สวัสดีคะ เราชื่อบี(นามสมมุติ) เราไม่กล้าบอกชื่อจริงๆของเรา กลัวแม่จะเสียหายและเราก็จะเสียหายคะ
อยากจะแชร์ความรู้สึก อยากจะระบายให้ใครได้รับรู้และช่วยสนับสนุนเป็นกำลังใจเพียงเท่านั้นคะ
คือบีอาศัยอยู่กับฝ่ายคุณพ่อตั้งแต่เด็กๆนะค่ะ เพราะเท่าที่จำความได้บีก็อยู่กับปู่ ย่า พ่อ ป้า อา อาสะใภ้และลูกพี่ลูกน้อง
คือชีวิตนี้บีมีความสุขมากๆแล้วคะ มีความสุขจนแบบว่าไม่อยากจะจากไปไหนจากครอบครัวนี้เลย
ส่วนแม่ คุณย่าเล่าให้ฟังว่า พ่อเราไปทำงานไต้หวันส่วนแม่เราอยู่กรุงเทพบ้านย่า แม่เริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป
ปกติแม่จะกลับบ้านเร็วมารับหนูที่โรงเรียน กลับบ้านเร็วเพราะพ่ออยู่บ้านทำงานกลับบ้านทุกวัน แต่พอพ่อไปไต้หวันแม่ก็เริ่มกลับบ้านไม่เป็นเวลา
ส่วนบีเองอายุพึ่งจะสามขวบคะ มีแค่คุณปู่ ป้า และก็อาเท่านั้น ที่จะคอยเทียวไปรับไปส่งบีกลับจากโรงเรียน
บีถามปู่ทุกวันว่า "ปู่แล้วแม่หนูละ แม่อยู่ไหน" ปู่ได้แต่ตอบว่า "แม่ทำงานรอแม่ก่อนกลับไปกินข้าวกับปู่กับย่า" แบบนี้แทบจะทุกครั้ง
แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นปมด้อยเลย ปู่กับย่ารักและดูแลบีดีมาก ส่วนพ่อก็ไม่ค่อยได้เลี้ยงดู ส่วนใหญ่บีจะอยู่กับปู่กับย่า
เพราะพ่อบีจะทำงานต่างประเทศอยู่ตลอดๆ แต่บีรักพ่อมากเพราะพ่อจะสปอยทุกอย่าง (ไม่ได้สปอยนิสัยนะค่ะ แต่สปอยเกี่ยวกับสิ่งที่ตัองการ เรื่องเรียนของเล่น ฯลฯ)
จนมันนานเข้า นานเข้า แม่ก็เริ่มกลับบ้านจาก หกโมงเย็น เป็นสามทุ่ม ปกติจะมารับมาส่งที่โรงเรียน ก็ต้องเป็นปู่ที่มารับ แม่เลทเวลากลับบ้านเรื่อยๆ จนแม่ไม่กลับบ้านมาอีกเลย
การจากไปของแม่ของเด็กอายุแค่สามสี่ขวบ ที่ต้องการแม่มันคือทรมานและแย่มากคะ เพื่อนมีแม่เราไม่มีแม่ ทำไมเหมือนทำอะไรก็ไม่มีความสุขเลย
มีแค่ปู่กับย่า พ่อ ป้า และคนที่บ้านฝ่ายพ่อรักหนูเท่านั้นที่รักหนู แต่แม่ไม่รักเลย เด็กอายุแค่นั้นก็คิดได้เท่านี้คะ
พอพ่อกลับมา พ่อรู้เรื่องทุกอย่างคะ พ่อโกรธมากๆ พ่อโกรธที่มารู้ความจริงว่าแม่นอกใจ โกรธที่ทิ้งบีไปปล่อยให้ปู่ย่าเลี้ยง
พ่อเคยพูดไว้เลยว่า "บีมีแค่พ่อ บีมีแค่พ่อคนเดียว บีต้องอยู่กับพ่อ บีเป็นลูกพ่อ" และบีก็จำขึ้นใจมาตลอดคะ
บีไม่ได้มีอคติกับแม่ บีรักแม่ ช่วงแรกๆที่แม่จากไปบีเฮิร์ทมากคะ ย่าเล่าให้ฟังว่าถึงขั้นละเมอหาเลยทีเดียว แต่พอบีโตขึ้นบีก็เริ่มเปลี่ยนความคิดคะ
จนกระทั้งบีเริ่มเข้าประถม แม่ก็มาหาที่บ้าน แต่ทางบ้านพ่อไม่เคยรังเกียจแม่เลย แม้ว่าพ่อจะพูดคำขาดว่าอย่าไปยุ่งกับแม่ เพราะแม่ทิ้งบีแต่ปู่กับย่าก็ยังรักแม่
ตอนนั้นแม่ขอบีไปเที่ยวคะ ไปเที่ยวใต้ปู่กับย่าอนุมัติให้ไป ตอนนั้นบีดีใจมากคะที่จะได้ไปเที่ยวกับแม่แล้ว
เมื่อพอไปเที่ยวกับแม่ แม่กลับเอาผู้ชายที่แม่เรียกว่าแฟนไปด้วย ตอนนั้นบีเด็กมากจำรายละเอียดได้ไม่มากนัก แต่ตอนนั้นแม่ท้องคะ ...
