ก่อนจะเริ่มเล่าและขอคำแนะนำจากเพื่อนๆพี่ๆ คนที่มีปัญหาที่คล้ายหรือเหมือนกันนั้น เราเพิ่งจะมาตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรก ถ้าผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษด้วยนะคะ และพร้อมรับคำแนะนำ ไม่ทราบว่าต้องเฉพาะเจาะจงห้องใหนดี เราจึงเลือกห้องนี้ เข้าเรื่องราวของเราเลยนะคะ>>>>>>>
เราแต่งงานมา5ปี มีลูกที่หน้ารักมากๆ1 คน ฐานะความเป็นอยู่ไม่ลำบากอะไร สามารถส่งเสียให้ลูกเรียนโรงเรียนดีๆได้ สามีประกอบธุระกิจส่วนตัว ส่วนตัวเราเอง เป็นแม่บ้านคะ
แต่ปัญหาทั้งหมด มันเกิดระหว่างเราและสามีเสียมากกว่าคะ เราเริ่มมีระยะห่างกันมากขึ้น คุยกันน้อยลง มีอะไรกันน้อยลง นอนห้องเดียวกัน แต่ ไม่ได้เตียงเดียวกัน มองหน้ากันน้อยลง กินข้าวโต๊ะเดียวกัน แต่แทบจะไม่คุยไม่มองหน้ากัน ตั้งแต่คบกัน แต่งงาน จนตอนนี้มาลูกอายุ4ขวบ ไม่เคยมีวันพิเศษอะไร ไม่เคยมีของขวัญให้กัน (เราเคยให้สามีบ้างในบ้างครั้ง แต่เราไม่เคยได้รับอะไรจากสามี) เที่ยวต่างจังหวัดบ่อย สามีพาไปเที่ยวต่างประเทศทุกปี แต่ปีนี้เมื่อต้นปี ไปเที่ยวญี่ปุ่น6วัน เราไม่มีความสุขเลยซักวัน จนถึงตอนนี้เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ใช้คำพูดแรงๆกันขึ้นทุกวัน (ไม่เคยใช้กำลัง) เราสับสน ความรู้สึกนี้คืออะไร (นั่งพิมไปน้ำตาก็ไหลไป)
แม้กระทั่งตอนนี้เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่คนละห้อง เราอยู่กับลูก แต่สามีอยู่ทำห้องทำงาน ก่อนที่เราจะขึ้นมาห้องนอน เราก็มีปากเสียงกันเล็กน้อย เวลามีปัญหากันเราทั้งคู่ต่างเลือกที่จะอยู่ห่างๆกัน ต่างคนต่างเงียบ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ต่างคนต่างไม่มีใครยอมรับผิด เราคิดว่าเรามีเหตุผลของเรา สามีก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่สามีชอบพูดทุกครั้งว่า ลองให้เราเอาปัญาหานี้ไปถามพ่อแม่เราดู แล้วจะรู้ว่าใครผิด ทุกวันๆเรามีแต่ความชินชาใส่กัน เราไม่รู้ว่าเรียกว่าชินชามั้ย แต่มันเป็นแบบนี้
เช้าตื่นมาเราทำอาหารเช้า ก็นั่งกินข้าวกัน ไม่คุย ไม่มองหน้ากัน ส่วนสามีเราก็จะอยู่กับคอม1ตัว โทรศัพท์อีก2เครื่อง สามีเราขายของออนไลน์ด้วยคะ วันๆก็อยู่กับสิ่งเหล่านั้น กินข้าวไปก็เล่น-เช็คมือถือไป นั่งรถก็เช็ค ก่อนนอน ตื่นนอน บ้างทีเรากับลูกเรียกเค้ายังไม่ได้ยินหรือสนใจในสิ่งที่เรากับลูกเรียกบอกเลย จนบ้างทีเราทนไม่ไหว จึงเรียกให้ลูกมาบอกเรา เล่นกับเราแทน เคยทนไม่ไหวและพูดไปหลายครั้งเกียวกับการใช้มือถือของเค้า แต่เค้าก็ตอบกับมาว่า( ก็หาเงิน จะให้ทำไง ก็ลูกค้าถามของ ก็ต้องตอบ หรือ ไม่ต้องตอบไม่เอาเงินมั้ย )เราก็ไม่รู้จะตอบยังไงอีก เราก็ตันกับคำตอบของเค้า แต่บางทีมันก็เกินไป สำหรับเรานะ ให้เวลาเราบ้าง อยากเวลานั่งรถ เราขับรถ ส่วนเค้าก็เช็คมือถือตลอด บางทีรถจะชนเค้ายังไม่รู้เลย วันเราต้องเจอภาพแบบนี้ทุกวันทุกเวลา เราเบื่อ เราเริ่มจะไม่ไหวแล้ว วันๆนึงเราถอนหายใจบ่อยมากจนเค้ารู้สึกตัว แต่เค้าก็ทำเหมือนเดิม คุยเรื่องนี้กันบ่อยมาก เค้าก็ดีขึ้น สุดท้ายก็เหมือนเดิม เราเข้าใจคะว่าทำงานหาเงิน แต่ก็ควรมองมาที่เรา สนใจใส่ใจเราบ้างมั้ยคะ เรานอนร้องไห้บ่อยมาก ทุกๆอย่างมันค่อยๆลดลง เราได้แต่มองหน้าลูก และคิดเสมอว่านี่คือทุกอย่างของเรา ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ แต่ถามว่าอยากจะเลิกมั้ย เราก็คงจะเลิกยาก เพราะเราก็รักเค้ามาก และเราก็หมั่นใจว่าเค้ารักเรามากเช่นกัน เราไม่เคยมีเรื่องมือที่สาม แต่ถ้ามันจะเป้นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เราคิดว่าเราอยู่กับลูกแค่2คน มันน่าจะดีกว่า คงจะมีความสุขกว่า มันเกิดจากอะไรค่ะ สิ่งเราเป็นอยู่ตอนนี้ เราสับสน เกินจากตัวเรา หรือ สามี แก้ไข้แบบใหนมันจะดีขึ้น ถ้าเราคิดมากไปเอง รู้สึกมากไปเอง เราพร้อมแก้ไข เราพร้อมปรับปรุ่ง หรือว่าคิดมากเกินไป หรือเราควรไปพบจิตแพทย์ดีมั้ย เรากลุ้มใจมากจริงๆคะ เราอยู่แบบเหงาๆ แบบไร้จิตใจ ความชินชา ความเงียบ ความหมางเมินแบบนี้ไม่ไหวแล้ว เพื่อนเราบอกว่าเราโชคดีได้สามีดี ขยัน รักเรา ไม่มีเรื่องผู้หญิงอื่นให้ปวดหัว ไม่สูบบุหรี่ ไม่เคยทำให้เราลำบาก แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่ได้ช่วยให้เรามีความสุขเลย เราควรจะต้องทำไงคะ บอกเราที เราทุกข์ใจเหลือเกิน
ชีวิตมีทุกอย่างเพียงพอ แต่คู่ชีวิตไม่มีความสุข มีแต่ความเหงาและชินชา เราเป็นอะไร เราควรพบหมอมั้ยคะ
เราแต่งงานมา5ปี มีลูกที่หน้ารักมากๆ1 คน ฐานะความเป็นอยู่ไม่ลำบากอะไร สามารถส่งเสียให้ลูกเรียนโรงเรียนดีๆได้ สามีประกอบธุระกิจส่วนตัว ส่วนตัวเราเอง เป็นแม่บ้านคะ
แต่ปัญหาทั้งหมด มันเกิดระหว่างเราและสามีเสียมากกว่าคะ เราเริ่มมีระยะห่างกันมากขึ้น คุยกันน้อยลง มีอะไรกันน้อยลง นอนห้องเดียวกัน แต่ ไม่ได้เตียงเดียวกัน มองหน้ากันน้อยลง กินข้าวโต๊ะเดียวกัน แต่แทบจะไม่คุยไม่มองหน้ากัน ตั้งแต่คบกัน แต่งงาน จนตอนนี้มาลูกอายุ4ขวบ ไม่เคยมีวันพิเศษอะไร ไม่เคยมีของขวัญให้กัน (เราเคยให้สามีบ้างในบ้างครั้ง แต่เราไม่เคยได้รับอะไรจากสามี) เที่ยวต่างจังหวัดบ่อย สามีพาไปเที่ยวต่างประเทศทุกปี แต่ปีนี้เมื่อต้นปี ไปเที่ยวญี่ปุ่น6วัน เราไม่มีความสุขเลยซักวัน จนถึงตอนนี้เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ใช้คำพูดแรงๆกันขึ้นทุกวัน (ไม่เคยใช้กำลัง) เราสับสน ความรู้สึกนี้คืออะไร (นั่งพิมไปน้ำตาก็ไหลไป)
