ได้ดูหนังเรื่องนี้เมื่ออาทิตย์ก่อน จริง ๆ ก็ไม่ใช่หนังที่ดีเลิศอะไร แต่ผมชอบประเด็นที่หนังจังเลย
ตัวเรื่องก็เริ่มจากปมง่าย ๆ ที่คุณพ่อวัยชราอดีตนักโจรกรรมซึ่งเริ่มมีอาการอัลไซเมอร์ ลูกชายที่
อยู่ต่างเมืองเลยซื้อหุ่นยนต์สำหรับดูแลคนชรามาให้ ตาแฟรงก์จอมแสบเลยหาทางเอาเจ้าหุ่นยนต์
มาเป็นลูกมือช่วยโจรกรรมซะเลย
บทเรื่องนี้จริง ๆ ก็ไม่ได้ซับซ้อนมากมายนัก แต่หนังเลือกวิธีการเล่าเรื่องได้ฉลาดมาก โดยเฉพาะ
การถ่ายทอดเรื่องราวผ่านมุมมองของ Frank เป็นหลัก เช่นบทเปิดเรื่องที่แฟรงค์พยายามสะเดาะกุญแจ
แล้วย่องเข้าไปขโมยของ ก่อนที่จะมารู้ว่าบ้านที่แอบเข้ามานั้นเป็นบ้านตัวเอง! การเล่าผ่านมุมของ Frank
นี่ทำให้เราเข้าใจวิธีคิดและปัญหาของคนเป็นอัลไซเมอร์ได้อย่างดี เนื้อเรื่องช่วงแรกที่เราจะเห็นแค่ว่า
Frank ก็ดูจะดูแลตัวเองได้ระดับหนึ่ง แต่หลังจากดำเนินเรื่องไปสักพักเราก็จะเริ่มเห็นว่า ไอ้โรคนี้มัน
สร้างปัญหาได้มากกว่าที่เราเคยคิด
ส่วนเจ้าหุ่นโรบ็อตก็เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มาก ทั้งฉลาด(แบบหุ่นยนต์)แต่ก็ซื่อ โดนตา Frank หลอก
มันทั้งเรื่อง คือว่าเป็นตัวละครที่เราจะตกหลุมรักได้ไม่ยาก ซึ่งก็เป็นหัวใจสำคัญของการสร้างหุ่นยนต์
เพื่อดูมีลักษณะเป็นมิตรกับมนุษย์เห็นได้จากการออกแบบให้มีการเคลื่อนไหวคล้ายมนุษย์ การเลือกใช้
สีขาวที่ดูสะอาดตา อีกด้านนึงของหนังเรื่องนี้ก็เหมือนเป็นการมองอนาคตอันใกล้ที่เทคโนโลยีนี้
คงจะก้าวเข้ามาในชีวิตเรา ๆ ในไม่ช้า
แม้โครงเรื่องหลักจะมุ่งไปที่แผนโจรกรรมของ Frank กับหุ่นยนต์เป็นหลัก แต่ลึก ๆ แล้วหนังเรื่องต้องการ
พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวแบบโต้ง ๆ เลย หนังเล่าเรื่องผ่านมุมมองของ Frank เป็น
หลักทำให้คนดูเคลิ้มกับไปแฟรงค์แล้วมัวลุ้นว่าแผนโจรกรรมของเขาจะสำเร็จไหม จนบางทีเราก็ลืมนึกไปว่า
ตาแฟรงก์นี่มันโคตรแสบเลยจริง ๆ (จะเรียกว่า "เลว" ก็ยังได้) เพราะว่าตามตรงแล้วตาแฟรงก์นี่ก็หลอก
ใช้คนรอบข้างทุกคนเพื่อความต้องการของตนเองคนเดียว ไม่ว่าการหลอกใช้หุ่นยนต์ การแกล้งลูกสาว
สาระพัด(ทั้ง ๆ ที่ลูกสาวทิ้งงานการมาดูแลพ่อ) หรือแม้แต่การหลอกใช้ลูกชายเพื่อจัดการกับพวกตำรวจ
