ไมเกรนขึ้น เครียดนิดนึง แต่ดีขึ้นละ
นั่งดูซีรี่ส์เรื่องนี้มาหลายคืน
พระเอกเป็นคนที่โลกสวย มโน และจิตมากกก นึกในใจโห สุดยอดเลย
ส่วนนางเอกก็เป็นคนงงๆ สับสนในชีวิตดีมาก เด็ยวก็บ้าความรัก เดี๋ยวก็บ้าเงิน แลดู bipolar มาก ก็เหมาะกับพระเอกดี
แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เข้าใจอะไรได้ดีนะ โลกในความจริงมันก็คล้ายๆ แบบนี้ละ อาจจะไม่ hardcore เท่า แต่ทำให้เราได้รู้ว่า บางอย่าง มันถูกกำหนดไว้แล้วว่ายังไงก็ไม่ได้ ต่อให้จะพยายามแค่ไหน ตอนดูฉากนั้น เราร้องไห้กับนางเอกเลย นึกถึงเรื่องที่เขียนไปแล้วโดนปฎิเสธ เลยไม่อยากทำละ
ต่อให้เราจะพยายามแค่ไหน มันก็ไม่ใช่ ไม่ใช่อยู่ดี เราคงไม่มีหัวพอที่จะเขียนอะไรๆ ต่อแล้วละ ยอมรับและทำใจ
แต่คนเราก็มีอยู่ 2 ทาง คือท้อแท้และปล่อยชีวิตตัวเองให้จมปลัก กับเดินต่อไป แม้ว่าในบางครั้ง ทางจะมืดมองไม่เห็นข้างหน้าเลย ก็ต้องทำ
หยุดเดินไม่ได้ เราก็คงต้องเลือกทางหลัง เราท้อแต่ไม่ถอย ต้องสู้ต่อไป ถึงจะไม่ใช่ทางที่ฝันไว้ขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ฝืนใจ
โชคดีที่เรามีความชอบหลายอย่าง ถ้าชอบแค่อย่างเดียว ชีวิตที่เหลือเราคงจมกับเรื่องที่ล้มเหลว ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ให้เราเรียนนั่นเรียนนี่ ลองนั่นนี่
จนเรารู้ว่าเราชอบอะไร ถนัดแบบไหน และทำให้ชีวิตเรามีแผนสำรอง ที่บ้านสอนให้หาแผนสำรองไว้เสมอ ถ้าคิดเผื่อไว้แค่อย่างเดียว
ถ้า fail จะทำใจรับไม่ไหว และมันก็ใช้ได้ดีเสมอ ถ้านี้ หรือ อีก 2-3 ทางล้มเหลว ก็ยังมีทางนึงให้เลือกเป็นอย่างต่ำ
แต่มันก็ไม่ใช่จะมีแต่ข้อดีหรอกนะ ข้อเสียมันก็มี คือเราจะเป็นคนที่ตั้งใจทำทุกอย่างเต็มที่ แต่ถ้ามันไม่สมหวัง เราจะไม่หันกลับมามองมันอีกเลย
เราถึงไม่ค่อยชอบเล่นเกม เพราะเล่นแล้วแพ้ อย่างวิชาเลขที่เราไม่ชอบ เพราะเราเคยสอบตก เราจึงไม่เคยสนใจมัน
เราไม่เคยมองสิ่งที่ทำให้เราผิดหวัง เจ็บปวด ไม่หันกลับมามองเลย ทั้งที่คนอื่นๆ เลือกที่จะมองและแก้ไขมัน
แต่เราเลือกที่จะทิ้ง เราเชื่อว่า มองหาสิ่งใหม่ที่ดีและเหมาะกับเรา ดีกว่าอยู่กับสิ่งที่ยังไงก็ไม่มีทาง เราถือว่า การทำแบบนั้น มันไม่ต่างจากการคุ้ยขยะ นิสัยเราไม่อับจนขนาดต้องไปตามหาในสิ่งที่ทำหล่นไปแล้วหรอก
กับคนก็เหมือนกัน ถ้าใครเข้ากับเราไม่ได้ หรือทำให้เราเจ็บปวด เสียใจ หรือเกลียดถึงที่สุด ต่อให้ตาย เราก็ไม่หันกลับมามอง
แต่ทำไม บางคน ถึงทำให้เราหันกลับไปมองเขาได้ ทั้งที่ เขาก็คงยังไม่ตายง่ายๆ แน่ คนประเภทนั้นน่ะ
แต่ไม่แล้วละ เราคงไม่เสียสายตาไปมองอีก ต่อให้เขาจะกระชากหัวให้หันไปก็เถอะ
แต่ถ้าใครจริงจังจริงใจกับเรา เราก็เป็นแบบเดียวกับเขานะ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา คนเราเปลี่ยนได้ทุกวัน ต้องดูกันไปนานๆ
เฮ้ย เวรละ เพ้ออะไรตั้งยาวเนี่ย 55+
ง่ายๆ เลย ก็คือ ถ้าทำให้เราเจ็บปวด เสียใจมากๆ เราพร้อมจะสะบัดทิ้ง แบบลืมไปเลยทันที
และเราก็คงรับผิดชอบความรู้สึกของคนที่ไม่แคร์เราไม่ไหว บาย
ปล.ชีวิตมันก็แบบนี้ละ คนที่เข้มแข็งก็คือคนที่อยู่รอด จำไว้ มันคือชีวิต ต้องรับให้ได้
