...อยากแสดงความคิดเห็นว่า....รูปเขียนบางรูปดูธรรมดาแต่ราคาแพงเป็นพันๆล้าน...ได้ยังไง.....อย่างรูปของแวนโก๊ะ เป็นตัวอย่างที่ชัดเจน...ผมคิดว่าต่อไปรูปของเขาจะมีราคาเพิ่มเป็นหมื่นล้านหรือแสนล้าน มันก็คู่ควรกับราคานั้น เพราะมันคือ Original ทางศิลปะ......ของแนวศิลปะแขนงนึง....
....รูปของแวนโก๊ะ เป็นมาสเตอร์ต้นฉบับของแนว Post Impressionism....คนบางคนอาจเถียงว่า ใครก็เขียนรูปได้สวยกว่านี้ ดีกว่านี้....แต่คุณค่าของมันมาจากที่ว่า แวนโก๊ะเป็นคนที่คิด และทำคนแรกต่างหาก......
.....ดูสิ ในสมัยนั้นมีใครคิดจะวาดดาวประดับฟ้ายามค่ำคืนบ้าง วาดให้ดาวขยับ วนไปมา เป็นหมู่ดาวมีชีวิต ประกายระยิบระยับ อร่ามตาแบบนี้บ้าง.......
.....ดูสิ เคยมีใครคิดจะวาดแสงโคมไฟในคาเฟ่ สะท้อนเพดานสีแดง แบบนั้นได้ พื้นสะท้อนแสง ทำได้ขนาดนั้น...
....มีเจ้าเก้าอี้สีเหลือง รูปทรงประหลาดๆ ที่ไม่เคยมีศิลปินคนไหน เคยเขียนมันเลย เป็นรูปที่ดูน่ารัก ราวกับว่ามันมีชีวิต เป็นเก้าอี้ที่ขยับได้....
....มีห้องดูมีชีวิตชีวา ผนังลึกยาว มีมิติ ราวกับห้องกว้างใหญ่ มองกรอบรูปที่เอียงลงมา ทำให้รู้สึกว่า ตัวเราอยู่ในห้องจริงๆ ทุกอย่างมันโค้งอยู่รอบตัวเรา...
....มีหมอที่จ้องมองเรา ตรวจดูเรา ใช่ จริงๆ หมอทุกคนก็เป็นอย่างนี้ มองเราราวกับสิ่งของ ราวกับคนไข้ไม่ใช่มนุษย์ ทำหน้าคุ้นคิดเสมอๆ ......
...มีทุ่งหญ้า ลมพัดปลิวไสว แวนโก๊ะ ไม่ได้วาดแค่ก้อนเมฆ และทุ่งหญ้า เขาวาดลมด้วย ทุกวันนี้ลมก็ยังพัดในรูปของเขา สายลมนี้ไม่เคยหยุดเลย ตราบเท่าที่มีรูปนี้อยู่.......
....แวนโก๊ะใส่ชีวิตเข้าไปในรูปทุกรูปที่เขาเขียน สายลม แสงแดด ชีวิตชีวา เขาใส่มันเข้าในสิ่งที่ดูไร้ชีวิต ก็พลันมีชีวิตขึ้นมาได้....แม้แต่เจ้าต้นสนธรรมดาๆ......
....ศิลปินไม่เขียนจดหมายลาตาย...แต่วาดรูปลาตายได้...ในจำนวนรูปวาดพันล้านชิ้นในโลกนี้ คงมีรูปนี้เท่านั้นที่แสดงออก..ถึงการตัดสินใจที่จะตาย...เข้าใจได้ง่าย ไม่ซับซ้อนเลย พอวาดเสร็จเขาก็ยิงตัวตาย...... รูปทางสามแพร่งนี้ จึงเป็นงานชิ้นสุดท้ายของเขาแน่นอน ไม่ต้องสืบหาเลย....
......คนบางคนไม่เข้าใจงานศิลปะ บอกว่าราคาแพงเว่อร์ไป...รูปอะไรแพงเป็นพันล้าน...แต่หากเรามองว่า นี่คือจินตนาการของมนุษย์ชาติ ศิลปะคือการแสดงถึงมันสมองของคนเราว่าเจริญไปถึงไหน มองอะไรๆ ได้กว้างไกลแค่ไหน...ผลงานศิลปะของแวนโก๊ะ เป็นมาสเตอร์ แนวทางบรรดาลใจ ให้คนที่พบเห็นมีจินตนาการ มองอะไรที่นอกขอบเขต จากแค่สายตาที่เห็น.....