แม้กระทั่งตอนนี้เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่คนละห้อง เราอยู่กับลูก แต่สามีอยู่ทำห้องทำงาน ก่อนที่เราจะขึ้นมาห้องนอน เราก็มีปากเสียงกันเล็กน้อย เวลามีปัญหากันเราทั้งคู่ต่างเลือกที่จะอยู่ห่างๆกัน ต่างคนต่างเงียบ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ต่างคนต่างไม่มีใครยอมรับผิด เราคิดว่าเรามีเหตุผลของเรา สามีก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่สามีชอบพูดทุกครั้งว่า ลองให้เราเอาปัญาหานี้ไปถามพ่อแม่เราดู แล้วจะรู้ว่าใครผิด ทุกวันๆเรามีแต่ความชินชาใส่กัน เราไม่รู้ว่าเรียกว่าชินชามั้ย แต่มันเป็นแบบนี้
เช้าตื่นมาเราทำอาหารเช้า ก็นั่งกินข้าวกัน ไม่คุย ไม่มองหน้ากัน ส่วนสามีเราก็จะอยู่กับคอม1ตัว โทรศัพท์อีก2เครื่อง สามีเราขายของออนไลน์ด้วยคะ วันๆก็อยู่กับสิ่งเหล่านั้น กินข้าวไปก็เล่น-เช็คมือถือไป นั่งรถก็เช็ค ก่อนนอน ตื่นนอน บ้างทีเรากับลูกเรียกเค้ายังไม่ได้ยินหรือสนใจในสิ่งที่เรากับลูกเรียกบอกเลย จนบ้างทีเราทนไม่ไหว จึงเรียกให้ลูกมาบอกเรา เล่นกับเราแทน เคยทนไม่ไหวและพูดไปหลายครั้งเกียวกับการใช้มือถือของเค้า แต่เค้าก็ตอบกับมาว่า( ก็หาเงิน จะให้ทำไง ก็ลูกค้าถามของ ก็ต้องตอบ หรือ ไม่ต้องตอบไม่เอาเงินมั้ย )เราก็ไม่รู้จะตอบยังไงอีก เราก็ตันกับคำตอบของเค้า แต่บางทีมันก็เกินไป สำหรับเรานะ ให้เวลาเราบ้าง อยากเวลานั่งรถ เราขับรถ ส่วนเค้าก็เช็คมือถือตลอด บางทีรถจะชนเค้ายังไม่รู้เลย วันเราต้องเจอภาพแบบนี้ทุกวันทุกเวลา เราเบื่อ เราเริ่มจะไม่ไหวแล้ว วันๆนึงเราถอนหายใจบ่อยมากจนเค้ารู้สึกตัว แต่เค้าก็ทำเหมือนเดิม คุยเรื่องนี้กันบ่อยมาก เค้าก็ดีขึ้น สุดท้ายก็เหมือนเดิม เราเข้าใจคะว่าทำงานหาเงิน แต่ก็ควรมองมาที่เรา สนใจใส่ใจเราบ้างมั้ยคะ เรานอนร้องไห้บ่อยมาก ทุกๆอย่างมันค่อยๆลดลง เราได้แต่มองหน้าลูก และคิดเสมอว่านี่คือทุกอย่างของเรา ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ แต่ถามว่าอยากจะเลิกมั้ย เราก็คงจะเลิกยาก เพราะเราก็รักเค้ามาก และเราก็หมั่นใจว่าเค้ารักเรามากเช่นกัน เราไม่เคยมีเรื่องมือที่สาม แต่ถ้ามันจะเป้นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เราคิดว่าเราอยู่กับลูกแค่2คน มันน่าจะดีกว่า คงจะมีความสุขกว่า มันเกิดจากอะไรค่ะ สิ่งเราเป็นอยู่ตอนนี้ เราสับสน เกินจากตัวเรา หรือ สามี แก้ไข้แบบใหนมันจะดีขึ้น ถ้าเราคิดมากไปเอง รู้สึกมากไปเอง เราพร้อมแก้ไข เราพร้อมปรับปรุ่ง หรือว่าคิดมากเกินไป หรือเราควรไปพบจิตแพทย์ดีมั้ย เรากลุ้มใจมากจริงๆคะ เราอยู่แบบเหงาๆ แบบไร้จิตใจ ความชินชา ความเงียบ ความหมางเมินแบบนี้ไม่ไหวแล้ว เพื่อนเราบอกว่าเราโชคดีได้สามีดี ขยัน รักเรา ไม่มีเรื่องผู้หญิงอื่นให้ปวดหัว ไม่สูบบุหรี่ ไม่เคยทำให้เราลำบาก แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่ได้ช่วยให้เรามีความสุขเลย เราควรจะต้องทำไงคะ บอกเราที เราทุกข์ใจเหลือเกิน