ก่อนอื่น ผมตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรก ถ้าทำผิดอะไรไป ผมก็ขออภัยก่อนนะครับ
อาจจจะมีเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อนิดหน่อยนะครับ ใช้วิจารณญาณในการอานนิดนึงเน้ออออ....
งั้นเริ่มเลยนะ......
ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน พูดง่ายๆก็คือ เกย์ นั่นแหละครับ
ตอนแรกที่รู้สึกว่าตัวเองชอบผู้ชายก็ประมาณ ม.ต้น ตอนแรกพยายามหลอกตัวเองว่า เราไม่เป็น เราไม่เป็น!!! (เพราะที่บ้านเป็นคนจีนที่ถือเรื่องนี้มาก และ อีกอย่างที่เรากังวลมากที่สุดคือ เราเป็นลูกคนโตของตระกูล เพราะฉะนั้นทุกคนให้ความหวังกับตัวผมสูงมากกกก และรู้ว่าถ้าบอกเรื่องนี้กับที่บ้าน ที่บ้านคงแตกไม่เหลือซากแน่นอน)
ปล. พูดถึงการหลอกตัวเอง ผมเลยลองคุยละคบกับผู้หญิงที่เคยคบมาก็ประมาณ 3-4 คนได้ ผมได้แค่รู้สึกดี คบยังไงผมก็คิดว่ามันไม่ใช่ตัวผมเลยซักนิเดียว ผมเลยตัวสินใจบอกเลิกพวกเค้า ผมบอกพวกเค้าไปว่า "เราไม่ได้ชอบผู้หญิงนะ เราชอบผู้ชาย" และพวกเธอก็เข้าใจผม (ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว .... ซึ่งผมขอบคุณพวกเธอมาก)
ต่อมาผมก็เก็บความลับนี้มาเป็นเวลานานมากประมาณ 7 ปีได้แล้ว...ซึ่งล่าสุดผมได้ไปหาอาจาร์ย(ดูดวง)คนนึงที่คุณพ่อและคุณแม่เคารพ ซึ่งผมเคยเจออาจาร์ยคนนี้ล่าสุดตอนน 6 หรือ 7 ขวบ
ตอนที่ไปหาอาจาร์ย เค้าก็ทักมาเลยบอกว่า "เป็นใช่ไหม" ...
ซึ่งผมไม่กล้าบอกต่อหน้าพ่อแม่เพราะกลัวทำให้พวกท่านเสียใจ ผมก็เลยบอก "ป่าวครับ"
.....แต่มีครั้งนึกผมก็สารภาพกับอาจาร์ยไปว่าผมเป็น เพราะผมไม่อยากจะโกหกแล้ว.....
พอเวลาผ่านไป ผมไปเยี่ยมอาจาร์ยบ่อยขึ้นกับคุณพ่อคุณแม่
ทุกครั้งที่เจออาจาร์ยเค้าจะพูดกับพ่อแม่ผมว่า "เอ้ยยย... ไม่ว่าลูกโตขึ้นจะเป็นอะไร ขอให้เป็นคนดีพอนะ ต้องเข้าใจลูกด้วย"
ซึ่งผมก็ดีใจนะ และหวังว่าพ่อแม่ผมคงจะเข้าใจ หรือผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ผมก็ดีใจแล้ว
..... แต่ .....
ไม่ใช่ไม่มีทางแก้นะครับ """" มี """"
อาจาร์ยบอกว่าถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่เค้าจะแก้ดวงผมให้ คือ จะให้ผมไปชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป (ซึ่งเค้าบอกต่อหน้าพ่อแม่ผมด้วย ยิ่งทำให้ผมเครียดและทำอะไรไม่ถูกเลย) และ สายตาที่ผมได้กลับมาจากพ่อแม่นั้นคือ ต้องเปลี่ยนนะ ต้องเปลี่ยนนะ และ สุดท้ายพ่อก็พูดขึ้นมาว่า เปลี่ยนนะ เปลี่ยนเหอะ มาแก้เลยนะ
ซึ่งแน่นอนอยู่ ของพวกนี้มันต้องแลกด้วยอะไรอยู่แล้ว มันไม่ได้ได้มาง่ายอย่างนั้นหรอก
อาจาร์ยบอกว่าถ้าผมไม่พร้อมที่จะเปลี่ยน แล้วเปลี่ยนดวงผม อาจจะทำให้เอ๋อไปเลยก็ได้ และ ทำไรไม่ได้เลย
ซึ่งพ่อและแม่ผมก็หวังว่าจะให้เปลี่ยน...แต่ประเด็นคือผมยังไม่พร้อม
พอมาถึงวันนี้ พ่อผมได้ถาม ผมเลยคิดว่า ไหนๆอาจาร์ยเค้าพูดซะขนาดนี้แล้วผมก็เลยเปิดใจคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งบอกตรงๆคุณพ่อและคุณแม่ของผมรับไม่ได้เลยนิดเดียว ผมบอกคุณพ่อแล้วว่าผมเปลี่ยนไม่ได้หรอก เพราะผมมีแฟนแล้ว(ซึ่งถ้าบอกไปบ้านคงระเบิด ผมเลยไม่บอก) อย่างที่ผมบอกบ้านผมคนจีนเลย sensitive มาให้เรื่องนี้
