ไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนดี เราคิดอยู่นานว่าควรมาหาคำตอบตรงนี้ไหม
วันก่อนเรามีโอกาสหาหนังเรื่อง i killed my mother ของ xavier dolan ดู
เราพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแม่นับวันจะเป็นแบบนั้น เราไม่พอใจกันทุกเรื่อง
เราอยากมัอิสระ ในขณะที่เขาขี้ระแวง วิตกกังวล เจ้ากี้เจ้าการ เขาไม่ปล่อยจนเรากลัวเราทำอะไรไม่เป็น
ไปไหนก็ต้องมีน้องเสมอ เขาชอบให้ความหวัง แล้วก็ผิดสัญญา
แต่เวลาปกติเราก็พูดดีกันได้ แต่ถ้าปล่อยไว้สองคน มันจะเงียบทันที
เราไม่รู้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้อีกทีเราก็ไม่ค่อยพูดกับแม่แล้ว
เรากลัวแม้กระทั่งถ้าทำอะไรไม่ดี แม่จะโวยวายใส่
เรารู้สึกไม่เคยเป็นคนที่เขาพอใจ เขาชอบบอกให้เป็นแบบโน่นแบบคนนี้บ้าง
ไม่เคยถามเราว่าอยากเป็นอะไร ครั้งหนึ่งเราฟิวส์ขาดที่เขาอนากให้เรียนหมอ
ทั้งๆ ที่เรากำลังจะจบนิเทศ เหลือตัวเดียว
อีกครั้งเจาตะโกนอารมณ์เสียใส่ บอกว่าเขาไม่เคยรุ้สึกยินดีอะไรเลย
ไม่ว่าเราจะมีปัญญาหาเงินจากสิ่งที่เราทำได้กี่บาท (เราชอบเขียนหนังสือ นิยาย)
เราช็อค แล้วจากนั้นก็คุยกันน้อยลงทุกที
เคยมีหลายครั้งเราไม่อยากกลับบ้าน หลายครั้งเราคิดว่าเกลียดเขา
ถึงขั้นอยากให้เขาหายไปจากโลก แต่บ่อยครั้งเราก็รู้ว่าไม่ควรคิดแบบนี้
ทุกวันนี่เราเหนื่อยมากที่มีปัญหาอะไร เราต้องปั้นหน้ายิ้ม
เพีอนกลายเป็นที่แรกที่เราคิดถึง ครอบครัวกลายเป็นที่สี่ ไปแล้ว
เรารู้ตัวว่าโลกส่วนตัวสูง ชอบคิดแปลกแยก รู้สึกตัวคนเดียวมาตลอด
ตอนนี้เราอยากหาจิตแพทย์เผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง เราว่าเราเก็บเรื่องต่างๆ มามากพอแล้ว
อยากต่อว่ายังไงก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่รับฟัง
เคยมีความรู้สึกทั้งรัก ทั้งเกลียดใครสักคนไหม เหมือน i killed my mother
วันก่อนเรามีโอกาสหาหนังเรื่อง i killed my mother ของ xavier dolan ดู
เราพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแม่นับวันจะเป็นแบบนั้น เราไม่พอใจกันทุกเรื่อง
เราอยากมัอิสระ ในขณะที่เขาขี้ระแวง วิตกกังวล เจ้ากี้เจ้าการ เขาไม่ปล่อยจนเรากลัวเราทำอะไรไม่เป็น
ไปไหนก็ต้องมีน้องเสมอ เขาชอบให้ความหวัง แล้วก็ผิดสัญญา
แต่เวลาปกติเราก็พูดดีกันได้ แต่ถ้าปล่อยไว้สองคน มันจะเงียบทันที
เราไม่รู้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้อีกทีเราก็ไม่ค่อยพูดกับแม่แล้ว
เรากลัวแม้กระทั่งถ้าทำอะไรไม่ดี แม่จะโวยวายใส่
เรารู้สึกไม่เคยเป็นคนที่เขาพอใจ เขาชอบบอกให้เป็นแบบโน่นแบบคนนี้บ้าง
ไม่เคยถามเราว่าอยากเป็นอะไร ครั้งหนึ่งเราฟิวส์ขาดที่เขาอนากให้เรียนหมอ
ทั้งๆ ที่เรากำลังจะจบนิเทศ เหลือตัวเดียว
อีกครั้งเจาตะโกนอารมณ์เสียใส่ บอกว่าเขาไม่เคยรุ้สึกยินดีอะไรเลย
ไม่ว่าเราจะมีปัญญาหาเงินจากสิ่งที่เราทำได้กี่บาท (เราชอบเขียนหนังสือ นิยาย)
เราช็อค แล้วจากนั้นก็คุยกันน้อยลงทุกที
เคยมีหลายครั้งเราไม่อยากกลับบ้าน หลายครั้งเราคิดว่าเกลียดเขา
ถึงขั้นอยากให้เขาหายไปจากโลก แต่บ่อยครั้งเราก็รู้ว่าไม่ควรคิดแบบนี้
ทุกวันนี่เราเหนื่อยมากที่มีปัญหาอะไร เราต้องปั้นหน้ายิ้ม
เพีอนกลายเป็นที่แรกที่เราคิดถึง ครอบครัวกลายเป็นที่สี่ ไปแล้ว
เรารู้ตัวว่าโลกส่วนตัวสูง ชอบคิดแปลกแยก รู้สึกตัวคนเดียวมาตลอด
ตอนนี้เราอยากหาจิตแพทย์เผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง เราว่าเราเก็บเรื่องต่างๆ มามากพอแล้ว
อยากต่อว่ายังไงก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่รับฟัง