คือตั้งแแต่เด็กเลยเราเป็นคนที่รักเพื่อนมาก รักจนทุ่มอะไรให้ได้เราก็ให้ได้หมด เราเป็นคนคิดมากถึงขั้นมากกกกอาจจะเป็นเพราะเราเจออะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ งั้นเราขอเล่าตั้งแต่ อ.2 เลยละกัน
อนุบาล2
เราจะมีเพื่อนคู่นึงที่เขาเป็นแฝดกัน แต่แฝดน้องนี่สนิทกับเรามาก เราเดินด้วยกันทุกพักกินข้าว เราเล่นกันตลอด แต่เหมือนแฝดคนพี่เขาไม่ชอบเราเอามากๆ มาขัดเรากับเพื่อนเราที่เป็นแฝดน้องเขาตลอด บอกอย่ามายุ่งกับน้องฉันตลอดเลย และก็พยายามกั้นเพื่อนผู้หญิงทุกคนในห้องไม่ให้มายุ่งกับเรา คือเราไม่เข้าใจ เราก็อยากมีเพื่อนบ้าง เรามีเพื่อนไม่ได้หรอ
อนุบาล3
เราโตขึ้มา เราเจอคนแบบนี้อีกแล้ว ห้ามทุกคนว่าอย่าไปยุ่งกับเรา ไม่ให้ไปยุ่ง ใครไปยุ่ง มันจะโกรธ แล้วมันตัวใหญ่ ทุกคนเลยเชื่อมัน เราเลยพักคนเดียว กินข้าวคนเดียวตลอด ไม่มีใครเล่นด้วย บางทีเราเหงา ก็ไปเล่นกับผู้ชาย(ค่อนข้างบ่อย)ทั้งปี โดยที่ไม่มีเพื่อนผู้หญิงคบด้วยเลย
ป.1
ไม่มีคนคบด้วยอีกแล้ว คือเราไม่เข้าใจมากๆๆเลย บอกเลย งง เราร้องให้ตลอดเลย เล่นกับผู้ชายตลอดอีกเช่นเคย แต่ไม่ได้สนิทหรอก
ป.2
อันนี้เรามีเป็นกลุ่มใหญ่ คือผู้หญิงทั้งห้อง แต่ถ้าถามว่าใครสนิทกับเราที่สุด หรือเป็นเพื่อนซี้กัน ไม่มีเลยยจริงๆ เราทำอะไรผิดหรอ
ป.3
อันนี้เรามั่วคุยกับเขาไปทั้งห้องเลย แต่ก็เหมือนมีแต่เพื่อนผู้ชายที่เล่นด้วยอีกเช่นเคย แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไร เหตุที่เปนงี้เพราะ เพื่อนคนอนุบาล2 ที่ไม่ให้เรายุ่งกลับใคร วนมาอยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วว โอ้ยย อยากตาย ห้ามคนอื่นอีกอะ
ป.4
ตอนนี้บอกเลย เพื่อนสนิทคนแรกของชีวิต แต่เขาไม่ค่อยจะยุ่งกับเราเท่าไหร่ เหมือนเราเป็นเพื่อนตัวสำรองอะ เราก็ได้แต่รอเขา ว่าเมื่อไหร่เขาจะมาเล่นด้วย แต่เขาก็ไม่ค่อยมา ถ้าวันไหนเขามาหา ก็คือเพื่อนสนิทตัวจริงของเขาไปซ้อมรำ คือคนนั้นเป็นเด็กที่ชอบรำไทย เราก็เดินไปเดินมาคนเดียวในวันที่เพื่อนคนนั้นไม่มาเล่นด้วย อันนี้ร้องให้เริ่มหนัก แทบทุกวันเลย เพราะเขาเป็นคนแรกของเรา แต่ไม่ค่อยจะมาเล่นด้วยเลย บางทีเราก็น้อยใจ ขนาดเพื่อนสนิท ยังเป็นได้แค่ตัวสำรอง
ป.5
