เอาพื้นฐานตัวผมก่อนนะครับ ตอนนี้อายุเหยียบ40แล้ว พื้นฐานของผมมาจากครอบครัวชนชั้นกลางถึงล่าง ตอนโตมาแทบไม่มีอะไรแบบเพื่อนๆ ของเล่นก็ไม่มีแบบเค้า พ่อแม่ก็ปากกัดตีนถีบส่งผมกับน้องไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนดีๆ เด็กคนอื่นเค้ามีพร้อมหมดแต่ผมแทบไม่มีอะไร เข้ากลุ่มกับเด็กอื่นก็ไม่ได้เพราะว่าเราไม่มี โดนล้อต่างๆนาๆ ต้องเก็บขี้ควายใส่กระสอบขาย รับจ้างเก็บพริกไทยมั่ง อยากกินเป๊บซี่ก็เก็บฝาเอาไปแลกมา ลำบากพอสมควร เลยจำฝังใจมากว่าวันนึงเราจะต้องมีทุกสิ่งที่เราไม่สามารถมีได้ตอนเด็กๆ พอเข้ามัธยมก็ย้ายมาโรงเรียนรัฐซึ่งมีเด็กปะปนหลายฐานะชนชั้นจึงทำให้ผมมีเพื่อนบ้างในที่สุด ผมจะไปสุงสิงอยู่กับกลุ่มกลางๆ ไม่แย่แต่ก็ไม่ใช่เด็กเรียนจนจบมอ 6 แล้วเอ็นติดมหาลัยรัฐ......
โชคดีทีผมเอาถ่านจึงทำให้ตัวเองสู้จนได้ไต่เต้าด้วยตัวเองล้วนๆมาถึงปัจจุบัน การศึกษาปริญญาโทจบเมืองนอก
ปัจจุบันทำกิจการของตัวเองครับ บ้านสองหลัง เงินเก็บเลขแปดหลัก เคยฝันว่าโตขึ้นมาจะซื้อรถมาขับพาสาวไปเที่ยว ณ.ปัจจุบัน รถสองคัน สปอร์ตหนึ่ง รถครอบครัวหนึ่ง ของเล่นที่อยากได้ตอนเด็กๆตอนนี้ผมซื้อมาเป็นสิบๆกล่อง (Saint Seiya Figurines) กล่องนึงก็หลายพันแต่ไม่เคยเปิดมาเล่นเลย
ผมชอบนาฬิกามากตั้งแต่เด็กๆแต่ไม่มีปัญญา ตอนนี้เรือนละเลขหกหลักขึ้น ผมมีอยู่พอสมควร ซื้อเอาๆ
ผมรู้สึกสะใจกับสิ่งที่ไขว่คว้ามาได้ด้วยมือผมล้วนๆ แต่เวลาเข้าสังคมผมยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไร แต่งตัวอะไรก็ได้เวลาเจอเพื่อนสมัยมัธยม เครื่องประดับไม่ใส่ ถ้าคนที่ไม่สนิทกับผมมากถามผมว่าผมทำงานอะไรผมมักจะตอบไปว่าทำงานทำความสะอาด (กรูบ้าไปแล้ว) เวลาขับรถสปอร์ตผมก็จะไปจอดไกลๆ ไม่ให้เพื่อนเห็น ถ้าเพื่อนเห็นก็บอกว่าเจ้านายให้ขับมาวันนี้ นาฬิกาก็พยายามไม่ให้เพื่อนเห็น ถ้ามันเห็นแล้วถามผมก็บอกว่าของปลอม ถ้าคุยเรื่องบ้านกันผมก็บอกว่าเช่าอยู่ปัจจุบันนี้ ชีวิตไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ชีวิตพวกนายดีกว่าเราเยอะ ผมเป็นคนจริงใจกับเพื่อนแต่ทำไมผถึงไม่กล้าเปิดเผยชีวิตตัวเองผมก็ตอบไม่ได้. ผมกลัวพวกเค้าจะรับผมไม่ได้ แล้วผมกลัวว่าเค้าจะมองว่าผมอวดรวย ผมไม่ได้อยากอวดรวยแต่ของที่ผมเคยฝันไว้มันไม่มีอะไรราคาถูกซักอย่าง