ถ้าให้สรุปรวมๆกับการสนทนานะ (ไม่ได้แต่งเสริมให้ดูดีนะ เป็นเรื่องจริงทั้งหมดนะครับ)
ขอแทนชื่อตัวเองว่า ก. นะครับ
พ่อ: ตกลง(ผม)เป็นรึเปล่า
ผม: เป็นครับป๊า... ก.ขอโทษนะ
พ่อ: เปลี่ยนได้ไหม ไหนๆๆ เราก็มีทางแก้แล้วทำไมไม่ลองดูล่ะ
ผม: ป๊าตอนี้ ก.มีความสุขอยู่แล้ว ก.เคยลองแล้วจะ จีบผู้หญิงมาแล้ว แต่ก.ก็ทำได้แค่รู้สึกดี......บลาๆๆๆๆๆๆ
พ่อ: ลองเถอะ เพราะมันเป็นเรื่องดีกับตัวเองนะ
ผม: ป๊า ก.ขอโทษ ก.ไม่รู้ว่าก.จะเกิดมาเป็นแบบนี้ ก.เลือกเกิดมาไม่ได้ แต่ก.เลือกที่จะเป็นคนดีได้ แค่นี้ไม่พอหรอ
พ่อ: เราก็มีทางแก้แล้วนิ ทำไมไม่ลองหน่อยหรอ
ผม: ถ้าก.เปลี่ยนแล้วผมเอ๋อไปเลย แล้วกลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้ ป๊าจะรับได้ไหม(หมายถึงเป็นเกย์นะครับ)
พ่อ: รับไม่ได้ <<< ผมคิดว่าความหมายคือยังไงก็ต้องให้ผมเปลี่ยน ... ในความคิดผม ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้นะ
แม่: เป็นแบบนี้อ่ะสังคมเค้าไม่ยอมรับนะ ไปไหนมาไหนสังคมเค้าก็ไม่ยอมรับหรอก
ผม: เดียวนี้คนเป็นเยอะแยะไป ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลยนะ เค้าก็เป็นคนคนนึง เป็นเหมือนเรามีชีวิตเหมือนกันนะ แต่พวกผม(คนที่เป็นเหมอนผมคงจะเข้าใจ)เลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้ ทำไมไม่คิดแบบนั้นล่ะครับ?
แม่: เธอไม่เข้าใจหรอก คนอื่นเค้าจะมองเธอยังไง
ผม: ม๊าทำไมต้องเเคร์คนอื่นด้วย ก. อึดอัดมามากแล้วนะ เก็บมา7ปีกว่าแล้ว คนเค้าก็เป็นกันเยอะแยะ เพื่อนก.พ่อแม่เค้าก็รับได้ ..... ก.ไม่ได้หวังให้ป๊าม๊าเข้าใจเลยวันนี้นะหรือรับได้ ของพวกนี้มันต้องใช้เวลากัน ก.ไม่รู้อนาคตว่ามันเป็นยังไง ก.อยากใช้ชีวิตกะป๊าม๊าเหมือนลูกทั่วไป ก.อาจจะแตกต่างจากคนอื่นไปหน่อย แต่ก.ขอโทษที่เป็นแบบนี้
นี่คือสรุปนะครับ ประมาณนี้ (ถ้าเขียนหมดคงไม่ได้นอน)
ตอนนี้ผมไม่ร็ว่าจะมองหน้าคุณพ่อคุณแม่ติดไหม และผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมอยากได้คำแนะนำว่าผมควรเปลี่ยนหรือไม่ เพื่อที่จะให้พ่อแม่สบายใจและเป็นหน้าเป็นตาของกระกูล
หรือ
ผมควรที่จะยืนยัดเป็นตัวของตัวเอง เพราะผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว และผมคิดว่าคนที่อยู่กับตัวเรานานที่สุดก็คือตัวเราเอง อีกอย่างผมเก็บเรื่องนี้มา 7 กว่าปี แล้วตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่ายกภูเขาออกจากอกเลยแม้พ่อแม่ผมจะรับไม่ได้ก็ตาม ณ ตอนนี้
ผมรบกวนด้วยนะ ผมไม่รู้แล้วจะทำยังไงดี ขอบคำปรึกษาหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ
ผมไม่ร็จะทำยังไงแล้ว ขอความคิดเห็นและคำแนะนำหน่อยครับ
อาจจจะมีเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อนิดหน่อยนะครับ ใช้วิจารณญาณในการอานนิดนึงเน้ออออ....
