ผมอ่านข้อความนี้ของคุณเบญ จู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเอง

"ผมเป็นนักกีฬาคนหนึ่งที่ผ่านมือผ่านตีนของท่านมาไม่น้อย เป็นนักกีฬาชุดแรกของท่าน ผมเสียใจที่รู้ว่าโค้ชจะไม่อยู่เมืองไทย โค้ชเชรักนักกีฬาไทยมากๆ เบื้องหน้าความสำเร็จที่เราเห็นนักกีฬาเทควันโดทั้งหลายที่ได้เหรียญกระโดดกอดโค้ชหน้าชื่นตาบาน มีใครเคยเห็นหน้าท่านตอนนักกีฬาแพ้หรือเล่นไม่สมศักดิ์ศรี หรือไม่มีวินัยมั้ย เบื้องหลังความสำเร็จที่เราภาคภูมิใจของชาติเราอยู่บนภาระของชายเกาหลีคนนี้ เทควันโดเป็นกีฬาประจำชาติของเกาหลี จึงของพูดถึงมิติทางวัฒนธรรม โค้ชถูกสอนมาแบบนักกีฬาทีมชาติเกาหลี วิธีการสอนและปรัชญาที่อยู่ในบทบัญญัติเทควันโดเป็นสิ่งที่คนเรียนเทควันโดต้องยอมรับและเข้าใจก่อนจะเล่น กีฬานี้ไม่ใช่กีฬาเล่นสนุก เพราะถ้าประมาทมันพลาดถึงตายหรือพิการได้ สิ่งที่น้องทำผมว่าน้องไม่เคารพปรัชญา ไม่เข้าใจวัฒนธรรมของเกาหลี และไม่จริงใจกับโค้ชและธงชาติที่ติดเสื้อเลย ผมเป็นคนนึงที่ถูกทำโทษเหมือนกัน ท่านชกผมเพราะผมแพ้เวียดนามตอนซีเกมส์ แต่ท่านร้องไห้ท่านถามว่าผมมาแข่งทำไม ท่านชกธงชาติที่หน้าอกและบอกผมว่าผมมาเพื่อสิ่งนี้ สิ่งนี้คือประเทศไทย และคนไทยทุกคน ผมจึงเข้าใจภาระที่ช่างใหญ่หลวง วันนั้นผมไม่โกรธโค้ชสักนิด กลับโกรธตัวเองที่ทำไมแค่นี้คิดไม่ไดั ทำไม่ได้ และคำพูดนึงของโค้ชเชที่จะจำจนวันตาย ท่านกระซิบข้างหูผมเบาๆเป็นภาษาไทยว่า"เบญจ์เก่งเทควันโดไม่สำคัญ สำคัญต้องสุภาพ" ถ้าขาขวาไม่พัง ก็คงได้เรียนรู้อะไรจากโค้ชเชมากกว่านี้"  Ben Busarakamwong

..พูดอะไรไม่ออก..

ไม่ได้เรียกร้องให้โค้ชกลับมา
ถ้าโค้ชไม่สะดวกใจ

แค่อยากจะบอกว่านักกีฬาลูกศิษย์โค้ชทุกคนและคนไทยอีกหลายล้านคน

รักโค้ชนะครับ

โค้ชเชยองซุก