......รูปในศิลปะในแนวความประทับใจนั้น...(Impressionism) มันคือการบันทึกความทรงจำของเรา ในสิ่งที่เราประทับใจไว้ ไม่รู้ลืม....
รูปของแวนโก๊ะ
....รูปของแวนโก๊ะ เป็นมาสเตอร์ต้นฉบับของแนว Post Impressionism....คนบางคนอาจเถียงว่า ใครก็เขียนรูปได้สวยกว่านี้ ดีกว่านี้....แต่คุณค่าของมันมาจากที่ว่า แวนโก๊ะเป็นคนที่คิด และทำคนแรกต่างหาก......
.....ดูสิ ในสมัยนั้นมีใครคิดจะวาดดาวประดับฟ้ายามค่ำคืนบ้าง วาดให้ดาวขยับ วนไปมา เป็นหมู่ดาวมีชีวิต ประกายระยิบระยับ อร่ามตาแบบนี้บ้าง.......
.....ดูสิ เคยมีใครคิดจะวาดแสงโคมไฟในคาเฟ่ สะท้อนเพดานสีแดง แบบนั้นได้ พื้นสะท้อนแสง ทำได้ขนาดนั้น...
....มีเจ้าเก้าอี้สีเหลือง รูปทรงประหลาดๆ ที่ไม่เคยมีศิลปินคนไหน เคยเขียนมันเลย เป็นรูปที่ดูน่ารัก ราวกับว่ามันมีชีวิต เป็นเก้าอี้ที่ขยับได้....
....มีห้องดูมีชีวิตชีวา ผนังลึกยาว มีมิติ ราวกับห้องกว้างใหญ่ มองกรอบรูปที่เอียงลงมา ทำให้รู้สึกว่า ตัวเราอยู่ในห้องจริงๆ ทุกอย่างมันโค้งอยู่รอบตัวเรา...
....มีหมอที่จ้องมองเรา ตรวจดูเรา ใช่ จริงๆ หมอทุกคนก็เป็นอย่างนี้ มองเราราวกับสิ่งของ ราวกับคนไข้ไม่ใช่มนุษย์ ทำหน้าคุ้นคิดเสมอๆ ......
...มีทุ่งหญ้า ลมพัดปลิวไสว แวนโก๊ะ ไม่ได้วาดแค่ก้อนเมฆ และทุ่งหญ้า เขาวาดลมด้วย ทุกวันนี้ลมก็ยังพัดในรูปของเขา สายลมนี้ไม่เคยหยุดเลย ตราบเท่าที่มีรูปนี้อยู่.......
....แวนโก๊ะใส่ชีวิตเข้าไปในรูปทุกรูปที่เขาเขียน สายลม แสงแดด ชีวิตชีวา เขาใส่มันเข้าในสิ่งที่ดูไร้ชีวิต ก็พลันมีชีวิตขึ้นมาได้....แม้แต่เจ้าต้นสนธรรมดาๆ......
....ศิลปินไม่เขียนจดหมายลาตาย...แต่วาดรูปลาตายได้...ในจำนวนรูปวาดพันล้านชิ้นในโลกนี้ คงมีรูปนี้เท่านั้นที่แสดงออก..ถึงการตัดสินใจที่จะตาย...เข้าใจได้ง่าย ไม่ซับซ้อนเลย พอวาดเสร็จเขาก็ยิงตัวตาย...... รูปทางสามแพร่งนี้ จึงเป็นงานชิ้นสุดท้ายของเขาแน่นอน ไม่ต้องสืบหาเลย....
......คนบางคนไม่เข้าใจงานศิลปะ บอกว่าราคาแพงเว่อร์ไป...รูปอะไรแพงเป็นพันล้าน...แต่หากเรามองว่า นี่คือจินตนาการของมนุษย์ชาติ ศิลปะคือการแสดงถึงมันสมองของคนเราว่าเจริญไปถึงไหน มองอะไรๆ ได้กว้างไกลแค่ไหน...ผลงานศิลปะของแวนโก๊ะ เป็นมาสเตอร์ แนวทางบรรดาลใจ ให้คนที่พบเห็นมีจินตนาการ มองอะไรที่นอกขอบเขต จากแค่สายตาที่เห็น.....
......รูปในศิลปะในแนวความประทับใจนั้น...(Impressionism) มันคือการบันทึกความทรงจำของเรา ในสิ่งที่เราประทับใจไว้ ไม่รู้ลืม....