรอก
รู้ไหมว่าการเป็นโค้ชนักกีฬาเหนื่อยกว่าการเป็นนักกีฬาหลายเท่า ต้องตื่นเช้ามาก่อนนักกีฬาเพื่อรวมวอร์มร่างกาย ต้องจ้องมองเด็กหลายสิบคนเพื่อดูว่าใครทำดีหรือไม่ดี ถูกหรือผิด หรือสามารถทำดีที่สุดได้แค่ไหน บางทีต้องสาธิตให้ดูอีกตางหาก เลิกซ้อมนักกีฬานอนพักผ่อนสบาย แต่คนเป็นโค้ชต้องนั่งคิดต่อว่านักกีฬาแต่ละคนจะพัฒนาศักยภาพหรือแก้ไขตรงไหนได้บ้าง
มาถึงตรงนี้ก็ยังอยากพูดอีกครั้งว่า "ชอบและนับถือในหัวใจของโค้ชเชมากก" เป็นคนที่ "หัวใจหล่อมาก" ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เราคิดว่าโค้ชเชนี่แหละจะเป็นตัวอย่างของความเป็น "ครู" ที่เราอาจจะต้องมีและต้องใช้ในอนาคต
กรณีของก้อย ไม่ได้มีแค่ก้อยกับโค้ช แต่การเลี้ยงดูของพ่อแม่ก็มีส่วนอย่างมากทีเดียว "โอ๋ลูกซะไม่มี" หลายคนที่เป็นนักกีฬาอาจจะเข้าใจสภาพที่ว่า "โดนว่ามาแล้วยังซ้ำ" ฝึกซ้อมก็เหนื่อย ผิดก็โดนทำโทษ เล่าให้พ่อแม่ฟังอย่างเบาก็ "สมน้ำหน้า" อย่างหนักก็ "ฟาดซ้ำ"
เราได้มีโอกาสรู้จักกับครอบครัวที่ลูกเป็นนักว่ายน้ำทีมชาติ ทั้งพี่ชายและน้องสาว บ้านก็มีฐานะแหละ แต่บ้านนี้เค้าไม่มีการโอ๋ลูก ประคบประหงมใดๆทั้งสิ้น เอาลูกไปซ้อมแข่งแม่เป็นคนเป่านกหวีดให้จังหวะหายใจ จับเวลา ทำเวลาไม่ได้ หายใจไม่ตรงจังหวะ สายนกหวีดนั่นแหละค่ะ ฟาดดดดด !!! ยิ่งสายเปียกน้ำนี่ยิ่งเจ็บหนักเลย สุดท้ายลูกก็ได้เป็นนักว่ายน้ำทีมชาติสมความตั้งใจ แม้จะต้องเจ็บตัวมามากตั้งแต่เด็กก็ตาม มันทำให้เด็กรู้จักคำว่า "ระเบียบ วินัย"นะ
บางทีหลังจากนี้การคัดนักกีฬาทีมชาตินอกจากทดสอบฝีมือแล้ว อาจจะต้องสอบสัมภาษณ์นักกีฬา ไปยันความเป็นอยู่ การเลี้ยงดูของที่บ้านกันเลยทีเดียว เพื่อป้องกันความ "ดราม่า" ที่จะเกิดขึ้นอีกในอนาคต
ทั้งหมดทั้งมวลเป็นแค่การแสดงทัศนะ แล้วก็คิดต่อยอดของเราเองล้วนๆ ไม่มีทางที่จะถูกต้อง หรือตรงใจใครๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์
ถ้ามีโอกาสเป็นไปได้ เราอยากให้โค้ชเชรู้จักคำคำนี้ ไม่รู้ว่าที่เกาหลีเค้ามีอะไรแบบนี้รึเปล่า ก่อนที่ จะตัดสินใจโบกมือลาทีมชาติไทยไปอย่างถาวร
"นานาจิตตัง" ... ราตรีสวัสดิ์
ระบายความคิดจากกระแสก้อย - โค้ชเช
เป็นนักกีฬา วินัยต้องสำคัญ ไม่ใช่แค่นักกีฬาหรอก ทุกๆอาชีพทุกๆสังคมนั่นแหละ ระเบียบวินัยคือสิ่งสำคัญ การลงโทษคือสิ่งที่ย้ำเตือนให้รู้ว่าเราทำผิด เพราะไม่ปฏิบัติตามระเบียบ วินัย