เมื่อเที่ยวจบ แม่กลับมาส่งหนูที่บ้านย่า แต่พ่อรู้เรื่องเข้าพ่อก็ไม่ชอบแม่เข้าไปใหญ่เพราะเอาสามีใหม่มาเย้ยถึงที่
แต่จากนั้นมาแม่ก็เลิกกับแฟนคนนั้นของแม่คะ แล้วแม่ก็กลับมาเยี่ยมบีที่บ้านย่าคะ แต่ตอนนั้นผ่านมาได้ปีนึง ตอนนั้นบีขึ้นป.สอง
น้องที่อยู่ในท้องแม่คลอดแล้วคะ แม่อุ้มน้องมาบ้านย่าและบอกว่าเด็กคือลูกพ่อ ตอนนั้นปู่กับย่าอยู่คุยด้วยคะ ย่าเอาเรื่องที่แม่บีท้องแล้วอ้างว่าพ่อบีคือพ่อของเด็ก
เพื่อที่จะให้พ่อบีรับมือทันกับสิ่งที่แม่บีสร้าง ตอนนั้นพ่อบีอารมณ์รุนแรงมากๆ จึงบออกผ่านย่าไปบอกแม่ว่าทห้ามมาให้เจอหน้าไม่งั้นพ่อบีจะยิงให้หมด
แต่บีจำไม่ได้ทั้งหมดในส่วนนี้เพราะบีไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์และประกอบกับย่าไม่ยอมเล่าต่อ แต่บีโตพอที่จะรู้ว่า เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกพ่อคะ
หลังจากนั้นมาบีก็ไม่ได้ติดต่อกับแม่อีกเลย จนกระทั้งบีอยู่มัธยมปลาย ณ ตอนนี้หละคะ
บีได้รับโทรศัพท์จากแม่ แม่โทรมาที่เบอร์บ้านย่า โชคดีที่บีเป็นคนรับ และตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้านด้วย
บีรับโทรศัพท์ตามปกติ คุยกันตามปกคิถามสารทุกข์สุขดิบคะ ตามคนไม่ได้เจอะเจอ แม่ขอไลน์บีคะ
บีให้ไปเพราะไม่คิดอะไร บีก็เลยได้คุยกับแม่ในไลน์อยู่บ้างคะ บีไม่ได้ทักก่อนส่วนใหญ่จะเป็นแม่ทักมาคะ
เมื่อเราเริ่มคุยกันในไลน์แม่เริ่มถามซักไซ้ แต่บีไม่ได้คิดอะไร แต่ความสนิทสนมของแม่กับบี ความผูกพันมันไม่มีเลยคะ
เหมือนบีคุยกับคนแปลกหน้าคนนึงเลยคะ แต่คนแปลกหน้าคนนั้นคือ"แม่"คะ
แม่ขอเบอร์บี บีก็ให้เบอร์ไป แม่โทรมาหาบี โทรมาถามตามปกติ
โทรมาถามว่าเรียนอะไรอยู่สายอะไร ต่างๆนานาๆบีก็ตอบตามที่แม่ถาม แต่พอไปเรื่อยๆ แม่ให้คุยกับน้องคะ
แม่มีลูกเพิ่มอีกสองคนคะ คนแรกคือลูกแฟนเก่าแม่ที่บีไปเที่ยวใต้ด้วยครั้งนั้นชื่อบอล คนสองคือลูกแฟนใหม่แม่น้องชื่อเพลง แต่แฟนใหม่แม่คนนี้ก็ทิ้งแม่ไปแล้วเช่นกัน
ซึ่งรู้ไหมคะว่าน้องพูดว่าอะไรกับบี "พี่บี ขอคุยกับป๊าหน่อย" บีนี่เงิบเลยคะ ทำไมแม่สอนอะไรผิดๆให้น้อง
ขอบอกเลยนะคะว่าแม่ไปคลอดน้องบอลที่ใต้คะ เพราะที่นั้นบ้านเกิดแม่ แม่เอาชื่อพ่อบีเป็นชื่อบิดาในใบเกิดน้องบอลคะ เพราะพ่อไม่ได้หย่ากับแม่ ไม่ทันได้หย่าแม่ก็ทิ้งพ่อ
