บางมุมมันก็ดีนะทุกอย่างเป็นของเราหมด ความรักจากคุณพ่อคุณเเม่
เงินทองไม่ต้องเเย่งใคร เเต่พอเริ่มอายุมากขึ้นกลับรู้สึกเเย่เอามากๆเลย
ยิ่งเวลาพ่อเเม่ป่วยนี่เเทบจะหมุนหน้าหมุนหลังไม่ทัน เราต้องดูเเลทุกอย่าง
คิดเองทำเอง เพื่อนหรือญาติเค้าก็ไม่เหมือนกับคนในครอบครัวเดียวกัน
พึ่งพาอะไรไม่ได้มาก  อิจฉาคนที่มีพี่มีน้องอย่างน้อยก็พอปรึกษากันได้บ้างTT
นี่ถ้าไม่มีพ่อเเม่เเล้วเเละไม่เเต่งงานด้วยนี่มองเห็นอนาคตเลยคงเเก่ตัวเป็นมนุษย์ป้า
เผชิญโลกอย่างโดดเดี่ยว มีเงินทองไปก็เท่านั้น เพื่อนมีการวางเเผนชีวิตอย่างไรกันบ้างคะ
เเชร์หน่อยค่ะ ตอนนี้นึกถึงวันข้างหน้าเเล้วเศร้า จะไม่นึกเลยก็ไม่ได้เดี๊ยววางเเผนไม่ทัน
เราควรจะทำอย่างไรดี