เคยคิดอยากตายกันบ้างมั้ยคะ?

เคยคิดอยากตายกันบ้างมั้ยคะ?
แล้วสาเหตุคืออะไร?

ส่วนตัวเคยคิดค่ะ หกเจ็ดครั้ง ตั้งแต่เล็ก(อายุ6ขวบ)จนโต
สาเหตุมาจากครอบครัวล้วนๆ
เป็นคนที่ไม่แคร์อะไรในชีวิตเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน เรื่องสังคม เรื่องความรัก ยกเว้นเรื่องครอบครัว เพราะรักมาก
รู้สึกว่าครอบครัวคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
/ แน่นอนว่าที่ยึดเหนี่ยวจิตใจในชีวิตเพียงหนึ่งเดียวสั่นคลอน ก็จะเริ่มทำให้ชีวิตนี้ไร้ความหมายไปในทันที
และเพราะรักมากเลยเหมือนจะคาดหวังสูงเกินไปหรือเปล่า... อันนี้ก็ไม่แน่ใจ

ครั้งแรกที่คิดอยากตาย จำได้แม่นเลยค่ะว่าตอนนั้นอายุหกขวบ
แม่ติดงาน เลยเอาเราไปฝากไว้กับญาติค่ะ
แล้วทีนี้ญาติดุเราและทะเลาะกัน เพราะไม่เข้าใจ(ส่วนเรื่องอะไรนั้นลืมไปแล้ว)
ปกติแม่ก็จะโทรมาหาญาติเราคนนั้นทุกวันอยู่แล้วค่ะ
ตอนนั้นจำได้ว่าเราร้องไห้ในห้องนอนทุกวัน(หลังจากที่ทะเลาะเรื่องนั้น)
ปิดประตู ล็อคห้องไม่ยอมไปเจอใคร เพราะเจ็บใจและน้อยใจ
แต่ก็แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน(ในใจก็แอบหวังว่าญาติคนนั้นกับแม่จะเข้าใจเรา มาพูดกับเราดีๆ)
ปกติแม่ก็จะพูดคุยกับเราทางโทรศัพท์แทบทุกวันอยู่แล้วคะ แต่หลังจากที่ทะเลาะกับญาติครั้งนั้นก็ไม่ได้คุยอีกเลย
เราได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับญาติ(ปกติเวลาญาติคนนั้นคุยโทรศัพท์จะชอบเปิดลำโพง)
ในใจก็แอบหวังว่าแม่จะเข้าข้างเรา หรือไม่ก็บอกญาติให้พูดกับเราดีๆ/[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ไม่ชอบเลยที่ผู้ใหญ่บางคนชอบสอนแบบด่า แทนที่จะพูดดีๆและให้เหตุผลดีๆ/
แต่แล้ว... สิ่งที่ได้ยินจากปากแม่แต่ละครั้งคือ...
ช่างมัน(หมายถึงเรา) ไม่ต้องไปสนใจมัน ถ้ามันเถียงหรือไม่ฟังก็ตีมันเลย..
พอญาติคนนั้นถามว่าจะคุยกับเรามั้ย คำตอบที่ได้คือ ไม่ต้องละ รอให้มันคิดได้ค่อยคุย
วันไหนเราไม่ยอมกินข้าว(เพราะเรื่องแม่คุยกับญาติคนนั้น เลยเกิดอารมณ์น้อยใจ ไม่อยากกิน)
แม่ก็จะบอกว่า ไม่กินก็ไม่ต้องให้มันกิน ปล่อยมันไว้นั่นแหล่ะ
เหอะ ... อยากตายเลยตอนนั้น

และมีอีกหลายเรื่องมากมายที่เราอยากจะฆ่าตัวตาย
เพราะอะไร สาเหตุหลักคือเพราะวิธีสั่งสอนของผู้ปกครอง

ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากมาบอกเล่าค่ะ
ไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะใช้วิธีรักวัวให้ผู้เลี้ยงลูกให้ตีได้เสมอไป
อย่างน้อยก็ฉันคนหนึ่งแหล่ะค่ะ
ฉันเป็นคนที่ ถ้าหากพูดจาดีๆมีเหตุผลก็ฟังแล้วค่ะ
แต่ถ้ามาด่าๆโดยไม่ให้เหตุผลหรือไม่พูดจาดีๆ หยาบคายใส่ ยิ่งจะต่อต้านค่ะ