แม่จึงใช้โอกาสนี้หาพ่อให้เด็กคะ ตอนที่ได้ยินประโยคนี้บีแทบจะอยากด่าให้จบๆ เห็นว่าเป็นแม่บียอมจำนนคะ เพียงแต่พูดดีๆกับน้องว่า
"ป๊าไม่ใช่พ่อบอลนะ แต่ป๊าเป็นพ่อพี่บี แค่ คน เดียว" แล้วเราก็ตัดสายเลยคะ หลังจากนั้นแม่ไม่โทรมาเป็นเดือนคะ
เราปรึกษากับย่า ย่าบอกว่าแม่บีมารยาเยอะ ย่าให้โอกาสหลาบครั้ง แต่แม่บีก็ทำให้ย่าเสียใจ
ย่าเราไม่ได้อคติ ไม่ได้ห้ามให้บีไม่เจอแม่ แต่ย่ากลัวว่าแม่จะโกรธพ่อที่ไม่ให้บีเจอแม่ แม่จึงบอกว่าอย่ารับโทรศัพท์แม่
เพราะแม่เราไว้ใจไม่ได้แล้ว เราก็คิดแบบนั้นคะ ว่าแม่เราไว้ใจไม่ได้แล้วคะ
บีไม่เข้าใจเหตุผล ทำไมแม่ต้องเอาพ่อบีไปเป็นพ่อบอลกับพ่อเพลง ทั้งๆที่เลิกกันเป็นสิบปี เลิกกันครั้งแรกที่แม่มีบอลนั้นก็ตั้งสองสามปีแล้ว
พ่อกับแม่จะเอาเวลาไหนไปมีน้องด้วยกัน คือบีไม่เข้าใจนะคะว่าทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ใส่ร้ายพ่อบี
และย่าบีกลัวมากคะ เมื่อถ้าพ่อบีเสีย ย่ากลัวว่าบอลจะมาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นลูกจากพ่อ มันคงแย่มากคะถ้าจะเกิดขึ้น
บีไม่เข้าใจเหตุผลแม่คะ แต่บียังรักแม่เหมือนเดิม
ย่าสอนไว้เสมอว่า ถึงแม่เราจะเลวจะชั่วจะดีจะเหนือก็อย่าเกลียด ถ้าไม่มีแม่บีก็ไม่ได้จ้อๆๆๆอยู่จนทุกวันนี้
ตอนนี้บีมีความสุขดีคะ บีมีความสุข มากคะ ได้อยู่กับย่ากับพ่อกับปู่ กับครอบครัวอบอุ่นแบบนี้
เรื่องทั้งหมดก็มีแบบนี้ บีแค่รู้สึกโดดเดี่ยวเลยมาระบาย หากไม่เป็นการรบกวนก็จะชวนเธอมารักกันนนน อิอิ ^-^
ปัญหาที่เกิดจากแม่ ... ที่ไม่อยากให้เกิดแต่มันก็เกิด
อยากจะแชร์ความรู้สึก อยากจะระบายให้ใครได้รับรู้และช่วยสนับสนุนเป็นกำลังใจเพียงเท่านั้นคะ
คือบีอาศัยอยู่กับฝ่ายคุณพ่อตั้งแต่เด็กๆนะค่ะ เพราะเท่าที่จำความได้บีก็อยู่กับปู่ ย่า พ่อ ป้า อา อาสะใภ้และลูกพี่ลูกน้อง
คือชีวิตนี้บีมีความสุขมากๆแล้วคะ มีความสุขจนแบบว่าไม่อยากจะจากไปไหนจากครอบครัวนี้เลย
ส่วนแม่ คุณย่าเล่าให้ฟังว่า พ่อเราไปทำงานไต้หวันส่วนแม่เราอยู่กรุงเทพบ้านย่า แม่เริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป
ปกติแม่จะกลับบ้านเร็วมารับหนูที่โรงเรียน กลับบ้านเร็วเพราะพ่ออยู่บ้านทำงานกลับบ้านทุกวัน แต่พอพ่อไปไต้หวันแม่ก็เริ่มกลับบ้านไม่เป็นเวลา
ส่วนบีเองอายุพึ่งจะสามขวบคะ มีแค่คุณปู่ ป้า และก็อาเท่านั้น ที่จะคอยเทียวไปรับไปส่งบีกลับจากโรงเรียน
บีถามปู่ทุกวันว่า "ปู่แล้วแม่หนูละ แม่อยู่ไหน" ปู่ได้แต่ตอบว่า "แม่ทำงานรอแม่ก่อนกลับไปกินข้าวกับปู่กับย่า" แบบนี้แทบจะทุกครั้ง
แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นปมด้อยเลย ปู่กับย่ารักและดูแลบีดีมาก ส่วนพ่อก็ไม่ค่อยได้เลี้ยงดู ส่วนใหญ่บีจะอยู่กับปู่กับย่า
เพราะพ่อบีจะทำงานต่างประเทศอยู่ตลอดๆ แต่บีรักพ่อมากเพราะพ่อจะสปอยทุกอย่าง (ไม่ได้สปอยนิสัยนะค่ะ แต่สปอยเกี่ยวกับสิ่งที่ตัองการ เรื่องเรียนของเล่น ฯลฯ)
จนมันนานเข้า นานเข้า แม่ก็เริ่มกลับบ้านจาก หกโมงเย็น เป็นสามทุ่ม ปกติจะมารับมาส่งที่โรงเรียน ก็ต้องเป็นปู่ที่มารับ แม่เลทเวลากลับบ้านเรื่อยๆ จนแม่ไม่กลับบ้านมาอีกเลย
การจากไปของแม่ของเด็กอายุแค่สามสี่ขวบ ที่ต้องการแม่มันคือทรมานและแย่มากคะ เพื่อนมีแม่เราไม่มีแม่ ทำไมเหมือนทำอะไรก็ไม่มีความสุขเลย
มีแค่ปู่กับย่า พ่อ ป้า และคนที่บ้านฝ่ายพ่อรักหนูเท่านั้นที่รักหนู แต่แม่ไม่รักเลย เด็กอายุแค่นั้นก็คิดได้เท่านี้คะ
พอพ่อกลับมา พ่อรู้เรื่องทุกอย่างคะ พ่อโกรธมากๆ พ่อโกรธที่มารู้ความจริงว่าแม่นอกใจ โกรธที่ทิ้งบีไปปล่อยให้ปู่ย่าเลี้ยง
พ่อเคยพูดไว้เลยว่า "บีมีแค่พ่อ บีมีแค่พ่อคนเดียว บีต้องอยู่กับพ่อ บีเป็นลูกพ่อ" และบีก็จำขึ้นใจมาตลอดคะ
บีไม่ได้มีอคติกับแม่ บีรักแม่ ช่วงแรกๆที่แม่จากไปบีเฮิร์ทมากคะ ย่าเล่าให้ฟังว่าถึงขั้นละเมอหาเลยทีเดียว แต่พอบีโตขึ้นบีก็เริ่มเปลี่ยนความคิดคะ
จนกระทั้งบีเริ่มเข้าประถม แม่ก็มาหาที่บ้าน แต่ทางบ้านพ่อไม่เคยรังเกียจแม่เลย แม้ว่าพ่อจะพูดคำขาดว่าอย่าไปยุ่งกับแม่ เพราะแม่ทิ้งบีแต่ปู่กับย่าก็ยังรักแม่
ตอนนั้นแม่ขอบีไปเที่ยวคะ ไปเที่ยวใต้ปู่กับย่าอนุมัติให้ไป ตอนนั้นบีดีใจมากคะที่จะได้ไปเที่ยวกับแม่แล้ว
เมื่อพอไปเที่ยวกับแม่ แม่กลับเอาผู้ชายที่แม่เรียกว่าแฟนไปด้วย ตอนนั้นบีเด็กมากจำรายละเอียดได้ไม่มากนัก แต่ตอนนั้นแม่ท้องคะ ...