ที่เกาหลีการลงโทษต่อหน้าผู้คนไม่ใช่เพื่อให้เจ็บตัว หรือทำร้ายร่างกาย แต่เพื่อทำให้ "ละอาย" ต่อความผิดที่กระทำ และคิดว่าโค้ชเชเห็นดีด้วยจึงนำบทลงโทษ แบบนี้มาใช้ การตบหน้าคือการเรียกสติให้กลับมาอยู่กับตัว ไม่ต้องฟุ้งหาเหตุผลมาอ้างต่างๆนานา เพราะผิดก็คือผิด อย่างไรก็ตาม การลงโทษไม่ว่าจะตวาดด่า หรือเตะต่อยจนปางตาย แต่ถ้าในหัวใจไร้คำว่า "สำนึก" หรือ เรียกทั่วๆไปว่า "หน้าด้าน" ไม่มีทางที่คนๆนั้นจะรู้สึก เหมือนกับบัวสี่เหล่า
บัวเหล่าที่สี่ เป็นพวกโง่เขลา เบาปัญญา สั่งสอนเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเขาใจ เหมาะสมแก่การปล่อยไปให้เป็นอาหารของเต่าและปลา
ก้อยก็เหมือนกันนั่นแหละ นอกจากไม่เข้าใจว่าโค้ชต้องการสื่ออะไร ยังพาตัวเองออกมาประจานให้สังคมรับรู้ถึงความไร้วินัย และไร้ความรับผิดชอบของตัวเอง เหมือนบัวที่ถูกกัดกินจนเน่า ทั้งยังทำให้น้ำขุ่นเสียส่งผลกระทบต่อบัวอื่นๆ คนอื่นๆ ให้ต้องหม่นหมองไปด้วย
ลองคิดดูเอาเถอะ
เกิดเรื่องแบบนี้จะมีโค้ชเกาหลีคนไหนอยากมาเป็นโค้ชให้ทีมชาติไทยอีก ไม่สิ่ ถ้าเด็กผิดแล้วทำโทษไม่ได้ โค้ชประเทศไหนๆก็ไม่อยากมาสอนทีมชาติไทยทั้งนั้น ไม่แค่โค้ชเกาหลี แล้วการสอนแบบไทยที่ปล่อยปละละเลยกันไปเรื่อยๆแบบนี้ จะใช้ได้เหรอ ???
ถ้าเกิดโค้ชเปลี่ยนใจไปเป็นโค้ชให้ทีมชาติอื่น แล้วพอมาเจอกับทีมชาติไทย เราจะยังสู้ไหวเหรอ
แล้วถ้าโค้ชรักษาคำพูดไม่ยอมเป็นโค้ชทีมชาติอื่นแล้วชีวิตการเป็นโค้ชของเค้าจบลงเพียงเท่านี้ เขาจะทำมาหาเลี้ยงครอบครัวยังไง ชีวิตเขามีแค่เทควันโดเท่านั้นเองนะ
คือ ตามเรื่องนี้จนไม่เป็นอันเรียนและ ภาษาอังก่ง ภาษาอังกฤษ
ตามดูคลิปที่รายการไปตามถ่ายอย่าง "คนค้นตน" บอกตรงๆเลย เราชอบคนที่มีจิตใจแบบนี้มากกก คือโค้ชเท่ห์มาก "ใจมาก" ในสายตาเรา ไม่ใช่แค่การกีฬาไทยที่ต้องการโค้ชที่ทุ่มเท และรักษาวินัยนักกีฬาแบบนี้ แต่หมายถึงทั้งประเทศไทยต้องการ"ครู" ที่ทุ่มเทแบบนี้ ในทุกภาคส่วนของสังคม โค้ชเชไม่ได้อยู่เพราะเงินเดือน อย่างที่ครูสมัยนี้เป็น และพยายามทำวิทยฐานะ บลาๆๆ อะไรซักอย่างที่ไม่เป็นรูปธรรมเลย ผลงานของโค้ชเช เป็นรูปธรรมมาก ได้เหรียญรางวัลจริงๆ นักกีฬาเก่งจริงๆ และนักกีฬารักโค้ชจริงๆ (ยกเว้นติ่งเนื้อร้าย ไร่สตอเบอรี่คนนั้นน่ะนะ) ถ้าครูไทยสามารถทำให้นักเรียนมีผลการเรียนที่เจ๋งจริงได้ อย่างที่โค้ชเชปั้นทีมชาติไทยจากไม่มีอะไรเลยได้ เราว่าการศึกษาไทยคงไม่มีทางน้อยหน้าสิงคโปรได้หรอก