(ตอนท้ายที่ลูกชายระเบิดอารมณ์ออกมานั่นแหละครับ ที่เรียกสติผมให้กลับมามองตัวละคร Frank เสียใหม่)
หากปะติดปะต่อรายละเอียดอื่น ๆ ด้วย ก็จะเดาไม่ยากว่าก่อนหน้านี้แฟรงก์เป็นพ่อและสามีที่แย่ขนาดไหน
และดูเหมือนแฟรงก์จะไม่เคยตระหนักเลยว่า พฤติกรรมของเขาได้สร้างบาดแผลให้คนรอบข้างเพียงใด
อาการ "หลงลืม" กับการ "ละเลยครอบครัว" ของแฟรงก์นั้นมันเชื่อมโยงกันอยู่ เช่นเดียวกันหุ่นโรบ็อต
และลูกชายที่เป็นตัวละครเปรียบเทียบกัน (แฟรงก์อยากสอนการงัดแงะให้ลูกชาย หรือที่พ่อลูก
เคยทำสวนด้วยกัน...) จนจุดจี๊ดก็คือตอนที่ความทรงจำกลับมา และแฟรงก์เริ่มตระหนักว่าตนเอง
เป็นตัวหายนะขนาดไหน เป็นพ่อที่แย่แค่ไหน มันหลากหลายอารมณ์มาก
ฉากที่ชอบที่สุดคงหนีไม่พ้น ฉากที่แฟรงก์ปิดเครื่องเจ้าโรบ็อต บทพูดมันน้อยมากจริง ๆ แต่มันเต็มไปด้วย
อารมณ์ความรู้สึก ทั้งเศร้า สงสาร สำนึกผิด อยากขอโทษ... T^T
นี่เป็นหนังที่ก่อนดูไม่ได้คาดหวังอะไรเลย กะดูฆ่าเวลาแต่ดูจบแบบประทับใจมาก พล็อตง่าย ๆ
สูตรสำเร็จหน่อย ๆ แต่มันทำได้กระทบใจจริง ๆ ถือเป็นหนังครอบครัวที่ใช้ได้เรื่องนึงเลยครับ
[CR] Robot & Frank: เราหลงลืมอะไรบางอย่าง (สปอยล์แหลกลาญ)
ได้ดูหนังเรื่องนี้เมื่ออาทิตย์ก่อน จริง ๆ ก็ไม่ใช่หนังที่ดีเลิศอะไร แต่ผมชอบประเด็นที่หนังจังเลย
ตัวเรื่องก็เริ่มจากปมง่าย ๆ ที่คุณพ่อวัยชราอดีตนักโจรกรรมซึ่งเริ่มมีอาการอัลไซเมอร์ ลูกชายที่
อยู่ต่างเมืองเลยซื้อหุ่นยนต์สำหรับดูแลคนชรามาให้ ตาแฟรงก์จอมแสบเลยหาทางเอาเจ้าหุ่นยนต์
มาเป็นลูกมือช่วยโจรกรรมซะเลย
บทเรื่องนี้จริง ๆ ก็ไม่ได้ซับซ้อนมากมายนัก แต่หนังเลือกวิธีการเล่าเรื่องได้ฉลาดมาก โดยเฉพาะ
การถ่ายทอดเรื่องราวผ่านมุมมองของ Frank เป็นหลัก เช่นบทเปิดเรื่องที่แฟรงค์พยายามสะเดาะกุญแจ
แล้วย่องเข้าไปขโมยของ ก่อนที่จะมารู้ว่าบ้านที่แอบเข้ามานั้นเป็นบ้านตัวเอง! การเล่าผ่านมุมของ Frank
นี่ทำให้เราเข้าใจวิธีคิดและปัญหาของคนเป็นอัลไซเมอร์ได้อย่างดี เนื้อเรื่องช่วงแรกที่เราจะเห็นแค่ว่า
Frank ก็ดูจะดูแลตัวเองได้ระดับหนึ่ง แต่หลังจากดำเนินเรื่องไปสักพักเราก็จะเริ่มเห็นว่า ไอ้โรคนี้มัน
สร้างปัญหาได้มากกว่าที่เราเคยคิด
ส่วนเจ้าหุ่นโรบ็อตก็เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มาก ทั้งฉลาด(แบบหุ่นยนต์)แต่ก็ซื่อ โดนตา Frank หลอก