งั้นเริ่มเลยนะ......
ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน พูดง่ายๆก็คือ เกย์ นั่นแหละครับ
ตอนแรกที่รู้สึกว่าตัวเองชอบผู้ชายก็ประมาณ ม.ต้น ตอนแรกพยายามหลอกตัวเองว่า เราไม่เป็น เราไม่เป็น!!! (เพราะที่บ้านเป็นคนจีนที่ถือเรื่องนี้มาก และ อีกอย่างที่เรากังวลมากที่สุดคือ เราเป็นลูกคนโตของตระกูล เพราะฉะนั้นทุกคนให้ความหวังกับตัวผมสูงมากกกก และรู้ว่าถ้าบอกเรื่องนี้กับที่บ้าน ที่บ้านคงแตกไม่เหลือซากแน่นอน)
ปล. พูดถึงการหลอกตัวเอง ผมเลยลองคุยละคบกับผู้หญิงที่เคยคบมาก็ประมาณ 3-4 คนได้ ผมได้แค่รู้สึกดี คบยังไงผมก็คิดว่ามันไม่ใช่ตัวผมเลยซักนิเดียว ผมเลยตัวสินใจบอกเลิกพวกเค้า ผมบอกพวกเค้าไปว่า "เราไม่ได้ชอบผู้หญิงนะ เราชอบผู้ชาย" และพวกเธอก็เข้าใจผม (ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว .... ซึ่งผมขอบคุณพวกเธอมาก)
ต่อมาผมก็เก็บความลับนี้มาเป็นเวลานานมากประมาณ 7 ปีได้แล้ว...ซึ่งล่าสุดผมได้ไปหาอาจาร์ย(ดูดวง)คนนึงที่คุณพ่อและคุณแม่เคารพ ซึ่งผมเคยเจออาจาร์ยคนนี้ล่าสุดตอนน 6 หรือ 7 ขวบ
ตอนที่ไปหาอาจาร์ย เค้าก็ทักมาเลยบอกว่า "เป็นใช่ไหม" ...
ซึ่งผมไม่กล้าบอกต่อหน้าพ่อแม่เพราะกลัวทำให้พวกท่านเสียใจ ผมก็เลยบอก "ป่าวครับ"
.....แต่มีครั้งนึกผมก็สารภาพกับอาจาร์ยไปว่าผมเป็น เพราะผมไม่อยากจะโกหกแล้ว.....
พอเวลาผ่านไป ผมไปเยี่ยมอาจาร์ยบ่อยขึ้นกับคุณพ่อคุณแม่
ทุกครั้งที่เจออาจาร์ยเค้าจะพูดกับพ่อแม่ผมว่า "เอ้ยยย... ไม่ว่าลูกโตขึ้นจะเป็นอะไร ขอให้เป็นคนดีพอนะ ต้องเข้าใจลูกด้วย"
ซึ่งผมก็ดีใจนะ และหวังว่าพ่อแม่ผมคงจะเข้าใจ หรือผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ผมก็ดีใจแล้ว
..... แต่ .....
ไม่ใช่ไม่มีทางแก้นะครับ """" มี """"
อาจาร์ยบอกว่าถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่เค้าจะแก้ดวงผมให้ คือ จะให้ผมไปชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป (ซึ่งเค้าบอกต่อหน้าพ่อแม่ผมด้วย ยิ่งทำให้ผมเครียดและทำอะไรไม่ถูกเลย) และ สายตาที่ผมได้กลับมาจากพ่อแม่นั้นคือ ต้องเปลี่ยนนะ ต้องเปลี่ยนนะ และ สุดท้ายพ่อก็พูดขึ้นมาว่า เปลี่ยนนะ เปลี่ยนเหอะ มาแก้เลยนะ
ซึ่งแน่นอนอยู่ ของพวกนี้มันต้องแลกด้วยอะไรอยู่แล้ว มันไม่ได้ได้มาง่ายอย่างนั้นหรอก
อาจาร์ยบอกว่าถ้าผมไม่พร้อมที่จะเปลี่ยน แล้วเปลี่ยนดวงผม อาจจะทำให้เอ๋อไปเลยก็ได้ และ ทำไรไม่ได้เลย
ซึ่งพ่อและแม่ผมก็หวังว่าจะให้เปลี่ยน...แต่ประเด็นคือผมยังไม่พร้อม
พอมาถึงวันนี้ พ่อผมได้ถาม ผมเลยคิดว่า ไหนๆอาจาร์ยเค้าพูดซะขนาดนี้แล้วผมก็เลยเปิดใจคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งบอกตรงๆคุณพ่อและคุณแม่ของผมรับไม่ได้เลยนิดเดียว ผมบอกคุณพ่อแล้วว่าผมเปลี่ยนไม่ได้หรอก เพราะผมมีแฟนแล้ว(ซึ่งถ้าบอกไปบ้านคงระเบิด ผมเลยไม่บอก) อย่างที่ผมบอกบ้านผมคนจีนเลย sensitive มาให้เรื่องนี้