รู้ไหมว่าการเป็นโค้ชนักกีฬาเหนื่อยกว่าการเป็นนักกีฬาหลายเท่า ต้องตื่นเช้ามาก่อนนักกีฬาเพื่อรวมวอร์มร่างกาย ต้องจ้องมองเด็กหลายสิบคนเพื่อดูว่าใครทำดีหรือไม่ดี ถูกหรือผิด หรือสามารถทำดีที่สุดได้แค่ไหน บางทีต้องสาธิตให้ดูอีกตางหาก เลิกซ้อมนักกีฬานอนพักผ่อนสบาย แต่คนเป็นโค้ชต้องนั่งคิดต่อว่านักกีฬาแต่ละคนจะพัฒนาศักยภาพหรือแก้ไขตรงไหนได้บ้าง
มาถึงตรงนี้ก็ยังอยากพูดอีกครั้งว่า "ชอบและนับถือในหัวใจของโค้ชเชมากก" เป็นคนที่ "หัวใจหล่อมาก" ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เราคิดว่าโค้ชเชนี่แหละจะเป็นตัวอย่างของความเป็น "ครู" ที่เราอาจจะต้องมีและต้องใช้ในอนาคต
กรณีของก้อย ไม่ได้มีแค่ก้อยกับโค้ช แต่การเลี้ยงดูของพ่อแม่ก็มีส่วนอย่างมากทีเดียว "โอ๋ลูกซะไม่มี" หลายคนที่เป็นนักกีฬาอาจจะเข้าใจสภาพที่ว่า "โดนว่ามาแล้วยังซ้ำ" ฝึกซ้อมก็เหนื่อย ผิดก็โดนทำโทษ เล่าให้พ่อแม่ฟังอย่างเบาก็ "สมน้ำหน้า" อย่างหนักก็ "ฟาดซ้ำ"
เราได้มีโอกาสรู้จักกับครอบครัวที่ลูกเป็นนักว่ายน้ำทีมชาติ ทั้งพี่ชายและน้องสาว บ้านก็มีฐานะแหละ แต่บ้านนี้เค้าไม่มีการโอ๋ลูก ประคบประหงมใดๆทั้งสิ้น เอาลูกไปซ้อมแข่งแม่เป็นคนเป่านกหวีดให้จังหวะหายใจ จับเวลา ทำเวลาไม่ได้ หายใจไม่ตรงจังหวะ สายนกหวีดนั่นแหละค่ะ ฟาดดดดด !!! ยิ่งสายเปียกน้ำนี่ยิ่งเจ็บหนักเลย สุดท้ายลูกก็ได้เป็นนักว่ายน้ำทีมชาติสมความตั้งใจ แม้จะต้องเจ็บตัวมามากตั้งแต่เด็กก็ตาม มันทำให้เด็กรู้จักคำว่า "ระเบียบ วินัย"นะ
บางทีหลังจากนี้การคัดนักกีฬาทีมชาตินอกจากทดสอบฝีมือแล้ว อาจจะต้องสอบสัมภาษณ์นักกีฬา ไปยันความเป็นอยู่ การเลี้ยงดูของที่บ้านกันเลยทีเดียว เพื่อป้องกันความ "ดราม่า" ที่จะเกิดขึ้นอีกในอนาคต
ทั้งหมดทั้งมวลเป็นแค่การแสดงทัศนะ แล้วก็คิดต่อยอดของเราเองล้วนๆ ไม่มีทางที่จะถูกต้อง หรือตรงใจใครๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์
ถ้ามีโอกาสเป็นไปได้ เราอยากให้โค้ชเชรู้จักคำคำนี้ ไม่รู้ว่าที่เกาหลีเค้ามีอะไรแบบนี้รึเปล่า ก่อนที่ จะตัดสินใจโบกมือลาทีมชาติไทยไปอย่างถาวร
"นานาจิตตัง" ... ราตรีสวัสดิ์