เกริ่นก่อนน่ะครับ คือผมคบกับแฟนมาได้ระยะนึงครับ ซึ่งตอนแรกก่อนที่เราจะมาเจอกัน ผมก็เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆ ที่ทำงานอ๊อฟฟิต และ มีงานอื่นๆด้วย เช่น รับถ่ายภาพ เล่นดนตรี ทำเป็นงานเสริม พูดถึงปัญหาด้านการเงินผมไม่มีปัญหาเลย ถึงผมจะเงินเดือนไม่เยอะเท่าไรผมก็ไม่เคยขอยืมหรือเบี้ยวค่างวดอะไรเลย จ่ายครบจ่ายตรงตลอด คือผมมีหนี้สินอยู่อย่างเดียวคือ รถยนต์ที่ผมผ่อนมา นอกนั้นก็เป้นค่าเช่าห้อง ค่ากินเที่ยว อื่นๆ ครับไม่เคยเดือนร้อนเลย

วันนึง ผมได้มาเจอ ผญ คนนี้ครับเราก็ศึกษากันเธอก็เล่าว่า เธอมีหนี้สินเยอะมาก ผมก็ตกใจว่าทำไมมีเลยถามเธอว่า เล่าให้ฟังได้รึเปล่า เธอก็เล่าว่า แฟนเก่าของเธอ ได้ทิ้งหนี้สินที่เกิดจาก บัตรเครดิต ที่แอบนำไปใช้โดยที่เธอไม่รู้ตัว เป้นจำนวนเงินเยอะมาก แหละหลายใบมาก พอเลิกกันเธอก็เป็นคนต้องมาชดใช้หนี้สินทั้งหมด ผมได้ฟังเรื่องนี้ผมก็ ตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความที่ว่า เราไม่ใช่คนที่แบบพอเห็นคนที่เราคบมีปัญหาแล้วทิ้งชิ่งหนี ผมก็เลยตกลงที่จะคบกับเธอต่อ โดยที่ผมช่วยอะไรได้ก็พอจะช่วย ตัวเธอเองได้เงินเดือนมาก็ใช้หนี้จนหมด

ผมเคยถามเธอว่าแล้วเอาเงินไหนใช้กิน เธอเล่าให้ฟังว่า เธอทำงานพิเศษด้วยก็พวก ร้องเพลงตามร้านอาหารเป็นเชียร์บียบ้าง แต่พอมาคบกับผมเธอก็ไม่ได้ทำงานเสริมเพราะผมไม่อยากให้ทำ คนเราต้องได้รับการพักผ่อนบ้าง เยอะเกินไปก็เหนื่อย ผมก้เลยเป้นคนจัดการเรื่อง ค่าห้อง ค่ากิน ค่าใช้จ่ายอื่น ซึ่งเราได้ตกลงย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ว่า ประเด็นทั้งหมดมันไม่ได้อยู่ที่ หนี้สินครับ เรื่องหนี้สินผมคิดมาแล้วว่า ผมเลือกเขาผมก็จะช่วยเขาครับ แต่ที่ผมไม่เข้าใจเลยก็คือ แรกๆคบกันเธอดูเหมือนเป้นแม่บ้านที่ดีครับ ทำอาหารเป้น ทำงานบ้านก้พอได้ แต่ๆๆๆ ได้แค่ อาทิตย์เดียวเท่านั้น ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกัน

จากนั้นผมก็เริ่มจะมีบทบาทการเป็นแม่บ้านเพิ่มขึ้น เริ่มจาก ล้างจานก่อน ไม่ว่าเธอจะอยู่บ้านเฉยๆในวันหยุด หรือวันอื่นๆที่กลับมาจากทำงาน เธอก็จะไม่เคยได้แตะจานที่กองไว้เลย ผมเริ่มทนไม่ได้ จึงต้องลงมือเอง และทำมาตลอดจนทุกวันนี้ ต่อไปก้เริ่มมีการซักผ้า แต่ซักผ้าไม่เท่าไร เพราะมีเครื่อง แต่ประเด็นอยู่ที่ เสื้อในและกกน ของเธอผมต้องซักด้วย และผ้ากองมหึมาที่ต้องตาก มันกลายเป้นหน้าที่ของผมไปโดนปริยาย ต่อด้วยการพับผ้า ตามมาด้วยการหุงข้าว ทำกับข้าว เก็บกวาดห้อง และทุกๆอย่างที่เป้นงานบ้าน มันกลับหลายเป้นสิ่งที่ผมจะต้องทำ หลังจากกลับมาจากการทำงาน หนักเข้าหน่อยก็ต้อง อาบน้ำให้(อย่าคิดลึกน่ะครับ คืออาบน้ำจริงๆ ไม่ได้อย่างอื่นน๊าา) เช็ดตัวให้ หาเสื้อผ้าให้ใส่ หน้าที่ของเธอมีเพียง เช้า อาบน้ำ(ด้วยตัวเอง) แต่งตัว แต่งหน้า ออกไปทำงาน ด้วยรถของเธอ กลับจากทำงานก็ เอนกายบนโซฟา เล่นเกมในไอแพท เปิดทีวี ดู รอผมเตรียมข้าวให้กิน พอกินข้าวเสด ก็นั้งเล่น นอนเล่นเกมต่อ รอผมเก็บจาน เช็ดพื้น และผมก็จะไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสด ผมก้จะต้องพาเธอไปอาบน้ำโดยผมจะเป้นคนอาบให้(เป็นบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่) พอเสดก้เข้าห้อง ทาครีม แล้วก้นอนดูทีวีในห้องแอร์เย็นๆ

