ขอระบายนิดนึงนะคะ เพราะว่าปีนี้เป็นปีที่มีเรื่องที่ทำให้ดีใจและเสียใจที่สุดไปพร้อมๆ กัน
(จนเป็นโรคเครียด รึ โรคซึมเศร้าเลยทีเดียว แต่ไปหาหมอมาแล้วนะคะ ตอนนี้ปกติ จนจะผิดปกติอีกครั้งแล้วค่ะ)
และเรื่องในครอบครัวจะไปเล่าให้เพื่อนฟังก็ไม่ได้ มันอึดอัด กลับบ้านมานั่งนอนร้องไห้คนเดียวตลอด
ตัวเราเป็นลูกคนกลาง เป็นผญ ที่อายุใกล้จะสามสิบและ แต่ยังไม่มีอะไรมั่นคง นอกจากรถที่ผ่อนอยู่ 1 คัน
เริ่มต้นจากต้นปี บ้านเรามีกิจการโรงงานเล็กๆ ปัญหาเกิดจากพ่อและแม่ไม่คุยกัน ทะเลาะกัน คนที่อยู่ตรงกลางอย่างเราโดนทั้งสองฝ่ายว่าเป็นประจำ
(ตอนแรกทำงานที่บ้าน ออกจากงานที่บ้านมาทำเองได้เกือบสิบปีแล้วค่ะ)
จนมาบานปลายตรงที่ชื่อร้านที่โรงงานเป็นชื่อเราแล้วพ่อทราบ จากนั้นก็มีปัญหาเรื่อยๆ มา มีมาทุกเดือน ส่วนมากจะเป็นเรื่องเงิน (ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนทำ)
อันนั้นไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อต้นปี เราได้ออกรถให้พ่อแต่ใช้ชื่อเรา และเราก็หักค่างวดรถจากบัญชีชื่อเรา(ซึ่งเป็นบัญชีของทางโรงงานโอนมาให้อีกที)
จนมากลางปี คือเดือนนี้ เดือนมิถุนายน มีปัญหาเกี่ยวกับคดีความในอดีตต้องขึ้นโรงขึ้นศาล
พ่อเราเอาก็เอารถมาคืน ตอนแรกเราก็จะขาย ไปๆ มาๆ ลองปรึกษาหลายคนว่ารถยังไม่ถึงปี แล้วก็ผ่อนแพง ดาวน์น้อย ไม่ได้ราคา
ตอนนี้ภาระตกอยู่ที่เรา ส่วนแม่กับหลานก็ไปอยู่ต่างจังหวัดเพราะว่าไม่กล้าอยู่บ้าน กลัวพ่อมาตามเอาเงิน (ก่อนที่จะย้ายพ่อมาตามเอาเงินกับแม่)
ก่อนหน้านี้เราจะเข้มแข็ง มีสติ และอดทนมาตลอดนะ แต่ตอนนี้มันเหมือนหลายอย่างเข้ามาทีเดียว
ปัญหาจากที่เคยบอกคนอื่นว่าค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ ค่อยๆ แก้ไขปัญหานะ แต่เรากลับทำเองไม่ได้
ยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองเคว้งมาก
เกิดมาจะสามสิบปีไม่เคยเหงา แม้เลิกกับแฟน
แต่ตอนนี้กลับบ้านมาแล้วรู้สึกว่าเหงามาก
เพราะ
บ้านที่เคยกลับมาจะได้ยินเสียงแม่ถามว่า "กินข้าวมารึยัง" "ทำไมวันนี้กลับดึกจัง"
หลานชายก็จะเดินลงมาเล่านู่นเล่านี่ให้ฟังว่าวันนี้ทำอะไร เจออะไรมาบ้าง (หลานชายเป็นออทิสติก)
ตู้เย็นที่เคยมีของสด หม้อ กระทะ ที่เคยมีกับข้าว
เช้ามาจะตื่นเพราะเสียงตำน้ำพริกรึไม่ก็บ่นหลานชายเรื่องไหว้พระ
ตอนนี้มันไม่มีแล้ว
พยายามเล่นกับหมา กับแมว ดูหนัง ฟังเพลง แต่สุดท้ายก่อนนอนก็จะมานั่งร้องไห้ว่าครอบครัวเรามันเกิดอะไรขึ้น
เราจะผ่านมันไปได้ยังไง เราจะเข้มแข็งยังไง ทำยังไงถึงจะดีขึ้น จะแก้ปัญหานี้ยังไง สารพัด
สุดท้ายก็หลับไปพร้อมน้ำตา
ตอนนี้ไม่อยากร้องไห้แล้วแต่หยุดตัวเองไม่ได้เลย เอะอะเปิดเจอทีวีก็ร้องไห้ ฟังเพลงก็ร้องไห้
เพื่อนๆ มีวิธีเรียกสติให้กลับมายังไงได้บ้างคะ
(ก่อนหน้านี้เราจะฟังธรรมนิยายของหลวงพ่อจรัญ แต่ตอนนี้ฟังกี่ครั้งๆ ก็เอาไม่อยู่ ไม่มีสมาธิกับอะไรเลย)
ขอบคุณมากนะคะที่รับฟัง พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป T^T
