เรื่องราวมันสะสมมาตั้งแต่วัยเยาว์
สะสมความเศร้า ความน้อยใจ เก็บ ฝังใจ
ในบางครั้ง รู้สึกผิดมาก ที่คิดอกุศล ว่าไม่น่าเกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกันเลย รู้ว่ามันบาปมาก ที่คิดแบบนี้กับผู้ให้กำเนิด
ฉันมีพี่น้องก็จริง แต่ไม่ได้เติบโตมาด้วยกัน
ฉันโตมากับปู่ย่า ส่วนพี่ โตมากับแม่ ส่วนพี่น้องคนอื่นๆก็โตมาไล่เลี่ยกัน อยู่บ้านเดียวกับพี่ แต่คนละบ้านกับฉัน
พอพ่อเสีย ทุกคนให้มาอยู่บ้านแม่ ซึ่งมีแต่ญาติพี่น้องของแม่ นับแต่นั้น ฉันรับรู้ได้ถึงความแปลกแยก..
ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ผิดไปหมด โดนดุ โดนแอบว่าลับหลัง โดยที่ฉันเก็บไว้คนเดียว
มากเข้าก็มีบอกแม่บ้าง แต่แม่ไม่ค่อยจะสนใจ
ฉันมาอยู่บ้านแม่ ซึ่งเป็นบ้านรวมของญาติๆทางแม่ทั้งหมด อยู่ราวกับเหมือนพลเมืองชั้น3ของบ้าน
โดนใช้ โดนดุ โดนว่า ฉันโดนก่อน งานบ้าน งานใช้ ทุกคนไหว้วานฉัน เหมือนลูกหลานคนใช้จริงๆนะ พี่ๆคนอื่นไม่โดน
ถึงแม้ว่า จะพยายามทำตัวเองให้เก่งแค่ไหน ไม่ว่าการเรียน กีฬา ดนตรี แต่ยังไง ทุกๆคน แม่ น้าๆ ก็ไม่ยอมรับ
ทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะอะไร ขอแค่เป็น "ฉัน" เขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญหรือชื่นชมอะไร เหมือนอากาศธาตุ
หลายเรื่องฉันเสียสละมากมาย บางเรื่องต้องรับภาระตกหน้าตักตัวเองก็เคยมาแล้ว
แต่วันที่น้องๆ (ลูกพี่ลูกน้อง) เขาได้ไปจุดที่ดี ไม่มีใครนึกถึงฉันเลย ทุกคนแลดูเหมือนจะลืมฉันได้จริงๆ
เพราะเขาเคยพูดว่า ลูก หลาน ที่เลี้ยงมา ยังไงก็ผูกพันธ์กว่า...รักมากกว่า...
พอเรียนจบ ฉันพยายามพิสูจน์ตัวเอง ทำทุกอย่างให้แม่หันมาให้ความสำคัญ เช่น ให้เงินแม่ใช้ ซื้อของให้แม่
บางอย่าง ซื้อให้ก็เห็นวางไว้เฉยๆ ไม่กินบ้าง ไม่สนใจ แต่กับพี่ แม่จะดีใจมาก เวลาได้ของจากพี่
ฉันไม่ได้อิจฉาพี่นะ จริงๆ สาบาน แต่มันเป็นความน้อยใจมากกว่า
ฉันเคยรู้สึกผิดมาก จนขอล้างเท้าแม่ ที่เหมือนคนดื้อในใจ ที่คิดอะไรไม่ดีๆไปบ้าง
แม่ก็ยอมให้ล้างนะ แต่ประโยคที่พูด เวลาล้างเท้า แม่บอกว่า "ถึงจะไม่ได้รัก แต่ก็ห่วงๆนะ"
มันจี๊ดนะ มันจำ ไม่ได้รัก..........
ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็มีความคิด ว่าอยากหายตัวไปจากพวกเขาเหล่านั้นเลย
ไม่อยากติดต่อ แม้แต่ทางโทรศัพท์ ไม่อยากนึกถึง อยากลืม อยากหนีหายไปจากญาติๆทุกคน
ไม่อยากให้ใครติดต่อฉันได้ อยากลืมทุกอย่าง มันรู้สึกเจ็บปวด บอกไม่ถูก
บางครั้ง คิดเข้าข้างตัวเองว่า ถ้าฉันหายไปนานๆ พวกเค้าคงนึกถึงและคงติดต่อโทรหามาบ้าง
แต่อาจจะไม่มี................เพราะทุกวันนี้เป็นเหมือนธาตุอากาศไปแล้ว
จะผิดไหม ที่จะเดินจากไป จากบุพการีตัวเอง ไหนๆก็เป็นลูกที่ถูกลืมอยู่แล้ว คงไม่มีใครนึกถึงฉัน
วันนี้รู้สึกตัวเองเหมือนตัวละครน้ำเน่าตัวนึงเลยจริงๆ แต่นี่คือชีวิตคนจริงๆ
ฉันจะผิดไหม หากตัดสินใจเดินจากมา จากบุพการี
สะสมความเศร้า ความน้อยใจ เก็บ ฝังใจ
ในบางครั้ง รู้สึกผิดมาก ที่คิดอกุศล ว่าไม่น่าเกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกันเลย รู้ว่ามันบาปมาก ที่คิดแบบนี้กับผู้ให้กำเนิด
ฉันมีพี่น้องก็จริง แต่ไม่ได้เติบโตมาด้วยกัน
ฉันโตมากับปู่ย่า ส่วนพี่ โตมากับแม่ ส่วนพี่น้องคนอื่นๆก็โตมาไล่เลี่ยกัน อยู่บ้านเดียวกับพี่ แต่คนละบ้านกับฉัน
พอพ่อเสีย ทุกคนให้มาอยู่บ้านแม่ ซึ่งมีแต่ญาติพี่น้องของแม่ นับแต่นั้น ฉันรับรู้ได้ถึงความแปลกแยก..
ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ผิดไปหมด โดนดุ โดนแอบว่าลับหลัง โดยที่ฉันเก็บไว้คนเดียว
มากเข้าก็มีบอกแม่บ้าง แต่แม่ไม่ค่อยจะสนใจ
ฉันมาอยู่บ้านแม่ ซึ่งเป็นบ้านรวมของญาติๆทางแม่ทั้งหมด อยู่ราวกับเหมือนพลเมืองชั้น3ของบ้าน
โดนใช้ โดนดุ โดนว่า ฉันโดนก่อน งานบ้าน งานใช้ ทุกคนไหว้วานฉัน เหมือนลูกหลานคนใช้จริงๆนะ พี่ๆคนอื่นไม่โดน
ถึงแม้ว่า จะพยายามทำตัวเองให้เก่งแค่ไหน ไม่ว่าการเรียน กีฬา ดนตรี แต่ยังไง ทุกๆคน แม่ น้าๆ ก็ไม่ยอมรับ
ทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะอะไร ขอแค่เป็น "ฉัน" เขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญหรือชื่นชมอะไร เหมือนอากาศธาตุ
หลายเรื่องฉันเสียสละมากมาย บางเรื่องต้องรับภาระตกหน้าตักตัวเองก็เคยมาแล้ว
แต่วันที่น้องๆ (ลูกพี่ลูกน้อง) เขาได้ไปจุดที่ดี ไม่มีใครนึกถึงฉันเลย ทุกคนแลดูเหมือนจะลืมฉันได้จริงๆ
เพราะเขาเคยพูดว่า ลูก หลาน ที่เลี้ยงมา ยังไงก็ผูกพันธ์กว่า...รักมากกว่า...
พอเรียนจบ ฉันพยายามพิสูจน์ตัวเอง ทำทุกอย่างให้แม่หันมาให้ความสำคัญ เช่น ให้เงินแม่ใช้ ซื้อของให้แม่
บางอย่าง ซื้อให้ก็เห็นวางไว้เฉยๆ ไม่กินบ้าง ไม่สนใจ แต่กับพี่ แม่จะดีใจมาก เวลาได้ของจากพี่
ฉันไม่ได้อิจฉาพี่นะ จริงๆ สาบาน แต่มันเป็นความน้อยใจมากกว่า
ฉันเคยรู้สึกผิดมาก จนขอล้างเท้าแม่ ที่เหมือนคนดื้อในใจ ที่คิดอะไรไม่ดีๆไปบ้าง
แม่ก็ยอมให้ล้างนะ แต่ประโยคที่พูด เวลาล้างเท้า แม่บอกว่า "ถึงจะไม่ได้รัก แต่ก็ห่วงๆนะ"
มันจี๊ดนะ มันจำ ไม่ได้รัก..........
ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็มีความคิด ว่าอยากหายตัวไปจากพวกเขาเหล่านั้นเลย
ไม่อยากติดต่อ แม้แต่ทางโทรศัพท์ ไม่อยากนึกถึง อยากลืม อยากหนีหายไปจากญาติๆทุกคน
ไม่อยากให้ใครติดต่อฉันได้ อยากลืมทุกอย่าง มันรู้สึกเจ็บปวด บอกไม่ถูก
บางครั้ง คิดเข้าข้างตัวเองว่า ถ้าฉันหายไปนานๆ พวกเค้าคงนึกถึงและคงติดต่อโทรหามาบ้าง
แต่อาจจะไม่มี................เพราะทุกวันนี้เป็นเหมือนธาตุอากาศไปแล้ว
จะผิดไหม ที่จะเดินจากไป จากบุพการีตัวเอง ไหนๆก็เป็นลูกที่ถูกลืมอยู่แล้ว คงไม่มีใครนึกถึงฉัน
วันนี้รู้สึกตัวเองเหมือนตัวละครน้ำเน่าตัวนึงเลยจริงๆ แต่นี่คือชีวิตคนจริงๆ