มันทั้งเรื่อง คือว่าเป็นตัวละครที่เราจะตกหลุมรักได้ไม่ยาก ซึ่งก็เป็นหัวใจสำคัญของการสร้างหุ่นยนต์
เพื่อดูมีลักษณะเป็นมิตรกับมนุษย์เห็นได้จากการออกแบบให้มีการเคลื่อนไหวคล้ายมนุษย์ การเลือกใช้
สีขาวที่ดูสะอาดตา อีกด้านนึงของหนังเรื่องนี้ก็เหมือนเป็นการมองอนาคตอันใกล้ที่เทคโนโลยีนี้
คงจะก้าวเข้ามาในชีวิตเรา ๆ ในไม่ช้า
แม้โครงเรื่องหลักจะมุ่งไปที่แผนโจรกรรมของ Frank กับหุ่นยนต์เป็นหลัก แต่ลึก ๆ แล้วหนังเรื่องต้องการ
พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวแบบโต้ง ๆ เลย หนังเล่าเรื่องผ่านมุมมองของ Frank เป็น
หลักทำให้คนดูเคลิ้มกับไปแฟรงค์แล้วมัวลุ้นว่าแผนโจรกรรมของเขาจะสำเร็จไหม จนบางทีเราก็ลืมนึกไปว่า
ตาแฟรงก์นี่มันโคตรแสบเลยจริง ๆ (จะเรียกว่า "เลว" ก็ยังได้) เพราะว่าตามตรงแล้วตาแฟรงก์นี่ก็หลอก
ใช้คนรอบข้างทุกคนเพื่อความต้องการของตนเองคนเดียว ไม่ว่าการหลอกใช้หุ่นยนต์ การแกล้งลูกสาว
สาระพัด(ทั้ง ๆ ที่ลูกสาวทิ้งงานการมาดูแลพ่อ) หรือแม้แต่การหลอกใช้ลูกชายเพื่อจัดการกับพวกตำรวจ
(ตอนท้ายที่ลูกชายระเบิดอารมณ์ออกมานั่นแหละครับ ที่เรียกสติผมให้กลับมามองตัวละคร Frank เสียใหม่)
หากปะติดปะต่อรายละเอียดอื่น ๆ ด้วย ก็จะเดาไม่ยากว่าก่อนหน้านี้แฟรงก์เป็นพ่อและสามีที่แย่ขนาดไหน
และดูเหมือนแฟรงก์จะไม่เคยตระหนักเลยว่า พฤติกรรมของเขาได้สร้างบาดแผลให้คนรอบข้างเพียงใด
อาการ "หลงลืม" กับการ "ละเลยครอบครัว" ของแฟรงก์นั้นมันเชื่อมโยงกันอยู่ เช่นเดียวกันหุ่นโรบ็อต
และลูกชายที่เป็นตัวละครเปรียบเทียบกัน (แฟรงก์อยากสอนการงัดแงะให้ลูกชาย หรือที่พ่อลูก
เคยทำสวนด้วยกัน...) จนจุดจี๊ดก็คือตอนที่ความทรงจำกลับมา และแฟรงก์เริ่มตระหนักว่าตนเอง
เป็นตัวหายนะขนาดไหน เป็นพ่อที่แย่แค่ไหน มันหลากหลายอารมณ์มาก
ฉากที่ชอบที่สุดคงหนีไม่พ้น ฉากที่แฟรงก์ปิดเครื่องเจ้าโรบ็อต บทพูดมันน้อยมากจริง ๆ แต่มันเต็มไปด้วย
อารมณ์ความรู้สึก ทั้งเศร้า สงสาร สำนึกผิด อยากขอโทษ... T^T
นี่เป็นหนังที่ก่อนดูไม่ได้คาดหวังอะไรเลย กะดูฆ่าเวลาแต่ดูจบแบบประทับใจมาก พล็อตง่าย ๆ
สูตรสำเร็จหน่อย ๆ แต่มันทำได้กระทบใจจริง ๆ ถือเป็นหนังครอบครัวที่ใช้ได้เรื่องนึงเลยครับ