ถ้าให้สรุปรวมๆกับการสนทนานะ (ไม่ได้แต่งเสริมให้ดูดีนะ เป็นเรื่องจริงทั้งหมดนะครับ)
ขอแทนชื่อตัวเองว่า ก. นะครับ
พ่อ: ตกลง(ผม)เป็นรึเปล่า
ผม: เป็นครับป๊า... ก.ขอโทษนะ
พ่อ: เปลี่ยนได้ไหม ไหนๆๆ เราก็มีทางแก้แล้วทำไมไม่ลองดูล่ะ
ผม: ป๊าตอนี้ ก.มีความสุขอยู่แล้ว ก.เคยลองแล้วจะ จีบผู้หญิงมาแล้ว แต่ก.ก็ทำได้แค่รู้สึกดี......บลาๆๆๆๆๆๆ
พ่อ: ลองเถอะ เพราะมันเป็นเรื่องดีกับตัวเองนะ
ผม: ป๊า ก.ขอโทษ ก.ไม่รู้ว่าก.จะเกิดมาเป็นแบบนี้ ก.เลือกเกิดมาไม่ได้ แต่ก.เลือกที่จะเป็นคนดีได้ แค่นี้ไม่พอหรอ
พ่อ: เราก็มีทางแก้แล้วนิ ทำไมไม่ลองหน่อยหรอ
ผม: ถ้าก.เปลี่ยนแล้วผมเอ๋อไปเลย แล้วกลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้ ป๊าจะรับได้ไหม(หมายถึงเป็นเกย์นะครับ)
พ่อ: รับไม่ได้ <<< ผมคิดว่าความหมายคือยังไงก็ต้องให้ผมเปลี่ยน ... ในความคิดผม ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้นะ
แม่: เป็นแบบนี้อ่ะสังคมเค้าไม่ยอมรับนะ ไปไหนมาไหนสังคมเค้าก็ไม่ยอมรับหรอก
ผม: เดียวนี้คนเป็นเยอะแยะไป ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลยนะ เค้าก็เป็นคนคนนึง เป็นเหมือนเรามีชีวิตเหมือนกันนะ แต่พวกผม(คนที่เป็นเหมอนผมคงจะเข้าใจ)เลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้ ทำไมไม่คิดแบบนั้นล่ะครับ?
แม่: เธอไม่เข้าใจหรอก คนอื่นเค้าจะมองเธอยังไง
ผม: ม๊าทำไมต้องเเคร์คนอื่นด้วย ก. อึดอัดมามากแล้วนะ เก็บมา7ปีกว่าแล้ว คนเค้าก็เป็นกันเยอะแยะ เพื่อนก.พ่อแม่เค้าก็รับได้ ..... ก.ไม่ได้หวังให้ป๊าม๊าเข้าใจเลยวันนี้นะหรือรับได้ ของพวกนี้มันต้องใช้เวลากัน ก.ไม่รู้อนาคตว่ามันเป็นยังไง ก.อยากใช้ชีวิตกะป๊าม๊าเหมือนลูกทั่วไป ก.อาจจะแตกต่างจากคนอื่นไปหน่อย แต่ก.ขอโทษที่เป็นแบบนี้
นี่คือสรุปนะครับ ประมาณนี้ (ถ้าเขียนหมดคงไม่ได้นอน)
ตอนนี้ผมไม่ร็ว่าจะมองหน้าคุณพ่อคุณแม่ติดไหม และผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมอยากได้คำแนะนำว่าผมควรเปลี่ยนหรือไม่ เพื่อที่จะให้พ่อแม่สบายใจและเป็นหน้าเป็นตาของกระกูล
หรือ
ผมควรที่จะยืนยัดเป็นตัวของตัวเอง เพราะผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว และผมคิดว่าคนที่อยู่กับตัวเรานานที่สุดก็คือตัวเราเอง อีกอย่างผมเก็บเรื่องนี้มา 7 กว่าปี แล้วตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่ายกภูเขาออกจากอกเลยแม้พ่อแม่ผมจะรับไม่ได้ก็ตาม ณ ตอนนี้
ผมรบกวนด้วยนะ ผมไม่รู้แล้วจะทำยังไงดี ขอบคำปรึกษาหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