สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง ยิ้ม
คือเรื่องมีอยู่ว่า ต้องย้อนกลับไปเมื่อ2ปีที่เเล้วนะครับ ตัวผมเรียนอยู่ปวช.ปี4 (แฮะๆ เกเรไปหน่อย 3ปีไม่จบ) ถือว่ายังเป็นโชคดีที่รู้จักรุ่นพี่เยอะ(อันนี้ก็เป็นข้อดีของระบบโซตัส) ผมจึงได้มีโอกาสเข้าทำงานบริษัทรับเหมาก่อสร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งรุ่นพี่ฝากให้ ตอนแรกผมก็คิดว่าก็ยังดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ สัปดานึงมีเรียนแค่2วันอะเนอะ แต่พอเข้าไปทำงาน จึงได้รู้ว่า ได้ค่าแรงถึงวันละ350 ไม่รวมโอที ผมยิ้มเลยแหละ เพราะเป็นงานแรกที่สามารถหาเงินได้ด้วยตัวเอง ตอนแรกผมก็ทำๆไปเรื่อยๆ กะเก็บตัง อยากได้อะไรที่มันแบบว่า เริสๆอะ ที่ขอพ่อไม่ได้อะ 555555555 เงินบริษัทจะออกทุก15วันนะครับ ซึ่งเรียกกันว่าวีค วีคแรกผมได้เงินมา 6,450 บาท ตอนนั้นจำได้ว่าผมเต้นอยู่หน้าตู้ ATM แบบว่าดีใจมากกกกกกก ก็เลยกะว่าจะเก็บตังไปเรื่อยๆ
ขอตัดมาที่เรื่องของการทำงาน การทำงานที่นี่ ผมว่าผมเป็นคนอัตยาศัยดีนะ แต่พอเรื่องงาน ผมทะเลาะกับหลายคนมาก รวมถึงเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันด้วย(พอผมทำได้เดือนแรกผมก็เลยขอพี่ที่บริษัทดึงเพื่อนมาทำด้วย)ซึ่งอันนี้ทำให้ผมค่อนข้างเสียใจ แต่ก็ขอโทษกันเป็นปกติ
ตัดมาต่อที่เรื่องเงินต่อ คุณคิดว่ายังไงบ้างครับ สำหรับวันละ350 ไม่รวมโอที ที่พักฟรี อาหารฟรี น้ำไฟฟรี ค่ารถไม่ต้องเสีย มันก็ออกจะเพอเฟ็คนะ จนผมทำมาได้ซักปีนึง ก็ต้องถึงเวลาออกไปเรียนต่อป.ตรี คราวนี้แหละ สิ่งที่ผมค่อนข้างเสียดายที่สุดคือ ผมตีอย่างต่ำวีคละ5,000บาท เดือนละ 10,000บาท ซึ่งแน่นอนผม ทำ12 เดือน =120,000บาท 5555555555555555555 เด็กวุฒิม.3 ยังไม่จบปวช.ดี สามารถหมุนเงินได้เป็นแสน แต่...ผมไม่มีตังเก็บเลย แม่แต่บาทเดียว สิ่งของที่ค่อนข้างมีมูลค่าก็ไม่มี เพื่อมผมยังได้ ไอโฟน กับมอไซค์คันนึง หรืออาจเป็นเพราะผมบริหารไม่ดี ไม่มีบัญชีรายรับรายจ่าย ผมงงมาก แบบว่า เงินกุหายไปไหนเป็นแสนวะ!!!!!!! นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จงเก็บ อดออมยามเมื่อหาได้
ปล.สัปดานึงผมจะกลับบ้านซักครั้งนึง ซึ่งอันนี้ผมพาพ่อไปทานข้าวในห้างทุกครั้งที่ผมกลับบ้านนะ พูดได้ว่าพ่ออยากกินอะไรร้านไหนเลือกเลย ญี่ปุ่น เกาหลี สเต็ก ความรู้สึกแบบ เวลาจ่ายตังอะ เค้ายื่นบิลให้พ่อผมนะ ผมพูดได้เต็มปากว่าทางนี้ครับ พร้อมกับควักบัตรเดบิท โฮ๊ะๆๆ เเล้วก็ซื้อนาฬิกาให้แม่เรือนนึง ราคา3xxx