มาเวิ่นเว้อกันค่ะ EP 279
นั่งดูซีรี่ส์เรื่องนี้มาหลายคืน
พระเอกเป็นคนที่โลกสวย มโน และจิตมากกก นึกในใจโห สุดยอดเลย
ส่วนนางเอกก็เป็นคนงงๆ สับสนในชีวิตดีมาก เด็ยวก็บ้าความรัก เดี๋ยวก็บ้าเงิน แลดู bipolar มาก ก็เหมาะกับพระเอกดี
แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เข้าใจอะไรได้ดีนะ โลกในความจริงมันก็คล้ายๆ แบบนี้ละ อาจจะไม่ hardcore เท่า แต่ทำให้เราได้รู้ว่า บางอย่าง มันถูกกำหนดไว้แล้วว่ายังไงก็ไม่ได้ ต่อให้จะพยายามแค่ไหน ตอนดูฉากนั้น เราร้องไห้กับนางเอกเลย นึกถึงเรื่องที่เขียนไปแล้วโดนปฎิเสธ เลยไม่อยากทำละ
ต่อให้เราจะพยายามแค่ไหน มันก็ไม่ใช่ ไม่ใช่อยู่ดี เราคงไม่มีหัวพอที่จะเขียนอะไรๆ ต่อแล้วละ ยอมรับและทำใจ
แต่คนเราก็มีอยู่ 2 ทาง คือท้อแท้และปล่อยชีวิตตัวเองให้จมปลัก กับเดินต่อไป แม้ว่าในบางครั้ง ทางจะมืดมองไม่เห็นข้างหน้าเลย ก็ต้องทำ
หยุดเดินไม่ได้ เราก็คงต้องเลือกทางหลัง เราท้อแต่ไม่ถอย ต้องสู้ต่อไป ถึงจะไม่ใช่ทางที่ฝันไว้ขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ฝืนใจ
โชคดีที่เรามีความชอบหลายอย่าง ถ้าชอบแค่อย่างเดียว ชีวิตที่เหลือเราคงจมกับเรื่องที่ล้มเหลว ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ให้เราเรียนนั่นเรียนนี่ ลองนั่นนี่
จนเรารู้ว่าเราชอบอะไร ถนัดแบบไหน และทำให้ชีวิตเรามีแผนสำรอง ที่บ้านสอนให้หาแผนสำรองไว้เสมอ ถ้าคิดเผื่อไว้แค่อย่างเดียว
ถ้า fail จะทำใจรับไม่ไหว และมันก็ใช้ได้ดีเสมอ ถ้านี้ หรือ อีก 2-3 ทางล้มเหลว ก็ยังมีทางนึงให้เลือกเป็นอย่างต่ำ
แต่มันก็ไม่ใช่จะมีแต่ข้อดีหรอกนะ ข้อเสียมันก็มี คือเราจะเป็นคนที่ตั้งใจทำทุกอย่างเต็มที่ แต่ถ้ามันไม่สมหวัง เราจะไม่หันกลับมามองมันอีกเลย
เราถึงไม่ค่อยชอบเล่นเกม เพราะเล่นแล้วแพ้ อย่างวิชาเลขที่เราไม่ชอบ เพราะเราเคยสอบตก เราจึงไม่เคยสนใจมัน
เราไม่เคยมองสิ่งที่ทำให้เราผิดหวัง เจ็บปวด ไม่หันกลับมามองเลย ทั้งที่คนอื่นๆ เลือกที่จะมองและแก้ไขมัน
แต่เราเลือกที่จะทิ้ง เราเชื่อว่า มองหาสิ่งใหม่ที่ดีและเหมาะกับเรา ดีกว่าอยู่กับสิ่งที่ยังไงก็ไม่มีทาง เราถือว่า การทำแบบนั้น มันไม่ต่างจากการคุ้ยขยะ นิสัยเราไม่อับจนขนาดต้องไปตามหาในสิ่งที่ทำหล่นไปแล้วหรอก
กับคนก็เหมือนกัน ถ้าใครเข้ากับเราไม่ได้ หรือทำให้เราเจ็บปวด เสียใจ หรือเกลียดถึงที่สุด ต่อให้ตาย เราก็ไม่หันกลับมามอง
แต่ทำไม บางคน ถึงทำให้เราหันกลับไปมองเขาได้ ทั้งที่ เขาก็คงยังไม่ตายง่ายๆ แน่ คนประเภทนั้นน่ะ
แต่ไม่แล้วละ เราคงไม่เสียสายตาไปมองอีก ต่อให้เขาจะกระชากหัวให้หันไปก็เถอะ
แต่ถ้าใครจริงจังจริงใจกับเรา เราก็เป็นแบบเดียวกับเขานะ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา คนเราเปลี่ยนได้ทุกวัน ต้องดูกันไปนานๆ
เฮ้ย เวรละ เพ้ออะไรตั้งยาวเนี่ย 55+
ง่ายๆ เลย ก็คือ ถ้าทำให้เราเจ็บปวด เสียใจมากๆ เราพร้อมจะสะบัดทิ้ง แบบลืมไปเลยทันที
และเราก็คงรับผิดชอบความรู้สึกของคนที่ไม่แคร์เราไม่ไหว บาย
ปล.ชีวิตมันก็แบบนี้ละ คนที่เข้มแข็งก็คือคนที่อยู่รอด จำไว้ มันคือชีวิต ต้องรับให้ได้