สนิทกับคนเดิมกับป.4 แต่มากขึ้นเยอะ เพราะคนที่ชอบรำเขาไปอยู่คนละห้องแล้ว เราดีใจมาก สนิทจริงจังเลยแหละ พึ่งได้รับรู้ว่าการมีเพื่อนสนิทที่แท้จริง มันเป็นอย่างนี้ เรานั่งเพ้อถึงเพื่อนคนนั้นทุกวัน ว่าโห ดีจัง เรามีเพื่อนด้วย มีเพื่อนที่รักเรา พอครูให้จับคู่ปุ้ม เราก็มองหน้ากัน คู่กันเลย มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก เรารู้สึกดีมากเลย แทบบ้าเลยตอนนั้น
ป.6
เหมือนเขาเบื่อเรา(เพื่อนจากป.4 คนเดียวกับ ป.5) เขาออกห่างเราไปคบกับ ข ชื่อสมมติ เราไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิด หลังจากนั้นเราอยู่คนเดียวได้สัก1เดือน ไปเจอเพื่อนคนนึงในห้องนิสัยดีมาก เฟรนลี่ เราคบเป็นเพื่อนกัน แต่เหมือนจะเฟรนลี่เกินไป จนแบบ แทบไม่เดินกับเราเลย เราก็งงอีก เราทำกรรมอะไรมา เราเลยไม่มีใครยุ่งด้วย มีครั้งนึงเราไปเล่นกับ ข แล้วเรารู้สึกถูกชะตามาก แบบบอกไม่ถูกเลย เราไม่เคยรู้สึกกับใครแบบคนนี้มาก่อน คนตอนป.5 เราว่าเพ้อแล้วนะ อันนี้ขั้นหนัก แทบจะฝันถึงเขาแทบทุกวันเลยแหละ เรากลับบ้านมานั่งเล่ากับแม่ถึงเพื่อนคนนี้ทุกวันเลย แทบบ้าเลยอะ แต่เราลืมไปว่า ข เขากลายเป็นเพื่อนสนิทกับเพื่อนสนิทเก่าเราที่เขาออกห่างเราไปตอนต้นป.6 เขาโกรธเรารุนแรงมาก โทรมาหาเรา โทรมาว่าว่าทำไมแย่งเพื่อนเขาไป คือเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ เราแค่รู้สึกถูกชะตา เลยไปเล่นกันบ่อยมาก คุยกันบ่อยมาก จนเหมือน ข ติดเราเลย เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นเลย ทะเลาะกันนานมาก ร้องให้ทุกวัน เราเลยต้องอยู่คนเดียวในระหว่างที่ทะเลาะกับเพื่อนเก่า ทั้งเทอม จนวันสุดท้ายของ ป.6 เขามาคุยกับเราปกติแล้ว เราก็คิดว่าดีแล้ว เราจะได้ไม่ต้องจากกันไปแบบค้างคาใจ ทุกวันนี้
ม.1
ตอนนี้เราย้ายโรงเรียนแล้ว เราก็ดีใจ เหมือนจะได้เพื่อนใหม่ ไม่เลยยย วนไปแทบจะทั้งห้อง วนไปทีละแก๊งค์ ไม่มีแก๊งค์ไหนที่เรารับได้เลย นิสัยต่างกันเกินไป วนไปแก๊งค์โน้นทีนี้ทีจนหมดปีเลย สรุปว่า ถ้าถามว่าสนิทกับใคร คือตอบไม่ได้เลย
ม.2
