แม่ครับ...แฟนผมเป็นผู้ชาย !?

พอดีไปตอบกระทู้นึงมาครับ พิมพ์ตอบซะยาวเลย ก็คิดไปคิดมาไหนๆก็ขนาดนี้แล้ว ผมคิดว่าถ้าเอามาตั้งเป็นกระทู้ น่าจะมีประโยชน์หรือข้อคิดอะไรบ้าง(มั้งนะ)

        ผมก็เคยคิดแบบใครหลายๆคนนะครับ มองว่าตัวเองมันแปลกประหลาด เกิดเป็นชายทั้งที กลับชอบชายด้วยกัน คิดแล้วก็น่าหดหู่ เรานี่มันน่าทุเรศจริงๆ คิดได้แค่ว่า ชีวิตนี้ ความรักหรอ ครอบครัวหรอ ชีวิตคู่หรอ มันเป็นเรื่องไร้สาระ และมันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่เกิดมาเป็นแบบนี้คนอย่างผม และแน่นอนครับ ผมเป็นเกย์แต่ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งคนในครอบครัวเพราะผมไม่แสดงออก...

        แต่แล้ววันนึง ผมก็เจอกับคนๆนึงที่ และเราได้คุยกันทาง facebook เราต่างเหมือนกัน เรียนคล้ายๆกันผมเองเรียนวิศวะ เค้าเรียนช่าง เราชอบอะไรเหมือนๆกัน แรกเริ่มเราไปเที่ยวกันด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ สุดท้ายเราก็คบกัน แต่ไม่ได้เปิดเผย จนเวลาผ่านไป ผ่านไป ทุกสิ่งที่ผมเคยคิดว่าคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ก็เกิดขึ้น ผมคิดถามตัวเองว่า "เราเกิดมาทั้งที เกิดครั้งเดียว ตายครั้งเดียว จะคบกับใคร จะรักใคร ต้องปิดๆบังๆ ทำเหมือนเราไม่ได้เป็นคน คนอื่นที่เค้ามีความสุขได้ รักกันได้ เค้าก็คน เราก็คนทำไมจะมีความรัก ความสุขบ้างไม่ได้" คิดได้อย่างนั้นก็ตัดสินใจว่าจะบอกแม่ไป คิดซ้ำๆอยู่นานมาก จนตัดสินใจได้ แล้วรวมความกล้าเอาวะเป็นไงเป็นกัน....