เมื่อเที่ยวจบ แม่กลับมาส่งหนูที่บ้านย่า แต่พ่อรู้เรื่องเข้าพ่อก็ไม่ชอบแม่เข้าไปใหญ่เพราะเอาสามีใหม่มาเย้ยถึงที่
แต่จากนั้นมาแม่ก็เลิกกับแฟนคนนั้นของแม่คะ แล้วแม่ก็กลับมาเยี่ยมบีที่บ้านย่าคะ แต่ตอนนั้นผ่านมาได้ปีนึง ตอนนั้นบีขึ้นป.สอง
น้องที่อยู่ในท้องแม่คลอดแล้วคะ แม่อุ้มน้องมาบ้านย่าและบอกว่าเด็กคือลูกพ่อ ตอนนั้นปู่กับย่าอยู่คุยด้วยคะ ย่าเอาเรื่องที่แม่บีท้องแล้วอ้างว่าพ่อบีคือพ่อของเด็ก
เพื่อที่จะให้พ่อบีรับมือทันกับสิ่งที่แม่บีสร้าง ตอนนั้นพ่อบีอารมณ์รุนแรงมากๆ จึงบออกผ่านย่าไปบอกแม่ว่าทห้ามมาให้เจอหน้าไม่งั้นพ่อบีจะยิงให้หมด
แต่บีจำไม่ได้ทั้งหมดในส่วนนี้เพราะบีไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์และประกอบกับย่าไม่ยอมเล่าต่อ แต่บีโตพอที่จะรู้ว่า เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกพ่อคะ
หลังจากนั้นมาบีก็ไม่ได้ติดต่อกับแม่อีกเลย จนกระทั้งบีอยู่มัธยมปลาย ณ ตอนนี้หละคะ
บีได้รับโทรศัพท์จากแม่ แม่โทรมาที่เบอร์บ้านย่า โชคดีที่บีเป็นคนรับ และตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้านด้วย
บีรับโทรศัพท์ตามปกติ คุยกันตามปกคิถามสารทุกข์สุขดิบคะ ตามคนไม่ได้เจอะเจอ แม่ขอไลน์บีคะ
บีให้ไปเพราะไม่คิดอะไร บีก็เลยได้คุยกับแม่ในไลน์อยู่บ้างคะ บีไม่ได้ทักก่อนส่วนใหญ่จะเป็นแม่ทักมาคะ
เมื่อเราเริ่มคุยกันในไลน์แม่เริ่มถามซักไซ้ แต่บีไม่ได้คิดอะไร แต่ความสนิทสนมของแม่กับบี ความผูกพันมันไม่มีเลยคะ
เหมือนบีคุยกับคนแปลกหน้าคนนึงเลยคะ แต่คนแปลกหน้าคนนั้นคือ"แม่"คะ
แม่ขอเบอร์บี บีก็ให้เบอร์ไป แม่โทรมาหาบี โทรมาถามตามปกติ
โทรมาถามว่าเรียนอะไรอยู่สายอะไร ต่างๆนานาๆบีก็ตอบตามที่แม่ถาม แต่พอไปเรื่อยๆ แม่ให้คุยกับน้องคะ
แม่มีลูกเพิ่มอีกสองคนคะ คนแรกคือลูกแฟนเก่าแม่ที่บีไปเที่ยวใต้ด้วยครั้งนั้นชื่อบอล คนสองคือลูกแฟนใหม่แม่น้องชื่อเพลง แต่แฟนใหม่แม่คนนี้ก็ทิ้งแม่ไปแล้วเช่นกัน