มีเด็กเรียนคนนึงมาหาเรา คุยกับเราแทบทุกวัน เราดีใจมาก โหเรียนก็เก่ง แถมยังเลือกที่จะเป็นเพื่อนเรา จนเราซี้กับเป็นคู่หู เคยถามเขาอยู่เหมือนกันนะว่าเรานิสัยเป็นไง เขาบอกมันดีมาก ไม่มีอะไรเสียเลย ดีเกินไปด้วยซ้ำ ก็อย่างที่เราบอกถ้าเรารักเพื่อนคนไหนมากเราทุ่มสุดตัว ให้ได้ทุกอย่าง แต่นิสัยของเด็กเรียน ก็อย่างที่ทุกคนรู้ว่าเด็กเรียนเป็นยังไง เราไม่อยากบอก เวลาเรามีซ้อมไรไม่เคยรอ แต่พอเขาซ้อมบ้างเรารอทุกครั้ง เราขอพูดแค่นี้ละกัน ทุกคนคงรู้ดีว่ามันคืออะไร เรารับไม่ได้เลย เราเลยออกห่างเขามาเลย เราขอโทดจริงๆนะ คือเรารู้สึกอึดอัดมาก
ม.3
เรามาเข้ากับแก๊งค์นึงในห้อง นิสัยบ้าๆบอๆ คือเพื่อนกันมันก็ต้องมีสักคนที่เราสนิทด้วยถูกมั้ย แต่เพื่อน เราอยากได้คนที่เราปรึกษาได้ บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นได้ และให้คำปรึกษาได้ แต่เราไม่มี เวลาเรามีอะไรก็คล้ายๆว่าเก็บกด เก็บใว้คนเดียว(ที่เก็บกดไป ไปปลดปล่อยให้พ่อแม่ฟังหมด เราพูดมากๆๆๆ) เวลามีอะไรเขาเล่นกันเองอะ ไม่เล่นกะเรา ทุกวันนี้รู้สึกบางทีเขายังเป็นกันอยู่เลย เหมือนลืมเราไปคนนึง บ่อยอยู่นะ เราก็เก็บใว้ร้องให้ที่บ้านบ่อยมาก เวลาเห็นเขาเล่นกัน เราก็ทำเป็นนั่งกินข้าวเงียบๆไป แต่ไม่มีใครดูเราออกเลยว่าเรารู้สึกยังไง ไม่เป็นไร เก็บไปร้องให้ก็ได้ToT
ตอนนี้เราก็อยู่ในวัยรุ่นอยู่นี่แหละ เราอยากให้เขาคิดถึงเราบ้าง บางทีเราก็เบื่อนะ ชีวิตทำไมเป็นอย่างนี้ ตั้งแต่เด็ก มันเกิดอะไรขึ้น ขนาดครูที่รู้จักเด็กแทบทั้งห้อง ยังไม่รู้จักเราเลย เราก็อยากให้คนอื่นสนใจเราบ้าง ถ้าให้เราสรุปตัวเอง เราเป็นคนแคร์คนอื่นมากเลย แต่เราไม่เข้าใจ ทุกคนบอกเรานิสัยดี แต่ทำไมบางทีไม่เล่นกับเราล่ะ เรามาช้าไปหรอ เขาคบกับตั้งแต่ ม.1แล้วไง เรามาช้าไปมั้ง ทุกคนบอกเจอเพื่อน ม.ปลาย เดี๋ยวจะดีมาก เราก็จะรอดู มันจะดีจริงมั้ย แต่เราย้อนอดีตไป เราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย แต่เพื่อนบอกเรานิสัยดีมาก มันคืออะไร ใครเจอปัญหาเดียวกับเรา หรือ ไม่มีใครเป็นแบบเราเลย เราทำอะไรผิดไปรึเปล่า เราไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นคนเงียบๆ แต่ถ้าใครสนิทด้วย จะได้ยินแต่เสียงพูดมากของเรา เราแค่อยากรู้ว่าเราควรทำตัวยังไง เรากลัวว่าจะไม่มีใครคบไปจนโตอ่าาา ToT คือตอนนี้ถ้าถามว่าเราสนิทกะใครมากสุด เราขอบอกว่าเราตอบไม่ได้ สิ่งที่เราต้องการ คือ เพื่อน สักคนที่เข้าใจเรา ทุกวันนี้เราหาเพื่อนคนนั้นไม่ได้