ผู้ใหญ่บางคนก็จะชอบเอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่
บอกว่าเมื่อก่อนก็โดนสั่งสอนมาแบบนี้ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
นั่นมันคนละคนค่ะ
พอตอบกลับก็บอกว่าเถียง
พอเงียบก็มาว่าอีก ว่าเงียบทำไม ไม่มีปากหรอ
บางครั้งแค่มองหน้าเฉยๆ(เป็นเรื่องปกติที่ต้องมองหน้าผู้พูด) ก็มาว่าอีก ว่ามองทำไม
..... ในเมื่อผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผลแล้วเด็กจะฟังหรอคะ?

ปล1 ตอนนี้อายุหลัก2แล้วค่ะ และยังรักครอบครัวอยู่มาก แต่ก็เสียใจเรื่องครอบครัวอยู่บ่อยๆ เพราะทะเลาะเรื่องไร้สาระอยู่เรื่อย

ปล2 อีกสาเหตุใหญ่ๆที่ผู้ปกครองอาจทำให้เด็กมีปัญหา คือการที่ใครบางคนเก็บกดจากที่ทำงานแล้วมาระบายอารมณ์ใส่คนในบ้าน
โดยส่วนตัวเคยโดนมาบ่อยค่ะ เคยโดนบุพการีตบเพราะโมโหจากที่ทำงานมาแล้ว [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ยกตัวอย่าง ตอนนั้นหลังเลิกเรียนกลับมาแล้ววางรองเท้าไม่เป็นระเบียบ บุพการีกลับมาก็ตรงปรี่เข้ามาด่าเลย แล้วก็สาวเรื่องอะไรไม่รู้มากมายออกมาด่าทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับรองเท้า(ตอนนั้นรู้แล้วว่ากำลังเป็นที่ระบาย) ก็เงียบให้ด่าไปเรื่อย จนมันหลายเรื่องเกิน และเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ละ ฉันจึงตอบโต้ไป เลยโดนกลับมาด้วยหนึ่งฝ่ามือ พอนํ้าตาไหลก็โดนด่าอีกว่าสำออย... ยังดีที่ครองสติได้ ไม่อย่างนั้นเตลิดออกจากบ้านไปนานแล้ว

ปลสุดท้าย ผู้ใหญ่หลายคนชอบคิดว่าแค่เด็ก และเด็กไม่รู้อะไรหรอก...
คุณรู้จักคำว่าเด็กน้อยเกินไปแล้วค่ะ
อย่างดิฉันความทรงจำเมื่อครั้งอายุขวบสองขวบก็ยังมีอยู่จนถึงปัจจุบันนี้ ...
ตอนอายุสองขวบเคยโดนแม่ฟาดด้วยไม้แขนผ้ายังจำได้
ตอนสามขวบได้ยินผู้ใหญ่ทะเลาะกันเรื่องอะไรก็ยังจำได้
โดนผู้ใหญ่บางคนที่ไม่ชอบมาหอมแก้มตอนสามขวบก็ยังจำได้
เคยทะเลาะกับเพื่อนเด็กอนุบาลตอนสี่ขวบเรื่องอะไรแล้วคุณครูแก้ปัญหายังไง ก็ยังจำได้ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เจ็บใจตั้งแต่สี่ขวบจนถึงปัจจุบัน คุณครูแก้ปัญหาแบบชุ้ยมาก... คิดว่าเป็นเด็กแล้วก็ทำเรื่องให้จบๆไป .. เหอะ

   ดังนั้นโปรดเถอะค่ะ ถ้าจะทำอะไรที่ไม่ดีก็อย่าทำให้เด็กเห็นเลย เด็กจำได้นะคะ และบางคนอย่างดิฉันก็รู้ด้วยว่าอะไรเป็นอะไร
บางทีมันจะฝังใจ
แม้ว่าบางเรื่องจะไม่เข้าใจก็ตาม
แต่มันก็ฝังอยู่ในความทรงจำ พอโตขึ้น..ก็จะเข้าใจ และอาจจะฝังใจด้วยค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