ผลจากการทำงาน
คือเรื่องมีอยู่ว่า ต้องย้อนกลับไปเมื่อ2ปีที่เเล้วนะครับ ตัวผมเรียนอยู่ปวช.ปี4 (แฮะๆ เกเรไปหน่อย 3ปีไม่จบ) ถือว่ายังเป็นโชคดีที่รู้จักรุ่นพี่เยอะ(อันนี้ก็เป็นข้อดีของระบบโซตัส) ผมจึงได้มีโอกาสเข้าทำงานบริษัทรับเหมาก่อสร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งรุ่นพี่ฝากให้ ตอนแรกผมก็คิดว่าก็ยังดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ สัปดานึงมีเรียนแค่2วันอะเนอะ แต่พอเข้าไปทำงาน จึงได้รู้ว่า ได้ค่าแรงถึงวันละ350 ไม่รวมโอที ผมยิ้มเลยแหละ เพราะเป็นงานแรกที่สามารถหาเงินได้ด้วยตัวเอง ตอนแรกผมก็ทำๆไปเรื่อยๆ กะเก็บตัง อยากได้อะไรที่มันแบบว่า เริสๆอะ ที่ขอพ่อไม่ได้อะ 555555555 เงินบริษัทจะออกทุก15วันนะครับ ซึ่งเรียกกันว่าวีค วีคแรกผมได้เงินมา 6,450 บาท ตอนนั้นจำได้ว่าผมเต้นอยู่หน้าตู้ ATM แบบว่าดีใจมากกกกกกก ก็เลยกะว่าจะเก็บตังไปเรื่อยๆ
ขอตัดมาที่เรื่องของการทำงาน การทำงานที่นี่ ผมว่าผมเป็นคนอัตยาศัยดีนะ แต่พอเรื่องงาน ผมทะเลาะกับหลายคนมาก รวมถึงเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันด้วย(พอผมทำได้เดือนแรกผมก็เลยขอพี่ที่บริษัทดึงเพื่อนมาทำด้วย)ซึ่งอันนี้ทำให้ผมค่อนข้างเสียใจ แต่ก็ขอโทษกันเป็นปกติ
ตัดมาต่อที่เรื่องเงินต่อ คุณคิดว่ายังไงบ้างครับ สำหรับวันละ350 ไม่รวมโอที ที่พักฟรี อาหารฟรี น้ำไฟฟรี ค่ารถไม่ต้องเสีย มันก็ออกจะเพอเฟ็คนะ จนผมทำมาได้ซักปีนึง ก็ต้องถึงเวลาออกไปเรียนต่อป.ตรี คราวนี้แหละ สิ่งที่ผมค่อนข้างเสียดายที่สุดคือ ผมตีอย่างต่ำวีคละ5,000บาท เดือนละ 10,000บาท ซึ่งแน่นอนผม ทำ12 เดือน =120,000บาท 5555555555555555555 เด็กวุฒิม.3 ยังไม่จบปวช.ดี สามารถหมุนเงินได้เป็นแสน แต่...ผมไม่มีตังเก็บเลย แม่แต่บาทเดียว สิ่งของที่ค่อนข้างมีมูลค่าก็ไม่มี เพื่อมผมยังได้ ไอโฟน กับมอไซค์คันนึง หรืออาจเป็นเพราะผมบริหารไม่ดี ไม่มีบัญชีรายรับรายจ่าย ผมงงมาก แบบว่า เงินกุหายไปไหนเป็นแสนวะ!!!!!!! นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จงเก็บ อดออมยามเมื่อหาได้
ปล.สัปดานึงผมจะกลับบ้านซักครั้งนึง ซึ่งอันนี้ผมพาพ่อไปทานข้าวในห้างทุกครั้งที่ผมกลับบ้านนะ พูดได้ว่าพ่ออยากกินอะไรร้านไหนเลือกเลย ญี่ปุ่น เกาหลี สเต็ก ความรู้สึกแบบ เวลาจ่ายตังอะ เค้ายื่นบิลให้พ่อผมนะ ผมพูดได้เต็มปากว่าทางนี้ครับ พร้อมกับควักบัตรเดบิท โฮ๊ะๆๆ เเล้วก็ซื้อนาฬิกาให้แม่เรือนนึง ราคา3xxx