เราเป็นคนนึงที่เป็นแบบนั้น ตอนเด็กๆเราเห็นแม่กับน้องเราไปทำบุญที่วัดในวันพระ
เราก็อยากไปด้วยก็ร้องตาม ได้ไปอยู่แค่ไม่เกิน 3 ครั้งมั้ง พอหลังจากนั้นเวลาเค้าไปวัด
เราก็เหมือนเดิมคืออยากไปด้วย แต่แม่เราว่าเราว่าไปทำไมเกะกะหน้ารำคาญแต่น้องเราได้ไปตามปกติ
โดนว่าทุกครั้งที่ร้องอยากไป หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยคิดที่จะอยากไปวัดอีกเลย
ตอนเด็กอีกเหมือนกัน ช่วงเดียวกันแหล่ะคืออตอนเราอยุ่ ป3 ป4 เห็นเค้าใส่บาตรหน้าบ้านทุกวันเลย
เราก็ได้แค่เอ้ยอยากลองใส่บาตรบ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป จนมีเหตุการนึงที่ทำให้เราจำฝังใจมากๆ
มากจนถึงตอนนี้ ก็คือแม่เราเตรียมของไว้ใส่บาตร พระมาจะถึงหน้าบ้านแล้ว พ่อเราก็เรียกแม่ว่าพระมาแล้ว
แม่เราบอกให้พ่อออกไปใส่บาตรแทนเพราะเค้าเข้าห้องน้ำอยุ่ พ่อเลยบอกให้เราไปใส่แทนเพราะไม่ว่าง
พอแม่เราเห็นว่าเราใส่บาตรหน้าบ้านเท่านั้นแหล่ะด่าเราบ้านแทบจะแตก ทั้งๆที่พระพึ่งจะเดินพ้นหน้าบ้านไปแค่นิดเดียวเอง
คือเราไม่เข้าใจในตอนนั้นว่าทำไมต้องด่า เราผิดมากรึไงกับแค่ทำบุญ หลังจากนั้นเราก็จำฝังใจมาตลอดว่าถ้าจะทำบุญเราต้องทำคนเดียวสบายใจกว่า
แต่ก็ไม่เคยได้ทำสักเท่าไรเพราะคิดว่าทำบุญไปก็ไม่เห็นจะมีไรเลย
แต่มีหมอดูทักเราว่าทำไมไม่รู้จักทำบุญบ้าง (แอบแม่นนะหมอ) เราก็เงียบไม่ตอบ
เพราะถ้าให้เราตอบตรงๆเราก็คงจะบอกว่า ทำไปทำไมทำไปก็เท่านั้น
วันนี้บ้านป้าเราเค้าบวชลูกชาย เราก็อยากไปแหล่ะ แต่แม่ถามเราว่าจะไปทำไม
แล้วถ้าเราไปก็คงจะด่าเราอีก แบบเดิมที่เคยเป็นมา
เราอึดอัดจัง จะไปไหนก็ไม่ให้ไปแลดูเหมือนเค้าอายชาวบ้านเลย
บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยแบบไม่มีสาเหตุ
รึเราควรจะย้ายไปอยุ่ที่อื่นแบบถาวรเลยดีจะได้ไม่ต้องอึดอัด
(กระทู้นี้คล้ายๆกับเป็นการระบายความรู้สึกเรานั่นแหล่ะ เพราะเราไม่รู้จะคุยกับใครได้ เพื่อนที่สนิทจริงๆไม่มีกับเค้าหรอก และถึงแม้ว่าจะมีมันก็รู้จักหน้าตาบ้านเรากันหมด เล่าในนี้อย่างน้อยๆก็ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใครหน้าตาครอบครัวเราเป็นไง)
ถามหน่อยค่ะว่ามีใครบ้างที่แทบจะไม่เคยไปทำบุญเข้าวัดหรือว่าใส่บาตรหน้าบ้านบ้าง
เราก็อยากไปด้วยก็ร้องตาม ได้ไปอยู่แค่ไม่เกิน 3 ครั้งมั้ง พอหลังจากนั้นเวลาเค้าไปวัด
เราก็เหมือนเดิมคืออยากไปด้วย แต่แม่เราว่าเราว่าไปทำไมเกะกะหน้ารำคาญแต่น้องเราได้ไปตามปกติ
โดนว่าทุกครั้งที่ร้องอยากไป หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยคิดที่จะอยากไปวัดอีกเลย
ตอนเด็กอีกเหมือนกัน ช่วงเดียวกันแหล่ะคืออตอนเราอยุ่ ป3 ป4 เห็นเค้าใส่บาตรหน้าบ้านทุกวันเลย
เราก็ได้แค่เอ้ยอยากลองใส่บาตรบ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป จนมีเหตุการนึงที่ทำให้เราจำฝังใจมากๆ
มากจนถึงตอนนี้ ก็คือแม่เราเตรียมของไว้ใส่บาตร พระมาจะถึงหน้าบ้านแล้ว พ่อเราก็เรียกแม่ว่าพระมาแล้ว
แม่เราบอกให้พ่อออกไปใส่บาตรแทนเพราะเค้าเข้าห้องน้ำอยุ่ พ่อเลยบอกให้เราไปใส่แทนเพราะไม่ว่าง
พอแม่เราเห็นว่าเราใส่บาตรหน้าบ้านเท่านั้นแหล่ะด่าเราบ้านแทบจะแตก ทั้งๆที่พระพึ่งจะเดินพ้นหน้าบ้านไปแค่นิดเดียวเอง
คือเราไม่เข้าใจในตอนนั้นว่าทำไมต้องด่า เราผิดมากรึไงกับแค่ทำบุญ หลังจากนั้นเราก็จำฝังใจมาตลอดว่าถ้าจะทำบุญเราต้องทำคนเดียวสบายใจกว่า
แต่ก็ไม่เคยได้ทำสักเท่าไรเพราะคิดว่าทำบุญไปก็ไม่เห็นจะมีไรเลย
แต่มีหมอดูทักเราว่าทำไมไม่รู้จักทำบุญบ้าง (แอบแม่นนะหมอ) เราก็เงียบไม่ตอบ
เพราะถ้าให้เราตอบตรงๆเราก็คงจะบอกว่า ทำไปทำไมทำไปก็เท่านั้น
วันนี้บ้านป้าเราเค้าบวชลูกชาย เราก็อยากไปแหล่ะ แต่แม่ถามเราว่าจะไปทำไม
แล้วถ้าเราไปก็คงจะด่าเราอีก แบบเดิมที่เคยเป็นมา
เราอึดอัดจัง จะไปไหนก็ไม่ให้ไปแลดูเหมือนเค้าอายชาวบ้านเลย
บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยแบบไม่มีสาเหตุ
รึเราควรจะย้ายไปอยุ่ที่อื่นแบบถาวรเลยดีจะได้ไม่ต้องอึดอัด
(กระทู้นี้คล้ายๆกับเป็นการระบายความรู้สึกเรานั่นแหล่ะ เพราะเราไม่รู้จะคุยกับใครได้ เพื่อนที่สนิทจริงๆไม่มีกับเค้าหรอก และถึงแม้ว่าจะมีมันก็รู้จักหน้าตาบ้านเรากันหมด เล่าในนี้อย่างน้อยๆก็ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใครหน้าตาครอบครัวเราเป็นไง)