ผม : แม่ครับผมมีแฟนแล้วนะ
แม่ : จริงหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย พามาให้แม่รู้จักหน่อย (แม่ดีใจมาก)
ผม : เอ่อ....จะดีหรอแม่ ?
แม่ : ดีสิ แฟนของลูก มีแม่ที่ไหนไม่อยากรู้จัก
ผม : เอ่อ.....จะให้พาไปรู้จักจริงหรอแม่...เอาจริงหรอ
แม่ : เอ้า.....ก็จริงนะสิ
ผม : คือ...มีอะไรจอบอกครับแม่
แม่ : อะไรหรอ....?
ผม : คือ.... จะให้บอกจริงๆหรอแม่ ผมกลัวแม่จะเสียใจ
แม่ : จะเสียใจเรื่องอะไร ลูกได้กันแล้วหรอ
ผม : เอ่อ....คือ...... (ผมกลัวไม่กล้าพูด)
แม่ : เค้าท้องหรอ.....?
ผม : ถ้าผมบอกแม่แล้ว แม่อย่าโกรธนะ (รวมความกล้าไหนๆก็ขนาดนี่แล้ว ถอยไม่ได้)
แม่ : อ่า......ไหนว่ามาสิ
ผม : คือ......แฟนผม....เป็นผู้ชายครับ
แม่ : ...........................ว่าไงนะ เอาดีๆ มีเรื่องไรกันแน่ อย่ามัวแต่พูดเล่นสิ
ผม : จริงๆครับแม่ แฟนผม เป็นผู้ชาย
แม่ : ............................(เงียบ)
        แม่ร้องไห้.....ผมก็เริ่มใจไม่ดี ถามตัวเอง เราทำอะไรลงไป ผ่านไปหลายนาทีผมก็พูดกับแม่ว่า
ผม : ผมขอโทษนะครับแม่ ที่ทำให้แม่ผิดหวัง ที่ทำให้แม่เสียใจ (ผมร้องไห้)
แม่ : แม่ขอได้ไหม เปลี่ยนได้ไหมลูก (แม่พูดด้วยเสียงที่สั่นเพราะร้องไห้)
        แม่ผมถามประโยคนี้ซ้ำๆทั้งน้ำตา ในใจของผมคิด ผมอยากจะตอบแม่ ให้แม่ของผมหายเสียใจว่า "ได้ครับ ผมจะเปลี่ยน" แต่กลับพูดไม่ได้ เพราะผมเองรู้อยู่แก่ใจ ว่าเราทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมรู้ว่าผมเป็นอะไร ชอบอะไร  ผมตอบแม่ว่า "แม่ครับ ผมเคยลองแล้ว ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง"
แม่ : คบกันมานานหรือยัง
ผม : 5 เดือนครับแม่
แม่ : เลิกได้ไหม แม่ขอ ห่างออกมาได้ไหม (แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจของแม่)
ผม : แม่กำลังจะบอก ให้เราเลิกกันหรอครับ
แม่ : ป่าว แม่แค่อยากให้ลูก ค่อยๆห่างเค้าออกมา
ผม : ถ้าทำอย่างนั้น สุดท้ายก็คือเลิกกันนั้นแหละครับแม่....
แม่ : เลิกไม่ได้จริงๆหรอ รักเค้าขนาดนั้นเเลยหรอ
ผม : ครับ ผมรักเค้ามาก
แม่ : ถ้าอย่างนั้น แม่คงบังคับอะไรไม่ได้ ตัวของลูกเอง อนาคตของลูกเอง (แม่เลิกร้องไห้ แต่เสียงยังบ่งบอกว่าเสียใจ)
ผม : ผม...ขอโทษนะครับ ที่ทำให้แม่ผิดหวัง ที่ทำให้แม่ต้องมาร้องไห้เสียใจ ขอโทษครับ.........(ผมร้องไห้หนักกว่าเก่า)
แม่ : ไม่เป็นไรๆ....... (แม่เสียงอ่อนลง)
ผม : คือ......แม่ครับ แม่รู้อย่างนี้แล้ว แม่ยังอยากเจอเค้าอยู่ไหม
แม่ : ก็พามาสิ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ผม : ครับแม่

        วันนั้นเป็นวันที่ผมรู้สึกเสียใจมากๆและสงสารแม่มาก ที่ทำให้แม่ต้องมาร้องไห้ และผิดหวัง อีกทั้งยังทำตามที่แม่ขอร้องไม่ได้แม้แม่ของผมจะขอร้องทั้งน้ำตาตาม ผมรู้สึก....(มันอธิบายไม่ถูก ทั้งเสียใจ เครียด หดหู่)

หลายวันผ่านไป...
        ผมก็พาแฟนของผม ไปหาแม่ที่บ้าน ตอนแรกๆผมเกร็งมาก....ทั้งผม ทั้งแฟน พอไปถึงบ้าน แม่ก็ไม่พูดอะไร เงียบ ผมเดาว่าคงทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เคยเจออะไรที่แปลกแบบนี้ มีลูกชาย แต่กลับได้ลูกสใภ้เป็นผู้ชาย ><