ซึ่งรู้ไหมคะว่าน้องพูดว่าอะไรกับบี "พี่บี ขอคุยกับป๊าหน่อย" บีนี่เงิบเลยคะ ทำไมแม่สอนอะไรผิดๆให้น้อง
ขอบอกเลยนะคะว่าแม่ไปคลอดน้องบอลที่ใต้คะ เพราะที่นั้นบ้านเกิดแม่ แม่เอาชื่อพ่อบีเป็นชื่อบิดาในใบเกิดน้องบอลคะ เพราะพ่อไม่ได้หย่ากับแม่ ไม่ทันได้หย่าแม่ก็ทิ้งพ่อ
แม่จึงใช้โอกาสนี้หาพ่อให้เด็กคะ ตอนที่ได้ยินประโยคนี้บีแทบจะอยากด่าให้จบๆ เห็นว่าเป็นแม่บียอมจำนนคะ เพียงแต่พูดดีๆกับน้องว่า
"ป๊าไม่ใช่พ่อบอลนะ แต่ป๊าเป็นพ่อพี่บี แค่ คน เดียว" แล้วเราก็ตัดสายเลยคะ หลังจากนั้นแม่ไม่โทรมาเป็นเดือนคะ
เราปรึกษากับย่า ย่าบอกว่าแม่บีมารยาเยอะ ย่าให้โอกาสหลาบครั้ง แต่แม่บีก็ทำให้ย่าเสียใจ
ย่าเราไม่ได้อคติ ไม่ได้ห้ามให้บีไม่เจอแม่ แต่ย่ากลัวว่าแม่จะโกรธพ่อที่ไม่ให้บีเจอแม่ แม่จึงบอกว่าอย่ารับโทรศัพท์แม่
เพราะแม่เราไว้ใจไม่ได้แล้ว เราก็คิดแบบนั้นคะ ว่าแม่เราไว้ใจไม่ได้แล้วคะ
บีไม่เข้าใจเหตุผล ทำไมแม่ต้องเอาพ่อบีไปเป็นพ่อบอลกับพ่อเพลง ทั้งๆที่เลิกกันเป็นสิบปี เลิกกันครั้งแรกที่แม่มีบอลนั้นก็ตั้งสองสามปีแล้ว
พ่อกับแม่จะเอาเวลาไหนไปมีน้องด้วยกัน คือบีไม่เข้าใจนะคะว่าทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ใส่ร้ายพ่อบี
และย่าบีกลัวมากคะ เมื่อถ้าพ่อบีเสีย ย่ากลัวว่าบอลจะมาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นลูกจากพ่อ มันคงแย่มากคะถ้าจะเกิดขึ้น
บีไม่เข้าใจเหตุผลแม่คะ แต่บียังรักแม่เหมือนเดิม
ย่าสอนไว้เสมอว่า ถึงแม่เราจะเลวจะชั่วจะดีจะเหนือก็อย่าเกลียด ถ้าไม่มีแม่บีก็ไม่ได้จ้อๆๆๆอยู่จนทุกวันนี้
ตอนนี้บีมีความสุขดีคะ บีมีความสุข มากคะ ได้อยู่กับย่ากับพ่อกับปู่ กับครอบครัวอบอุ่นแบบนี้
เรื่องทั้งหมดก็มีแบบนี้ บีแค่รู้สึกโดดเดี่ยวเลยมาระบาย หากไม่เป็นการรบกวนก็จะชวนเธอมารักกันนนน อิอิ ^-^