ท้อ เหนื่อย อยากเรียกสติตัวเองกลับมาให้เข้มแข็งไวๆ มีวิธีไหนแนะนำกันบ้างคะ
(จนเป็นโรคเครียด รึ โรคซึมเศร้าเลยทีเดียว แต่ไปหาหมอมาแล้วนะคะ ตอนนี้ปกติ จนจะผิดปกติอีกครั้งแล้วค่ะ)
และเรื่องในครอบครัวจะไปเล่าให้เพื่อนฟังก็ไม่ได้ มันอึดอัด กลับบ้านมานั่งนอนร้องไห้คนเดียวตลอด
ตัวเราเป็นลูกคนกลาง เป็นผญ ที่อายุใกล้จะสามสิบและ แต่ยังไม่มีอะไรมั่นคง นอกจากรถที่ผ่อนอยู่ 1 คัน
เริ่มต้นจากต้นปี บ้านเรามีกิจการโรงงานเล็กๆ ปัญหาเกิดจากพ่อและแม่ไม่คุยกัน ทะเลาะกัน คนที่อยู่ตรงกลางอย่างเราโดนทั้งสองฝ่ายว่าเป็นประจำ
(ตอนแรกทำงานที่บ้าน ออกจากงานที่บ้านมาทำเองได้เกือบสิบปีแล้วค่ะ)
จนมาบานปลายตรงที่ชื่อร้านที่โรงงานเป็นชื่อเราแล้วพ่อทราบ จากนั้นก็มีปัญหาเรื่อยๆ มา มีมาทุกเดือน ส่วนมากจะเป็นเรื่องเงิน (ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนทำ)
อันนั้นไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อต้นปี เราได้ออกรถให้พ่อแต่ใช้ชื่อเรา และเราก็หักค่างวดรถจากบัญชีชื่อเรา(ซึ่งเป็นบัญชีของทางโรงงานโอนมาให้อีกที)
จนมากลางปี คือเดือนนี้ เดือนมิถุนายน มีปัญหาเกี่ยวกับคดีความในอดีตต้องขึ้นโรงขึ้นศาล
พ่อเราเอาก็เอารถมาคืน ตอนแรกเราก็จะขาย ไปๆ มาๆ ลองปรึกษาหลายคนว่ารถยังไม่ถึงปี แล้วก็ผ่อนแพง ดาวน์น้อย ไม่ได้ราคา
ตอนนี้ภาระตกอยู่ที่เรา ส่วนแม่กับหลานก็ไปอยู่ต่างจังหวัดเพราะว่าไม่กล้าอยู่บ้าน กลัวพ่อมาตามเอาเงิน (ก่อนที่จะย้ายพ่อมาตามเอาเงินกับแม่)
ก่อนหน้านี้เราจะเข้มแข็ง มีสติ และอดทนมาตลอดนะ แต่ตอนนี้มันเหมือนหลายอย่างเข้ามาทีเดียว
ปัญหาจากที่เคยบอกคนอื่นว่าค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ ค่อยๆ แก้ไขปัญหานะ แต่เรากลับทำเองไม่ได้
ยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองเคว้งมาก
เกิดมาจะสามสิบปีไม่เคยเหงา แม้เลิกกับแฟน
แต่ตอนนี้กลับบ้านมาแล้วรู้สึกว่าเหงามาก
เพราะ
บ้านที่เคยกลับมาจะได้ยินเสียงแม่ถามว่า "กินข้าวมารึยัง" "ทำไมวันนี้กลับดึกจัง"
หลานชายก็จะเดินลงมาเล่านู่นเล่านี่ให้ฟังว่าวันนี้ทำอะไร เจออะไรมาบ้าง (หลานชายเป็นออทิสติก)
ตู้เย็นที่เคยมีของสด หม้อ กระทะ ที่เคยมีกับข้าว
เช้ามาจะตื่นเพราะเสียงตำน้ำพริกรึไม่ก็บ่นหลานชายเรื่องไหว้พระ
ตอนนี้มันไม่มีแล้ว
พยายามเล่นกับหมา กับแมว ดูหนัง ฟังเพลง แต่สุดท้ายก่อนนอนก็จะมานั่งร้องไห้ว่าครอบครัวเรามันเกิดอะไรขึ้น
เราจะผ่านมันไปได้ยังไง เราจะเข้มแข็งยังไง ทำยังไงถึงจะดีขึ้น จะแก้ปัญหานี้ยังไง สารพัด
สุดท้ายก็หลับไปพร้อมน้ำตา
ตอนนี้ไม่อยากร้องไห้แล้วแต่หยุดตัวเองไม่ได้เลย เอะอะเปิดเจอทีวีก็ร้องไห้ ฟังเพลงก็ร้องไห้
เพื่อนๆ มีวิธีเรียกสติให้กลับมายังไงได้บ้างคะ
(ก่อนหน้านี้เราจะฟังธรรมนิยายของหลวงพ่อจรัญ แต่ตอนนี้ฟังกี่ครั้งๆ ก็เอาไม่อยู่ ไม่มีสมาธิกับอะไรเลย)
ขอบคุณมากนะคะที่รับฟัง พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป T^T