เวลาออกไปคนเดียว ผมจะแต่งค่อนข้างเต็มที่โดยไม่กังวล และรู้สึกภูมิใจกัยตัวเองที่หามาได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง
มีใครเป็นแบบผมมั้ยครับ อาการโรคจิตแบบนี้ 55555
มีใครมั่งที่เป็นเหมือนผม มีพร้อมเกือบทุกอย่างแต่เวลาเข้าสังคมกับทำตัวเหมือนไม่มีอะไรสักอย่างและทำตัวด้อยกว่าเขาไปหมด
โชคดีทีผมเอาถ่านจึงทำให้ตัวเองสู้จนได้ไต่เต้าด้วยตัวเองล้วนๆมาถึงปัจจุบัน การศึกษาปริญญาโทจบเมืองนอก
ปัจจุบันทำกิจการของตัวเองครับ บ้านสองหลัง เงินเก็บเลขแปดหลัก เคยฝันว่าโตขึ้นมาจะซื้อรถมาขับพาสาวไปเที่ยว ณ.ปัจจุบัน รถสองคัน สปอร์ตหนึ่ง รถครอบครัวหนึ่ง ของเล่นที่อยากได้ตอนเด็กๆตอนนี้ผมซื้อมาเป็นสิบๆกล่อง (Saint Seiya Figurines) กล่องนึงก็หลายพันแต่ไม่เคยเปิดมาเล่นเลย
ผมชอบนาฬิกามากตั้งแต่เด็กๆแต่ไม่มีปัญญา ตอนนี้เรือนละเลขหกหลักขึ้น ผมมีอยู่พอสมควร ซื้อเอาๆ
ผมรู้สึกสะใจกับสิ่งที่ไขว่คว้ามาได้ด้วยมือผมล้วนๆ แต่เวลาเข้าสังคมผมยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไร แต่งตัวอะไรก็ได้เวลาเจอเพื่อนสมัยมัธยม เครื่องประดับไม่ใส่ ถ้าคนที่ไม่สนิทกับผมมากถามผมว่าผมทำงานอะไรผมมักจะตอบไปว่าทำงานทำความสะอาด (กรูบ้าไปแล้ว) เวลาขับรถสปอร์ตผมก็จะไปจอดไกลๆ ไม่ให้เพื่อนเห็น ถ้าเพื่อนเห็นก็บอกว่าเจ้านายให้ขับมาวันนี้ นาฬิกาก็พยายามไม่ให้เพื่อนเห็น ถ้ามันเห็นแล้วถามผมก็บอกว่าของปลอม ถ้าคุยเรื่องบ้านกันผมก็บอกว่าเช่าอยู่ปัจจุบันนี้ ชีวิตไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ชีวิตพวกนายดีกว่าเราเยอะ ผมเป็นคนจริงใจกับเพื่อนแต่ทำไมผถึงไม่กล้าเปิดเผยชีวิตตัวเองผมก็ตอบไม่ได้. ผมกลัวพวกเค้าจะรับผมไม่ได้ แล้วผมกลัวว่าเค้าจะมองว่าผมอวดรวย ผมไม่ได้อยากอวดรวยแต่ของที่ผมเคยฝันไว้มันไม่มีอะไรราคาถูกซักอย่าง
เวลาออกไปคนเดียว ผมจะแต่งค่อนข้างเต็มที่โดยไม่กังวล และรู้สึกภูมิใจกัยตัวเองที่หามาได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง
มีใครเป็นแบบผมมั้ยครับ อาการโรคจิตแบบนี้ 55555