กลับบ้านมาจากเรียนพิเศษก็โดนพ่อกับแม่ด่าแล้ว
"นี่ ทำไมสอนแล้วไม่จำ เรื่องดีๆทำไมไม่ทำ" เราเลวขนาดนั้นเลยเหรอคะ? บางเรื่องที่เขาด่าเราไม่ได้ทำด้วยซ้ำ อะไรนะ ทิ้งทิชชู่ใช้แล้วในในห้อง เดี๋ยวนะ ตอนนั้นเราเป็นหวัด แล้วเราก็เอาถุงไปไว้หัวเตียง ใช้เสร็จแล้วก็ใส่ถุง ใส่ๆ แล้วก็เอาไปทิ้ง แล้วผิดตรงไหนเหรอ เราไม่สบายเขาก็ไม่เคยสนใจ เราปวดท้องมากลุกจากที่นอนยังไม่ได้ เขาก็ใช้ให้เราไปกวาดบ้าน ถูบ้าน เราบอกว่าแปบนึงยังไม่ได้เลยค่ะ โดนด่าจนรำคาญ ต้องลุกไปทำ ทั้งๆที่ยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
"นี่นิสัยแย่ไม่ยอมปรับปรุง" เหรอคะ? เราว่าเรารู้ตัวเองนะว่าเรานิสัยเป็นยังไง ถึงเราจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ในฐานะลูกคนนึงที่เรียนบ้าง เล่นบ้าง ไม่โดนเรียน ไม่เกเร ไม่เที่ยว เกรดไม่ได้แย่อะไรมากมาย วันนี้ครูบอกคะแนนชีวะบทแรกได้ที่1ของห้อง มีรุ่นพี่รุ่นน้อง เพื่อน ที่โรงเรียนมากมาย ช่วยสภานักเรียน ทำงานชุมนุมเพื่อโรงเรียน ไม่มีอะไรตอบแทน ช่วยอาจารย์ก็มาก ถ้าใครขอให้ช่วย ช่วยได้เราก็จะช่วย มันอาจจะวัดไม่ได้ว่าเราเป็นคนดี แต่เราไม่เคยเล่นยา สูบบุหรี่
ไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ ไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้เลย งานบ้านก็ทำ การบ้านน้องก็สอน เรียนพิเศษ อ่านหนังสือ แค่นี้ยังไม่เป็นลูกที่ดีพอในสายตาเขาอีกเหรอคะ?
"พูดอะไรก็ไม่ฟัง นี่น่าเบื่อ" ถ้าเราไม่ฟัง เราคงไม่ทำหรอกค่ะ ช่วยงานบ้านน่ะ สอนการบ้านน้องน่ะ งานบ้านก็ทำแค่ส่วนของเราพอ เสื้อเรา ห้องเรา การบ้านน้องจะสอนทำไมให้เหนื่อย ทั้งๆที่ตอนนี้เราก็อยู่ ม.6 แล้ว เรียนที่โรงเรียนยาก(โรงเรียนเราค่อยข้างเข้มเรื่องเรียนน่ะค่ะ ดังในแถบภาคใต้) เรียนพิเศษ เลิกสองทุ่ม สอนการบ้านน้อง ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ทำโจทย์ กว่าจะได้นอน แล้วก็มาด่าว่าเรานอนดึก ตื่นเช้าก็รีบ แค่เราลืมเอาผ้าเช็ดตัวไปตากวันเดียวนี่โดนด่าแบบว่าพรุ่งนี้ก็ด่าต่อได้อีก เรายอมรับนะคะว่าเราผิด เราเป็นคนขี้ลืมมากๆๆๆๆๆ ลืมได้ทุกเรื่อง แต่เขาก็ไม่เคยรู้นิสัยในจ้อนี้ก็เรา และไม่เคยคิดจะเข้าใจ เราไม่เคยโดนติ๊กว่าไปสายแม้แต่วันเดียวตั้งแต่เรียนโรงเรียนนี้มา 5ปีกว่า
เราไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากเรา เราเหนื่อยมากเลยตอนนี้ เราร้องไห้เกือบทุกวัน ทั้งเหนื่อยทั้งเครียด เข้าใจใช่มั้ยคะว่า ม.6 สมัยนี้มันกดดันมาก ยิ่งครอบครัวมาเป็นแบบนี้อีก เราได้คะแนนท๊อปเขาก็ไม่เคยสน เราเคยบอกเขานะคะ แล้วก็จะชอบพูดประมาณว่า "ท๊อปจากหลังรึป่าว" "ทั้งห้องมีสองคน" เป็นคุณ คุณจะชอบเหรอคะ แต่พอคะแนนเราไม่ดีก็ด่าไปทั้งเทอม