เราไม่มีเพื่อนคบตั้งแต่เด็ก เราไม่เข้าใจ
อนุบาล2
เราจะมีเพื่อนคู่นึงที่เขาเป็นแฝดกัน แต่แฝดน้องนี่สนิทกับเรามาก เราเดินด้วยกันทุกพักกินข้าว เราเล่นกันตลอด แต่เหมือนแฝดคนพี่เขาไม่ชอบเราเอามากๆ มาขัดเรากับเพื่อนเราที่เป็นแฝดน้องเขาตลอด บอกอย่ามายุ่งกับน้องฉันตลอดเลย และก็พยายามกั้นเพื่อนผู้หญิงทุกคนในห้องไม่ให้มายุ่งกับเรา คือเราไม่เข้าใจ เราก็อยากมีเพื่อนบ้าง เรามีเพื่อนไม่ได้หรอ
อนุบาล3
เราโตขึ้มา เราเจอคนแบบนี้อีกแล้ว ห้ามทุกคนว่าอย่าไปยุ่งกับเรา ไม่ให้ไปยุ่ง ใครไปยุ่ง มันจะโกรธ แล้วมันตัวใหญ่ ทุกคนเลยเชื่อมัน เราเลยพักคนเดียว กินข้าวคนเดียวตลอด ไม่มีใครเล่นด้วย บางทีเราเหงา ก็ไปเล่นกับผู้ชาย(ค่อนข้างบ่อย)ทั้งปี โดยที่ไม่มีเพื่อนผู้หญิงคบด้วยเลย
ป.1
ไม่มีคนคบด้วยอีกแล้ว คือเราไม่เข้าใจมากๆๆเลย บอกเลย งง เราร้องให้ตลอดเลย เล่นกับผู้ชายตลอดอีกเช่นเคย แต่ไม่ได้สนิทหรอก
ป.2
อันนี้เรามีเป็นกลุ่มใหญ่ คือผู้หญิงทั้งห้อง แต่ถ้าถามว่าใครสนิทกับเราที่สุด หรือเป็นเพื่อนซี้กัน ไม่มีเลยยจริงๆ เราทำอะไรผิดหรอ
ป.3
อันนี้เรามั่วคุยกับเขาไปทั้งห้องเลย แต่ก็เหมือนมีแต่เพื่อนผู้ชายที่เล่นด้วยอีกเช่นเคย แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไร เหตุที่เปนงี้เพราะ เพื่อนคนอนุบาล2 ที่ไม่ให้เรายุ่งกลับใคร วนมาอยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วว โอ้ยย อยากตาย ห้ามคนอื่นอีกอะ
ป.4
ตอนนี้บอกเลย เพื่อนสนิทคนแรกของชีวิต แต่เขาไม่ค่อยจะยุ่งกับเราเท่าไหร่ เหมือนเราเป็นเพื่อนตัวสำรองอะ เราก็ได้แต่รอเขา ว่าเมื่อไหร่เขาจะมาเล่นด้วย แต่เขาก็ไม่ค่อยมา ถ้าวันไหนเขามาหา ก็คือเพื่อนสนิทตัวจริงของเขาไปซ้อมรำ คือคนนั้นเป็นเด็กที่ชอบรำไทย เราก็เดินไปเดินมาคนเดียวในวันที่เพื่อนคนนั้นไม่มาเล่นด้วย อันนี้ร้องให้เริ่มหนัก แทบทุกวันเลย เพราะเขาเป็นคนแรกของเรา แต่ไม่ค่อยจะมาเล่นด้วยเลย บางทีเราก็น้อยใจ ขนาดเพื่อนสนิท ยังเป็นได้แค่ตัวสำรอง
ป.5