        ผมก็แนะนำแฟนผมให้แม่รู้จัก แม่นี่แฟนผมนะ เค้าชื่อ ... บ้านอยู่ ... บลาๆๆๆ แม่ผมก็เออออตาม ทั้งสองคนต่างไม่พูดกัน จนผมขอตัวไปอาบน้ำ แต่ก่อนจะอาบผมแอบเดินไปดู ว่าเค้าจะคุยกันหรือเปล่า สุดท้ายแม่ก็เป็นฝ่ายถาม ไหน...ชื่ออะไรนะ แล้วแม่เค้าก็ถามอะไรต่างๆนาๆ จนมาถึงคำถามนึง ที่ผมจดจำมาถึงทุกวันนี้คือ "รักลูกของแม่จริงๆใช่ไหม" แฟนของผมตอบ "รักจริงๆครับ" แม่ก็ถามคำถามนี่ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบมาก
แล้วแม่ก็พูดต่อว่า  "ถ้ารักกันจริงๆ แม่ก็ไม่ห้าม เพราะความสุขของลูกก็คือความสุขของแม่ ถ้ารักกันก็ดูแลกัน ทำงานเก็บเงิน สร้างครอบครัวกัน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันนะ" ผมได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจมาก.......ที่แม่กับแฟนของผม เริ่มเข้ากันได้ ><

       หลังจากนั้นจนถึงวันนี้เกือบปีแล้ว เวลาที่ผมบ้านมีงาน อย่างกินเลี้ยง วันเกิด ฯลฯ แม่ก็จะชวนแฟนผมให้มาด้วยกัน เวลาผมกลับหอ แม่ก็จะกอดผม แล้วก็กอดแฟนผมด้วย บางครั้งแม่ก็แซวเล่นขำๆ "วันนี้คุยกับที่รักหรือยัง" "ตกลงแม่จะได้สใภ้หรือลูกเขยกันแน่เนี้ย"

       ทุกวันนี้ เราทั้งสองคนก็คบกัน แบบเปิดเผย รักกันแบบไม่ต้องปิดบัง ในเมื่อที่บ้านเรารับได้ แม่รับได้ ผมเองก็มีความสุขมาก คว่ำกระดานความคิดตัวเอง ว่าเกิดมาเป็นแบบนี้ จะมีความรัก มีครอบครัว มีความสุขไม่ได้ เพราะในเมื่อเราเกิดมาเราเลือกไม่ได้ ว่าจะเกิดมาเป็นแบบไหน สุดท้ายเราต้องทำชีวิตเราให้มีค่า เกิดครั้งเดียว ตายครั้งเดียว ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด ทำทุกอย่างให้มีความหมาย และเลือกเดินในทางที่เราคิดว่ามันมีความสุขสำหรับเรา และคนในครอบครัว

"ถึงใครจะว่าจะดูถูกจะมองยังไงหรือจะแปลกสักแค่ไหนชีวิตเป็นของเราครับ ทำชีวิตให้มีความหมาย ทำความรักให้มันมีค่า สร้างครอบครัวของเรา เอาให้มันคุ้มค่าที่เราได้เกิดมาทั้งที"

หวังว่าเรื่องราวชีวิตของผม น่าจะพอเป็นแนวทางหรือข้อคิดอะไรได้บ้างนะครับ  ^_^

ปล. แม่ถามแล้วด้วย ว่าจะแต่งงานกันเมื่อไร (ดีใจสุดๆเลย)
ปล 2. มางานแต่งผมด้วยนะครับ อิอิอิ

ฝากทิ้งท้ายไว้นะครับ สำหรับบางคนที่คิดว่า เกิดมาเป็นแบบนี้ สุดท้ายก็คือเหงา เป็นแบบนี้จะมีครอบครัวมีความรักได้ยังไงกัน ผมบอกเลยคุณกำลังคิดผิด เกิดมาทั้งทีนะครับ คนเราเกิดครั้งเดียวตายหนเดียว มันต้องทำทุกอย่างให้มีความหมาย ทำความรักให้มีค่า สุดท้ายคุณจะมีความสุขเองกับ"ครอบครัว"ของคุณ