เราก็พยายามอดทนนะคะ บอกตัวเองว่าอีกปีเดียวก็จะได้ไปอยู่ที่อื่นแล้ว แต่ไม่รุ้จะตอนนี้จะอดทนจนรอดไปถึงตอนนั้นมั้ย แค่เรารอแอดเขาก็คงด่าเราแล้วล่ะค่ะว่าเราสอบไม่ติด ทำไมเขาไม่เข้าใจอะไรเลยคะ ทำไมอ่ะ ไม่รู้อะไรทำไมไม่ถามเราก่อน ถามเราสักคำมั้ยว่าเราเป้นอย่างที่เขาพูดมั้ย เอาแต่ด่าๆๆ แล้วที่ด่าแต่ล่ะคำนี่ขนาดที่เราเป็นคนไม่ค่อยแคร์อะไรนะคะ นิสัยออกจะสนุกๆด้วยซ้ำ เรายังน้ำตาไหล เรานั่งร้องไห้อยู่ข้างๆเขา เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ อะไรๆก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้อง เรากับน้องนี่ห่างกัน 7ปีค่ะ ตอน ม.ต้น เราอยู่ห้อง 10 (เป็นวิทย์-คณิตของโรงเรียน) แล้วน้องเราอยู่ห้อง 4 งี้ ก็พูดทับถมเราว่าน้องยังเก่งกว่าอีก อยู่ห้อง4 แล้วก็พอน้องพูดถามก็ถูกใจ เดี๋ยวนะ นี่เรายังเป้นลูกเขา ยังเป็นพี่อยู่รึป่าว ทำไมเหมือนเราไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงที่จะทำอะไรได้เลย น้องกินข้างไม่ล้างจานเราก็โดนด่า ป.5 นะคะ ไม่ใช่ 5ขวบ ล้างจานเองไม่ได้?
ก็คงต้องอดทนต่อไปแหละค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ กะทู้นี้คงได้แค่ระบาย เพราะตั้งแต่เราจำความได้(ม.1 บอกแล้วว่าความจำสั้น) บ้านเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
*คิดไว้ว่าจะพิมพ์ แต่ลืม คือเรารู้นะคะว่าโตไป เข้ามหาลัย ทำงาน ต้องเจอปัญหาอีกมากมาย แต่เราคิดว่าเราจะสามารถผ่านมันไปได้ค่ะ เพราะเราเป็นคนชอบเผชิญหน้ากับปัญหาและแก้ไขมันมากๆ ไม่ชอบให้อะไรค้างคา 6ปีมานี้เท่าที่จำได้ นี่เป้นปัญหาเดียวที่เราไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับมันดี
ชีวิตแบบนี้ เหนื่อยจังเลยค่ะ :(
"นี่ ทำไมสอนแล้วไม่จำ เรื่องดีๆทำไมไม่ทำ" เราเลวขนาดนั้นเลยเหรอคะ? บางเรื่องที่เขาด่าเราไม่ได้ทำด้วยซ้ำ อะไรนะ ทิ้งทิชชู่ใช้แล้วในในห้อง เดี๋ยวนะ ตอนนั้นเราเป็นหวัด แล้วเราก็เอาถุงไปไว้หัวเตียง ใช้เสร็จแล้วก็ใส่ถุง ใส่ๆ แล้วก็เอาไปทิ้ง แล้วผิดตรงไหนเหรอ เราไม่สบายเขาก็ไม่เคยสนใจ เราปวดท้องมากลุกจากที่นอนยังไม่ได้ เขาก็ใช้ให้เราไปกวาดบ้าน ถูบ้าน เราบอกว่าแปบนึงยังไม่ได้เลยค่ะ โดนด่าจนรำคาญ ต้องลุกไปทำ ทั้งๆที่ยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
"นี่นิสัยแย่ไม่ยอมปรับปรุง" เหรอคะ? เราว่าเรารู้ตัวเองนะว่าเรานิสัยเป็นยังไง ถึงเราจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ในฐานะลูกคนนึงที่เรียนบ้าง เล่นบ้าง ไม่โดนเรียน ไม่เกเร ไม่เที่ยว เกรดไม่ได้แย่อะไรมากมาย วันนี้ครูบอกคะแนนชีวะบทแรกได้ที่1ของห้อง มีรุ่นพี่รุ่นน้อง เพื่อน ที่โรงเรียนมากมาย ช่วยสภานักเรียน ทำงานชุมนุมเพื่อโรงเรียน ไม่มีอะไรตอบแทน ช่วยอาจารย์ก็มาก ถ้าใครขอให้ช่วย ช่วยได้เราก็จะช่วย มันอาจจะวัดไม่ได้ว่าเราเป็นคนดี แต่เราไม่เคยเล่นยา สูบบุหรี่