ผม หลังจากทำทุกอย่างเสด ก็เช็คความเรียบร้อย เก็บกวาดห้อง แล้วก็ ล็อคบ้าน เช็คความเรียบร้อยอีกที ก่อนเข้าห้อง เป็นแบบนี้มาได้ สอง สาม เดือนแล้ว เธอเป็นคนขี้น้อยใจ อารมรุนแรง โกรธง่าย พูดก็ไม่ค่อยสุภาพเท่าไรเวลาโกรธ ผมโดนด่าสาระพัด ต้อง สั_ว์ ยัน เห้ บางคัร้งเวลาที่ผมทำอะไรสักอย่างแล้วไม่ถนัดต้องการให้มาช่วยจับ ช่วยหยิบ เธอก็จะไม่มาช่วยโดยบอกว่า ไม่อยากทำบ้างเหนื่อยบ้าง เธอบ่นทุกวันว่าเธอเหนื่อยมาก เมื่อยตัวมากผมก็คอยนวดให้ อยากกินไรก็แว้นออกไปซื้อให้โดยเร็ว แต่พอผมอยากให้นวดบ้างเพราะผมก็เมื่อย เธอกลบปฏิเสธแล้วบอกว่า เธอปวดหลังไม่อยากทำ ผมอิ้งไปเลย ผมไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมายเลย แค่อยากให้เธอช่วยผมบ้างในสิ่งที่ผมทำเองไม่ได้เพราะถ้าผมทำเองได้ผมทำเองอยู่แล้วครับไม่ยอมให้เธอเหนื่อยหรอก ผมพยายามทำตัวให้เขารู้สึกว่า ผมรักเขาจริงๆ

แต่บางครั้ง เขาดูเหมือนไม่ใส่ใจผม เวลาเขาพูดอะไร ต้องเชื่อและต้องฟัง ห้ามเถียง  บางครั้งผมเครียดมาก ไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะเธอบอกว่า มันเป้นเรื่องของเรา จะไปบอกคนอื่นทำไม ทั้งที่เมื่อก่อนผมอยากได้อะไรก็ซื้อ อยากทำไรก็ทำ แต่ตอนนี้เหรอ จะซื้ออะไร จะกินอะไร คิดตลอดว่า เราสองคนจะมีเงินใช้ไหม เธอจะอยู่ลำบากไหม ผมกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบ่อยมาก โดยที่ผมต้องโกหกแฟนว่าผมกินข้าว โน่นนี้มา ตอนเวลากลางวันที่เราโทรหากัน ผมต้องเก็บเงินไว้ให้เธอ ใช้จ่ายค่ากิน ค่าเครื่องสำอาง ค่าน้ำมันรถเธอ ซึ่งรถผม จอดสนิทอยุ่หน้าตึก เพราะผม แว้นมอไซไปทำงาน จนเพื่อนๆคิดว่าผมขายรถไปแล้ว ผมไม่อายใครน่ะครับ ที่ผมทำตัวจน ไม่เมหือนเมื่อก่อนที่ ต้องพยายามทำตัวโก๋หรู เพื่อให้มีสังคม มาถึงจุดนี้ ผมมีความรุ้สึกได้เลยว่า การอดทนเพื่อใครสักคนเนี่ย มันเหนื่อยน่ะ แต่เวลาเห็นเขามีความสุขเนี่ย มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย บางวันผมก็อดข้าว จนเกือบจะเงิบ แต่ก็ต้องยิ้มเวลาเจอแฟนแล้วก็ถามเธอว่า เย็นนี้กินไรดี เด๋วไปซื้อให้ หลังจากที่เธอกลับมาจากทำงาน

ผมเองก็เริ่มสับสนแล้วว่า เธอรักผมจริงๆรึเปล่า รึแค่เห็นว่าผมสามารถทำให้เธออยู่รอดได้ไปวันๆ