สนิทกับคนเดิมกับป.4 แต่มากขึ้นเยอะ เพราะคนที่ชอบรำเขาไปอยู่คนละห้องแล้ว เราดีใจมาก สนิทจริงจังเลยแหละ พึ่งได้รับรู้ว่าการมีเพื่อนสนิทที่แท้จริง มันเป็นอย่างนี้ เรานั่งเพ้อถึงเพื่อนคนนั้นทุกวัน ว่าโห ดีจัง เรามีเพื่อนด้วย มีเพื่อนที่รักเรา พอครูให้จับคู่ปุ้ม เราก็มองหน้ากัน คู่กันเลย มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก เรารู้สึกดีมากเลย แทบบ้าเลยตอนนั้น
ป.6
เหมือนเขาเบื่อเรา(เพื่อนจากป.4 คนเดียวกับ ป.5) เขาออกห่างเราไปคบกับ ข ชื่อสมมติ เราไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิด หลังจากนั้นเราอยู่คนเดียวได้สัก1เดือน ไปเจอเพื่อนคนนึงในห้องนิสัยดีมาก เฟรนลี่ เราคบเป็นเพื่อนกัน แต่เหมือนจะเฟรนลี่เกินไป จนแบบ แทบไม่เดินกับเราเลย เราก็งงอีก เราทำกรรมอะไรมา เราเลยไม่มีใครยุ่งด้วย มีครั้งนึงเราไปเล่นกับ ข แล้วเรารู้สึกถูกชะตามาก แบบบอกไม่ถูกเลย เราไม่เคยรู้สึกกับใครแบบคนนี้มาก่อน คนตอนป.5 เราว่าเพ้อแล้วนะ อันนี้ขั้นหนัก แทบจะฝันถึงเขาแทบทุกวันเลยแหละ เรากลับบ้านมานั่งเล่ากับแม่ถึงเพื่อนคนนี้ทุกวันเลย แทบบ้าเลยอะ แต่เราลืมไปว่า ข เขากลายเป็นเพื่อนสนิทกับเพื่อนสนิทเก่าเราที่เขาออกห่างเราไปตอนต้นป.6 เขาโกรธเรารุนแรงมาก โทรมาหาเรา โทรมาว่าว่าทำไมแย่งเพื่อนเขาไป คือเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ เราแค่รู้สึกถูกชะตา เลยไปเล่นกันบ่อยมาก คุยกันบ่อยมาก จนเหมือน ข ติดเราเลย เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นเลย ทะเลาะกันนานมาก ร้องให้ทุกวัน เราเลยต้องอยู่คนเดียวในระหว่างที่ทะเลาะกับเพื่อนเก่า ทั้งเทอม จนวันสุดท้ายของ ป.6 เขามาคุยกับเราปกติแล้ว เราก็คิดว่าดีแล้ว เราจะได้ไม่ต้องจากกันไปแบบค้างคาใจ ทุกวันนี้
ม.1
ตอนนี้เราย้ายโรงเรียนแล้ว เราก็ดีใจ เหมือนจะได้เพื่อนใหม่ ไม่เลยยย วนไปแทบจะทั้งห้อง วนไปทีละแก๊งค์ ไม่มีแก๊งค์ไหนที่เรารับได้เลย นิสัยต่างกันเกินไป วนไปแก๊งค์โน้นทีนี้ทีจนหมดปีเลย สรุปว่า ถ้าถามว่าสนิทกับใคร คือตอบไม่ได้เลย
ม.2
มีเด็กเรียนคนนึงมาหาเรา คุยกับเราแทบทุกวัน เราดีใจมาก โหเรียนก็เก่ง แถมยังเลือกที่จะเป็นเพื่อนเรา จนเราซี้กับเป็นคู่หู เคยถามเขาอยู่เหมือนกันนะว่าเรานิสัยเป็นไง เขาบอกมันดีมาก ไม่มีอะไรเสียเลย ดีเกินไปด้วยซ้ำ ก็อย่างที่เราบอกถ้าเรารักเพื่อนคนไหนมากเราทุ่มสุดตัว ให้ได้ทุกอย่าง แต่นิสัยของเด็กเรียน ก็อย่างที่ทุกคนรู้ว่าเด็กเรียนเป็นยังไง เราไม่อยากบอก เวลาเรามีซ้อมไรไม่เคยรอ แต่พอเขาซ้อมบ้างเรารอทุกครั้ง เราขอพูดแค่นี้ละกัน ทุกคนคงรู้ดีว่ามันคืออะไร เรารับไม่ได้เลย เราเลยออกห่างเขามาเลย เราขอโทดจริงๆนะ คือเรารู้สึกอึดอัดมาก
ม.3
เรามาเข้ากับแก๊งค์นึงในห้อง นิสัยบ้าๆบอๆ คือเพื่อนกันมันก็ต้องมีสักคนที่เราสนิทด้วยถูกมั้ย แต่เพื่อน เราอยากได้คนที่เราปรึกษาได้ บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นได้ และให้คำปรึกษาได้ แต่เราไม่มี เวลาเรามีอะไรก็คล้ายๆว่าเก็บกด เก็บใว้คนเดียว(ที่เก็บกดไป ไปปลดปล่อยให้พ่อแม่ฟังหมด เราพูดมากๆๆๆ) เวลามีอะไรเขาเล่นกันเองอะ ไม่เล่นกะเรา ทุกวันนี้รู้สึกบางทีเขายังเป็นกันอยู่เลย เหมือนลืมเราไปคนนึง บ่อยอยู่นะ เราก็เก็บใว้ร้องให้ที่บ้านบ่อยมาก เวลาเห็นเขาเล่นกัน เราก็ทำเป็นนั่งกินข้าวเงียบๆไป แต่ไม่มีใครดูเราออกเลยว่าเรารู้สึกยังไง ไม่เป็นไร เก็บไปร้องให้ก็ได้ToT
ตอนนี้เราก็อยู่ในวัยรุ่นอยู่นี่แหละ เราอยากให้เขาคิดถึงเราบ้าง บางทีเราก็เบื่อนะ ชีวิตทำไมเป็นอย่างนี้ ตั้งแต่เด็ก มันเกิดอะไรขึ้น ขนาดครูที่รู้จักเด็กแทบทั้งห้อง ยังไม่รู้จักเราเลย เราก็อยากให้คนอื่นสนใจเราบ้าง ถ้าให้เราสรุปตัวเอง เราเป็นคนแคร์คนอื่นมากเลย แต่เราไม่เข้าใจ ทุกคนบอกเรานิสัยดี แต่ทำไมบางทีไม่เล่นกับเราล่ะ เรามาช้าไปหรอ เขาคบกับตั้งแต่ ม.1แล้วไง เรามาช้าไปมั้ง ทุกคนบอกเจอเพื่อน ม.ปลาย เดี๋ยวจะดีมาก เราก็จะรอดู มันจะดีจริงมั้ย แต่เราย้อนอดีตไป เราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย แต่เพื่อนบอกเรานิสัยดีมาก มันคืออะไร ใครเจอปัญหาเดียวกับเรา หรือ ไม่มีใครเป็นแบบเราเลย เราทำอะไรผิดไปรึเปล่า เราไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นคนเงียบๆ แต่ถ้าใครสนิทด้วย จะได้ยินแต่เสียงพูดมากของเรา เราแค่อยากรู้ว่าเราควรทำตัวยังไง เรากลัวว่าจะไม่มีใครคบไปจนโตอ่าาา ToT คือตอนนี้ถ้าถามว่าเราสนิทกะใครมากสุด เราขอบอกว่าเราตอบไม่ได้ สิ่งที่เราต้องการ คือ เพื่อน สักคนที่เข้าใจเรา ทุกวันนี้เราหาเพื่อนคนนั้นไม่ได้