"พูดอะไรก็ไม่ฟัง นี่น่าเบื่อ" ถ้าเราไม่ฟัง เราคงไม่ทำหรอกค่ะ ช่วยงานบ้านน่ะ สอนการบ้านน้องน่ะ งานบ้านก็ทำแค่ส่วนของเราพอ เสื้อเรา ห้องเรา การบ้านน้องจะสอนทำไมให้เหนื่อย ทั้งๆที่ตอนนี้เราก็อยู่ ม.6 แล้ว เรียนที่โรงเรียนยาก(โรงเรียนเราค่อยข้างเข้มเรื่องเรียนน่ะค่ะ ดังในแถบภาคใต้) เรียนพิเศษ เลิกสองทุ่ม สอนการบ้านน้อง ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ทำโจทย์ กว่าจะได้นอน แล้วก็มาด่าว่าเรานอนดึก ตื่นเช้าก็รีบ แค่เราลืมเอาผ้าเช็ดตัวไปตากวันเดียวนี่โดนด่าแบบว่าพรุ่งนี้ก็ด่าต่อได้อีก เรายอมรับนะคะว่าเราผิด เราเป็นคนขี้ลืมมากๆๆๆๆๆ ลืมได้ทุกเรื่อง แต่เขาก็ไม่เคยรู้นิสัยในจ้อนี้ก็เรา และไม่เคยคิดจะเข้าใจ เราไม่เคยโดนติ๊กว่าไปสายแม้แต่วันเดียวตั้งแต่เรียนโรงเรียนนี้มา 5ปีกว่า
เราไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากเรา เราเหนื่อยมากเลยตอนนี้ เราร้องไห้เกือบทุกวัน ทั้งเหนื่อยทั้งเครียด เข้าใจใช่มั้ยคะว่า ม.6 สมัยนี้มันกดดันมาก ยิ่งครอบครัวมาเป็นแบบนี้อีก เราได้คะแนนท๊อปเขาก็ไม่เคยสน เราเคยบอกเขานะคะ แล้วก็จะชอบพูดประมาณว่า "ท๊อปจากหลังรึป่าว" "ทั้งห้องมีสองคน" เป็นคุณ คุณจะชอบเหรอคะ แต่พอคะแนนเราไม่ดีก็ด่าไปทั้งเทอม
เราก็พยายามอดทนนะคะ บอกตัวเองว่าอีกปีเดียวก็จะได้ไปอยู่ที่อื่นแล้ว แต่ไม่รุ้จะตอนนี้จะอดทนจนรอดไปถึงตอนนั้นมั้ย แค่เรารอแอดเขาก็คงด่าเราแล้วล่ะค่ะว่าเราสอบไม่ติด ทำไมเขาไม่เข้าใจอะไรเลยคะ ทำไมอ่ะ ไม่รู้อะไรทำไมไม่ถามเราก่อน ถามเราสักคำมั้ยว่าเราเป้นอย่างที่เขาพูดมั้ย เอาแต่ด่าๆๆ แล้วที่ด่าแต่ล่ะคำนี่ขนาดที่เราเป็นคนไม่ค่อยแคร์อะไรนะคะ นิสัยออกจะสนุกๆด้วยซ้ำ เรายังน้ำตาไหล เรานั่งร้องไห้อยู่ข้างๆเขา เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ อะไรๆก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้อง เรากับน้องนี่ห่างกัน 7ปีค่ะ ตอน ม.ต้น เราอยู่ห้อง 10 (เป็นวิทย์-คณิตของโรงเรียน) แล้วน้องเราอยู่ห้อง 4 งี้ ก็พูดทับถมเราว่าน้องยังเก่งกว่าอีก อยู่ห้อง4 แล้วก็พอน้องพูดถามก็ถูกใจ เดี๋ยวนะ นี่เรายังเป้นลูกเขา ยังเป็นพี่อยู่รึป่าว ทำไมเหมือนเราไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงที่จะทำอะไรได้เลย น้องกินข้างไม่ล้างจานเราก็โดนด่า ป.5 นะคะ ไม่ใช่ 5ขวบ ล้างจานเองไม่ได้?
ก็คงต้องอดทนต่อไปแหละค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ กะทู้นี้คงได้แค่ระบาย เพราะตั้งแต่เราจำความได้(ม.1 บอกแล้วว่าความจำสั้น) บ้านเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
*คิดไว้ว่าจะพิมพ์ แต่ลืม คือเรารู้นะคะว่าโตไป เข้ามหาลัย ทำงาน ต้องเจอปัญหาอีกมากมาย แต่เราคิดว่าเราจะสามารถผ่านมันไปได้ค่ะ เพราะเราเป็นคนชอบเผชิญหน้ากับปัญหาและแก้ไขมันมากๆ ไม่ชอบให้อะไรค้างคา 6ปีมานี้เท่าที่จำได้ นี่เป้นปัญหาเดียวที่เราไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับมันดี